Het is inderdaad een taboe om hierover te praten of zelfs om dit te voelen, maar ik denk dat toch heel wat mama’s ermee te maken krijgen op een bepaald ogenblik. Misschien niet allemaal in dezelfde mate, maar toch... Kinderen opvoeden is niet makkelijk en het is heus niet allemaal rozengeur en maneschijn. Dat wordt soms toch wel verkeerd voorgesteld en juist omdat er zo’n taboe heerst rond het niet aankunnen van kinderen, wordt dit aspect vaak niet belicht. Iedereen heeft weleens een momentje dat men zijn kinderen naar de maan zou wensen. Als dit echter je leven gaat beheersen en als je de liefde voor je kinderen niet voelt, dan is professionele hulp volgens mij echt wel nodig. Niet alleen voor de relatie met de kinderen, maar ook voor de mama. Het risico op een depressie is immers heel groot en daar wordt niemand gelukkiger van.
Wat ben ik blij dat mijn kinderen helemaal niet van knutselen houden , anders zou het jarenlang een soort dwangarbeid voor mij zijn. 'Niet leuk vinden' is echt een understatement om de relatie tussen mij en knutselen te beschrijven Gelukkig ben ik een kei in spelletjes en gekke voorstellingen verzinnen, en menig kind vind dat ook geweldig om te doen met zn ouders. Voor de rest helemaal met je eens hoor
Ik kan me wel voorstellen dat je het fijn vindt om dingen apart van je kind te doen. Toen wij op wintersport waren heeft Q 2 dagen met het ski klasje gegeten tussen de middag. Ze kwam helemaal enthousiast terug en vond het super dat ze warme chocolademelk tussen de middag mocht drinken. Toen was ik wel erg blij hoor, zij had het erg leuk en wij hebben uitgebreid kunnen lunchen. Over 1,5 week gaan we een paar dagen zonder de kinderen weg. Ik heb daar heel veel zin in, maar weet ook zeker dat we de meiden heel erg gaan missen. Ben ik dan ook een slechte moeder dat ik daar zin in heb? Zelf denk ik van niet. Dan de baby periode, ik vind dat de minst leuke periode. Ik geniet zeker van M, van alles wat ze doet en hoe ze zich ontwikkeld. Maar ik vind de periode erna leuker. En baby's van anderen heb ik nog veel minder mee. Wanneer je ze vast hebt heb ik meestal het idee dat je continu aangekeken wordt door de ouders 'of je het wel goed doet'. Knutselen mogen ze zelf doen, thuis, op school of op de opvang. Ik doe dit (bijna) nooit mee. Met glitters mag Q (nadat ze 2 keer héél haar kamer met glitters had 'versierd') niet meer spelen. Stoepkrijten mag ook alleen nog in het gangetje. Dit nadat er verschillende keren met de stoepkrijt een soort klei was gemaakt wat je alleen met de hoge druk nog overal vanaf kreeg. Daarentegen bak en kook ik wel regelmatig met Q en vriendinnetjes. Doen we regelmatig een spelletje. Lees ik elke avond voor. Zorg ik dat ik regelmatig 's avonds of in het weekend werk zodat ik overdag tijd voor de meiden heb. Ik ben blij als ik de meiden om me heen heb. Ik ben niet continu met ze bezig en knutsel ook niet met ze. En ik ben toch ook wel blij als ze weer op bed liggen. Zo is iedereen daar anders in volgens mij.
Nee je hebt helemaal gelijk. Dat is ook wat ik bedoelde, ik zie dat dus wel, iets niet leuk vinden en dus vermijden. En niet 1 ding, maar heel veel vermijden Maar dat is uiteraard niet per definitie bij iedereen zo, gelukkig niet. Maar ik benoem dus dat ik dat zie gebeuren en dat vindt ik jammer. Zoals in het voorbeeld van @amdaa , ook al hadden haar kinderen wel van knutselen gehouden dan hadden ze dat wd nog niet gemist omdat er zoveel andere alternatieven voor zijn bij hen thuis. Maar als zijsprong in de openingspost bedoelde ik dus degenen die practisch alles vervelend en gedoe vinden. De uitspraak: nee joh.....( vul in: knutselen/springtouwen/ rollenspel/glijbaan enz enz)is echt voor kinderen daar doen papa's en mama's echt niet aan mee. En dan met bijna alles wat zo'n kind voorstelt he.
Ik ben trouwens wel gek op baby's en dreumesen, of ze nou van mij of van iemand anders zijn. Anders had ik onze babytijd denk ik helemaal niet overleefd Maar de brutale en eigenwijze fase van pré-pubers vind ik veel lastiger te handelen. Over puberteit durf ik niet eens te denken. Ben bang dat ik dan echt een klaagmoeder word haha
Tuurlijk ga ik wel eens naar een speeltuin met ze en doe ik vaak genoeg dingen die ik niet zo leuk vindt. Aan de andere kant denk ik wel dat ik- op de momenten dat ze bij mij zijn- veel minder dan gemiddeld echt met ze "speel". Ik ga niet aan tafel zitten knutselen ofzo zeg maar. Dat weten de kinderen en dat vinden ze niet erg. Kleien, knutselen en dat soort dingen doen ze gewoon lekker alleen of samen of met vriendjes en vriendinnetjes (natuurlijk knip ik wel eens een moeilijk stukje uit of help ik de jongste met lijmen...). Ik lees wel heel veel met ze en ga vaak gezellig met ze lunchen, naar de dierentuin of iets leuks doen (dat we dan voor alle partijen leuk proberen te maken ). Ook zit ik er vaak genoeg bij met een kopje thee/koffie als ze gaan knutselen. We praten dus heel veel en hebben veel tijd samen, ik speel alleen niet mee en dat verwachten ze gelukkig ook totaal niet van me. Als ouder maak je in mijn ogen sowieso al genoeg compromissen, daar hoeven geen speelcompromissen bovenop.
Ik ben eigenlijk wel blij om verhalen van andere moeders te lezen, sommige om mij heen zitten de hele dag op de grond met hun kind te spelen of uren aan de eettafel te knutselen en te puzzelen. Ik ben zo'n moeder die dit wel doet maar het na een kwartier wel zat is, daardoor voel ik mij soms niet zo'n goede moeder.
Er rust inderdaad echt een taboe op. Een man mag gerust zeggen dat hij het niet zo op kinderen heeft maar als vrouw durf je die gevoelens niet uit te spreken want dan ben je een slechte moeder. Ik moet zeggen dat het moederschap me ook flink zwaar valt soms. Een vriendin van mij heeft een kindje van 4 maanden en vindt t zo fijn dat ze niet kan wachten om weer opnieuw zwanger te worden. Als ik dan zeg dat ik het bij één kindje houd, vindt ze dat maar raar!
Hier hetzelfde. Ik vind het eigenlijk ook helemaal niet raar dat je als ouder niet hele tijd met je kinderen gaat zitten spelen. Deden mijn ouders vroeger ook nooit en ben niks tekort gekomen. Tuurlijk gaan we wel eens lekker koekjes bakken, maar daar hoef ik echt niet te de hele tijd met mijn neus bovenop te zitten. Ik doe liever andere dingen met ze en ze vragen er ook niet om, want ze spelen graag met zijn tweetjes of drietjes. Als ze buitenspelen vragen ze vaak of ik ook even buiten kom zitten en dan speel ik echt wel even mee of draai een paar keer met het springtouw, maar ik vind het niet nodig dat ik mijn kinderen de hele dag vermaak. Dat kunnen ze zelf wel en anders vervelend ze zich af en toe maar, dat schijnt ook nog eens heel goed te zijn voor kinderen.
Haha, zo vind ik die opkomende fase juist heerlijk. Mijn oudste is 9 en gaat nu echt al een beetje pré puberen en ik vind het zó leuk! Echt veel leuker dan de babyfase. Lekker samen in discussie en "echte" gesprekken voeren. Tuurlijk vind ik de grote mond ook wel een lastig, maar de grote mond nu of de huilbaby die hij toen was, dan is de keuze voor mij snel gemaakt.
Waarom? We hebben toch allemaal onze eigen kwaliteiten? Ik doe ook niet vaak aan knutselen en andere spelletjes, ben er na 10 minuten al klaar mee. Daarentegen ben ik er wel altijd met sporten en pik ik iedereen op. Ga ik lekker met dochtertje shoppen of met oudste naar een voetbalwedstrijd van zijn favoriete club. Ik zou gewoon iets zoeken wat je allebei leuk vindt.
Klinkt behoorlijk heftig ts! Fijn dat de vader wel meer het gevoel lijkt te hebben, voor de kinderen bedoel ik dan. Ik zie en hoor het ook wel veel in mijn omgeving. Natuurlijk heb je ouders die altijd alleen maar klagen, maar er zijn ook ouders die het voor zich lijken te houden, smoesjes verzinnen en zichzelf duidelijk niet willen of kunnen aanpassen aan het nieuwe leven met kinderen. Ik ken ook steeds meer ouders die het bij 1 kind willen houden omdat het ontzettend zwaar is. Ik zie dat nu ook bij bekende gebeuren; kind is zojuist vier jaar geworden, gaat nu naar school, is doodmoe en huilt veel, maar wordt niet eerder opgehaald omdat zijn ouders weer een stukje vrijheid terug hebben. Maar zo gek is dat ook niet. Ouders willen tegenwoordig zo ontzettend veel, willen niets missen en willen dezelfde dingen blijven doen als de tijd voor de kinderen. Daarbij helpt social media natuurlijk ook niet...
Mooi! Wat jij schrijft had ik kunnen schrijven. Ook in je vorige post. Ik vind het moederschap steeds meer een verrijking nu ze ouder worden. Vooral die gesprekken: Daar kan ik zo van genieten! Het zorgen, organiseren en plannen van voedingen en slaapjes zijn niet mijn sterkste kant. Maar wat vind ik het leuk worden vanaf 9 jaar
Ik denk als alle moeders -in het echte leven- eens wat eerlijker tegen elkaar zouden zijn, en niet altijd alleen maar mooi weer zouden spelen, we ons niet zo rot zouden voelen als we het zo af en toe ook echt gewoon heel zwaar vinden.. Eerlijk gezegd doe ik er zelf ook wel aan mee (niet dat ik probeer de perfecte moeder uit te hangen of zo, maar ik stel me ook niet zo makkelijk open door te vertellen dat ik s avonds wel eens huilend op de bank zit na een zware drukke dag met drie kinderen... want inderdaad, wat hier ook gezegd wordt; er wordt dan al zo snel een label geplakt. Tenminste, ik ben daar ook bang voor. Misschien is het al fijn als je 1 of 2 medemoeders hebt waarbij je je hart kunt luchten )
Nescio, ik sluit me aan bij je nuchtere en duidelijke post. En natuurlijk is het gezond eens wat tijd voor jezelf te hebben of met je partner erop uit. Maat het zinloze najagen dat alles met kind hetzelfde moet zijn als ervoor, vermoeiend! Ik heb ze ook hoor zulke vriendinnen. Altijd moe, altijd ontevreden want het lukt ze nl niet zoals ze het willen hebben. De acceptatie hebben dat je met kinderen anders leeft is zo'n fijne rust. Dan waardeer je de tijd voor een boek, dagje weg, weekendje met partner namelijk echt ipv dat het altijd maar moet kunnen en niet lukt. Relationele problemen zie ik daar trouwens ook vaak bij opdoemen. Je relatie moet nl ook gewoon goed zitten en niet constant prikkels nodig hebben om het 'leuk' te hebben. Met z'n tweetjes kun je je entertainen met reisjes, etentjes, feestjes. Als gezin wordt dat anders en wat blijkt, sommige koppels kunnen niet gewoon van elkaar genieten.