Ik heb nu ruim 2 jaar geen contact meer met mijn moeder en 2 broers/zussen. Ouders zijn gescheiden en allebei opnieuw getrouwd. En allebei hebben ze een vreselijke partner uitgezocht Met mijn vader heb ik nog oppervlakkig contact, al kom ik daar niet als zijn vrouw er is. De man van mijn moeder heeft er stukje bij beetje voor gezorgd dat ik geen contact heb met mijn moeder. En ze staat pontificaal achter hem dus het is vechten tegen de bierkaai. Het feit dat haar man er deels achter zit dat ik geen contact meer heb met haar zit me soms dwars. Maar daar valt helaas niks aan te doen.
Ik heb jaren geleden eens het contact met mn moeder verbroken voor bijna twee jaar. Daarna is het weer goed gekomen, of nouja, zolang we daar niet meer over beginnen. Zij vind namelijk dat dat heel normaal was, en ik vond dat ze te ver ging, een kilometer ongeveer.. Sinds we het daar niet meer over hebben gaat het prima. Alleen we blijven met bepaalde dingen heel verschillend.
Wauw ik schrik echt van sommige reacties.. je eigen vader vlees en bloed de dood wensen? Moeders buitensluiten omdat ze vind dat haar bos bloemen duurder moet zijn dan de bosbloemen van de tante etc etc etc... Tuurlijk zijn dit enkele voorbeelden en zal er vast heel wat meer spelen maar goed dit blijft een onderwerp wat ik nooit begrijpen zal. Ook mijn vader kampt met verslavingen en heeft het mijn hele leven lastig gemaakt door de ruzies thuis geldproblemen. Maar geen haar op mijn hoofd die zal denken weet je pa je hebt mijn jeugd verpest en ik wil nooit meer contact met je. Nooooit! Ik heb altijd geprobeerd te helpen en te praten en ja als hij nu belt en vraagt om geld dan stuur ik hem geld en vraag mijn moeder om op te letten wat hij daarmee gaat kopen. Hij is nu 60 jaar en gelukkig niet meer verslaafd maar goed blijft lastig om zo op te groeien.. Ik heb het gevoel dat sommige mensen vergeten wie hun dit leven heeft geschonken naast god..(als je er in gelooft ) Maar goed voel je niet aangevallen dit is mijn kijk erna..
Ik las dit en vond dit ook best heftig joh.. Heeft ze je daar na nog uitleg gegeven waarom ze niet aanwezig kon zijn?
Ja, ze liet het van tevoren al weten, dat ze niet aanwezig zou zijn. Ze is namelijk sportcoach en vond dat ze het niet kon maken om niet naar een bepaalde wedstrijd te gaan. Ook al had ik mijn bruiloft al een half jaar van tevoren gepland, de wedstrijd kreeg voorrang. Ze vroeg twee maanden van tevoren nog of ik mijn bruiloft kon verzetten... Het heeft me erg gekwetst, maar ik ken haar en weet wat ik aan haar heb. Op sommige vlakken moet ik gewoon niet teveel verwachten en als ik dat weet kan ik er ook rekening mee houden. Een bepaalde emotionele afstand inbouwen, zeg maar. Ik neem aan dat jij dat met je vader ook had toen hij nog verslaafd was. Je gaat je verwachtingspatroon gaandeweg bijstellen.
Als je niet het volledige verhaal kent zou ik wat voorzichtiger zijn met oordelen, want dat is toch wat je doet. Dat mensen je 'het leven schenken', betekent niet dat ze het recht hebben je leven compleet te beïnvloeden/verzieken, en door hun bloedband maar het recht hebben om altijd contact te hebben met je.
Mijn ex heeft 'het leven geschonken' aan mijn 2 fantastische kinderen. Nog dezelfde dag dat ik van de jongste ben bevallen zat hij echter bij zijn nieuwe vriendin, en 5 dagen na de bevalling is hij daar definitief naartoe gegaan. 6 maanden heeft hij het nog volgehouden om met regelmaat zijn kinderen te zien, daarna werd het steeds minder en inmiddels hebben we ruim 6 maanden helemaal niets gezien of gehoord. Mijn jongste kent papa helemaal niet, mijn oudste van 4 kampt met heel veel vragen, boosheid en verdriet. Het breekt mijn hart, elke dag opnieuw... En ik ben in een constante strijd met mezelf hoe ik hier richting de kinderen mee om moet gaan. Ik heb nog nooit een kwaad woord gesproken over hun vader, maar ik vind ook niet dat mijn kinderen hoeven te denken dat het gedrag van hun vader normaal is, en dat ik het allemaal maar prima vind.! Ik kan geen antwoord geven op de vraag waarom papa niet meer komt, omdat ik het niet weet... Dat maakt de oudste boos, logisch, want ik ben zijn mama dus ik hoor 'alles te weten'. Ik wil niet liegen tegen mijn kinderen, ik wil ze niet verder beschadigen. En dus lig ik nachten wakker mezelf af te vragen of ik het allemaal wel goed doe. En als mijn kinderen oud genoeg zijn en ze willen hun vader opzoeken, dan ga ik ze niet tegenhouden. Maar als ze daar geen behoefte aan hebben, dan ben ik de aller- aller- allerlaatste die ze ooit zal vertellen dat ze hun vader iets verschuldigd zijn, omdat deze hen 'het leven heeft geschonken'. Wat hij ze vooral heeft meegegeven is namelijk heel veel verdriet en een trauma voor de rest van hun leven...
@RiRi93 - iedereen gaat er denk anders mee om. Ik was de eerste thuis het contact verbrak met mijn vader. Mijn oudere broer is mij later gevolgd. En mijn jongste broertje sinds vorig jaar. Ik heb ook 1 of 2 jaar geen contact gehad met mijn moeder. En nog steeds is het contact niet geweldig. Ik sta heel anders in het leven dan haar en wij zijn heel verschillend. Mijn moeder weet dat ook. Ik heb namelijk wel eens gezegd ik kan niks met je en heb niks met je. Vorig jaar is dat behoorlijk tot uiting gekomen toen we 2 weken bij familie in het buitenland logeerde. Gaat straks nog wel een dingetje worden als ik een kleine heb. Ik kan mij niet identificeren met mijn ouders. Het is omdat ik foto's heb van mijn geboorte maar anders zou ik zeggen ik ben geadopteerd. Ik ben het buitenbeentje in het gezin en heel anders dan mijn broers/ouders. Ik lijk enorm veel op de zus van mijn moeder, dat is heel apart. En mijn moeder kan niet goed overweg met haar zus. Om de situatie nog aparter / moeilijker te maken. Mijn tante en mijn oom zijn mijn pleeg/nep papa en mama. Dit titel hebben ze vorig jaar gekregen Ik kan uren met hen kletsen en bij hen voel ik mij thuis. Zo apart! In het najaar weer fijn een week bij hen logeren!
Iemand het leven schenken geeft je niet een of ander recht dat degene aan wie je leven schenkt alles maar moet pikken en accepteren. Zo werkt het niet. Bovendien is het niet aan jou om te oordelen. Ts, ik heb sinds 16 jaar inmiddels geen contact meer met mijn vader. Toen dochter geboren werd wilde hij opa zijn, en wilde ik hem die kans geven. Maar dit liep op niks uit. Toen hij ook nog doodleuk zei dat als het nodig was, hij mijn dochter in de steek liet, heb ik ervoor bedankt. Ik deel wellicht dna met mijn vader maar dat was het dan ook wel. Hij is geen papa geweest en zal dat nooit worden. Ik heb geen vader.
Ik heb het leven geschonken aan mijn kinderen. Maar ik had ze bijna kwijt geweest. Ik ben dankzij mijn moeder zwaar depressief geworden. Van haar heb ik juist niet geleerd om sterk te zijn, ik heb geleerd dat ik een aansteller ben, dat ik lui ben, dat ik alleen aan mezelf dacht. Zelfs toen ik aangaf dat 3 dagen genegeerd te worden vreselijk voor mij was!!! Want hoe durfde ik te zeggen dat het voor mij vreselijk was, het was voor haar nog veel erger, ze kon dan niet praten. Ik ben 2 keer overspannen geweest en al mijn hele leven matig depressief, altijd moe omdat ik constant moest puzzelen hoe ik in de goede gunst van mijn moeder moest blijven. Mijn vader was het altijd klakkeloos met mijn moeder eens. 3 jaar geleden dus die zware depressie door weer volledig door haar de grond in te zijn getrapt. Geknokt en uit mijn depressie gekomen. Een jaar later via mijn zus een uitbrander. (In ons gezin wordt er zo over elkaar geroddeld dat er naar elkaar toe haat gezaaid wordt.) Ik voelde me weer compleet weg glijden. Je kunt echt niet je grenzen aangeven als je het thuis nooit geleerd hebt!!! Ik wist dat, als ik alles weer aan ging horen wat een rot meid ik was, ze begon vanaf mijn 15de en nu ben ik 40 dus er zou een hoop rotzooi en slecht gedrag komen, ik weer weg zou zakken en ik de vorige keer op het randje van opname zat. Dan was mijn huwelijk voorbij want mijn man trekt dat echt niet. Omdat mijn verdienste dan hard achteruit zouden gaan zouden we zodanig in de problemen komen dat we het huis niet meer konden houden, kinderen zouden dan niet meer goed verzorgd kunnen worden dus uithuisplaatsing zou ook aan de orde komen. Daar heb ik niet op gewacht. Ik heb toen uit zelfbescherming het contact verbroken. Ik weiger om mijn kinderen zoveel ellende te laten overkomen. Het gevolg was dat ik vele keren minder ziek was. Ik lag niet meer om de paar weken totaal misselijk en overgevend op bed. Mijn ziekmelding zijn met 90 procent afgenomen. En ik zit nu in therapie om te leren dat de volstrekte waarheid van mijn moeder NIET DE waarheid is zoals zij dat altijd gezegd heeft. Dus prima dat hier meningen zijn dat het niet moet kunnen om de relatie te verbreken maar ik ben blij dat ik: 1 nog leef (Want als je gelooft dat je van het slechtste soort mens bent zoals je merkt aan je moeder wil je maar 1 ding: dood!!!) 2 dat ik nu langzaam sterker wordt en ik voor mijn gezin zorg kan dragen. Hopelijk ben ik straks weer sterk genoeg om het contact wel aan te gaan.
Het contact verbreken is het uiterste wat je kunt doen, en echt niet licht op te vatten. Het gemis naar een vader of moeder blijft altijd, je laat alleen op een bepaald punt het verlangen of de hoop los dat die specifieke vader of moeder daaraan kan voldoen, en gaat in plaats daarvan jezelf beschermen. Dat is echt niet zo maar, vaak ben je dan al zover voorbij je eigen grenzen dat het noodzakelijk is om verder te kunnen gaan. Mijn 'moeder' heeft afstand gedaan van haar ouderlijk gezag, om onder een omgangsregeling uit te komen. Haar kinderen belemmerde haar in haar vrijheid, en ze had zich "lang genoeg opgeofferd", en ik heb genoeg geweten wat een opoffering het was, ze heeft geen kans onbenut gelaten om dat te laten merken. Dat is nu 15 jaar geleden, en ik zit nog steeds in therapie. Ik ben haar echt niks verschuldigd omdat zij mij toevallig gebaard heeft.
Ook niet als je er zo beschadigd van geraakt bent dat je depressief geworden bent, zelfmoord wil plegen, niet goed voor je kinderen kan zorgen daardoor? Ik vind het leven schenken en je ouders daar dankbaar voor zijn echt bullshit, alsof het kind om het leven heeft gevraagd. En ondanks dat zijn ouders hem of haar kapotmaken, dan toch moeten denken: pap of mam, dat je mijn leven tot een hel maakt maakt niet uit, ik ben jullie dankbaar dat ik bij jullie geboren ben. Koekoek! Maar goed, dat is mijn mening, voel je niet aangevallen..
Dit vind ik dus ook. Een bloedband zegt voor mij helemaal niks. Of in ieder geval niet dat je maar alles kan doen en laten wat je wilt omdat je "familie" bent. Plus, dat iemand een kind heeft gemaakt maakt je nog geen held ofzo. De titel papa en mama verdien je, die krijg je niet omdat je lichaamssappen hebt verwisseld.
Ik kijk op naar de mensen die het contact hebben weten te verbreken. Ik weet hoe ontzettend moeilijk dat is. Daar moet je heel sterk voor zijn. Ik loop nog steeds met het gevoel dat ik wil dat ze begrijpt wat voor klote jeugd ik heb gehad, ook al het echt niet alleen haar schult was. Maar gewoon een beetje erkenning. Ik ging van plek naar plek waar ik nergens gewaardeerd werd door ook maar iemand. Dat compenseren met therapie is een lange weg... Ik vind jullie sterke dames dat jullie de keuze gemaakt hebben voor wat goed voor jullie is.
haha suddenly im the bad guy over here... Ik oordeel niks en niemand en voel me zeker niet aangevallen.. ik heb zelf ook een hele moeilijke jeugd + pa gehad maar goed ieder kiest zijn manier hoe zij/hij er mee om wil gaan toch. Jij bent de gene die zich duidelijk aangevallen voelt. Ik vind het persoonlijk te erg voor woorden als iemand de neiging heeft om zelfmoord te plegen dat je die persoon aanmoedigt door te zeggen '' ja doe maar dan is iedereen van je af'' dat gun je niemand.. of het nou je vader is of een onbekende.
5 jaar geleden contact verbroken en ja dat doet pijn maar ook een rust. ze zijn bij het overlijden geweest ze zijn bij de geboorte geweest. ze geven niet maar namen. Toen ik het verbrak hoopte ik op een boze ouders aan mijn deur. nu nog moetenze komen maar nu hoeft het niet meer.. ben mijn ouders kwijd en de kant van mij fam van mijn ma. Jaren lang kind aan huis daar maar ze kunnen mijn keuze niet snappen. zie en spreek ze niet fam en ouders. ik heb verloren maar zeker ook gewonnen. mijn oma een star mens mijn tante een secreet en gamaar door (woorden van mijn ouders) jaren lang geen contact. maar nu wel en zijn mijn schelpen van mij ogen en zie ik hoe ze echt zijn ik vind bij hun troost en een een luisterd oor. Iets dat ik niet gehoopt had. toen mijn opa overleden en hij gecremeerd werd was stonden zeweer vooraan en dachten ze weer vriendjes met me te zijn me ma zat nog net niet op mijn schoot maar hebben over hoe ze zijn doen ze niet. hun zijn sensatie zoekers en vergeten en vergeven. dit kan ik gewoon niet meer wil niet smeken om een bezoekje te krijgen. ze konden altijd wel voor een ander opspringen en gaan maar als ik vroeg ja uh nee wand. hun eigen klein kind was niet belangrijker als de rest hun dochter ik dus was uitgevlogen en kon het uit zoeken.
Ik heb vanaf mijn 13e geen contact meer met mijn vader. na de scheiding van mijn ouders besloot hij dat hij het voldoende vond om mij eens in de twee weken te zien en zelfs als ik er was was hij alleen maar aan t werk of de hort op (ik was toen 11). Verder was ik nooit goed genoeg in zijn ogen, niveau op school moest hoger, ik moest me anders kleden, etc. Op den duur heb ik besloten dat ik niets meer aan hem had en besloot het contact te verbreken. Tot op de dag van vandaag heeft hij nooit iets gedaan om weer bij elkaar te komen. Enkele jaren geleden heb ik de achternaam van mijn moeder aangenomen en hier ben ik erg blij mee!