Ik zoek er ook niet direct iets achter. Zelf ook een tijdje in de zorg gewerkt en je bouwt inderdaad met sommige cliënten een band op, ze vertellen je vanalles, persoonlijke, verdrietige dingen, maar ook leuke dingen. En sommige mensen voelden voor mij ook haast als familie of vrienden hoor, vond het zelf ook leuk om daarmee te praten en was ik ze buiten mijn werk om tegen gekomen, dan waren we misschien ook vrienden geworden. Maar werk en privé moet je nu eenmaal apart houden in de zorg, dat staat vaak ook in je contract, dus meer deed ik er ook niet mee. Ik accepteerde ze ook niet op FB en gaf ze niet mijn privénummer. Dat wil niet zeggen dat ze jou geen aardige meid vond, maar het is en blijft werk.
He wat naar en ik snap ook wel dat sommige mensen het wat zorgelijk vinden. Gaat het verder wel goed, kan je bij je vriendinnen wel je ei kwijt of je partner? Misschien kan je vragen wat de reden is dat ze besloten heeft zo abrupt te stoppen of haar een brief schrijven en bedanken voor de steun die ze voor je is geweest en had gehoopt dat ze op zn minst een afrondend gesprek zou hebben gehad. Volgensmij is het namelijk heel gebruikelijk als er een nieuwe hulpverlener komt dat er een soort van overdracht plaatsvindt. Weet je waarom dat niet is gebeurt? Ik bedoel het is ook wel fijn als zij daar gewoon duidelijk in zijn naar je, ook als het een antwoord is dat je niet wil horen. Als zij zich om welke reden dan ook bedreigd voelde dan heb je er toch ook gewoon wat aan te weten dat dat de reden is. Kan je er in elk geval voor de toekomst wat van leren. Heel veel succes in elk geval.
Ik snap heel goed dat je voor jouw gevoel iets opbouwt met iemand, het is vanuit jou namelijk een heel persoonlijk contact. Het komt ook vaak voor dat een patient verliefd wordt op een behandelaar, net zoals een leerling op een leraar. Maar je moet je wel realiseren dat jullie contact van een andere aard was; zij was jullie hulpverlener, dat is echt een professioneel contact van haar uit bezien. Laat het dus gaan, probeer prive geen contact te zoeken. Dat laatste is denk ik waardoor er alarmbellen gaan rinkelen bij sommigen; je lijkt grenzen over te willen gaan. Deze hulpverlener heeft aangegeven dat een vriendschap er niet in zit, dus leg je daarbij neer. Ik ken het ook van een andere kant; mijn moeder heeft als gezinsvoogd gewerkt en is door ervaringen ook erg gesteld op haar privacy. In het verleden hadden we bv een keer de kinderen van een gezin bij ons thuis, dat ging ook grenzen over voor mijn moeder. Daarna heeft ze werk en prive nooit meer door elkaar laten lopen, want het heeft echt invloed op je hele leven dan... heb daar ook respect voor dus.
Heel goed van haar. Met een hulpverlener ben je geen vrienden. Met een client ben je geen vrienden. Dat is niet leuk maar wel uitermate belangrijk. Bovendien kan ze als jouw vriend het gezin niet coachen omdat ze partij wordt. En als jullie coach kan ze je vriend niet zijn omdat het contact niet persoonlijk is. Overigens lees ik in je verhaal bijna een verliefdheid terug. Je spreekt van afwijzing en ondanks die afwijzing blijf je proberen in contact te komen. Misschien zit ik ernaast maar bij vriendschappen is de hevigheid van gevoelens vaak wat minder intensief.
De mensen die roepen dat het allemaal zo raar is e.d. Hebben jullie zelf wel eens jaren contact gehad met een hulpverlener? Zo raar is het helemaal niet om je zo te voelen hoor... je ziet diegene elke week, misschien wel vaker en verteld diegene alles.. en ineens is diegene weg....dat is gewoon heel vervelend want of het nou wel of geen werk was voor diegene, je hebt wel altijd je verhaal kwijt gekund bij haar! Ts geeft het tijd en laat het los, hoe vervelend ook
Volgens mij bedoelen de meeste mensen met een "nare" reactie niet dat het raar is dat je vriendschap voelt maar wel dat het een beetje vreemd is dat ts zo op zoek is naar privé nummers en andere mogelijkheden voor contact. En wat Janna zegt het is juist goed dat je je hecht aan een therapeut. Wat je dan voelt en ervaart in dat contact kun je samen mee aan de slag. Ts ik hoop dat je wat aan de verschillende reacties hebt. Is de nieuwe begeleider al begonnen? Kun je met hem/haar bekijken hoe je dit kan afsluiten?
Ja zeker! En dat was een fantastische vrouw en ik vond het altijd erg gezellig ook als ze er was. Maar t's heeft het over, ik heb geen privé gegevens... sorry maar dat gaat echt veeeel te ver.
Ja dit inderdaad. Ik snap dat je haar mist, maar niet dat je het niet los kan laten en je haar privé gegevens wil hebben zodat je haar alsnog kan contacteren. Ik snap ook heel goed dat ze haar werk en privé gescheiden houdt.
Huh? Ik lees helemaal niet dat men het raar noemt, hooguit zorgelijk. Welke nare reacties bedoel je dan? En ja ik heb veel hulpverleners gehad in mijn leven maar ik heb me nog nooit zo wanhopig gevoeld als TO wanneer dat ophield. Ik vind het helemaal niet raar, je hoort het regelmatig, maar dat iets vaker voorkomt betekent niet dat het ok of gezond is, hè..
Precies dit. Google maar eens op 'overdrachts gevoelens hulpverlener' en je zult zien lieve TO dat het en heel normaal verschijnsel is om diepe gevoelens te ontwikkelen voor je hulpverlener. 💡💡 Ik vind het ook bijzonder onprofessioneel van je gezins coach om dit niet netjes met jou af te ronden want als hulpverlener zou ze dat wel gewoon moeten doen en een client niet zomaar de rug toe keren. Heel rot dit voor je maar het enige wat je kunt doen is het tijd geven en veel afleiding zoeken bij je echte vriendinnen en dierbaren. Op een gegeven moment ben je haar dan echt wel vergeten, althans die gevoelens die je hebt. En vergeet ook niet dat je haar eigenlijk niet kent buiten haar werk om, dus misschien is het helemaal niet zo'n leuke vrouw en was het sowieso geen leuke vriendin geweest. Houd je taai, het gaat over.
bedankt, ja de begeleiding is inmiddels over. Alleen heb er zoveel moeite mee dat het zo abrupt eindigde. en toen ik er rust mee had dat we elkaar nooit vriendschappelijk zouden zien toen werd het heel moeilijk omdat ik in alle rust afscheid wou nemen, maar dat van LG enzo niet mocht, ze word bij me weggehouden alsof ik een TBS-er ben
Ik had dat gevoel met mijn kraamverzorgster. Superleuke meid, heel veel mee gekletst, veel persoonlijke dingen ook, ook van haar kant en toen was de week voorbij en was het ook klaar. Ik stelde voor fbvrienden te worden maar dat wilde ze niet. Begrijpelijk hoor, daar niet van maar ik vond het zoooooooooooo jammer
Ik vind dat je gevoelens wel erg ver gaan naar een hulpverlener. Jij ziet haar als vriendin, maar dat is ze niet. Dat is heel moeilijk voor jou, maar wel de waarheid. Snap wel dat ze daarom de hulpverlening van haar kant gestopt hebben. En ze behandelen je niet als een tbs-er, maar deze gevoelens naar een hulpverlener zijn gewoon niet goed voor de hulpverlening en hulpverlener.
Was de begeleiding al op zn eind dan? Want jouw wens om in alle rust afscheid te nemen is natuurlijk totaal niet relevant. Ze is slechts een hulpverlener. Wat valt er in alle rust te doen dan? Je doet het voorkomen alsof je midden in het traject het woord vriendschap hebt laten vallen en spontaan zonder uitleg alles is afgebroken en geblokkeerd. Ze heeft uitleg gegeven. Dat jij je daar niet in kan vinden is op dat moment niet meer haar probleem. Ze wordt niet bij je weggehouden, ze wilt jou niet meer begeleiden en dat is volkomen logisch als er van beide kanten andere verwachtingen zijn. Ik begrijp heel goed dat je een goede klik met iemand hebt die zo intensief bij je thuis komt. Wij hadden zelf ook een hele leuke dame tijdens intensieve thuisbegeleiding voor mijn zoon. Maar het zou niet in mij opkomen om vriendschap voor te stellen. Het is puur werk voor haar. Probeer aub geen contact meer te zoeken met haar. Ook niet via de organisatie enzo. Ik vind het echt zorgwekkend dat je weet dat jouw contact van alle kanten wordt geblokkeerd door de leidinggevende. Dat verteld dat je alles al geprobeerd hebt. Het is een afgesloten traject. Laat het los en laat haar met rust. Voor iedereen beter.
Het komt als hulpverleenster te dichtbij en kan voor haar misschien een beetje eng overkomen. Ik werkte vroeger in de kinderopvang en ouders zochten me dan op via Facebook en deden een vriendschapsverzoek. Dit vond ik ook niet fijn. Je wil je werk loslaten thuis, want werk is eigenlijk maar werk. Dus probeer het niet persoonlijk op te vatten, want ze zal dit bij iedereen doen. Succes!
Een kraamverzorgende lijkt me toch wat anders dan een gezinscoach. Vooral omdat bij een gezinscoach vaak meerdere problemen meespelen. Mijn verloskundige is een goede vriendin geworden. We hadden een enorme klik en ik stuurde een berichtje dat ze altijd welkom om langs te komen is mocht ze in de buurt zijn. Ze was blij met mijn berichtje want ze wilde graag contact blijven houden maar vond het niet professioneel om zelf contact met mij op te nemen. Nu heb ik er een hele fijne vriendschap aan overgehouden waar ik ontzettend blij mee ben.