Of lees je eens in over ASS en dan met name Asperger. Misschien lees je dan dingen waarvan je zegt: maar dat slaat op mij.
Ts, JIJ bent verantwoordelijk voor jouw geluk. Ik word echt wel boos als ik lees dat je zegt dat je geen 1e lijns familie hebt. Jij denkt nu alleen aan het gemis van je ouders en evt broers/zussen. Maar je hebt een man die, wat je zelf zegt, letterlijk ziek is van de toestand tussen zijn ouders en jou. Waar valt hij onder? Je hebt een dochtertje. Waar valt zij onder? Ik ben vanaf mijn 20e wees. Dus ja, ik weet hoe dat voelt. En lees alle topics eens. Ouders die alcoholist zijn, mensen die geen contact hebben met familie om welke reden dan ook. Moeders zonder moeders. Het zijn er best heel veel. Jij denkt nu alleen in de niet. En zolang jij blijft kijken naar wat je niet hebt zul je nooit zien wat je wel hebt. Ja, het is k*t als mensen niet vragen hoe het in het ziekenhuis was als je daar voor je dochter bent geweest. Maar ook dat maken andere mensen mee. Ik denk oprecht dat jij onbewust mensen wegduwd. En jij bent de enige die dat kan veranderen. Jij bent voor je partner de liefste persoon om mee te willen leven. Jij bent voor je dochter de liefste, leukste mama. Ga niet pas in de toekomst een band opbouwen, wat je ergens zegt, maar doe het NU. (Voor zover je dat niet al doet) Werk aan jezelf, werk aan je eigen geluk. Schrijf eens elke dag 5 leuke, positieve dingen op.
Ik heb geprobeerd je topic door te lezen, maar ik kom er niet door heen. Meid ik weet hoe moeilijk het is. Ik ben vroeger ook gepest endergelijk en daar is heel veel schade van achter gebleven. Ik heb ook geen eerste lijns netwerk waar ik van houd. Ik had een goede vriendin maar dat heb ik laten gaan nadat ik het gevoel had haar niet meer te kunnen vertrouwen. Ik heb wel een paar vriendinnen (kennissen) die is heel af en toe spreek maar geen diepgaande gesprekken mee voer. Ik heb voor mezelf gekozen. (Tip) Ik heb een briefje geschreven met de dingen waarvan ik het meest moeite had. Dus bijvoorbeeld voor jouw. -Aan mezelf: eerste lijns netwerk bestaat niet. Het is wat ik ervan maak. Ook ben ik de moeite waard! Ondanks mensen anders zeggen. Ik ben lief ik ben mooi.- zoiets. Hang dat op aan de binnenkant van de kleding kast, slaapkamer deur, keuken, woonkamer. Maakt niet uit maar neem elke dag bewust de tijd dit te lezen! (Tip) kijk elke dag voor het slapengaan in de spiegel en zeg ik ben mooi, mooi uiterlijk, mooi innerlijk. Klinkt kinderachtig, en je hoeft jezelf niet meteen te geloven. Toch volhouden! (Tip) kijk naar jezelf, zeg wat je allemaal minder mooi vind van jezelf en schrijf al deze punten op. Ga dan voor jezelf bedenken welke punten op welke volgorde en werk daaraan. Door continue jezelf te leren corigeren als je het op de oude manier doet. Als je het onbewust op de "goede" manier doet. Dan streep je het punt door en ga je aan het volgende beginnen. Je zal zo steeds meer zelfvertrouwen opbouwen en hierdoor ook beter gaan voelen. Opmerkingen komen minder hard aan. En geef je zelf de tijd. Je hoeft geen geweldig netwerk te hebben. Ga eerst rustig met deze tips aan de gang want iedereen kan deze tips volgen! En de rest komt later wel weer. Succes! Mijn wereld is een stuk dragelijker geworden.
Ik snap ook dat dat heel naar voelt. Maar toch is de oplossing hier niet in te blijven hangen, maar je echt te focussen op je eigen gezin, zelf wat activiteiten buitenshuis te zoeken en daar vooral niet te veel van te verwachten. Ik denk dat je overcompenseert, omdat je ellendig behandelt bent als kind, zoek je nu in de band met anderen een soort compensatie om dat goed te maken. Maar dat is niet mogelijk. Echt een diepe band aangaan met een ander is moeilijk. Ik heb deze alleen met mijn man en kinderen. Ik heb zelf een redelijke band met mijn ouders maar als mijn dochter ziek is, bel ik gewoon naar de dokter. Het is ook niet zo dat ze hier continu binnenwipt voor een kop koffie, de afstand is te groot. En zo'n band heb ik ook niet met andere mensen. Door inderdaad te druk, beslommeringen in je eigen leven. En ik moet zeggen dat ik dat helemaal prima vind. Die therapie kan misschien wel iets doen voor je
Wat ik nog wou toevoegen. Ik ben er nog lang niet. Ik heb nogsteeds weinig contact met mijn eerstelijns en het hoeft voor mij ook niet meer want ik heb het geaccepteerd zoals het is. Maar ik ben nadat ik mij beter ging voelen wel mijn partner tegen gekomen. En een dochtertje gekregen en ik heb hobbies. En ik werk nog steeds aan mijzelf. Dat heb ik nodig maar de basis is onwijs stabiel. Dat had ik vroeger nooit durven dromen. Meid ga met mijn tips aan de slag en zie een mooiere toekomst te gemoed!
Ik volg je topic al een tijdje maar had nog nooit gereageerd. Met mijn schoonfamilie hebben wij ook weinig contact, mijn man komt bijna wekelijks bij zijn ouders (ze zijn op leeftijd en hebben gezondheidsproblemen) ik kom er weinig ik kan niet met mijn schoonmoeder het is geen ruzie maar er zijn wat dingen voor gevallen, maar soms gaan wij wel samen er naar toe het zijn wel de opa en oma van mijn kinderen. Het contact met zijn broer en zussen is ook minimaal ze hebben een totaal ander leven dan wij, qua gezin zijn daar alle kinderen al uit huis en wij beginnen "pas". Mijn man is een nakomertje en ik qua leeftijd is zijn jongste zus net zou oud als mijn moeder en ik ben net zo oud als hun oudste zoon. Mijn familie (ouders/broers/zussen) hebben wij ook weinig contact mee, bij mijn broers/zussen kom ik ongeveer 4 á 5 keer per jaar. Bij mijn ouders kom ik ook weinig, waarom vertel ik niet maar ik zeg 1 ding niemand kan lang op zijn tenen lopen op een gegeven moment wordt je moe en dan barst de bom. Met mijn oma heb ik goed contact en ooms/tante's weten meer dingen van mij dan mijn familie met al die lijnen heb ik niks je moet kijken naar de mensen met wie je een klik hebt. Wij kiezen voor ons gezin en we wonen in een fijne buurt we hebben wel wat vrienden maar daar hebben wij ook geen overdreven contact mee. We leven ons leven en zoals het nu gaat bevalt het ons prima.
Het lijkt me ook helemaal niet leuk als je geen ouders hebt om persoonlijke dingen mee te delen. Je geluk, je verdriet, je zorgen. Echt heel jammer dat je dat niet hebt. Ik hoop wel dat je je denkpatroon leert veranderen. Je verwacht dingen van anderen. Maar die krijg je niet. Dat is k*t maar alleen jij kan dat circeltje verbreken. Ga meer genieten van je gezin. Zoek een nieuw maatje. En ga daar eens leuke dingen mee doen zonder je problemen meteen neer te leggen. Dat moet groeien. Of ga vrijwilligerswerk doen. Je hebt ook gewoon positieve ervaringen nodig met mensen om uit dat circeltje te komen. Ik ben van ver verhuisd en kende hier niemand. Via een ander forum ooit gereageerd op een oproepje van een andere vrouw. We doen nu zoveel leuke dingen samen! Het kan echt. En de feestdagen. Plan leuke dingen met je gezin. Maak het feestelijk thuis! Lekker koken, huis versieren, filmpje, wandeling....en een moeder die geniet. Dit zijn de mooie dingen die jouw dochter straks onthoud voor de rest van haar leven!
Als mijn kinderen ziek zijn, bel ik de dokter, echt, volgens mij zijn er maar heel weinig mensen die daar hun ouders voor bellen, behalve als die ouders dan toevallig ook huisarts zijn . Ik herken ook veel van wat je zegt, ik heb geen makkelijke jeugd gehad, ben ook gepest, heb ook moeite met vriendschappen opbouwen, etc. Wat jij niet ziet of wilt zien, is dat echte vriendschappen opbouwen gewoon heel veel tijd, moeite en afwijzingen inhoudt. Van de 100 mensen met wie je een initiële klik hebt, houd je misschien 1 vriendschap over. En als je dan niet zo makkelijk die initiële klik maakt, betekent dat dat het jaren kan duren voordat je een nieuwe vriendschap hebt. En dat is niet erg!!! Het gaat niet om kwantiteit, het gaat om kwaliteit. Ik heb ook maar een paar vrienden, en ik heb erg veel moeite nieuwe vriendschappen op te bouwen, gedeeltelijk omdat ik net als jij bang ben voor afwijzing en daardoor te gesloten ben en te weinig initiatief toon en gedeeltelijk omdat ons leven als gezin gewoon erg zwaar is doordat onze zoon een zware beperking heeft en we gewoon al jaren overspannen zijn. Het grote verschil tussen ons, is dat ik het, ondanks mijn beperkingen (want het is ons probleem, niet dat van de omgeving) wel probeer en doe, te weinig, maar toch doe ik het. En nee, ik heb ook niet een geweldig eerste lijns netwerk, ik heb wel contact met familie, maar met uitzondering van mijn zus, deel ik daar niet de dingen mee die jij blijkbaar met je vader deelde. Die dingen deel ik met mijn zus en de paar goede vriendinnen die ik heb. Familie voelt hier meer als een verplichting (omdat ze het wel goed bedoelen, dus contact verbreken is niet aan de orde), mijn moeder wil bijvoorbeeld graag dat iedereen tegelijk komt zonder daarbij rekening te houden met ons gezin bijvoorbeeld (dat is geen onwil, maar in die dingen is ze net een kleuter die gaat stampvoeten als ze haar zin niet krijgt), dat heb ik inmiddels geaccepteerd, de teleurstelling die je elke keer voelt als je blijft hopen dat je bejaarde (schoon)ouders nog gaan veranderen, daar heb je niets aan. Overigens heb ik met mijn schoonmoeder (schoonvader is overleden) een prima band, maar zij doet ook meer voor/met het gezin van mijn zwager, niet bewust, want qua cadeautjes e.d. wil ze iedereen hetzelfde geven, maar ze zijn gewoon veel meer hetzelfde. Maar zwager en schhonzus doen dan ook weer veel meer voor haar, doordat onze focus veel meer op ons eigen gezin ligt. Er is hier dus weer absoluut geen reden om mezelf afgewezen te voelen, maar toch voel ik me regelmatig wel zo, want dat is mijn karakter en dat realiseer ik me. En dat helpt. Echt, het helpt echt wanneer je inziet dat het in je zit (het maakt niet uit dat dat ligt aan het pesten of wat dan ook). Als je weet dat dit in je zit, kun je op een rustig moment eens kijken wat jouw aandeel is. Bekijk de laatste 3 vriendschappen die je hebt geprobeerd op te bouwen eens. Hoe vaak heb jij het initiatief genomen in het contact? Heb jij gezorgd dat het gezellig was? Elke vriendschap start met gezellige kennissen waar je moeite moet doen elkaar te leren kennen. En zoals ik al schreef, van de 100 startende kennissen, wordt er misschien 1 een echte vriendschap. Ik heb al jaren geen nieuwe vriendschappen opgebouwd, ik heb nu wel een startende vriendschap misschien, maar moet eerlijk zeggen dat zij bijna al het initiatief neemt en dat waardeer ik heel erg, ik probeer dat ook te laten blijken en heb ook aangegeven dat ik initiatief nemen moeilijk vind in onze situatie. Volgens mij heb ik een eerder topic van jou wel eens gezien, maar niet gevolgd omdat ik toen veel aan mijn hoofd had, maar mocht je hier in de regio wonen mag je me best een pb sturen, dan kunnen we een speeldate organiseren voor onze dochters (mijn dochter wordt over een maand 2), want ik begrijp je echt wel hoor. Het is alleen heel jammer dat je blijkbaar niet uit jezelf kunt stappen en kunt zien wat je moet doen om in heel kleine kabouterstapjes hier verandering in te brengen.
Ik probeer duidelijk te maken dat mijn man en dochtertje en ik sameen inderdaad een gezin zijn. Maar dat wij daarbuiten niet echt bij iemand horen. Dus als wij iets meemaken met ons gezin (leuk of niet leuk) dan is er niet echt iemand om dit mee te delen. Of pas weken later of helemaal niet. Echt onvoorwaardelijk ergens bij horen doen we niet. Zo ook niet met feestdagen. Natuurlijk ben je dan samen enz. Maar er zijn heel veel mensen die ook samen met hun gezin zijn en daarbuiten zulke momenten delen met andere mensen (meestal 1e lijns) en dat ontbreekt bij ons elke feestdag. Als je zelf mensen uitnodigt dan hebben mensen al afgesproken met hun 1e lijn familie. En dat is ontzettend pijnlijk om altijd alleen te zijn als gezin en nergens onvoorwaardelijk bij te horen. Maar op 1 of andere manier snappen mensen dit niet. Ik ga eens zelf een lijstje maken wat ik zou kunnen doen.
Bedankt voor je bericht. Ik ben nu met een lijstje bezig, ik zet er ook een paar dingen hieruit bij. Ik ben nog wel steeds van mening dat 1e lijn netwerk gewoon bestaat. Ik zie het vaak om me heen. Mensen die op hun ouders kunnen terugvallen enz. Ik ken mensen die zeggen dat ze niet elke weer op hun kleinkinderen gaan passen want hun kinderen hebben voor kinderen gekozen. Maar ze zeggen wel in geval van nood kunnen ze wel bij hun terecht. En dat is wat ik bedoel en wij missen. Wij kunnen in geval van nood bij niemand terecht.
Maar je kan er wel terecht en dat hebben wij niet. Je kan wel even overleggen als je dat zou willen. En die mogelijkheid hebben wij niet. Dat is het verschil. Maar dat snappen mensen niet helemaal om 1 of andere reden.
Bednkt voor je reactie. Ik weet dat je het goed bedoelt. Maar ik zie er toch een verschil in. Je ziet je broer/zussen 4 a 5 keer per jaar. Dat is niet vaak, maar je ziet ze wel. Deelt een verleden met elkaar. Ze kennen je van vroeger. Misschien hebben jullie weleens over iets (leuks) van vroeger. enz. Ik heb dat niet. Ik mis dat gewoon heel erg.
Ik heb ook geen eerste lijn waar ik op terug kan vallen. Maar ik kan wel op mijn kennissen terug vallen. Wat betrekking tot mijn dochter en dergelijk. Zonder dat ik daar verder enige verplichting in naar hun voel/heb, maar die kennissen zijn pas kennisen geworden toen ik beter in mijn vel zat! En jalours zijn op een ander die dat wel heeft gaat jouw echt niet helpen, hoe rot dat ook is.
Ik begrijp wel dat je niet meteen problemen moet neer leggen en dat dat moet groeien. Het vervelende is als je dit helemaal niet hebt. Wat ik al zei 2e en 3e lijns willen liever niet met iets negatiefs geconfronteerd worden. Het klopt dat ik vooral positieve ervaringen nodig hebt. De feestdagen vind ik ontzettend verdrietig. Huis versieren doe ik altijd wel. Je hebt gelijk dat ons kindje dit later herinnert. Dan zou ik me er voor haar er toe moeten zetten natuurlijk. Maar het gemis is zo groot deze dagen om nergens onvoorwaardelijk bij te horen. Ik vind dat vreselijk.
Ik begrijp dat je de dokter belt bij ziekte. Maar het zou fijn zijn als je even je verhaal kwijt kan. even vragen of overleggen met iemand of degene dit herkent of ook heeft gehad. Dat mis ik. Ik begrijp dat vriendschappen opbouwen tijd kost maar bij mij komt het nooit zo ver. Dat is het frustrende eraan. Wat je zegt dat je veel deelt met je zus, dat maakt een groot verschil. Dat is wat ik bedoel. Je ziet je familie wel, ze kennen jou van jongs af aan enz. Je deelt een verleden samen. Dat heb ik niet en dat maakt het verschil. Je hoort wel ergens bij. Wij horen nergens echt bij en al helemaal niet onvoorwaardelijk en dat vind ik heel erg moeilijk en pijnlijk. Ik vind dat ik wel zorg dat het gezellig is, maar blijkbaar is dat vaak niet voldoende of zo. Initiatief durf ik hierdoor niet meer te nemen. Soms doe ik dat wel maar als het word afgewezen ben ik snel klaar. Ik zie het inderdaad niet omdat ik al zo veel heb gedaan en veel mijn best heb gedaan maar het is nooit goed blijkbaar. Ik weet niet in welke regio je woont?
Het is niet jaloers zijn. Het is gewoon verdriet. Ik kan zo een paar mensen opnoemen die maar hoeven te kikken en ze kunnen bij hun ouders terecht. Als je dat niet hebt is dat ontzettend zwaar. Niet alleen maar praktische dingen maar ook emotioneel. Ik heb bv geen ouders gezien toen ons kindje geboren was, dat is ontzettend pijnlijk.
Ik woon in de regio zuid-west veluwe. Dat vergelijken, daar moet je echt mee ophouden. Jij deelt ook een verleden met je moeder, daar heb je niets aan misschien, maar denk je dat ik wat heb aan een dementerende vader en een moeder met (ongediagnostiseerd) autisme? Denk je dat ik op ze terug kan vallen of ze kan vragen om op te passen? Niet dat ze het niet zouden willen, maar verantwoord is het niet. Het enige waarin ik op ze terug kan vallen, is op financieel gebied en dat is dan weer niet nodig, want mijn man verdient ruim voldoende. Ook ik heb een periode geen contact met ze gehad, maar zoals ik schreef, bedoelen ze het wel goed, dus ik heb voor mezelf besloten een schild op te trekken als ik ze zie en de vervelende opmerkingen (die dus ergens goed bedoeld zijn, mijn moeder denkt echt dat het opbouwende kritiek is) van me af te laten glijden. Dat kost erg veel energie en levert maar weinig op. Op hun manier houden ze erg veel van hun kinderen en dat heeft wat jaren gekost voordat ik dat in kon zien. En ja, met mijn zus heb ik een goede band, maar die heeft 3 kinderen en mijn zus en zwager werken beiden 60 uur per week, dus het is nu niet zo dat ik daar de deur plat loop ofzo. En ja, ik kan wel op haar terugvallen, maar dat zou ik ook kunnen op mijn beste vriendinnen (helaas wonen 2van de 3 in het buitenland). Praktisch gezien kunnen we overigens op niemand echt terugvallen, want met mijn zoon om leren gaan, dat kost veel meer tijd dan dat mijn omgeving heeft, dus dat vangnet wat jij zo mist, missen nog veel meer mensen. Vallen en opstaan, je moet echt leren weer op te staan, het weer opnieuw te proberen met de vriendschappen opbouwen, en dan is mijn vraag nogmaals, heb je het al 100 x geprobeerd, want ik blijf erbij, uit 100 pogingen houd je misschien 1 vriendschap over. Dus als je niet bereid bent 100x afgewezen te worden/af te wijzen, dan krijg je dus ook die ene vriendschap niet.
Ja maar dat familie gebeuren, wat je volgens mij veel rooskleuriger ziet dan het vaak is, is er gewoon niet. Punt. Wat je ook doet, dit zal dus nooit veranderen. En daar kan je 2 dingen mee doen; elke keer boos en verdrietig over worden en gefrustreerd zijn OF je gaat het zo goed mogelijk accepteren en probeert het beste ervan te maken. Weet je, ik ben ook elke moederdag wel een beetje verdrietig. Net als mijn verjaardag, kerst, haar geboortedag en haar sterfdag. Maar het verdriet mag er zijn. Alleen mijn verdriet neemt niet de overhand op mijn hele leven. En ik snap heus wel hoe het is om niet zomaar onvoorwaardelijk ergens bij te horen in de zin van mijn ouders. Maar mijn kinderen zijn er ook nog. Mijn moeder heeft niet meegekregen dat ik ging trouwen, dat ik beviel van onze eerste of van onze tweede. Ik laat echter niet mijn hele leven bepalen door dingen die mij overkomen zijn. En ja ik zie ook mensen die om de haverklap terug kunnen vallen op hun ouders. Zo is het leven, ik kan dat niet. En zij hebben nog meestal een gemiddeld kindje, terwijl wij een zorgintensief kindje hebben. Het is zo als het is. En als ik dagen ga huilen, mij verdrietig voel of k*t ga voelen veranderd dat niet. En dat is bij jou ook zo. Wat je nu doet verandert niets aan de situatie, die is zoals het is. Maar op het moment dat JIJ gaat accepteren dat het zo is en voor jezelf het beste ervan gaat maken, dan pas zie je de mooie momenten.