Hallo allemaal, Ik heb er even mee gewacht maar wil nu toch echt hulp hier zoeken. Het gaat niet goed met me en ik moet echt even mijn ei kwijt. Eigenlijk weet ik ook niet zo goed waar ik moet beginnen maar deze hele zwangerschap voelt verschrikkelijk. Bij mijn eerste ging alles zo goed en heb ik zelfs nog superlang gewerkt ook wist ik het toen pas met 14 weken. Bij deze tweede zwangerschap gaat gewoon alles mis. In de eerste weken ben ik kotsmisselijk geweest om vervolgens last te krijgen van bekkeninstabiliteit gevolgd door bandenpijn, bijholteontsteking en nu heb ik al de hele dag en nacht diarree. En waarschijnlijk heb ik een kindje in een stuitligging die niet meer gaat draaien. Pff en dan heb ik het niet eens over de vermoeidheid. Ik ben gewoon alleen maar moe en futloos ga minstens 2x per dag onder de douche of in bad want anders word ik niet rustig van het zenuwachtige gevoel dat ik heb. Ook heb ik ontzettend last van huilbuien en voel ik me een vreselijke moeder t.o. mijn oudste zoon. Die heeft buikgriep gehad de afgelopen week en ik kon amper zelf voor hem zorgen. Meneer loopt wel vrolijk rond te spelen en kan morgen weer naar school maar ook daar zit ik tegen op. Dan moet ik er in de ochtend vroeg uit om me aan te kleden en dan bedenk ik alweer hoe ik zo snel mogelijk in bed kan komen te liggen. Ondertussen doe ik wel wat in het huishouden maar niet wat ik zou willen en ook dat zorgt voor stress want ik zou zo graag met de bevalling alles schoon willen hebben. Volgende week komt de babykamer maar tot nu toe zie ik niet in hoe ik daarvan kan genieten want ook dan moet er zoveel gebeuren en de mensen willen natuurlijk komen kijken als die af is. Pff als ik dit lees voel ik me een enorme aansteller maar ik moet het echt even kwijt. Vinden jullie dat ik hulp moet zoeken? Zijn deze gevoelens normaal? En word er dan ook gekeken of je wel in staat bent om voor je kind te zorgen? Liefs Mama13
Heb je er wel dagen bij zitten dat je je beter voelt? Ik herken veel in je verhaal qua zwangerschap (19 weken beroerd, heel slecht slapen, ontzettend moe zijn, bekkenklachten, 2xbijholte onsteking en net weer van een verkoudheid af) ook hier nog een kleuter, die heel makkelijk is gelukkig. Ik werk nog 3 ochtenden per week en dat is vermoeiend maar vind t heerlijk er even tussen uit te zijn. Ik voel me verder niet depri, zodra t kan doe ik leuke dingen en geniet daar ook van. Merk dat als ik steeds maar op de bank hang ik wel somberder wordt. Ik probeer elk moment dat t kan de tijd om even te liggen en het lukt me aardig (tis een wonder) t los te laten dat het niet altijd even opgerukmd is in huis. Heb je t besproken met je verloskundige? Misschien dat je doorgestuurd kan worden naar een pop-poli zij kunnen mogelijk hierin begeleiding bieden.
Ha meid, wat vervelend! Ik zou even langs de huisarts gaan. Ze zijn erg blij als je met dit soort klachten langs komt, daar zijn ze ook gewoon voor! Misschien dat huisarts je zal doorverwijzen naar een maatschappelijk werkster (vaak zijn deze op gezette tijden ook op de huisarts praktijk, super laagdrempelig) of psycholoog. En als je nog een zetje nodig hebt om die stap te zetten; je bent het eigenlijk aan je kinderen verplicht (baby en oudste) om hulp te zoeken (voor de zekerheid even erbij: niet naar bedoeld, maar als extra zetje). Ik zou het zeker ook met verloskundige bespreken zodat die op de hoogte is, maar die zal je denk ik ook naar huisarts verwijzen. Sterkte!
Meid, meid... die hormonen he. Het zijn echt rare dingen! Ik voelde me deze zwangerschap, de derde, precies als jou. Het opgejaagde gevoel, janken om niets, ALLES verschrikkelijk vinden, gewoon de algehele miserie, en dan ook nog andere kwalen erbij krijgen... het is ook niet makkelijk. Ik ben nu 27 weken ver en kan nu zeggen dat het sinds een week of 4 eindelijk begint te beteren. Ik voel me zelf beter en daardoor is het in mijn hoofd ook een stuk rustiger en zonniger. Dus voor nu: ik denk niet dat je hulp nodig hebt. Ja, toch, in de praktische dingen. Zorg dat je dingen als het huishouden uitbesteedt. Dan hoef je je daar geen zorgen meer om te maken. Kan je zoontje af en toe ergens gaan spelen/naar een oppas? Voor hem ook leuk en jij hebt dan wat ademruimte. Verwacht verder niet teveel van jezelf, dan maak je je zelf gek en een zwangerschap is echt niet altijd leuk en geweldig. Dat heb ik deze derde keer ook ervaren, het was gewoon ruk, tot week 23.
Ik weet niet of je een depressie hebt, ik in ieder geval niet maar herken je gevoel wel. Ik ben zo enorm moe! Niet kan-mijn-ogen-niet-openhouden-moe maar meer totaal energieloos een-half-uur-bijkomen-na-haren-wassen-moe. Ik ben totaal futloos en realiseerde me net dat ik gewoon al zes maanden zo aan het kwakkelen ben. Ik ben ook zo bang dat dit gevoel niet overgaat als ik bevallen ben... Ik voel me een slechte moeder voor mijn zoon omdat ik niet goed voor hem kan zorgen. Een slechte vrouw voor mijn man omdat ik totaal niet bijdraag in het huishouden. Gelukkig is het eind in zicht, nog 2 maandjes volhouden... Hoe ver ben jij nu?
Ik ben nu 33 weken maar ben er echt helemaal klaar mee. Ik heb ook echt dat ik na iedere huishoudelijke klus/huishouden helemaal kapot ben.. ik heb ook echt geen zin om te koken e.d. Soms droom ik ervan dat ik gewoon even een weekje opgenomen word in het ziekenhuis (i know ik moet me schamen)
Wat goed dat je je verhaal post! Een tweede zwangerschap valt vaak ook zwaar, omdat je letterlijk minder rust hebt vanwege de zorg voor je eerste kind. Ik zou zeer zeker naar de huisarts gaan om dit te bespreken en trouwens ook je verloskundige inlichten. De huisarts kan je dan doorsturen naar bijvoorbeeld de POH-GGZ (praktijkondersteuner GGZ) of een psycholoog. Samen kunnen jullie dan kijken wat je nu nodig hebt. Mocht je geen zorg nodig hebben, dan is dat alleen maar mooi, maar er te lang mee door blijven lopen, is geen handige zet. Je signaleert nu dat het niet goed gaat, dus kan je het beste er maar wat mee doen, hoe moeilijk dit ook kan zijn! Sterkte!
Joh, dat is echt heel normaal. Heb je geen praktische hulp? Iemand die het even van je kan overnemen? Het huishouden lukt mij ook niet en ik ben nog 'maar' 27 weken. Waar is je partner in dit verhaal?
Mijn partner en mijn moeder helpen mij al ontzettend veel. Ik vind mezelf daarom ook echt een belasting voor mijn omgeving. Mijn moeder heeft dit weekend zelfs twee keer de kleine opgehaald en die heeft daar gelogeerd. Zodat ik kon bijslapen en nog ben ik helemaal gesloopt. Ook een boswandeling gemaakt samen maar niets lijkt te helpen. Bedankt trouwens allemaal voor de reacties. Ik heb zojuist huilend mijn verloskundige opgebeld want word helemaal gek. Ik mag de 15e naar een psycholoog.. eerlijk gezegd kijk ik er gewoon naar uit. Ik wil dat dit ophoud!
En toch denk ik dat je een hoop kan steken op je hormonen. Die doen rare dingen en zitten nu eenmaal in je lijf. Het is heel fijn dat je met iemand kan praten, een psycholoog zal misschien wat praktische tips kunnen aanreiken. Maar denk niet te snel 'dat er iets mis is met je'. Of dat je een 'belasting' bent. Je draagt een kind, dat is gewoon niet niks.
Ach meid toch! Ik herken je gevoel eerlijk gezegd ook Dus of je een depressie hebt geen idee (twijfel bij mijzelf namelijk ook) maar je kan het ook even aangeven bij je vk/gyn of anders huisarts.. Ik spuit proluton (dat is progestron om proberen een vroeggeboorte tegen te gaan) en ik denk dat ik daar heel veel last van heb, die extra hormonen.. Mijn gyn weet het inmiddels en ook hoe ik mij voel.. Huilend een keer met haar aan de telefoon gezeten.. Ik zit sinds afgelopen week echt volledig thuis, slaap 3 uurtjes en dan is het klaar, mijn zoontje moet ik vermijden met te veel tillen dan wordt mijn buik weer kogelhard en ook als ik niks gedaan heb krijg ik keiharde pijnlijke buiken.. K ben van iedereen afhankelijk en baal er vreselijk van.. Ik zou het zeker bespreekbaar maken, wat heb je te verliezen? Je bent het iig kwijt, iemand is ervan op de hoogte.. Wat zegt je man? Wat betreft meubels van het kamertje dat mensen willen komen kijken (neem aan dat je naaste familie bedoeld) maar ik zou daar niet speciaal een afspraak voor maken. Dan heb je er in je hoofd weer een afspraak bij, alleen die gedachte al kan je moe maken.. En vriendinnen zien het wel zodra het kindje geboren is. Denk aan jezelf.. jij bent straks ook weer aan het nacht braken om de kleine te voeden ed.. Je kan je energie hard genoeg gebruiken..
Hartstikke goed dat je dit hebt aangegeven! En super dat je een afspraak hebt staan voor volgende week. Hormonen of niet, je voelt je rot en hier kan je ondersteuning bij ontvangen! Gelukkig hebben we die zorg in Nederland.
Ik heb die vraag mezelf ook gesteld tijdens mijn zware 2e zwangerschap. Kotsmisselijk, al vroeg in ziektewet, erg moe, nauwelijks kunnen lopen of slapen van bekkenpijn, slapeloosheid en me gewoon zo down voelen, kreeg ook last van hyperventilatie en oh boy, ik heb wat afgejankt . Ik herkende mezelf niet meer en ik was erg bang dat het nooit meer goed zou komen. Ik denk dat ik geen bezoekje VK heb kunnen doen zonder in tranen uit te barsten. Ik heb meerdere keren het aanbod gehad om te gaan praten met iemand, maar ik zag op dat moment het nut daar niet van in. Voelde alleen maar als een extra belasting, nog meer afspraken buitenshuis. Maar... na de bevalling verdween dit alles als sneeuw voor de zon. Heel bizar . Ik voelde me echt als herboren. Hormonen kunnen echt heel veel met je doen... Toen ik op nacontrole kwam bij VK 6 wkn na bevalling herkende ze me bijna niet meer, ik was een compleet andere vrouw dan ze die 8 maanden had gezien . Mijn 3e zwangerschap was fysiek nog zwaarder, maar ik heb toen lang niet zoveel 'psychologische' last gehad. Ik wens je veel sterkte en volg vooral je eigen behoeften, hopelijk voel je je snel wat beter met begeleiding van psycholoog.
Het is zo fijn om te lezen dat je geen aansteller bent en dat er meer mensen zijn met deze problemen.. dankjewel
Ben ook blij dat te lezen... nu ik al maanden zo vermoeid ben, waar dat bij de eerste na het eerste trimester over ging, ben ik zo bang dat ik niet meer mezelf wordt. Dat het hele gebrek aan energie blijft na de bevalling...
Wat goed dat je de stal hebt gezet om hulp in te schakelen! En wat hier ook gezegd wordt, praat jezelf in ieder geval niet aan dat jij iets verkeerd doet oid. Voor een groot deel hoort het er gewoon bij en moet je er doorheen. Hoop dat het gesprek de 15e je wat zal brengen!
Nou jeetje vrouwtje toch! Wat klote dat jij je zo voelt. Een aansteller ben je niet, tis ook lastig als je je alleen maar ellendig voelt. Een tweede zwangerschap is ook echt pittiger Ik heb ook in de 12de week een enorme crash gehad. Het werd mij allemaal teveel. Door op werk en thuis te delen hoe ik mij voel, heeft al zoveel goed gedaan. Toegeven dat ik het niet allemaal kan en het niet hoeft, is voor mij al een opluchting. Ik ga maar door en door. Ik ben ook veel meer moe, meer futloos, geniet echt nog niet. Wat mis ik vooral nu mijn peuk en een glas wijn tis niet dat ik hiervoor dagelijks dronk, alleen in het weekend een avondje, maar denk alleen maar pleaseeee wijn en vodka! Even ontspannen! Echt krankzinnig gewoon! Voel me nu echt een saaie huismus, heb ook niet veel zin en energie om overal leuk te doen. Dus je bent zeker niet alleen. Alleen ik maak me wel zorgen hoe heftig het is bij jou. Goed dat je hulp zoekt! Je bent zeer waardevol en jij en je gezin hebben er niks aan als jij je zo blijft voelen. Misschien wel een tip, je kan ook kijken voor iets meer viraminen. Weet even niet meer welke, maar bij detuinen weten ze wel raad. Of anders een alternatief geneeswijze raadplegen?
Goh wat een ontzettend lieve reacties. In mijn omgeving hebben ze al aangegeven dat ik echt wat minder hooi op mijn vork moet nemen. Mijn vriend heeft een keer in de week een schoonmaakster geregeld zodat ik de "zware klussen" niet meer hoef te doen. Ook zet hij regelmatig het bad aan en zegt dan hup erin jij.. toen het hem duidelijk werd van de psycholoog en mijn verhaal las op dit forum is hij zich rot geschrokken. Ik ben heel erg blij dat ik niet de enige ben en de verloskundige is hier nog even extra geweest om even met me te kletsen en te vertellen dat er echt meer vrouwen zijn met deze gevoelens. We gaan nu met zen allen keihard werken dat deze (helaas al vastgesteld) prenatale depressie geen postnatale depressie word.. ik kijk erg uit naar mijn kindje, mijn eigen normale lijf en mijn positieve gedachten. Maar nu familie op de hoogte is klaart beetje bij beetje de lucht (bijna letterlijk, wat een heerlijk weertje) alle dames die er ook een beetje door zitten, zet hem op we kunnen het!
Wat een lieve vent heb jij! Zo eentje heb ik er ook! Zo zo fijn! Fijn dat het uitspreken al verlichting geeft en jullie meteen werk hebben gemaakt om het voor jou te verlichten! Straks als die kleine eruit is, zal je zeker langzaam weer de oude worden. Je hebt al erkend dat jij je zo voelt. Dat is al een mega stap en ben je een postnatale depressie ver vooruit! Je wordt hier alleen maar een betere moeder van straks. Je wil zo graag alles zelf kunnen, maar helaas gaat dat soms even niet meer. Misschien nog even een mama verwendagje plannen met een vriendin Nog even doorzetten! En dan kan je genieten van een mooie zomer!