Ik weet dat het prima is als je als partners ieder een eigen opvoedstrategie hebt. Mannen doen dat anders dan vrouwen schijnbaar Maar met 1 verschil tussen mij en vl heb ik veel moeite: onze middelste jongen kan wel eens blijven hangen in een huilbui. Vl kan daar slecht tegen en zet hem op de mat als hij niet stopt met huilen. Of hij legt hem op bed zonder verhaaltje als het toch bedtijd was. Dan loopt hij weg en gaat altijd terug na een tijdje en eigenlijk krijgt onze jongen dan altijd alsnog een verhaaltje. Het helpt dus wel want als vl terugkomt stopt T meestal met huilen. Maar ik vind het zo pijnlijk dat hij hiermee eigenlijk zegt dat de jongens niet mogen huilen. Ik zie liever dat hij bespreekt dat hij best even mag huilen en dat hij probeert te achterhalen wat de gevoelens zijn erachter. Ik zal het nooit bespreken op het moment zelf maar als ik het s avonds probeer aan te kaarten lijkt vl echt niet te snappen wat het probleem is. Voor de duidelijkheid: vl is een fantastische lieve en zorgzame papa. Dit is het enige dat ik niet snap. Dus: is dit iets typisch voor mannen?
Hier niet. Mijn man heeft net veel meer geduld en meer aandacht voor achterliggende gevoelens dan ik.
Een peuter ( en dus ouder dan 2 jaar ) dat een huilbui heeft omdat hij zijn teen gestoten heeft ongeacht of ik het wel mee vond vallen of niet krijgt gewoon lekker een kus en een knuffel en een kusje op de auw en dan is het over, een kind dat huilt omdat de knuffels niet mee mogen naar beneden ( vaste slaapknuffel mag niet uit bed ) of huilt omdat er geen snoep chips of koek gegeten mag worden, of huilt omdat ze honger hebben maar hun warme eten niet opeten dat soort dingetjes ... Heb ik geen moeite mee, ik laat mij niet dwingen door een krijs partij omdat peuter zijn zin niet krijgt, er om weg zetten doe ik ook niet, ze mogen blijven waar ze zijn alleen negeer ik het gedrag, als ze kalmeren vertel ik ze dat ik begrijp waarom ze verdrietig zijn en ik leg nogmaals uit waarom ik voor mijn handeling gekozen heb, soms begint het gekrijs opnieuw soms nemen ze er genoegen mee, Ik breng ze niet "voor straf" naar bed als ze toch al naar bed moeten, mijn man en ik zouden Gewoon zeggen kom jongen het is bedtijd en zo te horen ben je ontzettend moe, we gaan een verhaaltje lezen en dan kun jij lekker slapen.
Huilen omdat hij pijn/verdrietig is mag en heeft hij veel ruimte voor. Huilen omdat hij z'n zin niet krijgt. Is na 2 min toch echt wel afgelopen. Dan zou ik hem ook op de gang zetten. Mijn man heeft daar daar geen moeite mee.
Wij hebben niet heel veel geduld met huilende kinderen. Als ze pijn hebben huilen ze nooit zo heel lang (niet omdat wij dat niet goed vinden hoor, ze zijn gewoon niet kleinzerig). En als ze boos zijn, dan mogen ze van mij brullen wat ze willen, maar niet in mijn buurt.
Hier ook meer mannen ding. Zoonlief mag van mij huilen bij verdriet of pijn, maar ook bij boosheid. Ik bepaal niet hoe hij zn emoties uit, maar wel of ik er aan toe geef. Ik ben van emoties benoemen "jii doet zo omdat" en dan hem bij me houden of als hij los wil op de mat zetten. Manlief doet dit ook maar kan het frustratie huilen niet lang aanhoren en zet m dan eerder in de gang. Wij lopen nooit weg zonder verhaal oid. Bij slapengaan hoort een verhaal en knuffel, die routine gaat voor. Onze zoon is wel heftig boos maar nooit zo lang en is makkelijk af te leiden mey bijv verhaal dus dat is misschien ook anders.
Als het echt blijven hangen in een huilbui is waarbij het eigenlijk nergens meer over gaat, dan zie ik geen probleem in de methode van je man eigenlijk. Mijn dochter mag tijdens een eindeloze driftbui waar ze in blijft hangen ook soms even 'afkoelen' op de gang. Uit de situatie, tot rust komen, en het is weer over. Blijf ik tegen haar praten, blijft ze de strijd zoeken, duurt het langer.
Hier mogen ze altijd huilen, maar als ze blijven hangen in een huilbui is dat vaak een teken dat ze even tot zichzelf moeten komen. Bij de oudste betekent dat even naar haar kamer, niet als straf, maar als 'even rustig worden'. Ze gaat dan bv een tekening maken of puzzelen. Dan kan ze haar gedachten weer ordenen en erover praten. Bij de jongste komt het dan vaak neer op moeheid, dan is het tijd om even rustig op de bank te gaan liggen en tv te kijken of gewoon bedtijd. Meestal wordt ze tijdens het voorlezen dan wel rustig. Ik laat haar dus wel huilen, want bv troosten en erover praten werkt dan niet. Even snel pyjama aan, tandjes poetsen en snel bed in werkt wel.
Ik sluit me eerlijk gezegd bij je vriend aan. Ik zou hem alleen niet naar bed brengen zonder verhaaltje. Ik vind namelijk dat een bed geen "straf" plek is. De slaapkamer en het bed hoort een veilige plek te zijn.
Precies dit. Huilen vanwege pijn mag absoluut. Maar zeuren of het ergens niet mee eens zijn is onzin en daar kan ook gewoon over gepraat worden. Als ze dan huilen tolereer ik dat niet en gaan ze of op de gang of zonder verhaal naar bed (ik ga ook niet terug om alsnog voor te lezen, dat vind ik niet consequent.) Dat eindeloze gepraat en uitleggen van tegenwoordig heb ik helemaal niets mee.
Mijn man kan er ook niet zo goed tegen. Hij laat hem wel huilen, maar zegt ook snel: nou tranen weg en lekker gaan spelen. In de gang zetten omdat hij zich pijn heeft gedaan doen we niet. Ik kan zelf niet goed tegen het schele huil geluid, maar bied hem wel de ruimte. Onze zoon heeft er wel een handje van als z'n tranen weg zijn en iemand zegt iets dan begint de riedel weer opnieuw, dan geef ik ook wel aan dat ik zijn verdriet snap, maar dat het wel klaar is. Scheelt dat mijn zoon verschillende "huiltjes" heeft en we ze herkennen.
Ik weet dat mijn man en ik het een beetje anders aanpakken , hij is er sneller 'klaar mee' en vindt dat het moet stoppen. Hij kan dan ook makkelijker boos worden als kind dat niet doet/kan. En dat werkt nogal eens averechts hier ... Maar ook van mijn man mag peuter wel huilen, maar zich alleen niet 'aanstellen'. Voor mij zit er veel in het 'waarom-huilt-mijn-kind?', ik merk dat ik (doordat ik kinderen nu eenmaal vaker zie) beter inschatting kan maken dan mijn man of het een kwestie is van zin-niet-krijgen, pijn/verdriet of overprikkeling/vermoeidheid. Ik pas mijn aanpak aan naar gelang de door mij ingeschatte oorzaak. En ook per kind, ze hebben allemaal een aanpak die voor hun het beste werkt. Maar in genoemde situatie, een peuter die blijft hangen in huilbui dan kies ik er zelf ook voor om het te doorbreken. Hier in huis betekent dat vaak een keuze: als je wil huilen dan mag dat, maar niet hier waar wij er last van hebben, dan ga je maar lekker (prikkelarm) uithuilen op de gang. Daarin verschillen mijn man en ik niet van aanpak.
Ts is het bij al het huilen of enkel bij huilen omdat je zoon zijn zin niet krijgt (de hier heette onzin huiltjes)
Thanks dames. Goed om wat verschillende aanpakken te lezen zo. Ik zal ook zeker niet toegeven aan zogenoemde 'onzin-huiltjes' (mooi woord ) maar dan zet ik hem niet zomaar weg met een 'stop met huilen'. Maar wel wat hierboven al genoemd werd met een 'je mag daar even huilen waar wij er geen last van hebben en kom maar terug als je klaar bent'. Ik bedacht me net ook dat ik hier veel minder vaak mee te maken krijg dan vl. Misschien omdat ik het anders aanpak maar misschien ook omdat ik zijn frustraties beter herken (ietwat autistische aanleg). Silja het gaat dan vooral om die onzin-huiltjes. Bij echte pijn is het natuurlijk anders.
Bij ons is het precies andersom. Mijn man is het emotionele watje in huis. En ik de stoere kus erop en dan doorgaan type. Huilen om niks kan ik absoluut niet tegen. Bij echt verdriet of pijn ben ik wel de lieve mama die ze troost en die geduld heeft. Maar ik probeer ook wel mee te geven dat je met een beetje pijn ook gewoon weer kan opstaan en doorgaan. Daarin ben ik bij jongens of meisjes overigens niet anders. Ooit maakte mijn schoonmoeder de opmerking 'jongens huilen niet' waar oudste bij was. Daar ben ik toen vrij gelegen tegenin gegaan.
Kan je man niet aangeven bij je zoon dat hij even weggaat zodat zoon even rustig uit kan razen en dat papa weer terugkomt als ie wat rustiger is? Dat vind ik iets minder bruut dan hem zomaar op de gang zetten of naar bed zonder verhaal. Overigens ook niet echt consequent om daarna wel een verhaaltje te gaan doen. Ik denk dat jullie je zoon wel een beetje moeten begeleiden in het uiten van zijn emoties. Dus een huilbui niet afstraffen, maar samen praten over wat er dwars zit. Zodat hij leert om aan te geven wat hem frustreert. Soms is een kind ook gewoon moe en huilt ie daarom. Toch sneu om je kind dan op de gang te zetten.
Die vind ik echt vreselijk haha. Na een minuut (ofzoiets) moet dat echt klaar zijn. Ik vraag na die tijd of hij wilt stoppen of naar bed/gang/kamer wilt gaan omdat ik last heb van zijn gehuil. Meestal stopt hij en een enkele keer wilt hij naar bed. Heel af en toe gaat hij op de gang overdreven dramatisch huilen Dan kijk ik om het hoekje en dan staat hij daar met een bigsmile Ik zou aan de papa vragen of hij het duidelijker uit wilt leggen. Dus bij een onzinhuiltje rustig en duidelijk zeggen dat hij wel mag huilen maar in bed/gang/whatever.
Mijn dochter kan ook nogal in een huilbui blijven hangen als ze daar zin in heeft. En dat is nooit bij pijn maar meestal gewoon om te drammen, en dan ga ik dus echt niet aan haar lopen vertellen na een paar minuten janken dat ze d'r gevoelens mag uiten, want dat doet ze wel blijkt. Ik benoem veel, en hier mag echt wel gehuild worden, maar drammen ga ik niet stimuleren.
onze dochter kan onwijs goed onzin huilen en blijven hangen.. dat mag ze op een gegeven moment lekker boven gaan doen.. doei..
Onze peuter huilt niet zo veel. Voorheen als hij huilde was het alleen als hij zich ècht pijn had gedaan en dan over het algemeen nog vrij kort. Het is een heel vrolijk, veerkrachtig kind. Dus als hij wat heeft, wordt / werd er gewoon door ons getroost. Als het nodig was, soms was hij al klaar met huilen voordat we hem opgetild hadden. Blijkbaar kan hij ook zichzelf troosten. De laatste tijd (hij is nu 3,5) merk ik dat hij af en toe wel huilen inzet' als manier om zijn zin te krijgen, bij zijn broer of bij ons. Dan ben ik er wel gauw klaar mee. Bij de oudste vond en vind ik het vaak lastiger. Ook toen hij peuter was al. Hij is behoorlijk 'zwaarmoedig'. Bij hem kan verdriet beginnen om iets kleins (in onze ogen onzinnig) maar hij haalt er allerlei dingen bij die ooit gebeurd zijn of zouden kunnen gebeuren. Voor ons ook onzin, maar voor hem vaak heel echt. Hij voelt zich dan echt heel naar en hopeloos verdrietig. Daar komt hij zelf nauwelijks uit. Hij kan zichzelf niet oppeppen, zoals zijn kleine broertje. Onze oudste denkt zichzelf juist verder in de put. Bij hem vind ik het veel moeilijker om de keuze te maken om wel of niet te troosten. Aan de ene kant vind ik vaak wel dat het wat 'stoerder' mag. Niet alles hoeft een vreselijk drama te worden. Aan de andere kant heeft hij ons (vooral mij) ook nog wel heel erg nodig om zijn emoties te reguleren. Het is dus denk ik niet alleen afhankelijk van de oorzaak, maar ook heel erg van het kind.