Afgelopen woensdag gesprek gehad met de juf, en deze ziet dit gedrag totaal niet.. Dus daarmee niet echt verder gekomen helaas maar volgende week gaan we weer in gesprek en is het even aftasten bij elkaar en onze dochter wat we het beste kunnen doen
Hoi, ik lees veel herkenning in je verhaal... ik heb een zoon van 8 Ik ga proberen dit bericht kort te houden want kan over hem een heel boek schrijven Na jarenlang worstelen zijn dit de tips die ik je jan geven, wat bij ons verlichting bracht. (Maar nog steeds is t soms verdomd moeilijk) Mijn zoon is heel erg slim en perfectionistisch. Stof op school is vaak een eitje voor m terwijl hij al een vroege leerling is. Wij hebben de prestatiedrang op school verlegd naar sport. Op school red ie het toch wel maar in sport kun je blijven streven en verbeteren. Hij kan hierin goed zijn ei kwijt (en energie) De enige straf die hier een beetje werkt is een dag niet op de tablet. Als hij erg boos is en dingen wil slopen stuur ik hem naar de trampoline en moet hij springen tot hij niet meer kan. Of geef iets wat hij mag slopen, een kartonnen doos ofzo. Hij heeft sinds kort ook een bokszak. Als hij zich op zijn broertje afreageerd krijgt broertje een snoepje en hij niet. met mijn zoon valt helaas niet echt te praten want dan houd hij zijn oren dicht en blijft zeggen dat hij er echt niet tegen kan. Maar pas geleden zei hij toen ik in het heetst van de strijd iets uit wilde praten dat ik hem even alleen moest laten om 'uit te bozen'. Was ik heeeel blij mee en gaf hem natuurlijk die ruimte. Als me nog wat te binnen schiet laat ik het weten
O ja, wat ook een eyeopener is... speel eens het spel dat jullie elkaar zijn. En dan gedraag je je precies zoals je kind en zie je ook gelijk hoe je kind jou ziet. Mijn zoon kan daar vaak wel om lachen en zegt dan, ja zo doe ik wel he! En dat geeft mij gelijk de kans om te zeggen hoe het ook kan.
Hier ook een meisje waar het niet zo goed mee gaat. Ze reageerd het niet af in agressie. Ze vindt oprecht dat ze oud genoeg is om heel veel beslissingen zelf te nemen. Wanneer ze afspraken niet na komt mag ze de volgende dag niet afspreken / buiten spelen. Op school loopt ze ook ver voor. Voor de juf is het een model leerling maar thuis klaagt ze alleen maar over het feit dat alles veel te makkelijk is (wat ook uit haar cijfers blijkt). Wordt je dochter wel genoeg uitgedaagd op school? Kun je haar thuis fysiek uitdagen? Q vindt het bijvoorbeeld heerlijk om te skeeleren als ze zich af wil reageren. Daarnaast sport ze ook 2 keer per week en gaat 2 keer per week naar de BSO waar ze het wel erg leuk vindt. Je schreef dat je dochter zich verdrietig voelt maar niet weet waarom. Ook dat is herkenbaar. Met Q hebben we afgesproken dat ze het probeert te zeggen wanneer ze verdrietig is. Dat ze mag huilen en dat ze dat bij ons mag doen of alleen op haar kamer, daar is ze vrij in. Heeft je dochter ook lichamelijke klachten? Q heeft veel buikpijn en hoofdpijn en plast regelmatig in haar broek en af en toe in bed. Nadat we héél veel hebben geprobeerd, nog tips hebben gekregen van iemand die gespecialiseerd is in kinderen die voor lopen en thuis heeft meegekeken, een IQ test hebben laten doen en de tips opgevolgd (op school lang niet optimaal naar onze mening), etc etc, zijn we toch naar de huisarts gegaan. We hebben een intake gehad bij een psycholoog maar zijn doorverwezen naar een andere instantie. Hier zijn ze gespecialiseerd in cognitieve ontwikkeling (het redelijk hoge IQ) en psychische / opvoedkundige problemen. Er is echter wel een wachttijd van 2 maanden dus we zijn nog aan het wachten op vervolgstappen. Wanneer je besluit om naar de huisarts te gaan moet je er dus niet op rekenen dat je meteen geholpen kan worden. Veel succes en als je meer wil weten stuur maar een pb.
Thuis probeer ik haar uit te dagen maar helaas werkt dat maar eventjes, ze is te gefrustreerd, ze moet weten hoe de dag verloopt anders word ze boos. Ze roept idd regelmatig ik ga wel alleen wonen want dat kan ik toch al wel.. Wat maakt dat ze zich niet aan onze regels houd. Ik probeer veel met ze buiten te zijn maar ook daar gaat het helaas fout.. van de week nog heeft ze wat gesloopt omdat mevrouw geen ijsje mocht. Daarna ging ze gooien met de step en trappen tegen de schuurdeur.. Ik vreet mezelf enorm op. En ben aan het wachten op sociaal team tot die bellen.. Hopelijk kunnen die me verder helpen. Lichamelijke klachten ja dagelijks, hoofdpijn en buikpijn reageer ik er niet op komt er ook keelpijn bij. Ik weet ook niet meer hoe ik moet reageren, het is niet afdoende voor haar. Zeer frustrerend voor haar en voor ons..
Ik lees jaloezie, prestatiedrang, faalangst en boze buien bij je dochter... en frustratie (onbegrip?) tussen jullie. Wellicht dat volgende (dag)boekje een goede tip is: SmoeltjesSchrift 1 https://go.bol.com/p/9200000035844274 Mijn dochter heeft het ook sinds kort (onzekerheid, faalangst) en het is echt een leuke manier om samen de dag mee af te sluiten. Op iedere blz. vul je een paar vragen in over je dag (steeds andere vragen) en er er staat bij iedere dag een verhaaltje, tips, spelletje, oid om je kind aan het denken te zetten over zijn/haar gevoelens / dag. Soms kunnen ze ook gewoon een tekening maken. Thema is een beetje "sluit iedere dag af et een smile". Het klinkt zo misschien een beetje zweverig, maar dat is het echt totaal niet hoor Vragen zijn simpel en vaak dmv smileys (wat was het leukste / stomste vandaag? Wat heb je vandaag geleerd? En hoe ging dat? Ik moest lachen om... Ik heb zin in morgen, omdat...) Via Google afbeeldingen kan je ook een aantal voorbeeldpagina's vinden. Je hoeft het niet iedere dag in te vullen en kan ook gewoon met een blz in het midden beginnen wanneer je die leuk vindt (of wanneer deze van toepassing is op de dag). In jullie geval is het misschien leuk om ieder (samen) een blz. in te vullen en zo een gesprekje te hebben over jullie dag/gevoelens. Er komen soms dingen naar voren die je normaal niet te weten komt Ook papa of een vriendinnetje kunnen een keer een dag invullen. Vooral de stukjes/opdrachtjes/raadsels over gevoelens op het niveau van een 7-10 jarige vind ik een aanrader, zoals fouten maken mag! Ik zie, ik zie wat jij niet ziet (dingen zijn soms anders dan je in 1e instantie denkt...), alle begin is moeilijk... Wellicht is het iets voor jullie?
Mijn dochter had ook veel lichamelijke klachten (grappig, idd die keelpijn! Als de hoofdpijn/buikpijn niet genoeg respons opwekte ) en voelde ook veel verdriet, angst en onrust zonder dat ze onder woorden kon brengen waarom dan. Ze gedroeg zich ook vaak als een peuter, had drift- en huilbuien waar een 2-jarige een voorbeeldje aan kon nemen... (overigens... school zag dit helemaal niet! Daar gedroeg ze zich juist heel oud en wijs) Dit bleken allemaal uitingen te zijn van overspannenheid bij onze dochter... Ik hoop dat je snel ergens terecht kunt bij iemand die van wanten weet, want het lijkt me duidelijk dat je dochter helemaal niet lekker in haar vel zit. Mijn dochter vond het erg prettig dat wij hulp zochten en zo lieten zien dat we haar klachten serieus namen, ze was ook erg gemotiveerd om mee te werken want zo wilde ze zelf ook niet door!
hoi, we zin een paar weken verder en nog steeds niks gehoord van het sociaal team, en de zorgen worden alleen maar groter. de laatste tijd krijgen we veel vragen als Waarom? Waarom? waarom moet ik naar bed? waarom moet ik eten? waarom moet ik leren? Ik wil niet naar school.. Ook maakt ze zich enorm druk over een meisje op school en over de sommen die ze moet maken.. het gedrag zelf is overgeslagen naar een onwijs grote mond continu.. over een weerwoord op, weten we iets niet word ze woest of juist intens verdrietig.. ik begin langzaam aan knettergek van de zorgen te worden.. Instanties hebben we getracht te bereiken maar lopen we tegen dikke wachtrijen aan of worden we van het kastje naar de muur gestuurd. School doet verder ook niks.. De sfeer in huis word er nu niet echt gezelliger op helaas.. we doen ons best maar elke keer die grote monden, woede aanvallen of betweterig gedoe worden we helemaal gek van op sommige dagen.. Gelukkig zitten er ook goede dagen tussen en gedraagt ze zich dan wel.. dat geeft hoop. we gaan gewoon door zoals wij denken dat goed voor haar is...
Wat ontzettend vervelend voor jullie! Als je sneller hulp zou willen, zou je ook naar een particuliere kinderpsycholoog/speltherapeute kunnen gaan. Sommigen van hen hebben ook contracten met zorgverzekeraars waardoor je een gedeelte vergoed kunt krijgen. Daar zijn vaak minder lange wachttijden.
Wat hier vaak wel werkt op de waarom vragen is 1 keer antwoord geven, daarna verwijzen naar dat antwoord. En anders kun je haar de keuze geven om dingen niet te doen. Niet willen eten, prima. Maar er wel bij zeggen dat nu de kans is om te eten en anders pas bij het volgende eetmoment. Niet naar bed willen, prima dan bepaal je zelf hoe laat je naar bed gaat, hopelijk is ze daar na een paar dagen wel klaar mee. En juist het positieve gedrag belonen. Wanneer hier een dag goed gaat zeg ik 's avonds nog een keer extra hoe fijn ik het vond hoe ze zich had gedragen. Wanneer het niet goed is gegaan zeg ik er niks meer extra over. Ook proberen wij nu echt bewust meer tijd voor Q vrij te maken. We zeggen dan ook dat M even alleen moet 'spelen' in de box en dat we / ik met Q ... ga doen. Dat werkt hier ook best goed. School loopt hier ook nog steeds niet lekker (nog maar 6 weken tot de vakantie), maar het gedrag van Q thuis gaat weer een stuk beter. Het druk maken over andere weet ik ook niet hoe je daar mee om moet gaan.
was het maar zo gemakkelijk.. We hebben al geprobeert met de techniek prima dan eet je niet doe je niks enzo.. maar dat resulteert in: - 5 dagen lang niks eten - dagen lang opblijven tot 22.00 en de volgende dag bloedchagerijnig en telefoon van school of ik haar op kan halen want valt in slaap op school. - kamer niet uitruimen en dat ook echt helemaal niet meer doen.. haar geen regels geven en dus vrijheid maakt het in sommige gevallen vele malen erger.. Ik wacht af.. en doe wat ik kan met de tips die ik her en der krijg.. Meer tijd met haar doen we ook maar meer tijd als ik nu met haar heb kan ik echt niet vrijmaken dat is niet eerlijk tegenover haar broertje..
Wat rot dat je tegen allerlei wachtlijsten aanloopt. Je wachtte op een telefoontje van het sociale team. Hebben die ook een wachtlijst? Als dat nog niet duidelijk is zou ik ze zelf blijven bellen tot het gelukt is. Anders zou je inderdaad ter overbrugging contact kunnen zoeken met een particuliere psycholoog/orthopedagoog/speltherapeute. Wel even goed checken hoe het dan zit met de kosten, maar dat kunnen ze je wel vertellen. Heeft school niet een schoolmaatschappelijkwerkster of opvoedondersteuner? In veel gemeentes zij die ook aan de scholen verbonden zodat ze toegankelijker zijn.
Zo'n knuffel heet een zorgenvreter, werkte hier prima op die leeftijd. Ik mocht het briefje er de dag daarna uit halen, zo kon ik ook weer in gesprek met haar.