Grappig dat huilen door sommigen toch wordt gezien als een emotioneel wrak zijn of als iets negatiefs Ik ben heel goed in huilen Helaas ook voor een groot deel door echt ingrijpende gebeurtenis, dus echt pijn en verdriet. Maar ook als ontlading van spanning komen tranen. Ik ervaar het zelf inmiddels als iets prettigs en emotioneel gezond. Weet niet of weinig huilen per definitie dan ongezond is hoor. Maar huilen is voor mij ook echt helend. Dus ik ben een voorstander van huilen
Alleen als ik echt niet lekker in mijn vel zit en ik echt heel moe ben, dan kan ik wel eens om niks in huilen uitbarsten. Vooral veel last van gehad de eerste 3 maanden na de geboorte van de tweede. Nu alles weer wat rustiger is, komt dit bijna niet voor en is 2x per jaar denk ik zelfs veel.
Bedankt voor de reacties tot dusver! Ik ben overigens ook van mening dat huilen heel gezond kan zijn en inderdaad helend kan werken, soms voel ik wel dat ik er tegenaan zit, maar dan gebeurt er gewoon niks. Zelfs toen mijn moeder stierf heb ik maar twee keer gehuild en toen ons huis vorig jaar afbrandde ook maar 1 keer. Ik ben eigenlijk best jaloers op degenen die wel goed kunnen huilen.
Oh dat vind ik wel bijzonder ja... mijn vader is nu bijna twee jaar geleden heel onverwachts overleden en ik krijg nog steeds tranen in mijn ogen als ik eraan denk. Pas stuurde mijn schoonvader een filmpje van mijn peuterzoon die stond te dansen op de Dire Straits, dan hou ik het dus echt niet droog. En echt van verdriet omdat mijn vader fan was van de Dire Straits en zijn kleinzoon niet heeft leren kennen.
Sinds mijn zwangerschappen ook veel meer hier. Maar ik huil ook als ik echt kwaad ben, wat dan heel frustrerend is. Ik wil dan niet huilen omdat ik kwaad ben maar kan het niet tegenhouden, wat me nog meer frustreert. Verder ook bij triestige of blije berichten als ik tegen mijn menstruatie aanzit.
Door iets op de tv of muziek.....wel wat vaker dan 2x per jaar. Voor mezelf en uit mezelf praktisch niet. 1x in een jaar niet eens....denk ik.
Ik kan sinds ik moeder ben overal om huilen, maar heb sowieso eens in de zoveel maanden een down gevoel waarbij ik mezelf zoveel mogelijk afsluit en ook echt uit het niets kan huilen.
Uit mezelf, dus zonder dat ik een film kijk of boek lees of iets anders doe waardoor ik emotioneel word? Zeker 3-4x per week, gewoon omdat ik verdrietig ben.
Zowel door televisie/films/verhalen als uit mezelf heel vaak. Ben echt een stuk emotioneler sinds ik kinderen heb en helemaal omdat we een kindje hebben verloren. Soms wel meerdere keren in de week. Ik ben echt een emotioneel wrak geworden.
Nooit. Tijdens de zwangerschap wel hoor. Dan hoefde mijn vriend maar een opmerking te maken en ik huilde. Ik kan wel huilen om een film of boek. En dat is pas begonnen na de zwangerschap.
Vroeger kon ik wel huilen bij een film of uit onmacht maar ben ook 'koelkast' genoemd, sinds ik moeder ben ben ik al wat ontdooid en nu in de overgang ga ik helemaal los
Ja gek vind ik dat altijd, mensen denken van mij vaak dat ik wat hard en emotieloos ben maar dat is alleen maar omdat je dat van de buitenkant niet goed aan me ziet. (Behalve bij boosheid en ergernis ) Van binnen zit vaak een storm van gevoelens maar dat komt er dus eigenlijk nooit uit d.m.v. huilen.
Ik ben niet iemand die snel huilt bij afscheid nemen (als iemand op reis gaat oid) of bij andere emotionele dingen. Maar ik huil wel heel snel als ik boos ben. En dan hoef ik niet eens heel boos te zijn, maar als iets me pissig maakt springen de tranen al in mijn ogen. Ik vind het verschrikkelijk, want mensen nemen je meteen minder serieus en denken dat je niet helemaal helder bent. Terwijl ik er niks aan kan doen, het gaat gewoon vanzelf.
Weet nog heel goed dat ik een medisch dossier onder ogen kreeg na een revalidatietraject, "emotieloos" stond er....misschien had je iets beter je best moeten doen dacht ik. Toen kon ik nog niet te pas en te onpas huilen maar dat maakt iemand niet gelijk emotieloos!
Alleen bij bruiloften, begrafenissen en All You Need is Love. En laatst bij die docu over Fernando Ricksen.
Ik huil als mijn dochter meedanst op muziek in het openbaar maar verder valt het wel mee. De eerste 3 maanden van deze zwangerschap waren wel een hel, voornamelijk voor mijn vriend.
eigenlijk maar zelden, ook 1 a 2x per jaar. En dan moeten het wel heftige dingen zijn. Toen mijn vader vorig jaar overleed heb ik wel gehuild, maar niet veel. Gewoon ook omdat ik wist dat het beter was voor hem. Dat ik niet huil, wil overigens niet zeggen dat ik me niet verdrietig voel, maar huilen doe ik daar meestal niet bij.
Laatste keer dat ik huilde van verdriet was afgelopen augustus, toen we onze hond in moesten laten slapen. Zielige films die kijk ik niet, om te voorkomen dat ik er verdrietig van word. En tranen in m'n ogen van geluk, wekelijks. Kan gewoon tranen van geluk krijgen als ik bv onze dochter een 3e plaats zie halen bij turnen.