Mijn zusje zit (voor de 2e keer en waarschijnlijk weer maar voor even) in therapie. De vorige keer is ze gestopt zodra het woord borderline viel, nu is de diagnose wel gesteld, officieel emotieregulatiestoornis geloof ik. Hoe gaan jullie hiermee om? Ik had voor mijzelf al afstand genomen van haar, want terugkijkend op alles heeft ze mijn jeugd behoorlijk verziekt (denk aan bedreigingen met messen en bijna dagelijks lichamelijk geweld en alles zo draaien zodat ik de schuld kreeg, maar ik ben echt verre van een agressief persoon. Ik ben lang niet perfect, maar agressie zit niet in mij) en denkt ze alleen maar aan zichzelf. Het ging een tijdje goed door gewoon geen contact te hebben, maar ze woont nu weer bij mijn ouders. Baan en huis opgezegd, naar Italie/Kaapverdie vertrokken en gewoon ineens weer teruggekomen en nu heeft ze dus niks meer en woont ze bij mijn ouders. En daar kom ik wel regelmatig, ook met mijn kinderen. En ik weet niet zo goed hoe ik ermee om moet gaan. Ik ben er namelijk om heel eerlijk te zijn, gewoon helemaal klaar mee. En tegelijk ben ik ook heel erg boos op mijn ouders, die het jaren niet in hebben willen zien en mij overal de schuld van hebben gegeven, maar goed, ze is dan ook een meester in manipuleren. Maar nog steeds houden ze haar de hand boven het hoofd, betalen ze alles voor haar en vinden ze haar alleen maar heel zielig (wat misschien ook wel een beetje zo is). Ik vind het dubbel. Ik weet dat het een ziekte is, maar ik kan er niet meer tegen. Ondertussen zie ik haar wekelijks en heb ik moeite met "normaal" doen tegen haar en met mijn ouders. Pff.. tips iemand? Sorry voor het lange verhaal.
Gedraagd zij zich raar als jij erbent met de kinderen? Kun je eens alleen gaan en goede afspraken maken met je ouders erbij? Eventueel met een onafhankelijk persoon erbij? Kun je zelf eens met een psycholoog praten over hoe de situatie nu is, want ik lees veel emotie in je verhaal. Als je het loslaat kun je misschien makkelijker haar weer aankijken zonder dat het jouw wat doet.
Bedankt voor je reactie. Ik wil het graag loslaten en dacht ook dat ik dat had gedaan, maar het zit me toch nog hoger dan ik dacht. Ze gedraagt zich over het algemeen redelijk als de kinderen erbij zijn, maar ook zij zijn al erg teleurgesteld in haar. Ze belooft ze van alles, maar komt het niet na. Mijn ouders zijn zich van geen kwaad bewust en nemen het altijd voor haar op. Ik zit er inderdaad over te denken om zelf met een psycholoog te gaan praten, want ik weet het niet meer. Ik ben nu vooral heel boos, omdat ze het bij de kinderen ook weer flikt.
Ik heb je een pm gestuurd, als dat goed is gegaan, ben nog niet helemaal vertrouwd met die vernieuwde opzet.
Persoonlijk vind ik borderline geen excuus om je als een ...... te gedragen. Ja het is een stoornis, maar je hebt ook altijd je eigen persoonlijkheid nog. Gebrek aan hulp willen zoeken cq accepteren vind ik ook eigenlijk zeer egoïstisch naar haar omgeving toe. Hebben je ouders geen "last" er van? Wellicht is het een idee om haar uit te leggen dat door haar problematiek je er moeite mee hebt? Niet om aan te vallen, maar meer om begrip te kweken?
Nou kijk, dat vind ik dus ook. Maar mijn ouders vinden het dus vooral nog heel zielig omdat ze nu dus wel hulp heeft gezocht, maar meteen enorm in de put zit omdat ze bang is er nooit meer af te komen. Ik heb het idee dat ze het nu juist gebruikt als excuus. Ze wil er niet over praten, dus dat helpt ook zeker niet.
Jup, ervaring. Wonen vlakbij elkaar, waardoor we elkaar regelmatig zien, maar we houden het contact oppervlakkig. Praten over koetjes en kalfjes en duidelijk je grenzen aangeven en hieraan vasthouden. Dit laatste kan deze persoon moeilijk handelen, maar dat is niet mijn probleem... Lastigste is vooral het snel in de slachtofferrol duiken, zich daarachter verschuilen en alles maar door andere willen laten oplossen (dus verantwoordelijkheden ontlopen/afschuiven). Door daar niet in mee te gaan, blijft oppervlakkig contact goed te doen.
Goed te lezen. Ik denk namelijk dat ik naar zoiets toe moet werken. We wonen in hetzelfde (redelijk kleine) dorp en ze woont nog bij mijn ouders en daar wil ik wel blijven komen.
Denk dat het vooral belangrijk is een beetje eelt te kweken. Dus je niet door haar teigen laten manipuleren of kwetsen. Ene oor in, andere weer uit. Haar verantwoordelijkheden of problemen niet de jouwe maken. En misschien maar eerlijk tegen je kinderen zeggen, dat ze waarschijnlijk toch niet doet wat ze belooft. Dan zijn zij straks niet steeds meer zo teleurgesteld. Op het moment dat jij geleerd hebt de problemen te laten waar ze horen, kan je het zelf naast je neerleggen. Dat geld ook voor alles wat je ouders doen/op zich nemen. Je hoeft het er absoluut niet mee eens te zijn, maar hun keuze, dus ook hun probleem!
Ik denk dat het een goede eerste stap is om zelf hulp te zoeken, zodat je het kan loslaten. Ook kun je daar handvaten krijgen om je kinderen tegen haar te beschermen. Misschien geeft dat je een hoop rust, zodat je het contact niet hoeft te verbreken.
Daar heb je gelijk in, maar ze betrekken het wel op mij. Zo is mijn moeder nu boos op mij omdat ik negatieve dingen vertel aan de kinderen over mijn zusje (dat ze dingen dus niet nakomt) en dat ik haar te koel behandel. Nu heb ik de neiging om gewoon een tijdje daar niet te komen, Maar ze passen een middag in de week op de kinderen, dus dat gaat lastig.
Afspraken maken met iemand die bordeline heeft?! Zelf heb ik daar zeer slechte ervaringen mee. Ook al zit de koningin erbij. Diegene wist nog te zeggen dat die afspraak écht niet gemaakt was. Ts ik heb afstand genomen van een familielid die bordeline heeft. Dat ging niet over 1 nacht ijs. Maar mijn leven is zoveel rustiger. Het werkt wel mee dat zij daarna met de rest van de familie gebroken heeft dus ik heb diegene daarna nooit meer gezien!
Het kan natuurlijk heel verschillend zijn wat voor jou het beste werkt in deze situatie. Als je ouders ook nog eens zoveel onbegrip hebben zou ik wat afstand nemen. En een andere oppas zoeken voor die middag. Dan is het tenminste maar duidelijk. Natuurlijk kunnen de kinderen haar wel zien als zij dat willen, maar ik zou er dan wel in de buurt willen zijn. Dan kun je ze helpen als er van alles toegezegd wordt. Verder idd hulp zoeken voor jezelf. Zoek een goede psycholoog, die ook ervaring met trauma behandeling en persoonlijkheidsstoornissen heeft (dat laatste dan zodat ze t gedrag van je zus kan plaatsen). Het klinkt alsof je veel voor je kiezen hebt gekregen en er tijd nodig is dat te verwerken.
Ik bedoelde eigenlijk met zijn 4e afspraken maken. Dus ouders huis ouders regels, zodat zij ook hun dochter in de gaten houden. Het staat er alleen niet erg duidelijk zie ik.
Moeilijk zeg. Als ik het zo lees, zou ik toch afstand nemen. Gewoon heel oppervlakkig contact, maar je zeker niet laten raken. En het niet zover laten komen dat zij beloftes kan doen aan je kinderen. Ik zou dit ook zo uitspreken naar je ouders toe. Dat zij psychische problemen heeft is heel naar, maar dat betekent niet dat ze haar omgeving mee in het bad mag trekken. Om jezelf en je gezin te beschermen is contact afhouden beter. Dat is jouw keuze en dat dienen je ouders te respecteren.