Ik had het gezien inderdaad, maar ik zal tevergeefs blijven proberen haar te helpen ondanks dat het geen effect heeft. Ik heb mij ooit zo gevoeld zoals @cat2 haarzelf lijkt -in mijn ogen- te voelen, en dat voelde vresselijk alleen, ik gun dat gevoel niemand. Maar het frustreert wel enorm dat ben ik met jou eens.
Maar savonds toch niet? Ik weet het ook meestal niet, m'n man ook niet. We zijn ook voor het eerst ouders. Maar dan praten we savonds eh besluiten we samen wat we gaan doen.
@Hippo89 ik heb diep respect voor je. De tranen rolden over mijn wangen bij het lezen van je verhaal. Ik vind het zo ontzettend knap hoe je er uit gekomen bent! @cat2 ik wilde eigenlijk niet reageren. Het meeste is ook al gezegd. Ik hoop niet dat je straks zegt dat ik een minder zwaar leven heb, want dat weet je niet. Ik wil je wel iets anders meegeven, iets waarin ik je (denk ik) wel begrijp. Het is heel simpel, een klein voorbeeldje. Iets wat jij misschien helemaal niet zwaar vindt, maar ik hoop dat je misschien wat hebt aan wat ik toen leerde. Toen ik nog studeerde, woonde ik op mezelf. Mijn ouders en familie woonden duizenden kilometers bij me vandaan. Ik kon dus niet goed contact hebben met mijn eerstelijns familie. Ik heb het zwaar gehad toen. Ik kon mijn studie niet aan, ik voelde me dood alleen en wist niet meer wat ik op de aarde deed. Ik wilde zo graag dat mijn moeder bij me was om een arm om me heen te slaan, ook al voelde ik me daar eigenlijk te groot voor. Ik wilde zo graag dat mijn familie naar me toe zou komen en zou vragen of het goed ging. En dat ze me zouden helpen als ik het allemaal niet maar aan kon. Maar dat kon niet, ze waren er niet. En ik voelde me zo verdomd alleen. Elke dag kwam ik in een leeg huis, in de weekenden zat ik alleen. In de vakanties sprak ik een week lang niet - gewoon omdat ik geen familie en vrienden had om tegenaan te praten. Op een gegeven moment ging ik niet meer naar school. Er was immers niemand die zei dat dat moest. Mijn mede studenten hadden ook geen interesse in me. En ik lag op bed en huilde hele dagen. Ik voelde me verschrikkelijk zielig. En ik vond dat ik me ook zielig mocht vinden, want mijn situatie was nu eenmaal zo zwaar. Uiteindelijk deed ik niks meer met mijn leven, want waar deed ik het nog voor? Niemand had toch door wat ik deed! En ik lag maar op de bank, wachtend op het moment dat iemand naar me toe zou komen, me zou omhelzen en zeggen dat het goed kwam. MAAR DAT GEBEURDE NIET. NOOIT. En op een dag ging de knop om. Ik besefte me dat het mensen geen bal interesseerden wat ik deed met mijn leven. Ik moest niet voor mijn docenten of klasgenoten naar school gaan. Ik moest niet gezond eten omdat ik dan slank was en erbij zou horen. Ik moest dat allemaal doen voor MEZELF. Iedereen kon en zou me verlaten, maar uiteindelijk blijf ik over. IK. En dan kon ik de hele dag gaan huilen, maar was dat echt het beste leven wat ik kon kiezen? NEE. Dus ik ging weer naar school. Moeilijk? Ja. Voelde ik me nog steeds alleen? Ja. Maar ik ging praten met klasgenoten. Klaagde niet meer over mijn leven, maar probeerde werkelijke interesse te tonen. Eerst was dat heel moeilijk. Maar ik merkte dat mijn klasgenoten er positief op reageerden. Uit zichzelf gingen ze met me praten. Ze vroegen me mee ok gezellig de stad in te gaan. Ze gingen me om advies vragen. En pas toen ik een goede band met enkele had, vertrouwde ik hen toe hoe ik me had gevoeld. En dat deed ik niet op een klagende manier meer. Nee, ik zei dat ik het zo moeilijk vond, maar dat ik niet wilde dat dat nog eens zou gebeuren. Ik vroeg hen om hulp. En dat wilden ze maar al te graag geven, want: we waren vrienden geworden. En zo heb ik me er doorheen geslagen. Elke keer dat ik me zielig voelde, ging ik iets leuks doen. Even lekker naar de stad, mezelf verwennen, rondreizen, vrienden bellen. Want uiteindelijk wilde ik aan het eind van mijn leven zeggen: ik heb een goed, leuk leven gehad. En dat heb ik zelf gedaan, want ik kan dat zelf het beste.
S avonds ligt kindje op bed. Daarom moet ik altijd alleen gaan. Bij ziekte Enzo kunnen we wel overleggen maar weten het niet. Dan maar Google ipv bekenden en familie
Meid dit zijn dingen die je doet, en dat is ook allemaal heel goed dat je dat voor je dochter blijft doen... Maar we hebben het hier over jou kijk op de wereld !! Het voor wat hoort wat mentaliteit en het " ik ben zielig maar doe het toch maar " Ik deel mijn verhaal maar vind mij zelf totaal niet zielig ! Ja ik heb veel mee gemaakt maar ik ben trots op de persoon die ik geworden ben, ik heb het knopje omgezet dat mijn geluk niet afhangt van anderen en dat ik mijn eigen geluk maak, En jij maakt ook je eigen geluk ! Ga lekker naar je schoonouders heen, praat over koetjes en kalfjes en niet over te persoonlijke dingen waarvan je denkt dat ze het toch niet begrijpen, vraag zelf eens iemand op de koffie of samen ergens een drankje doen terwijl je man op de kinderen past, neem zelf het hef in handen en probeer gelukkig te worden met het leven dat je leid, wanneer jij nu ongelukkig bent ... En je moet nog 40/50 of 60 jaar dit leven leven ... Dan zou ik echt aan mijzelf en mijn zelfbeeld willen werken om meer positief in het leven te staan
En alle tips die voorbij zijn gekomen. Je doet net alsof je alleen maar hebt gelezen dat we zeggen dat je niks doet. Dat is gewoon niet waar. Er zijn 100 tips voorbij gekomen en misschien dat je op een enkele hebt gereageerd. Echt niet aardig. Ik snap wel dat een vriendschap of familieband op deze manier onmogelijk is voor je. Mensen hebben toch energie voor JOU hierin gestoken en je pikt alleen het negatieve eruit en met de goede tips doe je niks of zeg je niks over. Dan geven mensen je toch ook op? Kom op he....hou eens een spiegel voor?
Dus je hebt toch geen respect voor wat ik doe en voor anderen is dat er wel. Dan weet ik dat ook weer
Ja ok maar dat is het leven. Ik ga ook alleen naar de speeltuin met mijn zoontje. Dan praat ik wat met de moeders daar. Bij ziekte Google ik ook en overleg ik met m'n man of de hap daar heb ik ook geen bekenden en familie voor. Wat zijn de dingen waar je wel geluk uit haalt?
Ik denk dat je maar beter kan accepteren dat jullie het met zijn 3en moeten doen in de situatie zoals hij nu is. Meer zit er op dit moment voor jou niet in. Wie weet als je een paar jaar verder bent en anders naar de dingen gaat kijken. En nogmaals. Zoek Wenske Pasman op. Ze heeft ook online vlogs.
Nee maar bij genoeg ook wel. Die moeten er ook mee dealen toch? Kun je beter eruit halen wat wel positief is. Of je moet het veranderen natuurlijk.
Van de 100 tips heb ik bv 75 al gedaan. Daar reageer ik dan niet meer op. Met enkele heb ik wel wat gedaan dat is dan toch goed?
Nou sorry Cat, maar zoals jij gereageerd heb de laatste paar pagina's vind ik niet echt netjes. Mensen doen hun verhaal om JOU te helpen en die verhalen negeer je gewoon. Ik had een aantal vragen gesteld vannacht, net als anderen en daar reageer je ook niet op. Waarom zou ik dan nog op jou reageren? En kom niet aan met dat je zielig bent, want in mijn ogen ben je gewoon onrespectvol naar mensen die hele heftige dingen schrijven (en ja, jij hebt het ook niet gemakkelijk dat ontken ik echt niet) waar jij gewoon overheen stapt alsof het niets is. Ik ga je nu een hele harde waarheid vertellen: jij bent een zuiger, iemand met een vreselijk negatieve instelling die de energie uit anderen zuigt, waarna je helemaal leegt bent als je een tijdje bij deze persoon bent geweest. Mijn schoonvader was ook zo en echt, je leven wordt er niet beter op als je jouw eigen houding niet gaat veranderen. En ik heb medelijden met je man en kindje, want die hebben er dagelijks mee te maken. En nu ben ik echt weg. Het ga je goed.
Schoonfam zegt dat ze geen klik met ons hebben en daarom praten ze niet tegen ons. Mijn man hoort van zijn broer dat hij niet bestaat voor hem. Wat moeten wij daar gaan doen?
Tuurlijk heb ik daar respect voor !!! Ik heb respect voor een ieder die haar kind boven zichzelf zet !! Maar wat heb je er aan dat je je kind boven je zelf zet en zelf ongelukkig blijft met het leven dat je nu leid ? Probeer een positievere kijk op het leven te krijgen... Zodat jij ook echt inziet dat jou dochter eerste lijns voldoende is ! Dat jij jou geluk bepaald en waar jij jou geluk uit kan halen, iedereen gunt het jou zo ! En ik vind het erg jammer dat je mijn reactie ziet als iets negatiefs ik zeg juist dat ik het goed van je vind. Jij je man jullie kindje, wees elkaars vangnet, deel lief en leed met elkaar en sta samen sterk, van daar uit kunnen jullie samen nieuwe mensen leren kennen die misschien ook wel part of the Family worden, waar mee je beter contact krijgt dan je ooit had durven denken, maar met negatief zijn kom je er niet, dat stoot mensen af. En als je daar al eerst eens aan werkt... Kun je heel ver komen !
Negeren is niet aardig als mensen moeite voor je doen. Zoals De leefstijl formule, wat ik eerder noemde heb je nog niet gedaan. Het zou goed bij je passen.