Oei ik zie mijzelf ook als een strenge moeder (als ik het vergelijk met mn omgeving) maar ik vind jou idd streng. Dat winkelwagentje volg ik je volledig in, daar mogen ze hier alleen mee als ze bij mij blijven. Zelf al te vaak zo'n kreng tegen mn enkels gehad. Wat betreft schreeuwen, een enthousiaste roep vind ik niet erg...gillen om te gillen wel. Dat mag hier ook niet en betekend naar binnen. De rest mag hier wel. Als ze in een speeltuin of strand oid bij iemand anders gaan zitten grap ik altijd: als je ze zat bent stuur je ze maar weg hoor. Dat helpt meestal wel. En nee ik wil idd ook niet dat ze iemand voor de voeten lopen, maar meestal komt dat wel goed. En anders laat ik hen zelf sorry zeggen. Dan kijken ze de volgende keer echt wel beter uit.
Ik onderneem wel heel veel met hem hoor, ben gisteren nog met hem naar hellendoorn avonturernpark geweest en daar mocht hij van mij rennen. Ik zag dat andere kinderen het ook deden en dacht bij mezelf " waarom eigenlijk niet". En het ging hartstikke goed!
Ik was trouwens ook zo'n kraamvrouw die 3 dagen na m'n bevalling (eerste) beneden stond te stofzuigen. Kraamhulp heuuul boos En terecht weet ik achteraf. Ik kan hulp gewoon niet hebben, dan voel ik me zielig en dat wil ik niet
Ja daar heb je gelijk in maar hoe zet ik die knop om? Hier op het forum lees ik ook soms (of vaak) dat mensen een hekel hebben aan andermans kinderen. Ik heb dat zelf helemaal niet. ik vind andere kinderen ook vaak heel leuk en lief en helemaal niet vervelend.
Daar ben je al mee bezig. Vooral zoals nu, er bewust mee om blijven gaan. Dan wordt het steeds makkelijker. Maar ligt dat dan aan die kinderen of aan die mensen? Dat voorkom je dus niet door streng te zijn. Of bedoel je dat niet? En is dat jouw probleem of dat van hun?
Ik denk dat het gewoon heel erg tijd is dat jij jezelf onder handen neemt en aan jezelf gaat werken! Je ziet de dingen niet reeel( herkenbaar hoor ) en daar zul je echt mee aan de slag moeten want je beperkt je zoontje niet alleen in zijn leven maar vooral ook jezelf heel erg!
Waarom in hemelsnaam? Dat is exht nergens voor nodig, het is een kind, dat gebeurd nou eenmaal. Ik moet altijd wel lachen als zoiets gebeurd, zo grappig om te zien dat ze even helemaal in hun eigen wereld zaten
Oh ja, dat heb ik weleens ja. Of een hekel, ik irriteer me soms aan andere kinderen. En aan mijn eigen kinderen. En andere volwassenen. En honden. En het autoalarm van de buurman. En.. etc. Maar dat is mijn probleem. Of op dit moment geef ik mijn hormonen gewoon de schuld.
Er is geen knop natuurlijk, maar dit is wel iets waar je met therapie iets aan kunt doen. Want dit zit je duidelijk (flink) in de weg en heeft nu dus ook invloed op je kind. Realiteit is dat niemand perfect is en je het nooit voor iedereen goed kunt doen. Mensen kunnen veel denken en soms ook zeggen, kunnen kijken en blikken werpen, belangrijkste blijft dat jij weet hoe het zit. Behalve de belangrijke mensen in je omgeving (vrienden, familie) zou het niet veel moeten uitmaken wat andere mensen denken. De vraag is waarom jij het niet van je af kunt laten glijden en er zo bang voor bent. Samen met een (goede) therapeut zou je hier mee aan de slag kunnen gaan.
Hmm ja je voorbeelden zijn redelijk strak Ik ga altijd uit van Kan het kapot? Krijgt iemand er pijn door? (Is het irriterend voor anderen) Kortom is het gevaarlijk? Zo nee dan is hij redelijk vrij om het te proberen Verpest hij het.. rijdt hij bv met het winkelwagentje tegen een schap aan dan moet hij het zelf opruimen en mag hij de volgende keer niet meer Doordat vooraf af te spreken gebeurd het eigenlijk nooit Maar hij moet het ook kunnen leren
Ik ben juist heel blij met dat kleine winkelwagentje. Zoon vindt het superleuk en wil graag helpen. Hij moet wel bij mij blijven lopen en doet dit ook. Hij kijkt niet altijd goed uit maar ik kan dan corrigeren als dat nodig is. Ik merk nu al na een paar keer dat hij echt z'n best doet om voor zich te blijven kijken zodat hij niet tegen mensen aan loopt. Ik die het alleen als we weinig nodig hebben zodat alles in zijn karretje kan. Zo kan ik goed opletten en voelt hij zich heel verantwoordelijk. Op het strand is mijn zoon bijna alleen maar bij anderen aan het spelen. Ik zeg tegen die mensen dat ze het moeten zeggen als ze er last van hebben maar dat is nooit zo. Mocht hij iets kapot maken van een ander oid dan haal ik hem meteen weg. Maar dat gebeurd eigenlijk nooit. Juist doordat ik hem zijn vrijheid geef gedraagt hij zich goed denk ik. Gillen moet mijn zoon juist buiten doen. Als hij het binnen doet zeg ik dat dat alleen buiten mag. Tenzij het natuurlijk ergens is waar anderen er last van kunnen hebben. Maar het zijn kinderen, die hebben het soms nodig om even te gillen en te rennen. Lekker in een groot bos ofzo, waar verder niemand is. Rennen in een dierentuin ofzo vind ik ook niet goed. Ik wil hem niet kwijt raken. Probeer wat los te laten. Goed voor je kind en voor jezelf
Mijn man zegt dat ook weleens dat dat iemand anders zijn probleem dan is. Maar ik snap dat gewoon niet: als iemand last heeft van mij, ben ik toch het probleem? Ik vind het bijv ook lastig als iemand speciaal rekening met mij moet houden, bv toen ik zwanger was. Dat is mijn keus( en mijn mans natuurlijk) geweest ( mijn "probleem" ) dan vind ik het vervelend dat iemand mij zielig zou vinden door op te gaan staan in het openbaar vervoer. Ik vind gewoon dat ik altijd sterk moet zijn.
Oef meid, waarom? Niemand is altijd sterk, dat is gewoon niet realistisch. En kijk het eens van de andere kant, vind je het zelf een probleem om op te staan voor een zwangere vrouw in een bus? Vind je haar een lastige, vervelende vrouw dan dat ze nodig met haar zwangere buik naast je staat? Ik gok van niet. Dus waarom zouden andere mensen dat wel vinden? (ik had wel gewild dat er meer mensen voor me opstonden in de bus toen ik zwanger was, op het einde ben ik toen gewoon gaan vragen of ik iemands zitplaats mocht hebben omdat staan te zwaar was. Heb nooit 'Nee' gehoord )
Zolang jij die ander niet bewust dwars zit, is dat niet jouw probleem. Dat is wel iets waar je, naar mijn idee, echt aan 'moet' werken. En vooral níet aan je zoontje over moet dragen. Ieder mens mag er zijn, niemand is ondergeschikt (of staat boven de ander). Je hoeft de problemen van anderen niet op te lossende te voorkomen.
Als iemand last van jou heeft omdat je een trut bent, ja, dan ben jij het probleem. Als iemand last van een kind heeft omdat het een kind is, dan is die volwassene het probleem.
En altijd sterk zijn kan niet. Verwacht je dat ook van anderen inderdaad? Of mogen die wel hulp accepteren? En wat wil je je zoontje meegeven? Dat hij alles zelf uit moet zoeken, nooit om hulp mag vragen/hulp mag accepteren, enz?
Veel mensen zien het trouwens als sterk als iemand zijn of haar grenzen aangeeft en hulp vraagt als dat nodig is. Zo kun je er dus ook naar kijken. Maar eigenlijk boeit het niet wat 'andere mensen' denken of vinden, het gaat erom wat jíj vindt. Wat wil jij je kind leren en meegeven? Gebruik dat als uitgangspunt.