Ik was precies hetzelfde als jij. Had havo gekund maar was luie puber en m'n ouders lieten het. Ik heb wel daarna mbo en toen hbo gedaan. Bij mij kwam die interesse pas later, toen ik echt graag juf wilde worden moest ik wel. Had echt totaal geen zin gehad als m'n ouders mij gepusht hadden. Op die leeftijd was ik gewoon met hele andere dingen bezig. Mijn tijd kwam later. Ieder z'n ding natuurlijk. En ik snap je keuze omdat jij het wel gewild had. Ik zou wel oppassen dat je niet teveel pusht. Ik ken ook mensen die daardoor echt een aversie kregen tegen alles wat met leren en school te maken had en geen opleiding meer wilden doen.
Haha zo begon mijn moeder briefjes naar docenten (wanneer ik bijv. afwezig zou zijn) altijd met "geachte mijnheer..." Ik nam dat natuurlijk over van mijn moeder en geloofde heilig dat ik mijn brieven daar altijd mee moest beginnen. En ik maar niet begrijpen waarom mijn klasgenoten altijd zo hard moesten lachen als ze die briefjes lazen. Hartstikke ouderwets natuurlijk, wist ik veel
- Bord leeg eten. Van mij hoeft dat veel minder vaak. Ze moeten proeven want anders weet je niet of het niet lekker vindt of niet lekker lijkt. En vaak is het dan toch wel lekker. Nu eten ze over het algemeen heel goed en merk ik aan de toon en gedrag of ze echt genoeg hebben of niet - de "je pakt maar water" word ook herhaald hier - ik wil graag meer openheid over seks etc - "je gaat maar buiten spelen, het is mooi weer" - onderscheidt in brood beleg maken. Vroeger was het gezond/ongezond, wij hebben koud/warm en daarin moet afgewisseld worden of in ieder geval meer gezond/koud En nog wel meer dingen, vooral uitspraken, die ik hetzelfde doe. Verschillen zijn er stuk minder
Oh en wat ik ook doe als er oppas komt: daar tegen zeggen dat de kinderen kwartier later naar bed mogen als ze lief zijn, is een leuk "geheimpje" haha
Wij hadden ook taart. Vond dat juist heel leuk. Mijn moeder probeerde van iets 'stoms' toch nog iets leuks te maken. Ik was overigens wel goed voorgelicht. En volgens mijn moeder heb ik gevraagd om zo'n matrasje want 'het was zo ver met die onzin'. Mijn broer vond het trouwens heel oneerlijk dat er niet speciaal voor hem taart was gehaald omdat hij niet ongesteld werd. Dus toen kreeg hij taart toen hij zich voor de eerste keer moest scheren
Ik vond mijn moeder altijd heel bezorgd. Altijd bellen als ik ergens aangekomen was, ze was altijd bang dat ik onder een bus gefietst was of wat dan ook. Absoluut niet dat ik zo zou zijn. Ik zei gister dat zoontje absoluut niet alleen in de draaimolen zou mogen want je weet nooit wie er aan de andere kant staat. Mijn moeder grijnsde alleen ik snap het best wel eigenlijk haha!
Ik heb dit topic al een paar keer langs zien komen, maar kon niks verzinnen. Tot ik mezelf vanmiddag tegen onze zoon hoorde zeggen; "Nou, het lijkt me hartstikke leuk om later bij jou op bezoek te komen als je drie honden hebt." Uhm, flashback naar ikke op die leeftijd: "Nou, MIJN kinderen mogen later echt wel een hond!" Uhm, niet dus. Ook het "maximaal 1 ijsje per dag quotum" van mijn moeder heeft de 21e eeuw gehaald.
Jep hier eentje. Ik moest perse naar het VWO (wat ik ook wel kon), maar werd het constante gezeur om huiswerk en lage cijfers zo flauw dat ik gewoon niks meer deed. Ben van 6 vwo naar 5 havo gegaan zodat ik ervan af was. Daarna 1 jaar mbo (wel niveau 4 diploma) en toen was ik er helemaal klaar mee. Heb nog later wel een propedeuse gehaald, maar die aversie was er nog steeds. Zeker met dat gepush.
Als mijn zoon zeurt dat hij iets wil dan hoor ik mijn moeder praten als ik zeg: "ik wil ook wel eens wat, maar...."
Ik werd voor het eerst ongesteld toen er iemand bij ons thuis jarig was. Geen idee meer wie, maakte geen grote indruk denk ik. Mijn oudere zus was toen allang ongesteld, dus het was bekend terrein. Mijn moeder vertelde het heel discreet aan mijn vader en hij blerde door een volle woonkamer dat ik voor het eerst ongesteld werd. Daar werd dus uitgebreid op geproost. Daar baalde ik wel flink van
Mijn oudste zit op wedstrijdzwemmen sinds half April. Volgens zijn trainer is hij er goed in. 2 weken geleden had hij ook een wedstrijd. Voor het eerst de schoolslag en tot zijn grote verbazing toch een gouden medaille. Onwijs knap en je snapt hoe trots ik op het ventje was Nummer twee was maar een halve seconde later, dus het spande er echt om. Dat jongetje ging even later enorm tekeer tegen zijn moeder. 'L zit nog maar net op wedstrijdzwemmen en nu heeft hij een gouden medaille!' Prima, ik snap best dat hij boos was en teleurgesteld. Maar tot mijn grote verbazing zei zijn moeder dat hij dan beter zijn best had moeten doen en harder had moeten zwemmen. Vervolgens moesten ze beide de rugslag zwemmen. Mijn zoon heeft zijn beentechniek niet goed genoeg om een goede tijd neer te zetten en dat weet hij. Uiteindelijk toch zilver en hij was hartstikke blij. Want hij had maar wel mooi zilver gehaald. 'Ook wel leuk voor J, nu heeft hij ook een gouden en een zilveren medaille' En zo is het. De moeder van dat andere kindje zei dat ze blij was met zijn gouden medaille maar hij had geen persoonlijk record neergezet. En dat vond ze toch wel wat teleurstellend. Ik verbaas me erover hoe hard de (sport)wereld in elkaar steekt. Ik schijn bij wedstrijden uit de toon te vallen, omdat ik mijn kind leer om plezier te hebben in wat hij doet en dat het goed genoeg is dat hij zijn best doet. Als hij wat wint is het natuurlijk prachtig, maar als hij niks wint en zijn best heeft gedaan, dan is dat ook goed genoeg. Ik hoop dus nooit zo'n moeder te worden die haar kind pusht bij elke training en wedstrijd. Veel ouders zijn echt boos als hun kind geen persoonlijk record heeft neergezet of als ze zilver hebben gehaald ipv goud.