Soms weet ik het niet meer. Ik heb zelf ook een wat korter lontje door niet zo'n fijne zwangerschap en natuurlijk voelen kinderen dat feilloos aan. Onze oudste dochter (net 5 geworden) luistert op het moment slecht. Ze daagt me ook uit, bijv. op de kast voor de tv gaan liggen. Ik wil dat niet hebben en ze weet dat. En soms gaat ze dat heel bewust doen. Als ik haar dan terechtwijs gaat ze huilen met een krijsstem. Dus niet van verdriet, maar van kwaadheid. Ik zet haar dan vaak op de gang, maar dat verergert de boel. Ze blijft er dan in hangen. Ik nodig haar uit om te praten, ze mag altijd alles vragen en ik probeer 1 op 1 aandacht aan haar te geven, dus zonder dat haar jongere zusje altijd overal tussenzit. Maar op die momenten praat ze ook niet, ze speelt stommetje of blijft zo krijsen. Dat maakt me boos, ik mag toch meer verwachten van een 5-jarige? Aan tafel kan ze ook opeens, uit het niets, beginnen te klieren met haar drinken of haar placemat. Ik ben dan kordaat en neem het weg. Dat helpt, maar niet altijd. Meestal gaat ze dan door met iets anders. Ik ben vaak politieagent, de laatste tijd. Nog een voorbeeld, haren kammen wil mevrouw niet. Jammer dan, het moet. Als ik haar haar niet kam, is het een grote klitboel. Dat moet dus, en soms zelfs in de houdgreep. Is het zo raar dat ik daar moe van word? Ik vind het van die peuterstreken. Haren borstelen moet gewoon, elke dag. Waarom maakt ze er elke dag opnieuw een strijd van? Ik doe het echt zacht, en als ze stil blijft staan is het zo gepiept. Ik zeg dat ook tegen haar, 'zie je, als je zo flink stilstaat ben ik zo klaar en heb je ook geen pijn', maar net of die consequenties niet doordringen bij haar. Er zijn dus vaak conflicten omdat ze me bewust uitdaagt. Dingen doet die ik echt niet wil hebben. Pick your battles zeggen ze, maar ook bij een 5-jarige? Dan moet ze toch gewoon weten dat bepaalde dingen echt niet mogen? En ik ben niet zo van het verbieden, hier kan en mag heel veel.
Ik vind het niet raar dat je er moe van wordt, word ik namelijk ook...en ben niet zwanger. Ik heb het idee dat ik vooral boos ben/politieagentje aan het spelen ben en vaak om hetzelfde...dan denk ik ook, 'dat weet je nu toch zo langzamerhand wel'. Denk soms ook dat ik er misschien teveel bovenop zit. Geen tips dus maar wel herkenning
Ik vind je niet te streng.Hier is de oudste net 5.en ook hier verstopte oren.ik waarschuw 1x en anders is ze klaar met eten,of spelen of de tv gaat uit.gaat ze dan nog door,dan mag ze op dr kamer gaan afkoelen.ik vertel haar ook dat ze best boos mag zijn maar dat het niet de bedoeling is om de boel te gaan verstieren door te gaan gillen krijsen ect. Als ze weer leuk kan spelen/aan tafel zitten mag ze weer naar beneden komen. En voor mijzelf, tot 10 tellen en heel veel herhaling het is een fase,het is een fase,het is een fase...
Herkenning, gelukkig. Ik merk dat het me vooral frustreert omdat ik op dat moment vaak geen idee heb waar zo'n bui vandaan komt. Mijn man is erg van de onderliggende gevoelens en deze ook benoemen, maar het lijkt net of ik daar het geduld niet voor heb. Zo van: je bent vervelend, klaar, ik wil dat niet hebben, ga maar naar de gang. Mijn man probeert vaak precies te achterhalen wat haar drijft en vindt dan een andere oplossing.
Ooh man hou op haha zou het aan de leeftijd gewoon weer liggen? Hier ook die doet alsof hij doof is Maar goed, ik ben jouw man in dit verhaal haha en vind dingen ook snel 'zielig' en ben bang dat ik hem teveel op zn huid zit en probeer na te denken waarom hij iets doet... Mn man verklaart me voor gek, die is meer van het; je bent een kind en je luistert gewoon, niks geen gezeur, opschieten. Al denk ik verder niet dat je te streng bent hoor! Anyway veel herkenning dus maar geen oplossing haha
Ik vind het gedrag van je dochter overkomen als aandachtzoekerij- het zij op een negatieve manier. Misschien zit ze zelf even niet zo lekker in haar velletje thuis of op school? Dit zijn althans de momenten, waarop mijn 5 jarige dochter zich zo zou gedragen. Vaak maakt het nauwelijks uit of ik streng of mellow reageer, zolang zij zich voelt zoals ze zich voelt. Het is dan echt een kwestie van eerst de onderliggende oorzaak aanpakken. Wellicht heeft het te maken met het nieuwe broertje/zusje in wording? Hoe dan ook, ik snap je frustratie heel erg goed en denk dat je aanpak niet het probleem is. Als het daadwerkelijk met de zwangerschap te maken heeft, wordt het hopelijk een paar weken na de geboorte minder, maar ik kan me voorstellen dat je daar nu niet mee geholpen bent... Misschien kun je nog wat extra tijd doorbrengen met je dochter en haar even extra goed laten blijken hoe bijzonder ze voor je is en hoeveel je van haar houdt. Sterkte in ieder geval!
Onze oudste was ook regelmatig behoorlijk vervelend op die leeftijd. Uitproberen, in discussie gaan, niet doen wat wij vragen. Volhouden en consequent blijven. Bij onze oudste gaat het weer een stuk beter... Nu is de jongste bezig.
Bedankt voor de reacties! Het kan dus ook een leeftijdsding zijn, goed om te weten (het is een fase...). Op school gaat alles goed, al hoor ik soms van de juf dat ze daar ook niet altijd luistert. Ze is dan niet vervelend of tegendraads, maar gaat gewoon haar eigen gangetje. Ik herken dat wel van mezelf van vroeger. Ook denk ik dat deze juf haar niet echt uitdaagt of stimuleert en dat ze zich een beetje verveelt af en toe. Ze is heel blij met de zwangerschap, praat regelmatig tegen mijn buik, vraagt wanneer de baby nu eindelijk komt... maar ze ziet natuurlijk ook dat door die buik ik vaker moe ben, en niet meer zoveel met haar kan doen zoals vroeger. Ik ga proberen nog meer 1 op 1 aandacht te geven... hopelijk geeft dat haar wat rust.
Zooooo herkenbaar! Ik heb een zoontje van 5 en de laatste tijd word ik zo vreselijk moe van hem. Heel de tijd niet luisteren, dingen doen waarvan hij weet dat het niet mag, een grote mond geven, om alles boos worden, brutaal zijn en gewoon niet op een normale manier tegen zijn zus praten. Ik ga er maar vanuit dat het een fase is én dat hij toe is aan zomervakantie, maar vermoeiend is het wel. Ik heb overigens ook inderdaad heel erg het idee dat wat ik ook zeg, niks echt binnenkomt. Zucht...
Wij hebben ook van die fases met de kinderen, dat ze gewoon slecht luisteren en tegendraads zijn. We proberen dan van alles maar lijkt dan niet te werken. Totdat we dan weer bij onszelf beginnen; meestal zitten we dan in een drukke periode, zijn zelf wat minder geduldig en minder rustig tegen de kinderen. Dan gooien we de boel om en passen we omze eigen manier van reageren eerst aan en steeds als we dat weer doen, woren de kinderen ook weer rustiger! Bv het voorbeeld dat je dochter op de kast voor de tv gaat liggen. Als we zelf wat minder geduldig zijn, roep ik in zo'n situatie van de ander kant van de kamer dat dat niet mag. Daar krijg ik dan (natuurlijk) niet de reactie op die ik dan zou willen. Als we weer meer bewust met onze eigen manier van reageren bezig zijn, loop ik er naartoe, kijk ik hem op ooghoogte aan en zeg ik rustig; schat, je weet dat mama dit niet fijn vindt. Ik wil graag dat je nu van de kast afgaat en lekker even op de bank gaat zitten. Dan krijgen we hier thuis eigenlijk direct een heel andere reactie van ons kind. In die fases helpt het hier dus gewoon heel erg om zelf rustig te blijven (onze kids reageren heel sterk op stemverheffing bv en schieten dan zelf ook direct in de weerstand) en te zorgen dat we eerst contact hebben voordat ik ze vertel wat ik niet fijn vind (first connect, then redirect). Soms is het echter wel lastig (zeker als je zwanger bent) om zelf eerst die verandering toe te passen maar als wij dit dan toch doen, is de situatie thuis eigenlijk binnen een dag weer echt anders...
Ik vind je niet te streng, hoor! Van een vijfjarige mag je inderdaad meer verwachten. Ik probeerde altijd een logische consequentie te bedenken, zoals jij ook doet (spullen weghalen, bijv.) en als dat gegil opleverde, heb ik altijd gezegd dat ze mogen gillen op de gang of op hun eigen kamer. In ieder geval waar ik het niet kan horen. Zolang je zorgt dat er genoeg ruimte blijft voor veel positieve aandacht (en dat doe je) vind ik dat niet te streng.
Ik vind je niet te streng hoor. Mijn dochter is wat jonger (3,5 jaar) en de laatste tijd ook erg tegendraads. Ze kijkt erg uit naar de komst van haar zusje (bijna 39 weken zwanger) maar vind het ook erg spannend. Daarbij wil ze ook heel erg graag naar school, aangezien haar vriendjes allemaal al 4 zijn. Ze is nu ook de oudste op het kdv en dat vind ze ook lastig. Hier dus een combi van factoren wat het soms wel lastig maakt.
Soms heeft het zin om het over een andere boeg te gooien. Doet ze iets wat niet mag maar ook geen kwaad kan, doen alsof je het niet ziet, dan is de lol er snel vanaf. Weet niet hoe gesteld ze op haar (lange?) haar is, maar je zou haar kunnen voorstellen dat je niet kamt maar dan morgen naar de kapper moet om de klitten eruit te knippen, omdat je die er anders niet meer uit krijgt. Verschilt per kind of het werkt, hier vaak toch wel
Goh dit is echt precies waar wij ook tegenaan lopen! Ik praat soms als Brugman, maar geen effect. Misschien maakt dat het zo vermoeiend. Sleepless, wat jij zegt klopt ook. Mijn dochter reageert ook niet als ik direct in de roepfase schiet vanaf de andere kant van de kamer. Soms sluipt dat er wel in, maar het is zeker goed om mijn eigen manier van reageren op ze ook even onder de loep te nemen.
Kort haar wil ze heel graag. Ze heeft het nu niet zo lang, zeg een lange bob en ik doe dat vaak in een staartje met speldjes. Dan is het uit haar gezicht en zo heeft ze het het liefst. Ze zou graag een jongenskapsel willen, zegt ze vaak. Maar ik zie dat toch niet echt zitten
Ik denk dat ze juist meer verbinding nodig heeft dan steeds een streng optreden. Dat gaat toch vaak van kwaad tot erger. Ik herken je gevoel van geen zin hebben in gedoe door zwangerschap, ik ervaar dat nu ook zo. Maar, zij is 5 en heeft je ook nu gewoon nodig. Zij heeft er geen boodschap aan dat jij zwanger bent. Ik zou echt even de negativiteit stoppen en investeren in jullie relatie. Samen knutselen, verven, badderen etc. Als die batterij weer wat oplaadt, zal dat andere gedrag vast minder worden. Verder kunnen kinderen enerzijds wel heel blij zijn met een nieuw gezinslid, aan de andere kant brengt het hun relatie met jou in gevaar (vanuit haar oogpunt). Dat beangstigt kinderen waardoor ze 'stout' gedrag laten zien en testen of jij ze nog steeds leuk vindt. Steeds boos worden en op alles reageren bevestigt haar. Qua klitten: crèmespoeling. Heb jij een ander je klitten wel eens laten uitkammen? Dat doet gewoon pijn. Misschien wil ze eerst zelf kammen? Zou wel begrip opbrengen voor die pijn. Heb je zelf genoeg oplaadmomenten? Je klinkt wat oververmoeid. Neem je tijd voor jezelf? Als jij je beter voelt, veert zij mee. Wees niet te streng voor jezelf!
Dank je Liva! Ik neem te weinig rust, omdat die ruimte er gewoon niet is (slecht, maar het is even niet anders. Werk, huishouden, man heeft net een nieuwe baan, en twee dochters die natuurlijk hun portie aandacht willen). Ik weet dat ik van haar niet mag verwachten dat ze begrip heeft voor mijn zwangerschap. En als je eenmaal in die negativiteit zit, is het ZO moeilijk dat om te buigen. Ze ontspant wel helemaal als we iets samen doen, voorlezen vindt ze heel fijn. Ik zal proberen die momenten vaker in te bouwen, zonder dat haar jongere zus dan buiten de boot valt. Die is 2,5 jaar en heeft natuurlijk ook aandacht nodig. We gebruiken cremespoeling en na het bad uitkammen gaat prima. Maar als ze dan naar bed gaat en de volgende dag weer opstaat, moet het WEER geborsteld worden. Ze heeft 'lastig' haar maar wel mooi, heel dik en heel veel, en heel steil. Maar dat klit dus ook makkelijk.
Misschien met een staartje in laten slapen? Hier heeft oudste lang, dik en veel haar, maar daar kam ik eigenlijk altijd zo doorheen. Krijg wel eens opmerkingen over haar lange haar en dat het wel lastig zal zijn met wassen en kammen maar dat valt reuze mee. Mijn jongste is heel gevoelig en haar haar klit sneller (de haren zelf zijn dun), dus dat gaat altijd moeilijker. Wij hebben trouwens een tangle teezer en klittenspray, werkt heel goed!