Je hebt idd gelijk; als ik gebeld wordt door de opvang, mis ik dat telefoontje ook vrijwel altijd. Daarom bellen ze de papa eigenlijk altijd en als hij er niet is, de opa's of oma's. Er zal dus altijd iemand zijn die ze goed kennen en vertrouwen. Maar dat is denk ik het hele punt; ook al zit iemand anders in elkaar dan jij en leidt iemand een ander soort leven als jij, dan nog wil dat niet zeggen dat anderen dingen niet goed doen of dat we moeten oordelen over elkaar (ik zeg niet dat jij dat doet hoor!).
Nou dat heb ik mijzelf dus wel aangeleerd. Ik durf niet te zeggen dat het mij nooit zou gebeuren. Ik kan het me niet voorstellen, maar dat dachten die ouders ook vast niet. Ik heb het mijzelf dus aangeleerd als routine om altijd de achterbank te checken voor ik uitstap.
Afgelopen donderdag had ik de situatie andersom. Ik ging met oudste shoppen en terwijl we weglopen bij de auto roept hij in paniek, we moeten mini meenemen. Maar die was thuis bij papa. Stom genoeg moesten we alletwee onszelf daar weer van overtuigen. Ik ben mij uitermate bewust van mijn zwaktes. Mijn kinderen zijn allemaal als kind van het bed gevallen. Laatst had ik mini gewoon vast en ze rolt zo onder mijn handen vandaan. En hoe stom ik me dan ook voel, ze gaat het nog vaker doen. Bij het stoeien, bij het springen op het bed, enz. En ik zal mij elke keer vreselijk voelen en toch zal ik haar weer laten kruipen op het bed en laten stoeien met haar broers. Een kind vergeten ben ik iets minder bang voor, ik weet namelijk te goed dat ik dat kan. Dus bouw controles voor mezelf in. Maar mijn man heeft laatst de hele dag de autodeur open laten staan, dus de controlesystemen werken niet altijd. Waar ik me tijdens de babytijd van de tweede wel heel erg bewust van werd is hoe makkelijk je overrompeld wordt en gedrag vertoont wat je nooit naar je kinderen wilde vertonen. Ik heb ze nooit mishandeld, maar heb een paar keer heel bewust moeten weglopen en de deur van de badkamer op slot moeten doen. Ik was zo ontzettend op. Ik ben blij dat ik zelf nog alert genoeg was en dat ik mensen achter de hand heb, maar ik kan me oprecht kindermishandeling beter voorstellen. Ik praat het absoluut niet goed, maar snap het tegenwoordig soms wel.
Dit is wel zo'n bericht waarvan ik denk: hoe dom kan je zijn? Niet dat ik dat ga uiten, heb sowieso een schurfthekel aan al dat veroordeel op sociale media. Dit weekend is een jongetje van drie bijna verdronken. Hij was met z'n moeder en grootmoeder gaan afkoelen bij een plas en op een gegeven moment zag een andere zwemmer hem drijven. Het kind had geen zwembandjes om en moeder en oma waren hem uit het oog verloren. Dat vind ik wel dom. Dan ben je met twee en kan je niet eens 1 kind bij water in de gaten houden?? Een kind dat niet kan zwemmen en ook nog eens geen bandjes draagt? Als wij bij water zijn gaat 1 van ons altijd mee. Een ongeluk is zo gebeurd. Het kind is stabiel, gelukkig.
Ik heb maar 1 zekerheid in het leven en dat is dat ik er op een dag niet meer zal zijn. Alles daar omheen komt zoals het komt en heb je niet altijd in de hand. Dus zeggen dat mij nooit zoiets vreselijks zal overkomen kan ik niet, ik kan het slechts hopen. Zeg nooit nooit want, hoewel we allemaal ons stinkende best doen, een ongeluk (want dat was het in dit geval, een verschrikkelijk ongeluk) kan de beste overkomen. Ik leef ontzettend met deze vader mee. De hel waarin hij nu zit moet wel ondraaglijk zijn! Ik weet haast zeker dat zijn leven gestopt is op het moment dat hij zijn kindje levenloos heeft gevonden. Zo jammer dan dat er altijd mensen zijn die menen het recht te hebben om iemand die nooit van zijn schuldgevoel af zal komen, een trap na te geven.
Eens, zeg nooit nooit.. Toen ik werkte en het was druk dacht ik ook geen seconde aan de jongens. En ook mij is het wel eens overkomen dat ik de hond vastmaakte aan het hek bij de school en al druk in gesprek de achteruitgang uitliep en na 100 meter mij bedacht dat er volgens mij 1 zat te wachten op mij aan het hek Even een paar seconden met je hoofd er niet bij en die dingen kunnen gebeuren. Vreselijk voor die vader, geen woorden voor. Maar zeg nooit nooit
Nee hoor, daar heb ik dan wel weer tijd voor. Toevallig 2 weken geleden gebeld door het kdv. Ik ben toen met mijn leidinggevende gaan praten en zat even later al in de auto om mijn zoontje op te halen. Ze moeten mij inderdaad niet mobiel bellen, want dat is op mijn werk niet toegestaan. Maar als ze mij op mijn werk bellen zoek ik zeker (meteen!) Een oplossing.
Wij zijn ook altijd erg alert bij water. Het heeft letterlijk maar 1 seconde nodig! En die ene seconde, kan dat niet iedereen gebeuren? Even afgeleid door iemand die je roept, even bukken om aan je voet te krassen, iemand die tegen je opbotst? Dat gaat vrijwel uiteindelijk altijd goed, maar het zou maar net die seconde zijn dat je kind in de drukte verdwijnt of kopje onder gaat. Ik ben mijn destijds 2-jarige dochter ooit kwijtgeraakt op een festival. We waren met 3 gezinnen, ik ging een ijsje halen met de oudste en vroeg iemand om op mijn jongste te letten. Zij wilde echter met mij mee en hij dacht dat ik dat gehoord had. Niet dus en weg was ze. Een half uur lang... dat was een heeel erg lang half uur kan ik je vertellen. Zo alert als we altijd zijn, altijd zorgen dat er ogen op je kinderen zijn en toch.. kan het soms mis gaan, om welke reden dan ook. Dat is niet dom, dat is gewoon menselijk en brute pech.
Ik zal de laatste zijn om te roepen 'dat gebeurt mij nooit'. Want ja, het kan mij ook gebeuren. En het voorbeeld dat je aanhaalt vind ik wel anders, dat kan iedereen overkomen. Maar ik vind het toch onverantwoord dat je zo'n klein kind zonder bandjes bij water laat. En dan ben je met z'n tweeen. Hoe doen grote gezinnen dat dan? Want godzijdank verdrinken er niet veel kinderen bij warm weer.
maar aan ze denken is iets compleet anders dan daadwerkelijk navragen of het goed gaat. wanneer je bijvoorbeeld zodanig afgeweken bent van je normale routine (stel normaal brengt partner ze), en je (daarom) volledig in de veronderstelling bent dat je kinderen gewoon op het kdv of waar dan ook zijn waar ze zouden moeten zijn. al denk je 100 x aan ze, dan hoeft er nog niet perse een lichtje te gaan branden. ik vind dat veel te simpel gedacht van je. ik zelf zeg ook nooit nooit. ik kan het me niet voorstellen dat ik dochter zou vergeten, maar goed je weet niet wat er ooit gebeurt... als je ineens een telefoontje krijgt met ontzettend slecht nieuws ofzo, of zoals eerder genoemd depressie/burn-out, of andere oorzaken waardoor je niet helemaal helder bent. wat mij meer verbaast is dat het niemand anders is opgevallen dat die kinderen in de auto zaten. dat moet toch verdorie iemand gezien hebben op een parkeerplaats bij het werk?? neem aan dat hij niet in zn eentje in niemandsland werkt..... dat vind ik misschien nog wel kwalijker...als er mensen zijn die het hebben gezien maar niks hebben gemeld ergens... maar goed tegelijkertijd denk ik, tja ik kijk ook niet heel aandachtig in elke auto waar ik langsloop of er nog iets of iemand in zit....dus tja...misschien heeft oprecht niemand het gezien.
wat betreft zwemmen met bandjes. als het een (afgesloten) plas oid is zou ik het zelf wel doen. in de zee echter geen haar op m'n hoofd die daaraan denkt. bij de zee heb je namelijk te maken met stromingen en kan het kind zo ineens meters ver de zee in drijven door bandjes/zwemband/luchtbed noem maar op.... onze dochter is net 4, en ja we hebben er maar 1, maar we staan er constant met minimaal 1 ouder/opa/oma pal naast. ook vorig jaar zomer op vakantie, een heel speelparadijs in het water voor voornamelijk kleine kindjes. hooguit 15-20 cm water, veel klim- en glijtoestellen, maar ze hoeven maar net ongelukkig te vallen en t is ook gedaan. dus ook daar ging zij absoluut niet zonder begeleiding haar gang. en ook al sta je ernaast kun je ongelukken nog niet voorkomen, echter ben je er dan als het goed is wel dicht genoeg bij om snel in te grijpen..... zagen daar overigens ook genoeg echt kleintjes in hun uppie spelen terwijl papa en mama uit het zicht lagen te zonnen. daar heb ik wel een mening over trouwens.
Op het moment dat jij aan jouw kinderen denkt zou er toch een kwartje moeten vallen van '' Shit, volgens mij zit ze nog in de auto '' althans dat lijkt mij. Ik vind het dus gewoon vreemd dat er werkelijk mensen zijn die niet 1 seconden per dag aan hun kinderen denken. Maar goed, zo denk ik er over. Kan het mij gewoon niet voorstellen.
Precies, zo doen wij het ook. Hier ook geen bandjes in open zee trouwens. Maar ze mogen nooit zonder een van ons richting het water. Ik ben daar echt streng in, misschien juist omdat er zoveel mis kan gaan.
Maar je weet niet wat er gebeurd is met dat kind toch? Misschien is hij wel een een onbewaakt moment (die seconde) weggelopen en heeft hij zijn bandjes afgedaan? Of misschien zijn ze er in het water afgeschoten? Jij noemt het dom dat dit gebeurd is bij die moeder en oma, en ik denk dat ik niet kan weten wat er gebeurd is met dat mannetje in die situatie dus ik zou het zelf nooit dom noemen. Het kan natuurlijk ook zo zijn dat morgen naar buiten komt dat moeder en oma lekker lagen te chillen en er bewust voor gekozen hebben om dat kleine ventje alleen, en zonder bandjes, daar rond te laten lopen. Als dat zo is, zou dat het moment voor mij zijn om veroordelend naar moeder en oma te kijken maar niet daarvoor, zonder eerst te weten wat er gebeurd is.
Je hebt gelijk, je weet idd niet precies wat er gebeurd is. Het krantenbericht vermeldde alleen dat hij geen bandjes om had en dat hij door een ander is gevonden. Oma en moeder stonden niet uit te kijken. Ik kan het me gewoon niet voorstellen, dat je met 2 bent en een kind uit je oog verliest bij water. En dat je hem ook niet direct mist,blijkbaar. Maar wat ik zeg, die moeder en oma zullen al genoeg geschrokken zijn. Hopelijk is dit een les.
Nee, als je vergeten bent je kind ergens naar toe te brengen en je denk aan je kind dan denk je dat die gewoon is waar hij hoort te zijn. Dan denk je niet aan het feit dat je hem vergeten bent te brengen, dat is geen bewuste actie geweest namelijk. Als jij bijna nooit je kind wegbrengt maar je partner doet dat normaal en jij af en toe. En jij vergeet het een keer dan komt dat omdat je er vanuit gaat dat je partner het doet, het zit gewoon niet in je systeem. Als je dan aan je kind denk, dan denk je er echt niet aan dat die nog in de auto kan zitten. Mijn man heeft van het weekend mijn dochter naar een partijtje gebracht. 3 uur later vraagt hij aan mij waar onze dochter is omdat hij haar al even niet gezien heeft. Het wegbrengen is hij vergeten, hij denk heus nog wel aan zn dochter.
Ik denk dat de desbetreffende ouders het ook niet zullen begrijpen hoe ze zo onnadenkend geweest kunnen zijn, dat schuldgevoel zal niet te verkroppen zijn. Maar het gebeurt, we zijn allemaal mensen en het is gewoon afschuwelijk voor zulke ouders.
Ik krijg het gewoon benauwd van dat verhaal over die baby uit Ierland. Ik kan me niet voorstellen hoe die vader (en moeder) zich op dit moment moeten voelen.. of over een jaar. Of 2 jaar. Of 10 jaar. Een regelrechte hel. Een verschrikkelijk afschuwelijk ongeluk. En ik heb dan ook absoluut niet de behoefte om op internet te gaan staan verkondigen hoe dom of onverantwoordelijk die vader is. Ik vind dat soort reacties walgelijk. Hij heeft zijn kind niet mishandeld. hij heeft zijn kind niet bewust in gevaar gebracht. Hij heeft geen ondoordachte risico's genomen. Hij heeft een afschuwelijke vergissing begaan. En hij is en heeft zichzelf al hard genoeg gestraft. En zal dat hoogstwaarschijnlijk nog jaren blijven doen. Erger dan wij of wie dan ook ooit zouden kunnen.