Ongevraagde opmerkingen over je gewicht

Jawel maar dan aan de andere zijde. Ik denk dat ik vanaf mijn 8e op allerlei diëten ben gezet. Ik kreeg opmerkingen van mijn ouders, familie, schoolkinderen, een vriendin die er inmiddels niet meer in komt en wild vreemden op straat die denken dat het okey is om zich ermee te bemoeien of om mij uit te schelden. Ik ben een aantal keer veel gewicht verloren tot ik op de grens van gezond gewicht zat en nog ging het door. Heeft best wel wat impact gehad.

 

Herkenbaar toen ik ook slank was inderdaad. Mijn ervaring is dat de opmerkingen vooral kwamen door mensen die zelf gezetter zijn. De rest vond mij prachtig.

Tijdens de eerste zwangerschap veel aangekomen waardoor er een paar kilo bij is gekomen. En zijn blijven plakken. Nu hoor ik niemand er meer over.

Alleen mijn oma maakte de opmerking vorige week dat mijn kont gegroeid was de laatste paar weken.. gestresst wbt verkoop van onze woning, ga dan grijpen naar eten. Moet mezelf gewoon weer even op de plek zetten haha

 

Krijg hier ook te pas en te onpas te horen of ik geen eetstoornis heb, en dan voornamelijk van artsen. mijn antwoord (tegen niet-artsen) is meestal "nee dat ben ik niet, dat is mijn zusje" (mijn zusje heeft namelijk wel een eetstoornis). En over de kleding, voornamelijk broeken, is het gewoon goedkoper dus alleen maar handiger omdat ik er dan meer kan kopen .
Als artsen erover beginnen verwijs ik ze altijd graag door naar mijn huisarts die weet hoe de vork aan de steel zit.
Diëten begin ik niet meer aan, heb er een aantal gevolgd met als gevolg dat ik nog meer afviel, dus als ze daarover beginnen zeg ik dat gewoon. Zijn ze vaak snel genoeg uitgepraat. Maar vervelend blijft het altijd wel. Op een gegeven moment begon ik zelfs aan mezelf te twijfelen of ik geen eetstoornis had. Gewoon omdat zoveel mensen het zeiden. Gelukkig hebben mij vriend en ouders me dat snel uit mijn hoofd gepraat.

 

Ik vind je nog steeds een lekkerwijf ♡


Maar, nee hier niet. Zou daar ook wel echt wat van zeggen waarschijnlijk na de eerste opmerking.

 

Hier ook een bmi dat officieel onder ondergewicht valt.
Maar iedereen die me kent weet dat ik eet als een bootwerker, dus de vraag of ik wel genoeg eet krijg ik nooit
Wel heel vaak de vraag hoe het kan dat ik zo veel eet en toch zo dun blijf, maar dat vraag ik mezelf ook af, dus dat is niet zo storend.

Misschien is in jouw geval een deel van de opmerkingen wel oprechte bezorgdheid ipv bemoeizucht? Ik zou iemand waar ik om geef - vriendin of familie - die ondergewicht heeft en alleen een blaadje sla wegknaagt (bij wijze van spreke) ook een beetje in de gaten houden of ze wel genoeg eet.

 

Zeker herkenbaar.
Maar ik moet zeggen dat mijn vriend er meer last van heeft.
Mensen denken maar dat ze alles mogen zeggen.
Mensen moeten eens verder kijken dan uit uitelijk.
Maar ik moet zeggen dat de media daar zeker ook een bijdrage aan heeft.
Je kan geen tv aanzetting het gaat erover afvallen, lijnen, dieten enz.
Maar ook zeker tijdschriften .
Mensen weten zelf wel dat ze te dun of te dun zijn.
Laat ons in onze waarde.

 

Herkenbaar. Soms bedoelen ze het helemaal niet zo rot als dat het er uit komt maar goed.

Heb wel gemerkt dat het echt niet uitmaakt of je dik of dun bent, mensen hebben altijd wat te zeiken over je gewicht. 3 jaar geleden toen ik nog 126kg had iedereen commentaar en nu ik 70kg weeg hebben ze ook weer commentaar.

Maar geef ze eens ongelijk, ik bedoel, je word echt dood gegooid met gezond eten, alles gaat over hoe je moet afvallen, iedere afgeschreven BNNer denkt een Dieet te kunnen verzinnen en iedereen beoordeelt elkaar op hun eet gedrag. Mensen slaan door, dat wat jij gezond vind vind een ander misschien weer niet gezond. Leef en laat leven denk ik dan.

Persoonlijk sta ik sterk in mijn schoenen, heb nooit moeite gehad met mensen die commentaar hadden en hebben over mijn gewicht. Gaat er het ene oor in en het andere weer uit. Maar soms word ik er ook wel moe van hoor, ik word vooral moe van die doorgeslagen gezondheids goeroes die denken het wiel uit te hebben gevonden. Zorg lekker zelf voor je eigen lichaam en laat iemand anders doen wat hij/zij wilt.

 

Deels herkenbaar. Voor mijn zwangerschsppen was ik iets te licht (als je naar bmi kijkt) maar ik voelde me daar prettig bij. Na de zwangerschappen had iedereen commentaar als ik bijv een glas water dronk. Dan kreeg ik te horen "je wilt toch niet meer zo mager worden als je was, dit staat je veel beter... uhm nee ik heb dorst misschien". Mijn moeder heeft er een handje van het niet te zeggen maar het met daden te laten merken. Als ik daar dan een broodje eet krijg ik een lading roomboter op brood of zorgt ze dat er vet beleg op mijn brood ligt.

 

Mooi mens ♡♡♡

 

Haha hier dus precies hetzelfde. Ik eet op mn werk de hele dag dus ik krijg eerder de vraag waar ik het allemaal laat. Er was een periode dat ik me er wel druk over kon maken maar dat doe ik niet meer. Het zijn nu vooral nog onbekenden die er wat over te zeggen hebben maar verder niet eigenlijk. En ik heb geen dun gezicht dus misschien speelt dat ook nog mee.

 

Ik ken hwt van beide kanten.
Was altijd veel te dik. 127kg. Toen was het vooral dat ik uitgescholden werd. Familie maakte dan de opmerking dat ik bijvoorbeeld geen taart moest eten op een verjaardag.
Ben toen ook gestopt om te eten waar mensen bij waren. Alles was stiekem.

Door maagverkleining 50kg afgevallen. Ik woogvop mijn minste 77kg wat nog steeds net geen gezond gewicht was. Heb toen opmerkingen gekregen of ik niet ziek was. Dat ik echt wrl weer gewoon friet mocht eten. Moest niet te dun worden. Toen zei ik altijd: wat wil je nou. Eerst was ik te dik, nu te dun. Het is nooit goed.

Je antwoord zou kunnen zijn dat je gelukkig en gezond bent en niks mankeerd.

Ohh en nu weeg ik 88kg na de zwangerschap en krijg al de vraag wanneer ik het babyvet er af ga sporten...

 

Zeer herkenbaar!

Ik was een tijdje extreem licht (47 kg) ivm mijn galblaas die er uit moest.
En bij vet eten kreeg ik een aantal, dus at ik alleen "veilige" dingen zoals Sultana's, en crackers.

Op werk zei iedereen elke keer wat ben jij dun!!!

Wat goed zeg. Ehhh helemaal niet goed, ik moet een operatie waar ik tegen op zie was mijn reactie altijd.

Na de operatie (inmiddels alweer 2 jaar geleden) ben ik een kilo of 8 a 10 aangekomen.

En nu ik zwanger ben, ben ik nog 2 - 3 kilo extra aangekomen.
Zou me niets verbazen als mensen nu gaan piepen van wat ben je aangekomen (wat wel mee valt, aangezien het heel geleidelijk is gegaan)

Er zijn nu eenmaal mensen die altijd wat te klagen hebben. Dus mij bij gaat het mijn ene oor in, en de ander er weer uit.

 

Ik herken het wel, maar niet in die mate.
Ik ben ook erg slank, eet veel maar lust weinig. Heb vroeger vaak de vraag gehad of ik anorexia heb.
Gelukkig heb ik na het krijgen van 2 kinderen meer spekkies en vrouwelijke vormen en krijg ik dat soort vervelende vragen en opmerkingen niet meer.

 

Aantal moet aanval zijn. Oeps!

 

Ja precies dit! En inderdaad ook wel eens wildvreemden met opmerkingen over m'n gewicht. Maar de laatste jaren ben ik wel wat aangekomen (ik pas nu wel in maat 34 ), dus die opmerkingen worden steeds minder.

 

Er is in een club een keer iemand naar me toegekomen die zei: je denkt zeker dat je heel wat bent met je anorexialijf.

Pardon?!? Mensen hebben echt geen idee, denken dat je niet onzeker kunt zijn als je dun bent. Maar ik baal dan weer van mijn kleine borsten. Daarentegen stap ik niet op een wat steviger persoon af met de opmerking: je denkt zeker dat je heel wat bent met je cup F...

Laten we elkaar idd in de waarde laten. Tips geven, je zorg uitspreken, a la....maar niet kwetsen....

 

Ik ging van 132 kilo naar 59 (bmi 42 naar bmi 19) en weeg nu 65.
Ik krijg nu meer opmerkingen dan toen ik dik was.. tenminste, ze zijn meer rechtstreeks. Het is ook nooit goed Ik voelde me het beste met 63-64 kilo en wil dus 1 kilo eraf en dat moet ik al helemaal niet zeggen, want dat valt meestal verkeerd.
(En ja, ik weet dat ik nu ook slank ben maar ik voelde me gewoon beter met die ene kilo minder gek genoeg)

Het vreemdste is dat ik nu anders word behandeld, terwijl ik dezelfde persoon ben.

 

Ik herken het wel, maar van de andere kant. Ik ben nu dikker dan ik ooit was (ook veel gelukkiger dan een ik in tijden ben geweest, maar dat vergeten mensen even) en de opmerkingen zijn niet van de lucht. Zou je dat wel doen als ik wat eet. Je krijgt wel een heel bol gezicht he? Hoeveel ben je wel niet aangekomen?
Echt enorm brutaal. En ik heb 3 jaar lang enorm last gehad van een postnatale depressie en mooi niet dat mensen vragen hoe ik mij voel, nee hoor, alleen kijken naar het gewicht.

Nou ik kan je dit wel vertellen (en dat doe ik dan ook vrolijk tegen iedereen die commentaar heeft), ik ben liever 25 kilo zwaarder en gelukkig dan andersom en iedereen die er last van heeft kijkt maar mooi de andere kant op.

 

Mijn schoonmoeder is zo iemand die zowat elke keer zei (voor ik zwanger was): Je bent weer dikker geworden! Ach ja. Ik kan sowieso niet zo heel veel van haar hebben, linkeroor er in, rechteroor er uit. Haar mening vind ik niet erg belangrijk. Ik heb haar sinds week 10 van mijn zwangerschap niet meer gezien dus geen idee hoe "dik" ze me nu vindt