Geen contact met (een van) je ouders

Ik heb wel altijd contact gehad met mijn ouders (nu nog steeds), maar mijn moeder was ook niet op mijn bruiloft omdat ze "iets anders" te doen had. Dat is ontzettend vervelend, vooral als je steeds aan je gasten moet uitleggen waarom je moeder er niet is. Eigenlijk wil je dit soort dingen delen met de mensen in je leven waarmee je een bloedband hebt, die je vanaf je geboorte kennen, die een belangrijke rol zouden moeten vervullen... maar die dat dus niet doen. Heel pijnlijk.

Ik hoop dat je jezelf kunt concentreren op alle mooie aspecten van die dag, maar als je erom moet huilen, dan is dat nu eenmaal zo. Ik barstte ook in tranen uit toen er iemand (heel erg onnadenkend) "niemand laat zijn eigen kind alleen" ging zingen na de ceremonie. Het is nu eenmaal een gemis. Dat voel je wel en dat hoort kennelijk ook bij zo'n dag.

 

Ook ik heb geen contact met mijn moeder meer. Mijn vader is hertrouwd en heeft een hele leuke vrouw; dus wat betreft de baby zullen er gewoon 2 opa's en oma's zijn.
Emotioneel is het soms wel heel zwaar om geen contact te hebben: sommige dingen zou je zo graag met je moeder delen of aan je moeder vragen. Ondanks dat het een bewuste keuze voor me was.
Mijn moeder is al jaren ontzettend moeilijk in de omgang. Ze stoot iedereen af en heeft met niemand nog contact. Als er contact is, is het nooit goed genoeg. Bel je 1x per week is 2x de norm, bel je 2x per weel, is dat ook te weinig. Geef ik mijn tante een bos bloemen voor haar verjaardag, gaat mijn moeder direct zeuren over of die bos wel goedkoper was dan die zij voor moederdag kreeg - want moeders horen het meeste en het beste te krijgen.
En dit is natuurlijk maar een topje van de ijsberg, want het besluit om het contact te verbreken was geen gemakkelijk besluit. Na veel veel veel jaar met gedoe heb ik de knoop doorgehakt. Elke keer de frustratie, het verdriet, de energie stoppen in iets dat niet werkt. Ik geloof oprecht dat ik beter af ben nu... ...maar wat leuk zou het zijn geweest als het anders was! Als ze een leuke oma had kunnen worden, zoals de andere twee!

 

Ik heb ook sinds mijn 18e geen contact meer met mijn vader en dag was een hele goede beslissing.
Ik werd ongeluk en verdrietig van het contact. Nu is er al jaren rust in de tent. Heerlijk.
Ik mis hem ook echt niet. Zelfs toen mijn dochter werd geboren niet. Het voelt ook niet als een opa, want hij speelt al ruim 10 jaar geen enkele rol meer in mijn leven.
Had ik het graag anders gezien? Ja natuurlijk. Maar ik zie het eerder als een opluchting dan een gemis. En gelukkig heeft mijn dochter wel een hele leuke oma

Ik begrijp dat je het moeilijk vind dat ze zo meteen niet bij je bruiloft is. Omdat ik het anders ervaar heb ik ook niet echt tips voor je.
Wel wil ik je een hele fijne dag toewensen. En ook al is je moeder er niet bij, bedenk dan dat er vast heel veel mensen zijn die heel veel van je houden. En je trouwt natuurlijk met de liefde van je leven! Dat moet een glimlach opleveren

 

Hier ook geen contact met mijn moeder. Er zijn inderdaad altijd wel moeilijke momenten, maar aan de andere kant levert het me zo veel rust op om geen contact te hebben, en dat weegt voor mij veel zwaarder.

 

Ik heb nu al 8 jaar geen contact met mijn vader. Wat een rust!
Hij heeft in begin vaak gedreigd zelfmoord te plegen. Ik heb gezegd doe maar dan heeft iedereen rust. Opgeruimd staat netjes. En zo denk ik er nog steeds over.
Mijn vader heeft een narcistische persoonlijkheidsstoornis en een alcoholprobleem. Hij liegt, bedriegt, manipuleert. Hij doet alles goed en is god. En de rest is fout en dom. Etc.
Hij weet mijn adres niet. Alleen mijn mobiel nummer heeft hij misschien nog. Maar de laatste keer dat hij probeerde contact te zoeken heb ik gedreigd met een contactverbod en dat ik naar de politie stap. Kennelijk heeft dat gewerkt. Hij heeft het 1 en ander op zijn kerfstok. Dus hij kijkt wel uit.
Via via hoor ik nog wel eens wat. Maar hij is totaal niet veranderd en zal wel niet gebeuren. Hij heeft zelfs zijn eigen moeder gemanipuleerd/bedrogen. Stiekem op haar woonadres in schrijven om zo geld te kunnen krijgen. Zijn broers zijn er achter gekomen en hebben dat ongedaan gemaakt. Dus hij heeft nu geen vaste woon -en verblijfplaats meer. Hoe zielig/dom/stom ben je dan.
Ik ben wel bang hem soms nog tegen te komen. Hij woont in de buurt van mijn moeder. Of dat hij er straks achter komt dat hij opa is. En dat hij bezoekrecht oid gaat opeisen.

 

Ik heb geen contact met mijn vader. Op mijn 12e heb ik zelf besloten - nadat hij had gezegd niet op mijn begrafenis te komen als ik dood zou gaan- geen contact meer met hem te willen. Het gaf mij te veel verwarring en vooral een gevoel alsof ik niet goed genoeg was. Het heeft mij lang achtervolgd, nu nog steeds soms. Maar ik sta er nog steeds 100% achter. Vroeger als er gevraagd werd waar mijn vader dan was vertelde ik altijd dat ik geen vader meer had als ze dan doorvroegen zij ik altijd - hoe wrang ook - dat hij overleden was zo hoefde ik niks meer uit te leggen en gingen oude wonden ook niet voor de zoveelste keer weer open.

 

Ik heb geen contact met mijn vader. Ik mis hem als persoon niet, maar ik mis soms wel een vader.. Ook voor mijn kinderen vind ik het jammer, alhoewel zij niet beter weten.
Maargoed ik denk altijd maar dat het vooral zijn gemis is dat hij zijn kleinkinderen niet ziet opgroeien.

 

Ik heb al 15 jaar geen contact met mijn vader. Toen kwam uit dat hij mijn zusje jarenlang heeft misbruikt. Heb nog met hem gepraat maar hij bleef ontkennen terwijl de zedenrechercheur zei dat het wel echt gebeurd was. Hij zei, als je me niet gelooft ga ik verder met mijn leven, en dat heeft hij gedaan. Onbegrijpelijk, als je echt onschuldig bent dan probeer je je kind daar toch van te overtuigen?

En mijn moeder is opgenomen momenteel. Ze zegt suïcidaal te zijn maar ik denk dat ze narcistisch is en aandacht aandacht aandacht wil.

En ik wil alleen maar rust maar dat krijg ik op deze manier niet

 

Ik heb nu ongeveer 6 jaar geen contact meer met mijn vader.
Zijn meerdere dingen waar ik boos om ben, maar ergste vind ik dat hij het allemaal wel best vond dat zn vriendin mij zat te vertellen dat ik het uit moest maken met mn vriend omdat hij niet goed voor me zou zijn.
Toen ik na een paar jaar een nieuwe start probeerde te maken met hem alleen, heeft hij me laten zitten bij een afspraak nadat ik zei dat ik zn vriendin echt niet wil zien en hem nadat hij er om vroeg uitlegde waarom ik het contact had verbroken.
Dus tsja dan is het ook wel klaar voor mij. Alles bij elkaar vind het jammer maar hij heeft me te vaak gekwetst/aan de kant gezet dat ik hem liever kwijt dan rijk ben.

 

Ik heb geen contact meer met mijn vader. Mijn moeder heeft toen ik jong was besloten dat haar nieuwe vriend belangrijker was, dus ik mocht wieberen. Ik heb nog steeds contact met haar. Nadat ik vaak afstand heb genomen vind ik het te lastig om met geen enkel familielid contact te hebben.

Ik wil je veel sterkte wensen. Neem een momentje om er stil bij te staan en probeer het jullie dag niet te veel te laten verpesten.

 

Ik heb geen contact meer met mijn vader omdat hij zijn vriendin belangrijker vind en omdat hij mijn relatie niet kan accepteren. Moest kiezen tussen hem of mijn gezin. Nou die keuze was snel gemaakt, mijn gezin natuurlijk!

En met mijn moeder heb ik ook amper contact. Af en toe een telefoontje maar meer ook niet. Heb haar al bijna 2 jaar niet meer gezien. Zij is gewoon niet zo geschikt als moeder. Ze vind vooral zichzelf heel erg belangrijk.

Ik kan ook niet echt zeggen dat ik ze mis. Tuurlijk mis ik wel een vader en moeder figuur in mijn leven, maar niet hun. Uiteindelijk voel ik mij nu een stuk rustiger en ik zou ook nooit meer contact willen hebben

 

Hier ook geen contact met mijn moeder. Mijn hele leven is moeilijk geweest door haar , ik heb haar vaker niet als wel gezien. Het is een heel verhaal dat bespaar ik jullie
Nu sinds 2 jaar zelf gekozen geen contact meer met haar te willen. Ik kan het gewoon niet meer ondanks dat het heus pijn doet. Maar ben er achter dat ik niet haar zelf mis , maar inderdaad een moederfiguur. Mijn vader is overleden bijna 8 jaar geleden , bij hem ben ik opgegroeid. Gelukkig heb ik een hele lieve stiefmoeder wat eigenlijk al vanaf mijn 4de gewoon mijn moeder is. Ze is ook bij de bevallingen geweest , als kind overal bij. Ook heb ik een geweldige stiefvader (naja sinds 2 jaar is het niet meer mijn stiefvader ze zijn uit elkaar na 15 jaar) Toch blijft het stukje "echte moeder" pijnlijk , ik had het zo graag anders gezien. Maar het allerbelangrijkste is dat ik nu rust heb en dat is mij veel waard. Helaas laat ze mij (alleen als het haar uitkomt , nu heeft ze een nieuwe vriend en hoor ik niks van haar) niet met rust. En dat is lastig. Ze stookt op mijn oma op (haar moeder) en dat gaat zo ver dat ze niet op de verjaardag van mijn jongste is geweest , op zulke momenten herinnert ze mij weer hoe slecht ze is.

 

Hier ook geen contact meer met beide ouders sinds 4 jaar. Ik mis ze niet. Wel een moederfiguur. Maar hun niet.

 

Bizar. Als ik niet beter zou weten, zou ik denken dat we zusjes zijn van dezelfde moeder. Dat met die boodschappen is bij de mijne net zo. Het gaat zelfs zo ver dat ze beweert dat wij kinderen haar gewoon laten "verhogeren" en "meer dan een droog pak pasta eet ze niet met kerst". Ze komt soms met dingen zoals "toen je 10 was brak je die en die dure vaas en toen heb je beloofd het terug te betalen" of "toen je 13 was beloofde je mij mee op vakantie te nemen". Dat soort regelrechte onzin.

 

Ik heb met mijn vader meerdere keren een aantal jaren geen contact gehad, en mijn moeder (bij wie ik opgegroeid ben) heb ik in mijn volwassen jaren een aantal jaar niet willen zien.

Mijn moeder is een dramaqueen. Sinds ik haar psychisch heb gedegradeerd tot kennis, en niet als moeder-moeder zie kan ik er beter mee omgaan. Wat ze ook zegt of doet, het blijft de ver van m'n bed show. Verwijten zijn er wel maar ik hoor ze gewoon niet meer (gaat langs me heen). Ondanks alles is ze een fantastische oma.
Maar op haar rekenen kan en doe ik niet. Ernstig ziek geweest in de zwangerschap en van de 5x dat ze beloofde te komen (om me naar afspraak zkh te brengen bv) heeft ze me 4 keer laten stikken last minute. Zo is ze. Ik heb me er bij neergelegd

Met mijn vader een aantal keer een paar jaar geen contact gehad. Achteraf gezien heeft dit deels te maken met dat mijn moeder steeds vertelde hoe slecht mijn vader wel niet was. Er zijn vroeger in hun huwelijk dingen voorgevallen die idd niet door de beugel konden (ben ik een paar keer ook bij geweest). Het laatste beeld wat ik van ze samen had was dat ze elkaar letterlijk aanvlogen fysiek nadat ik een weekendje bij m'n vader was geweest.
Nu sinds een jaar of 15 een steeds beter contact. Het was wel wat oppervlakkig, maar sinds mijn zoontje is geboren lijken we wel heel erg naar elkaar toe te groeien. Hij heeft ook wel een hele lieve vrouw die hem een beetje in toom houdt

 

Ik heb al een. Aantal jaar geen contact meer met me vader, al was het vroeger ook niet echt veel. Gelukkig heb ik een hele leuke lieve stiefvader waar ik de laatste jaren steeds beter mee overweg kan en ook echt een beetje als mijn vader begint te voelen. Maar toch doet het me wel pijn dat mijn biologische vader dat niet heeft kunnen/willen zijn....