Ik ben mama van een kleuter en een baby van 10 maanden. Beiden superlieve kindjes. Mijn dochter kreeg als baby altijd alle aandacht van mij als ze wakker was. Ik merk nu bij mijn jongste dat ik, omdat ik veel drukker ben met mijn oudste dochter en in het huishouden hem best wel vaak neerleg om te spelen (grond of box), en hem hierdoor veel minder aandacht geef. Hij vindt het allemaal wel best maar ik vind het eigenlijk zo sneu Herkennen jullie dit? Nog tips?
Ja herkenbaar! En volledig normaal ook. Ik heb zl wel veel in de draagdoek bij me gedragen. Dat voelde fijner dan m in de box te leggen
Herkenbaar hoor, onze jongste krijgt ook veel minder aandacht dan de oudste kreeg. Nu is ze gelukkig heel makkelijk en vind het heerlijk om alleen te spelen.
Loslaten Het is gewoon zo, tweede (en volgende) kindjes zullen altijd de aandacht moeten delen. Maar de vraag is: is dat erg? Ik denk van niet. Anders zou m'n vierde straks wel heel zielig zijn Maar waar de oudste alleen de aandacht kreeg van papa en mama, krijgt de tweede ook nog eens aandacht van grote zus of broer Aandacht gaat ie in ieder geval niks tekort komen hoor!
Minder aandacht snap ik hoor, maar merk dat ik vaak ook zo moe en druk ben als ik alleen ben, dat hij dan ook minder aandacht krijg.
Als kinderen te weinig aandacht krijgen, gaan ze er over het algemeen vanzelf wel om 'vragen'. Ik zou me dus niet zo'n zorgen erom maken. Mijn twee oudsten schelen precies 2 jr. Mijn tweede dochter heeft vast ook minder aandacht gekregen dan haar oudste zus, maar daar heeft ze niks aan over gehouden. En hier was het zo dat ze toen ook aandacht kreeg van haar oudere zus. En mijn jongste nu is een nakomertje. Die krijgt juist enorm veel aandacht, zowel van ons als zijn grote zussen. En hoe klein hij ook is, als hij genoeg heeft van die aandacht, duwt hij ons gewoon aan de kant om te kunnen spelen
Maar ook dan is het niet erg, hij vind het wel best, dus waarom je er schuldig over voelen? Het is niet zo dat ie minder belangrijk voor je is of dat je hem geen aandacht geeft wanneer hij er om vraagt
Ik sluit me aan bij Eppo82. En het voordeel van een oudste die naar school gaat, is dat je op dat moment tijd hebt voor de jongste. Tenzij je vijf dagen werkt natuurlijk. Misschien werkt het om bewust tijd met hem in te plannen? En dan hoef je helemaal geen ingewikkelde dingen te doen. Ga eens samen uitgebreid in bad, lees (in bed) een boekje voor, ga een stukje wandelen (kan ook ergens naar toe zijn waar je toch al heen moet), doe samen boodschappen, enz. Voor een deel dingen die je toch al moet doen, maar die je ook prima samen kunt doen. Ik heb met de jongste heel veel gewandeld, heen en weer naar de school van de oudste, naar de supermarket, enz. Daarnaast hebben we samen een cursus bewegen op muziek gedaan en gingen we af en toe samen zwemmen of naar de kinderboerderij, dat kon allemaal onder schooltijd. En verder gewoon dingetjes in en rondom huis ed. Ik kreeg/krijg ook juist energie van dingen doen met mijn kinderen (en dan vooral dingen als wandelen, zwemmen, kinderboerderij, enz.), maar moest het soms wel bewust inplannen, want anders was het ongemerkt zo alweer tijd om de oudste van school te halen ed.
Ik zeg: geniet van je tevreden baby die je zo makkelijk even weg kunt leggen! Heb ik nooit gekund....
Hier ook herkenbaar.. maar daarintegen moet mn oudste ook vaak wachten op iets als ik met de baby bezig ben. Verschil is dat mn oudste het daar niet zo mee eens is en de baby het allemaal maar laat gebeuren. Ook niet altijd trouwens, hij heeft zn stembanden ook al een tijdje gevonden. Vaak zegt mn oudste dan: M. huilt ga maar even kijken (wijsneus) Het is gewoon het lot van kindje nr 2. Niets aan te doen.
Jezelf klonen Nee, serieus: stoppen met denken dat kinderen de aandacht nodig hebben die het oudste kind kreeg omdat het een tijd lang het enige kind in huis was. Aandacht moet nu eenmaal verdeeld worden. That's life
Haha herkenbaar! Loslaten en bovenal ook jezelf toestaan dat je ook nog tijd voor jezelf nodig hebt. Ik zeg altijd, bij ieder nieuw kind viel er weer iets van mijn 'moeten' lijstje. Zo 'moet' ik al 4 jaar de ramen niet meer lappen Het is of dat, of nooit meer even lekker zitten met een kop koffie. Dan kijk ik maar door vuile ramen met soms een schreeuwend kind
Ik heb echt enorm prioriteiten leren stellen sinds ik kinderen heb Mijn huis is een aanfluiting, maar who cares.... mijn kinderen voelen zich geliefd en kunnen vriendjes en vriendinnetjes bijna altijd meenemen. En ik heb naast hen en mijn werk ook nog tijd voor mezelf af en toe Al zou ik het nog steeds wel handig vinden hoor, als ik mezelf kon klonen....
Tja die tweede moet nou eenmaal wat vaker wachten. Heb me daar nog nooit schuldig over gevoeld. Ben maar 1 mens en doe Mn best.