[/IMG] Nou, is dit even een flinke deuk in mijn zelfvertrouwen. Pfff. Alle hoop vervlogen. Menstruatie zal nu zeker vandaag of morgen doorkomen. Ik voel me echt heel verdrietig en boos. Ik zit veel vaker te denken of wij wel ouders zullen worden. Ik ga even goed met de arts praten nu. Ik wil weten waar ze me voor hebben getest en ik wil de waardes weten. Want ze hebben me niks gezegt behalve "we gaan wat testjes doen" en "de uitslag is goed behalve 1 ding niet" Ik wil dat ze me nu gaan uitleggen. En ik ga ook aankaarten dat ze nooit gekeken hebben of de eisprong is geweest en of die goed was en hoe mijn waarde (ik kan nu even niet op die naam komen, maar die waarde om in te nestelen) is. Sorry, toen ik die temperatuur zag sochtends was ik echt heel kwaad eerste gevoel. 5 eitjes, waarvan ik zelf denk dat alleen 1 gesprongen is. Maar omdat het ziekenhuis geen extra echos doet zal ik er nooit achter komen nu.
Hallo dames, 1 van deze dagen komt mijn menstruatie op. Merk het aan mijn lichaam. Na deze ronde een rust maand wie heeft dat ook gehad even er tussen uit.
Baby2017 ik voel me presies zoals jij zegt. Ik weet niet of jullie dat gevoel wel eens hebben. Maar ik heb soms echt het gevoel dat ik me geen vrouw voel. Tuurlijk is dat allemaal gekke praat. Maar soms voel ik me zo en moet huilen bij de gedachte dat ik me man geen kinderen kan geven. Vooral als ik dan fotos zie van vaders met babys. Na mijn kwaadheid vandaag heb ik ook nog een potje gejankt.
Ah verdorie ChanelM . Hoe weet je trouwens dat er maar 1 ei gesprongen is? Je moet inderdaad op je strepen staan bij de dokters! Het gaat om jouw lijf en jouw kinderwens (die o zo groot is)! In welk ziekenhuis loop je? Ik heb wel geleerd dat je er echt voor moet gaan en doen wat jij wil/ goed voelt. Een second opinion kan ook nooit kwaad. Kijk jij trouwens al uit naar een kindje sinds 2008 ? Baby2017, moed houden he. Zolang de menstruatie er nog niet is, is er nog hoop, toch? Ik wil zelf absoluut geen pauze, maar mijn vriend zegt het wel soms.. "zouden we deze zomer niet even rust nemen".. We moeten dat nog bespreken. Ik weet alleen niet of een maand rust mij zoveel rust zou geven.
Baby en blij. Het is goed dat jullie even een maandje rust nemen. Ik had dat ook gedaan na 3x iui. Maar ja zat ook midden in een verhuizing toen. Hopelijk doet het jullie goed.
Mijn hart breekt telkens wanneer ik mijn man een baby'tje zie vasthouden. Mijn zus heeft eind maart een kindje gekregen en hij is er zo lief voor. Dat zijn echt moeilijke momenten..
@Hebe ik weet het niet zeker. Maar aangezien ik geen pijn of last heb gehad, heb ik gewoon een vermoede. Ja het was voor mij ook eerst dat ik geen pauze wilde. Maar man zei dat ik dat beter wel kon doen. Vooral vanwege de verhuizing. Of het me toen goed gedaan had. Denk het wel. Ik loop in het sint franciscus ziekenhuis rdam
Ik ben echt depressief en ik ben echt kapot. Ik was vanmorgen echt kwaad en overstuur. Er gaan zoveel vraagtekens door mijn hoofd. Waar ligt het aan aan mij aan hem ?? Geen orzaken toch maar een draagmoeder zoeken en zulke vragen en ga zo maar door. Ik sluit mezelf vaak op door niet op bedoek te gaan naar familie want krijg je weer die vragen hoe zit het enzo en bla bla en familie leden met babys
Ohh ja dat heb ik 2 jaar geleden ook gehad. Toen was het kindje van me schoonzusje geboren. Het is moeilijk. Ik heb het elke keer als ik zie hoe hij met hem speelt en voor hem zorgt.
Ik heb blaasontsteking gehad door utrogestan en heb er echt geen vertrouwen in. Ik ken me lichaam als geen ander
Jeetje wat herkenbaar zeg. Bij mij weten ze het niet van dat xwanger worden niet lukt. Alleen mijn mans gezin en mijn gezin. Krijg ook constant zulke vragen van familie. Tegenwoordig zeg ik alleen. Work in progress. Maar ja uiteindelijk gaam de jaren voorbij en zal de familie het gaan merken. Dikke knuffel aan je. Ik weet hoe moeilijk het is om weer uit de depressie te komen. Probeer het allemaal een plaats te geven. Ik probeer nu zo veel mogelijk te accepteren. Zelfs dat de kans er is dat wij nooit kinderen zullen krijgen. Het blijft zo moeilijk
Hoi lieve dames, Wat een herkenbare gevoelens hier. Het wordt steeds zwaarder hé. Hoe meer behandelingen, des te minder hoop. Ik vind het net als jullie ook steeds moeilijker het telkens weer een plekje te geven en dan maar weer door te gaan. Ik ben gastouder. Heb hier dus veel baby's en peuters over de vloer. Groeien hier ook op, je ziet ze veranderen en zich ontwikkelen. En dan telkens weer zelf die teleurstelling van geen zwangerschap. Ook ik vraag me de laatste week geregeld af of het ooit lukt bij ons. En ja, als je je man dan een kindje ziet vast houden en hoe hij er mee is. Dat is ook gewoon pijnlijk! Ik heb vorige week vrijdag mijn schildklier laten checken. Alles is gewoon goed. Heel mooi hoor maar ik hoopte eigenlijk dat er wel iets mee was, dat we een reden zouden vinden. En dan een middeltje konden krijgen en klaar over. En dan wel zwanger. Wat ik wel denk is dat ook ik me wil laten testen op alles waar ik op getest kan worden qua hormonen. Want dat is alleen progesteron geweest. Alleen standaard. Terwijl ook wij nu 6 behandelingen verder zijn. En sowieso al bijna drie jaar verder. Zoals mijn schoonzus zei: dan moet er toch verder onderzocht worden waar het aan ligt als het na een aantal pogingen nog niet gelukt is? Nou heeft ze helemaal gelijk in. Chanel, waar is bij jou allemaal op getest? En hebben ze ook gezegd wat er dan niet goed was? Hele dikke knuffel voor jullie allemaal.
Hoi groningse. Pff gisteren voelde ik me echt down. Het gaat gelukkig wel veel beter. Mensrruatie is vanacht doorgekomen. Heb een uitgangsecho voor morgen staan. Ik weet niet waar ze me voor getest hebben. Maar morgen gaan ze me dat maar even haarfijn uitleggen, want ik ben daar ook wel benieuwd naar en dan laat ik je het weten. Ik ken het, ik hoopte ook dat er tussen die onderzoeken iets te vinden was. En dat dat het probleem was. Helaas waren alle uitslagen goed. Alleen was er 1 iets wat ze niet wilde zeggen. Het lijkt me hartstikke leuk wat je doet. Gastouder zijn. Maar het lijkt me ook wel zwaar. Emotioneel. Maar ja je bent wel al helemaal klaargestoomt he. Hoop dat alles goed gaat met je. Zeker na de zware gebeurtenissen.
Groningse, wat een mooi beroep! Moet inderdaad niet altijd makkelijk zijn, die constante confrontatie met kindjes wanneer je er zo graag eentje van jezelf wil.. Mijn situatie is een beetje anders.. Ik heb drie kindjes gedragen tot 22 weken. Ik blijf dan ook goede hoop hebben dat het wel weer zal lukken. Intussen is er wel wat gebeurd. Ik heb ook drie curettages gehad.. Er is dus heel wat gepord daarbinnen. Bij mij hebben ze de volgende testen gedaan: hormonenonderzoek (weinig oestrogeen en weinig follikelstimulerend hormoon uit mezelf), hysteroscopie (met een camera in mijn baarmoeder - zag er goed uit, geen letsels), en hsg (eileideronderzoek - beide eileiders zijn goed doorgankelijk). Het zaad van mijn man hebben ze ook getest en dat bleek 'perfect normaal', zo zei de dokter. Hoe zit dat bij de rest? Ik kan zo moeilijk wachten.. en ik ben bang. Baarmoederslijmvlies was nog dun op de dag dat ik pregnyl mocht zetten (5,6 mm). Hoe komt dit? Is dit onoverkomelijk? Helpt progynova? Wat moet ik doen in deze wachttijden? Mag ik dit nog doen, mag ik dat nog eten,.. Zo slopend. Ik merk ook dat mijn vriend heel erg mee hoopt en ben zo bang dat ik hem ga moeten teleurstellen. Ik vind het emotioneel ook erg zwaar en denk meer aan de kindjes nu die ik verloren heb. Ik had ze zoveel liefde willen geven..