Als je met hormonen "mensen die willens en wetens in een slachtoffer rol gaan zitten" bedoelt dan ja.
Nou moet je normaal gaan doen ts! Je snauwt mensen af die jou willen helpen. Nou 1 ding: jij wilt niet geholpen worden want vorig jaar had je net zo'n topic als deze en je bent geen fluit opgeschoten. Als jij zo nodig in een put van zelfmedelijden wilt blijven zitten, succes ermee, maar kam anderen niet af want jij bent nog altijd degene hier met het probleem. Je moet je eigen gelukkig prijzen dat mensen überhaupt nog reageren, want naar mijn inziens heeft dat geen enkele zin.
Ts moet blij zijn met de eerstelijns mensen die ze heeft? Heb je gelezen hoe ze haar behandelen? Ts zou het graag anders zien maar de familie wil daar niet aan meewerken. Vrienden maken lukt ook niet echt. Ik snap het verdriet van ts wel. Ik ben zelf ook niet goed in vriendschappen onderhouden, ben blij dat ik mijn leuke (schoon)familie heb die geïnteresseerd zijn in ons en trots op ons zijn. Heb verder geen echte vrienden maar wel contact met de moeders van de vriendinnen van mijn kinderen. Ik hoop dat ts dat over een paar jaar ook heeft. Ik ga nu ook slapen, welterusten
En ik snap de reacties over zelfmedelijden ook wel. Maar ts geeft aan al veel geprobeerd te hebben maar dat het uiteindelijk allemaal niet lukt. Dat is toch ook hartstikke frustrerend? Maar geen reden om op te geven inderdaad. Kijk of er misschien een clubje is voor peuters, laat je kindje naar de psz gaan, ga werken als je geen werk hebt, daar maak je ook weer contacten. Dat heb ik ook en kan daar van alles delen over mijn leven en de kinderen, dat is hartstikke fijn. En ik snap je pijn ech wel, maar blijf vechten om er iets van te maken!
Het Ja heb het gelezen. En met eerstelijns die ze wel heeft bedoel ik niet de mensen die haar niet goed behandelen. Ik bedoel haar gezin. Ze heeft een gezin. Dat wordt kennelijk als heel normaal gezien maar sommigen doen er alles aan en vinden dat geluk nooit. En het gaat er mij om dat je alle geluk in de wereld kan hebben, maar met zo'n negatieve vibe komt er enkel negativiteit naar je toe. Schop onder de kont! Genoeg mensen die een bericht in dit topic plaatsen en tijd uit ons leven maken om haar te helpen maar het komt over alsof ze geen hulp wilt. En dat is zo ontzettend jammer!!! Ieder mens barst van het potentieel maar Door eigen blokkade komt dit er niet uit. Men kan van alles willen, maar dingen komen je niet aanwaaien! Zelfs om de staatsloterij te winnen moet je een lot kopen.
pfff ik raak hier echt gefrustreerd van deze 11 pagina's. Niet omdat ik je vervelend vind. Maar ik ken die stem. Die heb ik ook, wel inmiddels in mindere mate. En hij word minder. En ja dat gaat niet zonder slag of stoot. Ik weet niet wie maar 1 van de leden heeft een mooie banner: je leven begint net buiten je confort zone. En dat is wat jij nodig hebt zoals ik het lees. Jij hebt niemand nodig om tegen te klagen. Die je lekker voed in je negativiteit. Ja het voelt eenzaam als je dat verdriet niet goed kwijt kan. En het kan ook heel veel zijn voor een partner als er niemand anders is om het mee te delen. Maar als je stapjes erbuiten gaat zetten en in een rang stapt waar je juist positieve dingen kan delen word het stukje bij beetje minder belangrijk om dat verdriet te delen omdat het minder bezit van je neemt. Als jij open staat voor andere mensen neem je telkens een stukje van de mensen over. Dan is het juist goed voor je om positieve stukjes te ontvangen om zelf je puzzel weer in balans te krijgen. Een vereniging is dan juist een goede plek om te starten. Daar krijg je de kans niet om te klagen. Daar ben je bezig met wat je leuk vind en beetje bij beetje groeit dat positieve gevoel weer aan. Misschien ben je nu ook wel niet klaar voor een hechtere vriendschap. Daar deel je niet alleen leed, maar ook de positieve dingen mee. Ga die op doen. Ook met je 1e-lijns gezinnetje, ga lekker uitwaaien en van elkaar en het weer genieten. En als je dan even een momentje neemt om te balen:
Ik denk dat je met een positieve levensinstelling genoeg mensen om je heen krijgt die je willen steunen in tijden van nood, omdat ze dan niet in een bodemloze put investeren. Jouw eenzaamheid heeft niks te maken met het gebrek aan "eerste lijns" familie maar de constante focus op de teleurstelling dat je een bepaald ideaal plaatje niet hebt, waarvan je je af kunt vragen of het bestaat. Als je geen verwachtingen hebt kan je ook niet teleurgesteld raken en tja, dan maar alleen vriendschappen voor leuke dingen, ga je naar de therapeut voor een diepgaand gesprek en gebruik je de schouder van je man om uit te huilen . Want doe echt even nuchter, je hebt een man en kind , je ziet de rijkdom daarvan niet omdat je jezelf toestaat te badderen in verdriet en negativiteit.
Je hebt een hele negatieve houding naar alles. Je kan niet, je wilt niet en je durft niet want je hebt alles al geprobeerd. Niet dus...je erbij neerleggen, jezelf oprapen en positieve energie zoeken! Wanneer jij in die slachtoffer rol blijft hangen zal er niemand in je leven komen. Je laat het mensen zien en voelen. Dan haken mensen al af. Als je opgeeft dan zal er nooit iets veranderen...zoek het ergens anders
Ben je wel eens getest op ASS? Ik vraag het je gewoon ronduit, star, rigide, blijven hangen in ellende, moeite met sociale contacten, je past precies bij ons..
Hoezo moet ik normaal doen? Zij moet zelf normaal reageren. De meeste mensen hebben ouders, broers zussen om op terug te vallen en dingen mee te delen. Dat is heel normaal voor een groot deel van de mensen. Dan ga je niet zeggen: wat is dat toch dat mensen steeds meer willen hebben. Dat snap je het gemis gewoon niet. Waarschijnlijk omdat je het zelf nog wel hebt. Dat is in de meeste gevallen zo.
Ik denk dat ik weet wat je zoekt. Een paar jaar geleden zat ik enorm met mezelf in de knoop, ook door dingen die in het verleden gebeurd zijn. Maar ik was luchtkastelen aan het bouwen en zag niet eens wat ik wel had. Toen ik dat ben gaan beseffen (ik ben een paar keer bij een psychologe geweest die aan life span integration en ont-triggeren doet, echt de moeite waard), heb ik al die verwachtingen, die gebouwd waren op een kinderlijk idealistisch beeld, gelost. Ik zag de mensen die mij triggerden hoe ze waren. En dat voelde zo ontzettend bevrijdend. Ik wilde niemand meer veranderen. Ik zie mezelf nu hoe ik ben (introvert, maak niet gemakkelijk vrienden en dat hoeft ook niet. Grote vriendengroepen zijn niet aan mij besteed), en dat is prima. Ik zie mijn man ook hoe hij is en probeer ons niet meer ten koste van alles te veranderen. Want dat werkt niet. Het enige, en dan ook het ENIGE dat je kan veranderen, is hoe je naar jezelf kijkt. Hoe je jezelf ziet.
Dat is voor veel mensen dus niet zo. Jij ziet het gras groener aan de overkant. En als je wel broers en zussen hebt is die band echt niet altijd geweldig, dat je 'alles met elkaar deelt'. In veel gevallen gaan familiebanden gepaard met een hoop struggle, passen en meten, en een gemeenschappelijke 'deur' vinden waar iedereen doorheen kan. Soms lukt dat, soms lukt dat minder en soms lukt dat helemaal niet. Tja, dan trek je je conclusies. In ieder geval zal jij nooit krijgen wat je zoekt, omdat je perceptie in deze verkeerd is.
Dit snap ik natuurlijk ook. Ik hoop dat we nog contact opbouwen met ons kindje als ouder is. Ik heb toch het idee dat mensen het gemis niet echt begrijpen helaas. Ik zal een voorbeeld geven: Een tijdje geleden bleek sdat ons kindje hartruis had. Ik schrok daar erg van. We hebben het niemand diezelfde dag verteld. Wel een paar dagen later aan vrienden. We moesten nog naar het ziekenhuis gaan om dit te laten onderzoeken verder. Die vrienden hebben nooit meer gevraagd hoe het is afgelopen. Hebben er waarschijnlijk niet meer aan gedacht. Als mijn vader nog had geleefd had hij gevraagd hoe het was gegaan en was dan net zo geschrokken van de hartruis. Hij had ook gevraagd hoe het was afgelopen in het ziekenhuis. Hij was meer betrokken geweest en dat missen wij vaak. Wij hebben natuurlijk ons eigen gezin maar als er iets met ons is hebben wij niemand die onvoorwaardelijk achter ons staat of die betrokken is. Dat is het verschil.
Als je eerstelijn k*t is, en dat komt heus meer voor dan jij denkt, heb je er ook geen fluit aan. Dus wat doen mensen dan? Ze herpakken zich en maken hun eigen netwerk. Alleen zo zal je een evenwichtig en gelukkig persoon worden. Dat moet je ook doen als je eerstelijn wel goed is. Eerstelijns betekent niet dat je daar de rest van je leven aan moet blijven hangen. Stop eens in lijnen te denken en maak je eigen familie. O nee, die heb je al. Weet je wel hoeveel mensen met jou zouden willen ruilen? Een oprechte vraag.
Maar je kunt er meestal wel terecht als het nodig is. Ook al spreek en zie je elkaar misschien niet veel. Dat is het verschil. Zeker op jonge leeftijd is dat vaak nog het geval.
Ik had net gereageerd weet niet of je dat gezien had. Het gemis is er vooral dat wij als gezin niet echt mensen hebben om dingen mee te delen. Door afstand, drukte, eigen leven enz zie je mensen een tijdje niet en deel je dus ook niets. Of je vertelt niet alles omdat het te persoonlijk is. Vooral dingen die niet leuk zijn kun je nergens terecht. Het vervelendste vind ik als ons kindje bv ziek is en ik niet weet wat te doen, Wat ik zelf kan doen, moet ik dokter bellen of niet enz. Normaal bel je even je moeder of zo maar dat ontbreekt bij ons. We hebben niet echt iemand om te bellen bv.
Ik snap je helemaal. En ondanks dat iedereen zegt dat je veel zelfmedelijden hebt en het gras altijd groener is aan de overkant, snap ik wel dat je je zo voelt. Bijna iedereen heeft wel iemand om zich heen bij wie ze iets kwijt kunnen, jij hebt dat, behalve je man, niet. Dat voelt heel kwetsbaar. Aan de andere kant, het is k*t maar je doet je best en misschien verandert het nog wel als je kindje straks naar school gaat, dat je wat meer contacten hebt. Maar je moet het ook in jezelf zoeken. Zoek de kracht in jezelf en probeer gelukkig te zijn met wat je wel hebt. Als je de kracht in jezelf zoekt, heb je niemand nodig. Verder zou ik toch nog gaan werken aan contacten. Werk je? Zo nee, zoek een baan voor een paar uurtjes per week. Wil je (nog) niet werken, ga vrijwilligerswerk doen, bijvoorbeeld in een bejaardenhuis. Neem je kindje dan mee. Oude mensen houden over het algemeen van kinderen. Dat kan je zoveel voldoening geven! Jij geeft die mensen een leuke middag en je zal zien dat mensen jou en je kindje leuk vinden, en om jullie gaan geven als je er langer komt. Ik denk dat dit een mooie stap is als je het moeilijk vindt om contacten te leggen.