Hallo allemaal, Begin januari ben ik bevallen van een prachtige dochter. Ik ben zo stapelgek op haar, alleen hangt er (voor mijn gevoel) een schaduw overheen, zeker aan de kant van mijn schoonfamilie... De situatie is als volgt: aan de kant van manlief is mijn dochter de eerste kleinkind. Mijn man heeft nog een oudere broer en hij heeft ook een vrouw. Helaas zijn zij niet gezegend om op natuurlijke wijze kinderen te krijgen en ik vind dat echt super triest voor hun! Toen we gingen vertellen dat ik in verwachting was vonden mijn man en ik dit allebei moeilijk om te vertellen, mijn schoonzus barstte in tranen uit want het lukte bij hun niet. Heel logisch, ik kan begrijpen dat het vervelend is. Nu gaat het verhaal natuurlijk verder... mijn dochter is geboren en zij wil niets met haar te maken hebben. Ze heeft mijn dochter nu twee keer gezien en ik begrijp oprecht dat het moeilijk is dat er een klein meisje is geboren terwijl je zelf ook graag wil. Maar nu komt het als ze langs komt, kijkt ze mijn kind niet aan, vraagt niet naar haar en ze verwacht van ons dat als we uitgenodigd worden wij onze dochter bij een oppas brengen. Ben ik nu een aansteller omdat ik dit moeilijk vind? Is het raar dat ik zeg dat ik hier ook gevoelens over heb?
Uh ja heel vervelend voor haar maar ik vind dat ze dat niet kan verwachten. Tis geen hond waar ze allergisch voor is.
Nee je bent geen aansteller, je schoonzus gaat hierin te ver. Hoe begrijpelijk het ook is dat ze het moeilijk heeft, ze kan haar nichtje niet blijven ontlopen. Je hoeft je baby natuurlijk niet onder haar neus te duwen, ze heeft het recht om haar een beetje te negeren maar haar helemaal nooit willen zien kan niet. Ze zal dit voor zichzelf moeten oplossen, maar helaas heb jij daar geen enkele invloed op. Hoe staan de ouders van je man hierin, en de broer van je man? Kunnen zij misschien bemiddelen?
Ik vind het inderdaad wel heel overdreven. Ik zou zelfs echt heel erg boos zijn geweest. Hoe moeilijk dit ook voor haar is. Jij bent blij dat je een gezond dochtertje hebt gekregen en daar moet je je heel niet schuldig over voelen. Ik vind het echt overdreven dat ze niks met je dochtertje te maken wil hebben. Tuurlijk is het moeilijk voor haar, maar om zo te reageren? Doet ze dat bij alle baby's? Zij zal het een plekje moeten geven en zelf moeten oplossen en dit niet afreageren op andere mensen. Zeker niet familie. Misschien kan je vriend met zijn broer hierover praten?
Allereerst: gefeliciteerd met de geboorte van jullie dochter! Dat is inderdaad een heel lastige en verdrietige situatie die je schetst. In dit verhaal ben ik als het ware jouw schoonzus en ook ik vind het heel moeilijk om mijn babynichtje te zien. Aan de andere kant probeer ik mezelf echt wel voor te houden dat zij er niets aan kan doen dat ze is geboren, en dat haar ouders er niets aan kunnen doen dat zij hypervruchtbaar zijn en mijn vriend en ik niet. Wat mij in deze situatie heel erg helpt is erover te praten met ze, en dat is wat ik jou dan ook zou adviseren. Nodig je zwager en schoonzus uit voor een gesprek (en breng die keer inderdaad jullie dochter naar een oppas) en probeer een open en volwassen conversatie te voeren waarin jullie je begripvol opstellen naar hen toe, maar ook laten weten het heel moeilijk te vinden omdat jullie natuurlijk wel heel gelukkig zijn met de geboorte van jullie dochter en niet helemaal begrijpen wat zij van jullie nodig hebben. Probeer samen tot een zo goed mogelijke oplossing te komen waar alle partijen zich (op dit moment) goed bij voelen. Ik zeg er 'op dit moment' bij omdat ieders gevoelens aan verandering onderhevig zijn. Wie weet is de situatie over een jaar of twee jaar wel helemaal anders en moet er weer een gesprek worden gevoerd, of heeft het zich juist vanzelf opgelost. Ik moet zeggen dat ik, als degene met vruchtbaarheidsproblemen, het altijd heel fijn vind als mensen die een kindje verwachten of er net een hebben gekregen naar mij toe komen om me de hand te reiken. Ikzelf vind het namelijk heel moeilijk om dat gesprek te beginnen, en misschien geldt dat ook wel voor jouw schoonzus. Ondertussen uit ze haar emoties door boos en afstandelijk te doen, terwijl het misschien in feite een roep om aandacht en begrip is. Heel veel succes!
Ze wordt aan alle kanten gesteund. Iedereen heeft begrip voor haar situatie, mijn man vindt het ook allemaal wel begrijpelijk. Ik voel me dus niet begrepen en ik denk alleen maar aan het welzijn voor m'n dochter. Het is in de familie daar heel normaal om mensen aan te spreken met oom en tante, maar hoe kan mijn meisje haar aanspreken met tante als ze zich niet zo opstelt? Hoe kan er van mij verwacht worden dat ik dat goed vind dat zij dezelfde titel krijgen als mijn broers en zussen? Grrr
Poeh, wat een heftige reacties in dit topic, zeg. Ja, als je vruchtbaarheidsproblemen hebt is het moeilijk om álle baby's te zien. Een beetje begrip is hier wel op zijn plaats, lijkt me.
Dus je moet je eigen kind maar naar de oppas brengen wanneer je daar op visite gaat ? Een kind krijgen is ook heel emotioneel, je zit boordevol hormonen en hebt slaap te kort en een intens gelukkig gevoel die je graag wil delen .... Daar mag schoonzus OOK begrip voor opbrengen !!! Ik begrijp heel erg goed dat je het niet in hoeft te peperen maar je bent familie je kunt elkaar niet eeuwig ontlopen en het kindje is nu eenmaal onderdeel van de familie ! Ik zou er eens alleen voor gaan zitten met haar, ik zou haar laten weten dat ik snap dat het moeilijk is, dat ik haar absoluut niet wil dwingen mijn kind te zien en dat ze welkom is als ze het kind wel wil zien ... Maar ook dat er een tijd komt de drempel te hoog is en je je kind niet meer naar de oppas kunt brengen want wat vertel je je kind dan ? Ik ga naar de verjaardag tante jij mag niet wat ze vind het moeilijk jou te zien ? Die vlieger gaat niet op, er zal dus een moment moeten komen dat zij zich er overheen zet want anders zul jij ook niet meer komen, en dat is geen dreigement maar een gevolg van.... Ik ga echt nergens heen waar mijn kind niet mag komen,
@Hippo89 Nou, dan breng je de baby niet weg of ga je bij hen op bezoek, maar je mist het hele punt van mijn verhaal: een gesprek aangaan. Dat is de enige manier om nader tot elkaar te komen in deze situatie . TS, ik wens je nogmaals succes!
Eh dat zeg ik toch ? Oke ik heb het er misschien niet duidelijk neer gezet er staat ik zou er eens voor gaan zitten met haar Maar goed dat lijkt mij eigenlijk vrij duidelijke taal dat het zelfde bedoelt word als een gesprek
Ik zou ze inderdaad uitnodigen voor een goed gesprek, het is logisch dat het voor haar/hun ontzettend moeilijk is omdat het zelf niet wil lukken maar om zich zo op te stellen tegenover jou/jullie dochter vind ik ver gaan. Misschien heldert een goed gesprek het e.e.a. op en heeft ze misschien nog wat meer tijd nodig om het te accepteren en om met deze situatie om te gaan? Zo heb ik een oom met een grote kinderwens (ja een man kan dat schijnbaar ook hebben) zijn partner wil geen kinderen en daar is hij nog steeds verdrietig om, wanneer er een baby geboren is komt hij pas na weken op kraambezoek omdat hij het erg moeilijk vind.
Dat had ik meteen al gedaan ik klikte op plaats reactie en binnen een minuut was hij al aangepast dan moet je meteen op mij gereageerd hebben waardoor je het niet meer gezien hebt
Wat een ontzettend moeilijke en verdrietige situatie. Voor alle partijen. Het is begrijpelijk dat het voor je schoonzus moeilijk is om naar een trotse nieuwe moeder en haar baby te kijken. Maar ik begrijp ook volkomen dat het geen optie is om jullie dochter uit haar leven te houden, omdat ze nu eenmaal allebei deel uitmaken van dezelfde familie. @nizzie86: je geeft aan dat het voor jou moeilijk is om àlle baby's te zien en blijkbaar staat schoonzus van TS er net zo in. Maar is er een leeftijd dat het makkelijker wordt? Gaat het vooral om pasgeboren baby's of heb je het ook moeilijk bij een kindje van 1,5 of een peuter van 3? Wannebemammie, ik denk dat je dit inderdaad alleen kunt oplossen door in gesprek te gaan. Bij zo'n gesprek lijkt het me dan inderdaad wel handig om jullie dochter even niet mee te nemen. Ik zou beginnen met begrip voor hun situatie en haar emoties. Maar ook begrip vragen voor jullie gevoel hierin. Samen kunnen jullie hopelijk een concessie vinden. Dat lukt alleen als jullie echt open met elkaar in gesprek gaan en naar elkaar luisteren. Als ik het zo lees zit het bij jou hoog, maar bij jouw schoonzus nog hoger. Het zou dus echt fijn zijn als jij hierin het voortouw kunt nemen en 'het goede voorbeeld' geeft. Dus, ook al kost het moeite, begrip blijven houden voor haar. Zonder defensief te worden of aan te vallen. Zonder haar verdriet te bagetaliseren. Zelfs als zij dat vanuit haar emotie misschien wel bij jullie doet. (Eventueel soms even het gesprek aan je man overlaten, aangezien hij er blijkbaar emotioneel wat minder onder lijdt.) Misschien vraagt het heel veel zelfbeheersing, maar ik denk dat je alleen door zelf correct te blijven ervoor kunt zorgen dat de ander uiteindelijk ook begrip voor jullie kan hebben. Heel veel sterkte. En vergeet niet om ondertussen zelf wel heel erg van jullie dochter te genieten. Want juist jullie weten extra goed wat voor wonder zij is!
@tupp Ik spreek alleen even voor mezelf natuurlijk, maar ik vind het vooral heel zwaar om zwangeren, net bevallen vrouwen en pasgeboren baby's te zien. Met peuters en kleuters heb ik veel minder moeite. En wat jij zegt sluit prachtig aan bij wat ik al zei! Mooi gezegd.
Ga het gesprek aan met haar. Leg uit dat je begrip hebt voor haar situatie, maar dat ze niet kan verwachten dat jij doet alsof jullie kindje niet bestaat omwille van haar. Ze zal overal en altijd met baby's geconfronteerd worden in haar omgeving. Ze kan zich daarvoor afsluiten en dat mag ook, maar ze moet ook opletten dat ze het contact met de realiteit niet verliest. Vraag haar wat ze het liefst heeft. Je kind naar een oppas brengen als jullie daar zijn uitgenodigd, gaat te ver. Ik ga ook nergens naartoe waar mijn baby niet welkom is. Maar blijf erover praten. Dat kan voor haar ook veel pijn wegnemen, denk ik.
Zelf heb ik 4 jaar in de MMM gezeten waarvan 2 x 1 jaar non-stop IVF behandelingen. (daaruit 2 x een geweldige zoon gekregen) Dus ik snap deze situatie wel goed. Naar mijn mening reageert je schoonzus wel heel extreem. Ik snap dat het moeilijk is als je zelf niet zwanger raakt en je hele omgeving wel, maar de manier waarop zij reageert is wel één van de extremere. Moet er wel bij zeggen dat ik zelf nooit echt jaloezie gevoeld heb naar baby's of zwangeren. En slechts 1 keer het lastig had met een zwangerschap van een ander. (was meer door de privésituatie van die anderen, slechte relatie en kind verwekt om het te proberen redden) Maar voor de rest heb ik het nooit ervaren als je schoonzus. Dus inderdaad wel het gesprek aangaan met haar, hoe lastig ook. En ik zou bij gewone afspraken je kindje gewoon bij jou houden. Je hebt respect voor haar situatie, gaat ook niet bewust raad aan haar vragen of honderduit erover vertellen maar ze moet wel jullie aanwezigheid aanvaarden. Heel veel succes alvast en proficiat met je baby!
Een gesprek is natuurlijk een goed begin. Ook dat je laat merken dat je begrip hebt voor de lastige situatie. maar heel eerlijk zou ik ook duidelijk aangeven dat ik het negeren van mijn kind of de verwachting dat die naar een oppas gaat niet acceptabel vind. Er moet begrip van beide kanten zijn.
ze gaat in mijn ogen te ver en ik zou hier ook zeker war van zeggen het is heel verdrietig voor hun maar jou kind hoeft daar niet de dupe van te worden