Ik had een account aangemaakt om mijn verhaal met anderen te kunnen delen, maar ik heb geen idee hoe/of waar te beginnen. Het is toch lastiger dan ik dacht pffff... Ik heb dit (behalve met mijn man) namelijk nog met niemand besproken en voor mij is dit een eerste stap om eindelijk in beweging te komen! Om het zo kort en overzichtelijk te houden heb ik een lijstje gemaakt van de punten die ik graag zou willen delen: - Om maar vanaf het begin te beginnen: Toen ik 7 was zijn mijn ouders gevlucht naar NL. Hierdoor in een klap al mijn vrienden in familie kwijt geraakt. - De eerste jaren in NL veel verplaatsingen meegemaakt in AZC's . Van Haarlem helemaal naar Zeeland, dan weer naar Almelo en dan weer Naar Nijmegen. Hierdoor steeds nieuwe vrienden moeten maken en deze weer moeten verliezen. - In de pubertijd begon ik depressieve gevoelens te krijgen. Ik ging op een gegeven moment (onbewust) ook geen nieuwe vriendschappen meer aan. Had nergens zin meer in. Ik had maar een paar vriendinnen en vond het wel prima zo. - Tot op heden is niet er veel veranderd. behalve dat ik geen vriendinnen meer heb sinds ik getrouwd, verhuisd en moeder ben. Ik had opeens een andere leven en paste niet in het plaatje van mijn toenmalige vriendinnen neem ik aan. - Gek genoeg ben ik laatst pas achter het feit gekomen dat ik geen vriendschappen aanga, uit angst deze weer te verliezen. Na een gesprek met mijn man kwam ik erachter hoe pijnlijk ik het als kind eigenlijk vond om mijn vrienden steeds weer te moeten verliezen. - Na de geboorte van onze dochter heb ik meer last van de depressieve gevoelens. Ik voel mij nutteloos, schuldig tegenover mijn gezin en erg eenzaam (ondanks het feit dat ik de liefste man en dochter op aarde heb!) en toch heb ik de kracht/zin niet om maar ook iets te ondernemen. Aan de ene kant zou ik zo graag willen gaan werken, maar aan de andere kant blijf ik toch het liefst thuis. - En alsof dat allemaal niet genoeg was, heb ik een aantal jaren geleden een heftige auto ongeluk mee gemaakt en durf sindsdien niet meer achter het stuur te kruipen. Heb nog wel een paar keer door de stad gereden, maar ben nog als de dood voor de snelweg. Zelfs als ik naast iemand anders zit die de auto bestuurt! Ook door de stad rijden laat het liefst aan iemand anders over en ook dit zit mij enorm dwars!! Ik wil hier iets aan doen, maar ik durf het niet!!!! Ik probeer absoluut niet zielig te doen en hopelijk kom ik ook niet zielig over. Zo voel ik mij namelijk ook helemaal niet. Ik voel mij eerder gefrustreerd dat ik maar niet vooruit kan komen!! Ik wil zo graag een leuke moeder en een goed voorbeeld voor onze dochter zijn en hopelijk is dit topic voor mij een stok achter de deur om eindelijk in beweging te komen en niet op te geven!! Ik heb dit overigens als kind niet met mijn ouders besproken, omdat zij het al moeilijk genoeg hadden in mijn ogen. Mijn moeder kampte zelf met depressie en liep bij een psycholoog. Ik wou ze steunen en ze niet nog meer last bezorgen, dus heb ik me altijd soort van "sterk" geprobeerd te houden. We hebben het er wel eens over gehad een paar keer, maar ik bespaar ze de details en wil ze geen schuldgevoelens geven oid. Mijn vader heeft namelijk al enorm het gevoel ons zoveel tekort te hebben gedaan. Ze zijn mijn beste vrienden, maar ook zij hebben genoeg doorstaan. Zodra ik dit gepost heb, zal ik de ha bellen voor een afspraak en ga ik de rot gevoelens (die op zijn gekomen tijdens het typen) samen met mijn dochtertje even flink van me afsporten! Tips en soortgelijke verhalen zou ik erg fijn vinden Sorry voor het alsnog lange verhaal!
Meid wat heftig allemaal. Knap dat je een afspraak gaat maken met de ha. Ik denk dat professionele hulp je veel goed zal doen. Verder geen tips voor je, maar ik wil je veel sterkte wensen.
Wat rot dat jij je zo voelt en goed van je dat jij er hulp voor bent gaan zoeken. Ik hoop dat je een hele goede hulpverlener treft. Die goed doorziet waar jij behoefte aan hebt. Het is lastig om als volwassene een fundering op te bouwen, maar niet onmogelijk. Mijn verhaal is niet gelijk aan de jouwe maar heeft wel raakvlakken. Mocht jij je ei even kwijt willen sta ik open voor een privé bericht. Dan kan ik ook wat beter toelichten wat die raakvlakken zijn. Sterkte!
Geen ervaring, maar wil wel even zeggen dat ik het knap vind van je dat je dit deelt en de stap naar de huisarts zet! Sterkte..
Jeetje meid, wat heb je een hoop meegemaakt! Ten eerste is het niet voor te stellen (als je het niet meemaakt) hoe het moet zijn om alles wat je kent en vertrouwd is plots achter je te moeten laten en ergens anders helemaal overnieuw te moeten beginnen. Eenmaal in het groot (nieuw land en andere cultuur) en vervolgens steeds weer opnieuw in het klein (binnen NL). Ik kan me goed voorstellen dat dit een enorme impact moet hebben (gehad) en dat het lastig is je je ergens vol overgave aan te binden. Ik heb hier zelf helemaal geen ervaring mee, en kan je dan ook geen tips geven. Ik hoop wel dat je voor jezelf alles een beetje op een rijtje kan zetten en stap voor stap regie kan nemen voor je leven nu, zodat het je lukt het zo in te richten en je je in de basis gelukkig kunt voelen! Hopelijk tref je hier of misschien beter in "real life" mensen aan die je erbij kunnen helpen. Het lijkt me niet niets allemaal!
Bedankt voor de lieve reacties meiden Doet me goed ze te lezen! Word er emotioneel van. De afspraak staat gepland op 11 mei. Vind het best spannend, maar wat een opluchting om de eerste stap eindelijk gezet te hebben! Voor het eerst in lange tijd heb ik weer het gevoel goed bezig te zijn. Ik zal later vanavond op de lieve privéberichten reageren als dochterlief op bed ligt
Het klinkt bij mij een beetje als post trauma domino effect, ookal was het de beste en juiste beslissing om naar Nederland gekomen toen jullie gevlucht waren en je dus waarschijnlijk veel heftiger hebt gezien ook van mensen die je lief hebt en dus vind dat jezelf dan niet moet zeuren is het toch een enorme klap om als kind uit je vertrouwde omgeving getrokken te worden en vervolgens maar moeilijk kan aarden.. Zo een auto ongeluk doet dan mee aan het domino effect waardoor dingen steeds moeilijker zijn om te plaatsen en dat niet je leven te laten beheersen of dat nu bewust of onbewust is... Depressie is namelijk een symptoom van post traumatische stress. Ook wanneer je dat trauma niet persee op iets kan vast pinnen. Blijf vooral praten met een psycholoog en zoek uit wat je leuk vind om te doen.. Vriendschappen kunnen altijd verwateren ongeacht de situatie en zo krijg je de ruimte om nieuwe vriendschappen te beginnen. Als je een hobby gaat uitoefenen, sport, sociale activiteiten dan kom je vanzelf nieuwe mensen tegen en dan duurt het wat tijd voordat het zich echt uitbouwt tot een vriendschap en dat gaat niet zo snel als wanneer je een kind bent omdat je voorzichtiger bent als volwassen zijnde om mensen te vertrouwen en daar iets speciaals op te bouwen wat een vriendschap is want tijd is meer kostbaarder. Maar uiteindelijk is het niet onmogelijk.
Goed dat je de ha gaat bellen. Ik hoop dat je snel een doorverwijzing krijgt naar een psycholoog. En nee: je bent niet gek. Een psycholoog is precies hiervoor. Hij of zij helpt je onverwerkte zaken te verwerken en je te helpen je leven weer op de rit te krijgen. On zelf weer in controle te komen. Je te leren hoe je kracht in jezelf vindt. Heel veel succes!
Dat is het ook wel een beetje, alleen was ik me er nooit echt bewust van. Sinds de geboorte van onze dochter ben ik er bewuster mee bezig. Toch wel een beetje gek als je je bedenkt dat ik als maatschappelijk werker afgestudeerd ben en de signalen bij mezelf zo moeilijk kon signaleren... Ik ben nu vastbesloten er aan te werken. Het willen veranderen is sterk aanwezig. Nu nog de stap zetten om het ook echt te doen! Daar heb ik nog het meest moeite mee merk ik. Dit vooral omdat ik een groot deel van mijn leven heb gedaan alsof alles goed is. Dit is een soort gewoonte van mij geworden. Open en eerlijk hierover praten met anderen is daarom erg moeilijk voor mij. Ik zet dan snel weer dat maskertje met een glimlach op en onderdruk de nare gevoelens die bij me op komen. Daarom heb ik ook als eerste stap dit topic geopend. Niemand kent mij hier. Hierdoor kan ik makkelijker open en eerlijk van me afschrijven. Dit is voor mij een fijne manier om ermee te oefenen
Dat denk ik ook niet (dat ik gek ben). Bedankt voor je lieve bericht. Dit soort berichten doen me goed en geven me meer moed en kracht om door te zetten
Heel veel sterkte meid! Ik vind het heel knap van je dat je je verhaal hier neerzet, en dat je de stap hebt gezet naar hulp. Je zal er sterker uitkomen.
Ha, jij gelukkig niet. Helaas zijn er nog bosjes mensen, die denken dat alleen mensen die gek zijn of iets psychisch mankeren, naar de psycholoog moeten. Enneuh, graag gedaan
Wat goed dat je de eerste stap hebt gezet! Vaak is het makkelijk om anderen te adviseren, maar om het ook op jezelf toe te passen is een kunst . Maar de huisarts zal je zeker kunnen helpen en je kunnen verwijzen naar een fijne psycholoog. Je verdient het om nu aan jezelf te werken en zelf lekkerder in je vel te komen. Daar hebben je dochter en man ook alleen maar profijt van! Je hebt veel meegemaakt en ik snap heel goed dat je het moeilijk vindt om nieuwe vriendschappen aan te gaan. Ik ben om verschillende reden ook aardig wat vriendinnen kwijt geraakt. Sinds een aantal jaar hoor ik ook nauwelijks nog wat van mijn beste vriendin en de afgelopen 5 maanden heeft ze ook niet meer op mijn berichten gereageerd. Ben er nu ook wel klaar mee dus laat ook niks meer van me horen, maar het maakt me wel verdrietig. Ik vind het nu ook moeilijk om nieuwe vriendschappen aan te gaan, omdat ik bang ben dat het weer uit zal draaien op contact wat alleen vanaf mijn kant moet komen. Terwijl een echte vriendschap toch echt van 2 kanten moet komen. En heel begrijpelijk ook dat je je bezwaard voelt om het met je ouders er over te hebben, want je wil ze niet kwetsen of zich teveel zorgen over jou laten hebben. Maar alles op z'n tijd! Misschien komt het gaandeweg je behandeling nog dat je wel de behoefte en kracht krijgt om het te bespreken. En zo niet, dan is dat ook prima. Doe waar jij je goed bij voelt. Heel veel sterkte. Petje af!
Wat een heftig verhaal en dapper dat je het hier post om stappen verder te komen! Ik ben zelf ook in de afgelopen periode en paar vriendinnen verloren. Dat is zwaar geweest, zeker ook in combinatie met ons ziekenhuis traject en de zwangerschap. Om nieuwe vriendschappen aan te gaan is dan moeilijk, kun je diegene vertrouwen of laten ze je weer vallen? Daarin ben ik zelf ook de weg aan het zoeken dus ik kan je daar nog geen tips over geven..... Is het misschien een idee om wat extra rijlessen te nemen zodat je weer wat meer vertrouwen op de weg krijgt? Autorijden is natuurlijk niet perse noodzakelijk maar het geeft je wel weer een stuk vrijheid.... Veel sterkte met alles en ik hoop dat je uiteindelijk bij de juiste professionals terecht komt die je kan helpen!
Ik denk dat zo een beroep het juist moeilijker maakt, een vriendin van mij studeerd psychologie en vond het ook moeilijk te erkennen na de zoveelste tegenslag dat ze tegen een burn out aan zat. Zal denk ik ook komen doordat je misschien te veel naar extreme kijkt, het is ook lastig om je bloed te stellen en iemand in vertrouwen te nemen om op zoek te gaan naar wat veroorzaakt de klachten. Ik dacht als puber en kind zijnde af en toe dat als ik mijn gedachten met sommige zou delen dat ze mij in een gesticht zouden stoppen en soort van overtuiging dat het aan je zelf ligt en niet aan de situatie er om heen.. niemand hoeft schuld te hebben. Van wat ik heb gelezen is dat het belangrijk is dat je een klik met iemand hebt en je hoeft je dus ook niet bij de eerste de beste persoon open te leggen en dus ook niet bij je huisarts. Geef gewoon een oppervlakkig idee van je symptomen en mogelijke oorzaken in hoeverre jij je daar prettig bij voelt dat te delen en ga vanuit daar een verwijzing opzoek naar iemand waarmee je klikt om je verder bloot te stellen en open te staan voor de mogelijke hulp die er beschikbaar is. Voor mij was het al een hele verrijking om bepaalde dingen te begrijpen, bijv. Dat ik een angst stoornis heb die Hoogst waarschijnlijk is veroorzaakt door complex post traumatische stress en wat er in mijn hoofd gebeurd tijdens een paniek aanval. Acceptatie alleen al hielp voor mij voor een vlaag van rust. Sowieso is dit een hele stap die je hebt genomen en zie en ervaar dat positief een begin naar een fijner leven.
Goed dat je ha hebt gebeld! Om dit allemaal te verwerken ben je wel even verder maar eerste stap is gezet Dikke knuffel!
Je hebt al twee stappen gezet. Deze post en hulp zoeken. Heel knap want dat zijn grote stappen voor jou. Heel veel sterkte en blijf hier praten, dat helpt ook. Liefs