Vergeten nooit! Vergeven voor nu ja. Ik heb het hem vergeven denk ik. Na 10+ jaar denk ik dat ik het vergeven heb. Maar dat is makkelijk praten heb hem nooit meer gezien nadat het bekend werd. Wel heb ik me altijd schuldig gevoeld. Hij is in 1 klap alles kwijt geraakt. Schuldig omdat ik altijd medelijden met hem heb. En het niet klopte. Kan er niet te veel Overkwijt maar je mag me wel pben!
In mijn geval vergeef ik hem niet omdat ik me dan beter voel. Wel omdat ik nu meer weet over de situatie. Hoe hij het beleefde. Dat maakt dat ik het vergeef..
Maar waarom richt je je op die persoon en niet op jezelf? Stel je bent vroeger gepest door iemand, waarom keer je die dan niet je rug toe, steek je in je hoofd je middelvinger op en ga je door met mensen die wel leuk tegen je doen, kijk je vooruit laat je los etc? Waarom richt je je dan in dit geval bv dan op die pester? Waarom hou je je dan nog met die persoon tegen vergeef je hem etc? Ik zou echt denken joh de groeten stik erin tot nooit meer ziens en doorgaan met een mooi leven!
In geval van misbruik, geestelijk zowel als lichamelijk en zo ook met pesten. Vormt het soms je karakter en persoonlijkheid op zo een bepaalde manier ( helemaal als het op jongere leeftijd gebeurd) dat je er last van blijft houden. Het zit zo in je gebakken die persoonlijkheids trekken dat je ze niet altijd met therapie helemaal weg krijgt. Vandaar dat denken stik erin en verder gaan niet altijd zomaar werkt. Je zult het namelijk wel de rest van je leven met dit gevormde persoonlijkheid en karakter moeten doen waardoor je je hele leven met tijd en wijlen eraan herinnert wordt. Vergeven doe je inderdaad voor je zelf en is om het zelf een plekje te geven. Hierna kijk je mijnsinzien anders naar de "dader of pester" kijken dan voorheen maar vergeten kan niet.
Ik ben een aantal keer in mijn verleden enorm beschadigd waaronder door een paar mensen in mijn zeer naaste omgeving, (familie, relatie). Vreselijk veel verdriet gehad, diepe zwarte put, continu de waaromvraag. Maar ik ben juist wel veel sterker geworden niet steeds me meer met met die ander bezig te houden maar goed voor mezelf te zorgen en mezelf een mooie nieuwe grond onder mijn voeten te geven.
Mijn hele ik onderuit getrapt, vertrouwen beschaamd, niet lichamelijk maar wel geestelijk, me ontzettend veel verdriet gedaan, mijn zelfvertrouwen ontzettend kapot gemaakt, datgene waar ik juist trots op was zodanig benoemd dat ik me niks meer waard voelde etc etc etc etc etc etc
Elke psych oid waar ik was zei laat die personen en wat gebeurd is los. Ik was continu bezig met de waarom vraag. Ik wilde graag nog dingen uitpraten of iig duidelijk krijgen voor mezelf. Was zoveel met die anderen bezig maar kwam daardoor ook zelf niet verder. Door me echt heel goed op mezelf te richten kreeg ik een betere grond onder mijn voeten, werd ik rustiger, gelukkiger etc en werden de mensen waar het omging en de dingen waar het om ging kleiner en kleiner en kleiner.
Gelukkig heb ik daar zelf nooit mee te maken gehad. Maar ik heb er wel mijn mening over. Ik vind namelijk dat grensoverschrijdend gedrag absoluut niet vergeven en vergeten mag worden. Waarom zou je daarin iemand vergeven? Ik vind dat als je iets vergeeft je indirect respect toont voor iemand, die mensen die dit soort dingen uithalen verdienen op geen enkele manier respect.
Wat heftig om te lezen zeg! Maar ik vind wat jij benoemd niet vergeven als ik eerlijk ben, ik vind dat je het een plekje hebt gegeven en juist daardoor boven die persoon bent gaan staan. Super knap van je!!
Kijk hier geeft je zelf al aan dat je een bezoekje aan de psycholoog heeft gekost om dit te realiseren. Zelf was het je misschien ook wel niet zonder psych gelukt. Dus zo makkelijk als je het in je eerste post deed voorkomen was het voor jouw ook niet. Tevens denk ik dat er verschil ligt of het misbruik plaatsvind in of voor de pubertijd of als volwassenen. Als je persoonlijkheid nog gevormd moet worden ten tijde van het misbruik heeft dat andere gevolgen dan wanneer je je persoonlijkheid al gevormd hebt en je daar na therapie weer op terug kan vallen. Fijn om te lezen dat het nu goed met je gaat. En dat dat je alles wat je meegemaakt hebt ten bove bent gekomen.
Laat ik voor op stellen dat ik het fijn voor je vind dat jij jezelf als persoon er door heen heb weten te slaan en er nu zo boven staat! Maar dit werkt niet voor iedereen. Ik sta namelijk best stabiel in het dagelijks leven ondanks mijn verleden. Ik heb geen kwade gevoelens meer, enkel soms denk ik nog waarom bij mij. Maar bepaalde gebeurtenissen blijven het gevoel van toen nog steeds triggeren. Ik denk ook dat het vergeven van een dader misschien toch niet het goede woord is. Loslaten komt dichter in de buurt. Maar dat kan gewoon niet altijd.
Ik heb sommige van hun nog van een afstandje (internet) gevolgd en gezien dat karma een bitch is. Ergens is dat wel prettig. Ik heb pas nog 1 van hun geconfronteerd. Dat vond ik wel stoer van mijzelf. Vergeten zal ik nooit maar karma maakt het minder erg of zo. Wat ik nooit zal vergeven is nog een enorme wrok tegen de mensen die mij hadden horen te beschermen. Waarvan er 1 ook nog zegt dat het misbruik (ook toen ik nog jong was) mijn schult was. Met deze persoon heb ik nog steeds contact. Maar dat moet ik regelmatig onderbreken. Omdat als de herinneringen terug komen ik te kwaad ben om met haar om te kunnen gaan.
ik heb denk ik nu ook wel makkelijk praten, als er iemand alleen maar met die anderen bezig was dan was ik het wel. Wilde zo graag nog dingen uitpraten of op een rijtje zetten. En de ander laten weten hoe het voor mij was geweest al die tijd etc. En eerlijk gezegd gaat het dan steeds slechter met mij als ik zo bezig zou blijven. En de mensen gaan gewoondoor met leven. De mensen waar het om ging die hadden allang een andere partner ofzo of een leuk huis en ik zat maar op een stoel te denken waarom????? Dus vandaar dat ik drastisch ben veranderd.
Fijn dat dat gelukt is. Dat geldt helaas niet voor iedereen, want elke gebeurtenis en elk gevoel is anders. Dus je kunt voor andere niet willen bepalen dat ze "niet zo moeten zeuren" en door moeten gaan, of aan zichzelf moeten werken.
Ik denk dat het altijd goed is om jezelf weer proberen op te bouwen als er dingen gebeurd zijn die in het hier en nu een negatieve grip hebben. Maar het niet zo moeten zeuren is een pijnlijke opmerking. Net als de houding van get over it. Soms is er teveel niet en teveel wel gebeurd waardoor er veel tijd nodig is om jezelf volledig bij elkaar te rapen.
Precies, en hoeveel tijd dat nodig heeft is iets aan jezelf. En dus niet aan een ander om te beweren.
Absoluut, dat is aan diegene zelf. Wat ik merkte is dat alles mij echt heel veel meer pijn deed toen de randvoorwaarden in mijn leven (huis, uiterlijk, geld baan) niet fijn liepen en steeds minder goed liepen omdat ik me zo rot voelde en dat ook weer steeds koppelde aan die mensen uit het verleden etc....Pas toen ik echt zoiets had van ja dit ben ik dit is het leven wat bij mij past wat ik verdien werden de spoken uit het verleden kleiner en kleiner.
Wat ik nu nog merk is dat ik allemaal overlevingsmechanismen heb aangeleerd die ik nog moet afleren. Ik sta ingesteld op overleven. Terwijl de situatie nu zo is dat ik niet meer hoef te overleven. Maar ik moet nog echt tot leven komen. Ik denk dat naarmate ik leer om te leven, te genieten en minder op mijn hoeden te zijn de linkjes naar het verleden ook verder zullen gaan staan van mij.