Ouder met alcoholprobleem

Ik denk dat je het verkeerd begrijpt. Ik ben alles behalve kortzichtig. Ik ben echter wel realistisch. Wij hebben enorm veel gesprekken gehad over dit onderwerp, samen maar vooral met de hulpverleners en psychiaters bij de verslavingszorg hier (Novadic Kentron, GGZ) en rehab waar hij 8 weken intern heeft gezeten. Nee, zijn drank probleem is niet mijn probleem, of ons probleem, of het probleem van de omgeving. Het is zijn probleem. Wij praten er erover, uiten zorgen indien dat noodzakelijk is, uiten trots omdat het hem toch al meer dan 8 jaar lukt om de drank niet aan te raken ... maar uiteindelijk is hij degene die het probleem moet handelen. Wij steunen hem daarin. Maar als hij het drinken weer oppakt, dan is dat ZIJN probleem en daar zitten consequenties aan die MIJN probleem zijn. Het feit dat hij drinkt is namelijk niet mijn schuld of iets waar ik iets kan doen of veranderen. Of waar onze dochter iets aan kan doen. ZIJN probleem dus.

Keihard gezegd ... als hij zijn verslaving weer oppakt is dat primair niet mijn probleem dus.

Ik vind je behoorlijk aanmatigend en veroordelend op de manier waarop wij het probleem van mijn man aanvliegen. Dat dit niet voor jou werkt prima, maar val mij niet aan op de manier dat al bijna 10 jaar werkt.

God grant me the serenity
to accept the things I cannot change;
courage to change the things I can;
and wisdom to know the difference.

 

sja, ik geloof niet dat verbieden werkt .. op geen enkel gebied. Het werkt mijn inziens gewon averechts. Ik ben meer voorstander van goede en eerlijke voorlichting en ondersteuning. Niet dat ik mijn dochter moedwillig in de kroeg parkeer als ze oud genoeg is. Absoluut niet, maar kennis gewoon belangrijk.

 

Jammer van de smiley. Nee, het is niet mijn probleem en ik heb hierboven uitgelegd waarom.

Weet je ... zijn verslaving heeft mij veel verdriet bezorgd. Slapenloze nachten, zorgen noem maar op. Zelfs een nacht op kerstavond in een politiecel door zijn toedoen. Maar ik ben zelf een individu en ben vooral verantwoordelijk voor mijn eigen keuzes en beslissingen. En ondanks dat mijn complete omgeving mij voor gek verklaarde dat ik bij hem bleef toen hij nog dronk, was dat een weloverwogen eigen keuze. Mijn keuze.
Net zoals het mijn keuze is om te vertrekken als hij weer gaat drinken. En dat weet hij ook. Dat is de afspraak die wij hebben. Maar als hij weer gaat drinken is dat echt 100% zijn probleem. We hebben te maken met de randproblemen die daaruit voortvloeien en daar moeten we samen mee omgaan. Maar ik ga mijn leven niet aanpassen, of dat van mijn dochter beperken enkel omdat hij een probleem heeft.

Wij kiezen voor de optie om daar open mee om te gaan

 

Ik vinddat je hier goed over hebt nagedacht.
Zo staat iedereen er anders in. Maar het blijft toch echt je eigen keus.
Ik vind ook dat de alcohol verslaving ZIJN probleem is.
En natuurlijk is het op dit moment ook een beetje mijn probleem. Maar dat zie ik dan alleen zo omdat de kinderen ermee belast worden.
Ik vind ook dat er daarvoor niet beslist kan worden dat je zelf nooit meer kunt drinken.
Ik heb echt wel gedronken ( drink maar heel weinig en maar af en toe). Dat mogen ze prima zien dat het zo goed te doen is.
Maar nu op dit moment is mijn keuze om niet te drinken waar de kinderen bij zijn.
In ieder geval niet bij mijn zoon van 9.
Die vindt de situatie lastig. Hij heeft nu in de laatste maanden al 3x ontdekt dat zijn vader weer alcohol verstopt.
Hij is veel te bang dat het fout gaat.
Hij heeft dan ook al een duidelijke mening over her drinken van alcohol. Al wil dat niet zeggen dat dat voor later ook nog geldt.
Mijn dochter is 16. Daar durf ik best een keer een wijntje bij te drinken.
Verbied haar ook zeker niks. Maar die weet ook dat er 2 kanten zitten aan drinken.
Ze rookt ook niet. Her blijft haar keus. Ook hier is het gewoon samen in gesprek gaan.
Dat lijkt mij nog altijd het beste. En tot nu toe werkt dat prima.
Helaas is haar vertrouwen in haar vader helemaal weg.
En ik denk in mijn woorden ook wel een beetje.
Ik ben inderdaad nog steeds bij hem.
En heb toch echt vaker geroepen dat ik weg zou gaan als hij weer gaat drinken.
Volgens mijn partner heeft dr psychiater ook gezegd dat hij best af en toe mag drinken.
Nou daar geloof ik niet zo in. Kan me ook niet voorstellen dat een psychiater dat als advies geeft.
Ik wil mijn leven hier ook niet opgeven. Helaas wordt zijn probleem wel mijn probleem als hij weer gaat drinken.
Dan betekent het dat we ons huis moeten verkopen en we beide dr kinderen minder zien.
Ik blijf nog even hopen dat het zover niet gaat komen.

 

Dat is gebleken na al de alcoholcampagnes, dat verbieden dus gewoon wel werkt... Natuurlijk is kennis en gesprek belangrijk(er) maar het is dus niet per se zo dat als je het verbiedt ze het per definitie ergens anders wel gaan doen (wat ik altijd een slap excuus gevonden heb om alles maar goed te vinden) Mij is ook verboden alcohol te drinken voor ik 18 was. Daar heb ik me gewoon aangehouden. Dat was een afspraak met mijn ouders, dus daar hield ik me aan.

 

Wat vind jij van mij "behoorlijk aanmatigend en veroordelend op de manier dat jullie het probleem van je man aanvliegt?"


Ik zeg nergens dat ik JOU kortzichtig vind, ik zeg "Ik vind je redelijk kortzichtig reageren". En nuanceer dat omdat jij zegt dat zijn alcoholisme niet jouw probleem is.

Als hij gaat drinken ondervinden jij en je dochter wel de gevolgen van zijn drankgedrag. En dus ook de "problemen" die daar uit voortkomen.

En ik zeg nergens dat het jouw schuld zou kunnen zijn of wat jij wel of niet moet doen. Ik zeg ook niet dat jij bijvoorbeeld niet zou mogen drinken. En je kan wel roepen het is mijn probleem niet, maar de gevolgen zijn hoe dan ook wel voor jou en dus in die zin ook jouw probleem.

Want stel, en ik hoop van niet, dat hij weer gaat drinken. Blijft voor jou dan alles hetzelfde? Blijft voor je dochter dan alles hetzelfde? Meestal niet. En je kan het een ander naampje geven, maar het komt op hetzelfde neer. Als hij gaat drinken komen er ook voor jou de gevolgen.

Ik veroordeel volgens mij absoluut niet hoe jullie het probleem oplossen. Ik zeg nergens dat ik iets verkeerd of fout vind. Ik zeg alleen dat ik jouw reactie kortzichtig vind overkomen, omdat ik wel van mening ben dat als hij weer gaat drinken jij daar ook de gevolgen van ondervind.

 

Precies wat jij zegt Logan.
Door mijn vaders alcoholisme werden eigenlijk 3 levens verpest. Hij was de alcoholist (of zoals hij het zag absoluut niet natuurlijk) en wij waren het probleem. En kregen alle gevolgen en problemen op ons bord.

 

Precies!

 

Als hij niet verslaafd was, dan had je die gevolgen ook niet. Dan is het toch jouw probleem? En je kunt bij hem weg, jullie hebben samen een kind wie haar hele leven daar last van heeft. Ik begrijp oprecht niet dat jij dat niet als jouw probleem ziet.

 

Strijkkraal: bedoel je dat de verantwoordelijkheid bij hem ligt ipv dat het alleen zijn probleem=zijn gevolgen zijn?

Logan: maar hoe dan bij het uit elkaar gaan? Dan is er toch ook geen zicht meer op het drinkgedrag? Terwijl de kinderen daar dan wel zijn. Zou die ouder dan terugvallen maar nog nuchter blijven als de kinderen er zijn worden ze ook geconfronteerd met de dorst.

 

Mijn man zou op de kop kunnen staan. Als hij alcoholist zou zijn en we gingen uit elkaar dan breng ik mijn kind niet. Punt.

 

Als de man in kwestie al een hele tijd nuchter is kan je dat toch niet zelf beslissen met gedeelde voogdij?

Mijn vriend is een groot gebruiker geweest. Zonder de hulp van hulpverlening gestopt. Toen de tijd was het ook echt mijn voorwaarde dat hij niet zo excessief zou drinken. Ik ben wel eens bang voor wat er gebeurd als ik zou vertrekken.

 

Volgens mij ging de discussie juist erom als iemand (weer) excessief ging drinken.

Maar ben jij verantwoordelijk voor wat een ander doet?
Jij zegt nu dat je bang bent voor wat er gebeurd als jij vertrekt, maar is dat de reden om dan maar niet te vertrekken? Dus stel, jij bent ongelukkig in je relatie. Moet je dan maar blijven?

 

Ja ik voel mij,
ook al dat hij het al jaren echt goed doet, wel verantwoordelijk ervoor. Ook al ik weet dat hij de enige is die er uiteindelijk de beslissingen in neemt. Toch voel ik mij alert om de boel staande te houden.

Als iemand weet excessief gaat drinken dan is het zorgen dat de juiste mensen op de hoogte zijn en hem uit de buurt houden.

 

Ik denk dat ik het snap, maar zolang jij hem geen alcohol dwingt te drinken ben jij niet verantwoordelijk voor zijn keuzes. En het laatste wat je moet doen is jezelf wegcijferen tov je partner. Dan doe je jezelf tekort en, als je kind(eren) hebt, geef je ook het verkeerde voorbeeld aan hen.

 

Als de man nuchter is hoef ik niet bij hem weg.

 

dat kan ... ik snap oprecht niet dat je vind dat zijn verslaving ook jou probleem is.
Maar jij en ik hebben blijkbaar een totaal andere definitie van "probleem".

In mijn geval: zijn verslaving = zijn verantwoordelijkheid = zijn probleem. Ik ben niet, nooit geweest noch zal ik ooit mezelf verantwoordelijk voelen voor zijn probleem. Ik dwing hem niet te drinken, ik dwing hem ook niet te stoppen als hij dat zou doen (is namelijk totaal zinloos). Zijn acties hebben consequenties waar hij alleen verantwoordelijk voor is.

Ik ben verantwoordelijk voor MIJN keuzes. als MIJN keuze is dat ik bij hem blijf, dan is dat iets wat ik tegen mijzelf moet kunnen blijven verantwoorden. Dat daar nu een kind bij is betrokken maakt dingen een stuk gecompliceerder. Dat is een feit. Maar nog altijd moet ik keuzes maken waar ik verantwoordelijk voor ben.

Als zijn keuze is om te gaan drinken, dan is het primair onze taak, maar wss vooral mijn taak om mijn dochter in te laten zien dat wat haar vader doet in GEEN geval haar probleem is, of haar schuld of wat dan ook. Dan is het mijn taak om mijn dochter uit te leggen dat de keuze die haar vader heeft gemaakt helemaal die van hem is, en dat hij absoluut niet minder van haar houdt maar dat er iets in zijn hoofd zit wat op dat moment sterker is dan wat dan ook.
Dan moet ik haar in laten zien dat er niets is wat zij kan doen wat haar vader zal doen stoppen met drinken. Dat is namelijk ... daar is ie weer ... ZIJN probleem, ZIJN verantwoordelijkheid. Niet die van mij, niet die van haar ... helemaal alleen van HEM.

Ik zou nooit en te nimmer in zo'n geval haar moedwillig weghouden bij haar vader, ik zou alleen wel beslissingen maken die op dat moment beter zijn voor haar. maar zal ten alle tijden de mogelijkheid open houden voor een bepaalde vorm van omgang. Maar ook in dat geval ... kiest HIJ ervoor om dat niet te doen... dan is dat vooral ZIJN probleem. en het is dan MIJN probleem om dat goede handen en voeten te geven aan mijn dochter.

 

Ik heb wat issues met verantwoordelijkheidsgevoel voor zaken die niet of beperkt binnen mijn kunnen vallen of waar ik mij niet verantwoordelijk zou hoeven voelen. Het is dan weer mijn verantwoordelijkheid om daar aan te werken en mee om te leren gaan. Daar ben ik mee bezig. Maar binnen het onderwerp van het vroegere drinkgedrag van mijn vriend legt het verantwoordelijkheidsgevoel een druk op mij die het lastig maakt om mijn gevoelens voor hem op dit moment helemaal duidelijk te hebben. De vraag of ik bij hem blijf uit plichtsgevoel of liefde houd mij zeker wel bezig de laatste tijd. Maar daar zal ik antwoord op krijgen als ik beter in staat ben om het los te laten. Want jezelf het gevoel van verantwoordelijkheid geven brengt ook een gevoel van grip op de situatie zoals hij nu is mee. Hij is een goede vader. En samen zijn wij ook een goed team. Hij vult mij ook aan.

Toch kan ik wel een beetje van Strijkkraal's kijk erop gebruiken. Zij komt op mij over als iemand die goed is in het op gelijk niveau houden van de relatie. Dat geeft haar man ook kracht en een gevoel van controle over zijn gedrag. Ik moet ervoor waken dat ik daarin mijn vriend niet het gevoel geef dat hij het niet zelf kan. Terwijl het een hele prestatie is om van 3 liter bier per dag abrupt over te gaan op een halve liter per week. En daar ook controle over te houden. Zonder hulpverlener.