Ligt aan de situatie, als ouders erbij zijn en het zien zal ik niet snel iets zeggen, mits mijn dochter, mijn huisdieren of ikzelf daarin betrokken ben. Ik ben het ook niet altijd eens met de opvoeding van bijvoorbeeld sommige familieleden of vrienden, maar voel zeker niet de behoefte om daar mijn mening over te geven. Als ik iets zeg reageer een beetje zo als @Chocoladekoekje en ook in vergelijkbare situaties. Je kunt namelijk reageren door met een vingertje te zwaaien, of door aan te geven wat wenselijk is. Ik zou het niet waarderen als iemand met het vingertje wijzend mijn dochter corrigeert, wel als iemand haar uit eens situatie haalt die niet goed voor een ander of voor haar is en dit op een relaxe manier doet.
We hebben afgelopen maand zulke extreem hoge kosten gehad, dat we ons dat momenteel even niet kunnen veroorloven Bovendien wil ik graag bij mijn schoonouders in de buurt blijven, want ze hebben het er erg moeilijk mee.
Als ik of mijn kinderen er last van ondervinden, en de ouders corrigeren niet, dan corrigeer ik. Maakt me niet uit of ze van mijn beste vriendin zijn of van de koningin.
Hmm ja lastig! Dit soort dingen is t altijd geven en nemen maar wat de meeste al zeggen als jij/kindje er last van hebben mag je er wat van zeggen. Soms beetje rekening houden met elkaar moet. Vrije opvoeding of niet.
Dit soort dingen zou ik dus echt wel iets van zeggen en ook best op een boze toon. Dan maar geen goede vrede. En hopen dat het dan meteen duidelijk is
Ik heb niet alle reacties aandachtig gelezen, maar is het een optie om met je zwager erover te praten? Dat je bij hem aangeeft dat je begrijpt dat zij graag kiezen (of zijn ex graag kiest?) voor een vrije opvoeding, en ze daarin natuurlijk hun eigen keuze moeten maken. Maar dit in dit geval jullie zoontje daar serieus last van heeft? En dan de voorbeelden aangeeft die je hier ook vertelt. Misschien dat jullie samen tot een oplossing kunnen komen?
In mijn familie corrigeren we elkaars kinderen, vinden wij juist heel normaal. Kinderen van vreemden corrigeer ik enkel wanneer mijn kinderen ergens in betrokken worden en de ouders van die kinderen er niet bij zijn. Zijn die ouders er wel dan spreek ik die aan op het gedrag van hun kinderen. In jouw situatie zou ik het helemaal prima vinden dat zijn voor HUN kind een vrije opvoeding kiezen maar zodra MIJN kinderen hier last van ondervinden dan had ie van mij óf zelf naar een oplossing kunnen zoeken óf ik zou zelf zijn kind corrigeren. Zou dat gedrag hoe dan ook niet accepteren en mijn mond niet houden voor de lieve vrede .
Ik vind het afhankelijk van de situatie. Een paar maanden terug was er een meisje, tiener, die net na schooltijd dagelijks keihard over de stoep voor ons huis fietste. Ik moest mijn kinderen echt in de gaten houden om een ongeluk te voorkomen, terwijl die stoep veilig hoort te zijn en er meer peuters in de straat wonen. Alleen vanwege het tijdstip wist ik dat het om een basisschoolkind ging en ik heb wel gekeken of ze bij ons in de straat woonde, maar ze knalde altijd vrolijk door. Ouders aanspreken was dus geen optie. Uiteindelijk heb ik haar dus wel aangesproken, ik was inmiddels flink geïrritieerd, en tot tien tellende heb ik haar uitgelegd dat ze niet op de stoep mocht fietsen. Iets wat haar ouders naar mij mening al veel eerder hadden moeten doen. Tegenwoordig zie ik haar nog af en toe, keurig met de fiets in de hand. Vond ik het mijn plaats om het kind van een wildvreemde te corrigeren? Absoluut niet. Maar omdat haar gedrag levensgevaarlijk was voor mijn kleine kinderen en andere kleine kinderen in de straat, heb ik het toch gedaan.
Maar hoe weet je dat haar ouders haar dit nooit eerder hebben verteld? Het kind kan ook gewoon ongehoorzaam zijn geweest. In jouw geval zou ik ook het meisje hebben aangesproken maar ik zou niet zomaar aannemen dat haar ouders er verder niets aan doen.
Ik had het misschien anders moeten formuleren, dat ik vind dat dit de taak van de ouders is. Maar ik vond het wel opvallend, ik heb haar er één keer op aangeproken, hierna ging ze van bijna dagelijks naar niet meer in mijn straat op de stoep rijden.
Van familie en vrienden wel! Kinderen van mensen alleen als zij mijn kinderen zouden slaan. Maar ik heb gemerkt dat mensen al heel snel de kinderen van andere mensen corrigeren om kleine dingen en dat moet je bij mij dus echt niet doen!.. Ik heb een keer meegemaakt dat iemand mijn dochter ging corrigeren, omdat ze spelend achter duiven aanging rennen toen wij uit de supermarkt liepen naar onze auto. En een keer dat wij op vakantie waren en mijn dochter in het zwembad met een klein waterpistooltje op een mevrouw haar arm spoot. En beide keren werden mijn kinderen op een erg onvriendelijke manier gecorrigeerd. Nou dan ben je bij mij dus echt op het verkeerde adres, als het nou nog vriendelijk is dan heb ik er geen probleem mee! Maar anders kan ik echt flink boos worden. Beide keren is het dus op ruzie uitgelopen
Het is de taak van de ouders, maar die wisten waarschijnlijk helemaal niet dat ze op de stoep fietste Hier hetzelfde gehad, het is dat mijn man het zag en onze jongste meteen luisterde anders had er een puber met z'n fiets met 15 km per uur op mijn dochter geknald... ik ben 's avonds naar zijn huis gegaan, maar zijn vader had zoiets van, oh ja we zullen voortaan langzamer fietsen.... maar goed, dat doen ze nu dus ook, ze fietsen heel langzaam en kijken wel uit. Maar kan er echt kwaad om worden, ligt dus niet aan die kinderen in dit geval maar aan de ouders.
Maar jij zegt er zelf dus niets van tegen je kind? Dat vind ik eerlijk gezegd ook raar, alleen daarom zou ik bij wijze van al boos worden als een kind met een waterpistooltje op mij spuit . Daar zeg je als ouders toch iets van tegen je kind?
Lastig, ik heb namelijk weleens meegemaakt dat mijn schoonzus tijdens een weekend weg mijn peuter destijds corrigeerde, terwijl ik er naast zat. Ik kan je zeggen dat ik hier niet van gecharmeerd was. Ik kreeg zelf amper de kans om er wat van te zeggen. Heel irritant vond ik dat. Komt ook omdat het niks ernstigs was, hij deed niemand pijn ofzo, dus ik zou daar zelf de grens trekken als ik jou was. Doet ze jouw kind of jou pijn, dan zeg je er wat van. Maar het liefst alleen wanneer de ouder er niet bij is. Als die er wel bij is, zou ik hem aanspreken en vragen of hij z'n kind kan corrigeren omdat jij of je kind last heeft van het gedrag.
Ik vind eigen grenzen aangeven, of die van je kind iets anders dan "corrigeren" (sowieso vind ik dat niet zon fijn woord). Maar het lijkt me heel logisch dat je eigen grenzen bewaakt als andermans kinderen over jouw grenzen heen gaan. Ik zou dit ook opengooien bij de familie. Het gaat dat niet om de opvoeding overnemen lijkt me
Ik corrigeer kinderen van familie niet in het bijzijn van hun ouders. Als ze niet in de gaten hebben wat er gebeurde, dan vertel ik dat wel aan hen zodat zij het al dan niet kunnen regelen. Als ze niet in de buurt zijn, dan spreek ik ze wel degelijk aan op hun gedrag dat iets niet mag, maar ik geef ze geen straf.
Nou sorry, ik vind dat ook erg raar. Als mijn kinderen vreemde mensen zouden bespuiten met water zouden ze het echt wel te horen krijgen van me. En als vreemde kinderen ons zouden bespuiten en de ouders reageren niet zou ik er ook iets van zeggen. Zou het heel raar vinden als de ouders dan boos op mij zouden worden.
Wat corrigeren betreft is het mijn grond=mijn regels. Samen ergens verblijven = samen de regels bepalen. Dus zou ik proberen om subtiel een paar van de belangrijkste regels te overleggen. Tussen jullie stijlen in.