Mijn zoontje is altijd al een "temperamentvol" kind geweest, zoals dat zo mooi genoemd wordt door de opvang. Dat gaat met fases beter en slechter, en het iets is wat bij mijn karakter hoort. Sinds we twee kinderen hebben merken we goed het verschil tussen de oudste en de jongste. Het zijn twee totaal verschillende kinderen, waarbij we vooral aan de oudste de handen vol hebben. Hij is net 3 geworden, en we zitten weer in een fase van veel woedeaanvallen. Hij kan hartstikke lief zijn, vol aandacht spelen, lief tegen zijn broertje, en op de opvang doet hij het goed en speelt hij lekker samen met andere kinderen. Maar thuis heeft hij regelmatig woedeaanvallen die lang duren, en waar wij ook niet meer van weten hoe we het moeten aanpakken. Deze steken uiteraard met name de kop op als dingen niet gaan zoals hij in zijn hoofd heeft (zoals de verkeerde kleur onderbroek ). Ik maak me geen zorgen dat er "iets" met hem is, hij is gewoon een mannetje met een sterk eigen wil, maar we merken wel dat wij als ouders vermoeid worden van weer een fase die moeizaam verloopt. Daarom denk ik er nu aan om te kijken of we hulp kunnen krijgen om hier beter mee om te gaan. Alle tips op internet heb ik inmiddels wel doorgespit Zijn er andere ouders die hier ervaring mee hebben? Hoe loopt dit traject, via het consultatiebureau of via de huisarts? En wat voor type hulp is er dan mogelijk? Wordt dit vergoed uit de basisverzekering, zitten er wachttijden op?
Bij ons CB zit een opvoedkundig steunpunt, daar zitten een paar pedagogen klaar voor al je vragen. Is dat niet overal zo?
Centrum voor Jeugd en Gezin (CJG) Wordt volgens mij door gemeente betaald. CB is hier een onderdeel van. Je zou dus een (telefonische) afspraak kunnen met maken met CB. Huisarts zal eerder richting 'diagnose' gaan, als je denkt dat er iets 'mis' is. Integrale Vroeghulp gaat ook meer die kant op. Succes!
Je zou inderdaad eens bij het CJG kunnen navragen. Wij hebben dit ook gehad met onze dochter van nu 11 jaar. Enorme driftbuien om de meest onbenullige dingen. Inderdaad een verkeerde kleur onderbroek, ik ging eerder de trap op dan zij etc etc Heeft me heel wat tranen bezorgd want ik kon het soms gewoon niet aanzien. Zij was toen ons tweede kind en onze oudste was juist een enorm makke beer dus ik wist echt niet wat me overkwam. Het enige wat ik je kan zeggen is dat het beter wordt. In de kleuterperiode heeft ze nog weleens buien gehad maar toen werd het steeds minder. Ze is nu ruim 11 jaar en het is echt een meid die precies weet wat ze wil en weet ook veel voor elkaar te krijgen. Zij komt er wel hihi. Het is gewoon een karakter maar naarmate ze ouder worden kunnen ze beter omgaan met deze frustraties.
Cb kan je doorverwijzen naar iemand die daarbij kan helpen, dus ik zou idd eens een afspraak maken bij het cb!
Is hij zo wanneer hij een drukke dag heeft gehad of veel indrukken of is hij ongeduldig, nieuwsgierig, weet hoe alles moet, weet wat hij wil, gaat de strijd met je aan, geeft niet snel toe of op, driftig, slim gewiekst om toch zijn zin te krijgen, bruist van de ideeeen?
Bedankt. We zullen maandag even het consultatiebureau bellen en vragen wat daar de mogelijkheden zijn. Voor zover ik weet hebben zij (helaas) geen opvoedkundigsteunpunt met pedagogen op onze locatie, maar mogelijk kunnen ze ons wel naar een andere plek verwijzen. Ik hoop dat het ons echt (Een beetje) kan gaan helpen. Tot nu toe hebben we nog geen hulp gezocht, omdat we denken dat het gewoon bij zijn karakter hoort en we niet vermoeden dat er iets mis is. Maar eerlijk is eerlijk, als we weer dagen achter elkaar een strijd hebben moeten leveren om de meest onbenullige zaken, is dat toch wel pittig. We komen er steeds wel weer uit, maar als we vanuit een professionele blik een aantal handige tips en trucs zouden krijgen die het leven makkelijker maken, kan dat misschien net de scherpe kantjes er vanaf halen. Dat zou voor ons fijn zijn, maar ook voor hemzelf. Want hij zit zichzelf op zo'n moment echt in de weg.
Zijn woedeaanvallen hebben niet echt te maken met een drukke dag. We houden veel rekening met zijn grenzen, want als hij wel oververmoeid raakt is het inderdaad sneller raak. Maar dat gebeurt dus zelden. Hij wordt vooral boos als dingen niet gaan zoals hij in gedachte heeft. Dus als mama hem in bed legt, ipv papa. Als hij een andere kleur onderbroek aan krijgt. Als zijn favoriete trui in de was is. Als hij niet buiten kan spelen omdat het regent. Als hij zelf zijn broek uit wil doen, maar dat lukt hem niet. Als we zeggen dat hij 3 jaar oud is (en niet 1 jaar zoals zijn broertje). Ga zo maar door. Gelukkig zie ik dat ik niet de enige ben: 25+ Asshole Parents Who Ruined Their Childrens Lives | Bored Panda (al helpt dat niet als wij weer midden in zo'n bui van hem zitten)
Goed dat je de stap om professionele hulp in te schakelen hebt gezet. Wij hebben 3 weken geleden hulp ingeschakeld voor de slaap problemen van onze dochter en driftbuien overdag. Ik heb dit via het consultatie bureau geregeld. Een paar dagen later kwam er een verpleegkundige die volgens het principe van Triple P werkt. Zoveel handige tipsgekregen. We hebben een heel ander leven nu alles op rolletjes gaat!
Haha die link is leuk. Ik herken mijn zoon wel enigszins in je verhaal. Hij heeft goed in zijn hoofd zitten hoe hij het wil hebben en kan flink boos worden als het anders gaat. Sommige periodes erger dan andere. Op dit moment gaat het wel goed. Je zult het vast al allemaal geprobeerd hebben, maar het helpt hier wel om heel duidelijk dingen vtv aan te kondigen. Echt oogcontact maken en dingen voorschotelen. Ik vertel savonds altijd wie er is de volgende ochtend, of we gelijk aan gaan kleden en waar we eventueel naar toe gaan enz. dat haalt de ergste ochtendfrustratie er al af. Ik hoop dat het cb je kan helpen, succes!
Je kunt ook naar het wijkteam gaan. Er kan dan bijv een orthopedagoog een keer thuis mee komen kijken. Die kan ook beoordelen of de situatie binnen het normale valt en je wat extra tips nodig hebt, of dat er toch meer aan de hand is.
Hier hebben we ook zo'n periode gehad. Driftig en vooral fysiek (slaan, schoppen, bijten). Samen met het kdv zijn we gaan zoeken naar een oplossing. Via hun hebben we CJG ingeschakeld die haar hebben geobserveerd in de groep. En naar aanleiding daarvan hebben we een gesprek gehad met hun. Best goede tips gekregen en gelukkig is ze nu een stuk rustiger. Maar heb gaf ons wel inzicht e.d. Misschien is het een optie om de handen ineen te slaan met de opvang? zij kunnen je vaak wel verder helpen.
Bij de opvang gaat het sinds hij wat ouder is vrijwel probleemloos. Toen hij kleiner was, gaf dat meer problemen. Maar nu hij zich goed kan uiten en veel zelfstandig kan doen gaat hij met veel plezier naar de opvang. Zodra hij veel afleiding heeft gaat het vaak beter. Daar heeft hij een par vriendjes waar hij dol op is en zodra hij die ziet is alles koek en ei. We hebben bij de opvang ook aangegeven dat het verschil zo groot is met thuis, en ze geven aan dat dit vaker het geval is. Thuis zijn de drempels lager, voelt een kind zich vrijer en daardoor komt het meer naar voren. We merken wel dat een hele dag opvang eigenlijk te lang is. Dan is het s avonds raak omdat hij te moe is. Halve dagen gaan wel goed. Afleiden is ook wat we thuis proberen maar dat valt niet altijd mee. Ik lees wel goede tips hier. Daar gaan we volgende week mee aan de slag.
Fysiek is hij overigens niet. Hij doet niemand pijn, maakt niks kapot. Maar hij komt in een driftbui terecht waarin hij heel hard huilt, op de grond gaat liggen en niet meer zelf uitkomt. Dan wil hij niks, alles is verkeerd. En het kan met gemak langer dan een half uur duren. Dat kost hem dan veel energie en je ziet dat hij er zelf ongelukkig van wordt.
Er bestaan toch wel ouder-kindercoaches? Pedagogen die zich specialiseren in deze relatie? Helpt het om hem veel autonomie te geven? Dus veel zelf laten doen en veel zelf te laten kiezen? Helpen overgangen door te maken?
Ik vind het trouwens niet overdreven klinken, hij klinkt als een flinke peuter met veel frustratie en dat is helemaal niet vreemd. Maar ik denk dat je wel baat kan hebben bij iemand die mee kijkt en tips geeft. Achteraf had ik dat ook wel willen hebben bij mijn oudste!
Wat ontzettend sneu is dat om te zien. Wij kennen het helaas ook, hoewel het tegenwoordig beter gaat. Wat doe jij op het moment dat hij in zo'n boze bui beland is? Hoe reageer je daar op?
Eigenlijk hebben we alles al geprobeerd, in de afgelopen jaren. Afleiden, negeren, troosten, vasthouden, zelf laten kiezen, met rust laten, benoemen wat we zien, boos worden, proberen om te kopen (), in een afkoelhoek te zetten, niets lijkt te helpen als hij eenmaal in een bui verzeilt is geraakt. Nu is het beste maar proberen hem zo ver mogelijk uit te laten razen, en vooral kijken of hij zichzelf niet kan bezeren. Na best een tijd (vaak langer dan 30 minuten), als we merken dat hij moe begint te worden, gaan we naar hem toe en proberen hem te troosten/af te leiden. We hebben vandaag contact gehad met het CB. Ze komen bij ons terug en dan gaan we gemeenschappelijk kijken wat het beste lijkt te passen. Ze noemde in het telefoongesprek "Triple P" als concept waar ze mee werken, en ons naar kunnen doorverwijzen.