Ha! Ik ben even niet op dit forum geweest dus lees nu een hele hoop reacties. Wat zijn jullie lief! En wat fijn om te lezen Ik ben inmiddels weer voorbij de teleurstelling en vol goede moed dat het me ooit vast is gegeven. Heb me verzoend met het feit dat het nog even gaat duren, én dat ik het toch niet kan controleren. Het zwanger worden is wat naar de achtergrond nu, wel heel fijn. Even afwachten of ik mijn relaxte houding kan behouden als mijn eisprong nadert of is geweest @Sylva, ben jij nu wel of niet aan het proberen? Uit je tekst maak ik op dat je vriend er nog niet aan toe is maar je onderschrift zegt dat je er al voor gaat.. Allemaal veel succes en geluk toe!
zo herkenbaar wij zijn nu 2,5 jaar bezig zonder resultaat de uitwerking van de prikpil duurden ook erg lang en daarna de afwisselende cyclussen dat dan ook niet mee werkt nu iedere keer dat ik dus weer niet ben word ik steeds gefrustreerder dat het niet mag lukken mijn man die dan zegt ach lieverd als het komt dan komt het zo niet dan ook goed je hebt er al 3 en als het van ons samen niet mag lukken dan is dat zo maar ik wil ooooo zo graag en dan steeds maar weer niet alle meiden om mij heen die wel zwanger worden komen echt met bosjes of valt het nu juist extra op omdat je zo graag wilt poeh dus ik snap je volkomen hoop je snel zwanger word duimen zullen voor je draaien❤️
Kop op, Ik snap dat elke maand er 1 te veel is, maar als je zwanger wilt worden luister je ook vaak naar de 'succes '. Verhalen, diegene die meteen zwanger zijn, maar vaak duurt het wel even. Succes en geniet nog even van alles wat je nu nog kunt
Dit vind ik echt zo'n enorme dooddoener. Mijn vriend en ik hebben acht jaar lang genoten van 'alles wat we toen nog konden doen', maar de reden dat we besloten om samen een kindje te willen is juist omdat we nu zo graag die dingen mét een kindje willen ervaren. We willen niet meer met zijn tweeën op reis naar Australië/picknicken in het park/op zondagochtend lekker lang in bed blijven liggen/pannenkoeken gaan eten in het bos/etc. Dat hebben we namelijk al die jaren al gedaan en dat willen we nu juist met zijn drieën (en later hopelijk vieren en vijven) gaan doen. Als je zó graag een gezin wilt stichten, dan is elke maand er inderdaad één te veel.
Praten, praten, praten. En bij mij hielp het bijhouden van een persoonlijk dagboek. En inderdaad hoop putten uit succesverhalen. Zo is mijn beste vriendinnetje nu na 7 jaar en een eindeloos traject eindelijk zwanger van haar eerste kindje (en ik inmiddels van mijn tweede).
Herkenbaar hoor. Hier ook 'pas' ronde vier. Al heb ik hele lange cyclussen en dat speelt ook mee met het gevoel. Maar ik merk het nu ook weer. De afgelopen weken best van me af kunnen zetten, ondanks zwangere vriendinnen en collega's (waar je elke dag dus mee geconfronteerd wordt), maar nu ik mijn eisprong heb vind ik het allemaal weer zo moeilijk. Zo veel hoop meteen en de vraag of het wel goed gaat en of we het wel goed timen en hoop dat het wel lukt deze maand. En mijn vriend die dan ook weer roept dat hij hoopt dat het gelukt is deze keer. Ja.... Ik vind dit echt vreselijk. Ik wil het weer van me af kunnen zetten, maar dat gaat zo moeilijk. Dus meid....voor jou ook een grote knuffel. Even met kleedje en filmpje op de bank en dan gaan we er weer tegen aan!
Fijn om te lezen dat het weer goed gaat met je. Ik hoop dat het je lukt om die relaxte houding te behouden maar met al die hormonen zal dat best een uitdaging gaan worden! Niet De planning was om er in maart voor te gaan, maar m'n vriend krabbelde toch terug. M'n handtekening was nog van toen en heb er niet meer opgelet. Heb hem aangepast, sorry voor de verwarring.
ook zo typisch dat mensen van de daken schreeuwen hoe vreselijk vruchtbaar ze wel niet zijn om hoppa in ronde 1 zwanger te raken. gemiddeld duurt het een jaar. dat betekent dat er veeeeeel meer mensen zijn die níet in 1 ronde zwanger zijn en daar hoor je ze niet over. met 4 rondes nog geen reden om je zorgen te maken dus even uithuilen diep ademhalen en weer door hier duurde het 4 jaar...
Ja t is klote, maar hoe moed. Je bent 31 en natuurlijk voelt dat op dat moment als een bepaalde leeftijd waarop je graag moeder zou zijn of "al" als 31. Maar realiseer je dat je echt nog heel heel veel jaren en kansen hebt. Ik zit ook elke keer te janken als ik ongesteld ben, en heb niet meer zoveel jaren als jij. Probeer wat afleiding te zoeken en geloof in het goede. Ik hoop voor je dat het volgende keer raak is!