@Hebe ach je echt een dikke knuffel aan je. Jou verhaal geeft me tranen in me ogen. Ik denk dat de 3 kindjes altijd in het hart zullen zijn. Nog maals echt veel sterkte ermee. Ik vindt het heel knap van jullie dat jullie toch zo snel weer begonnen zijn. Daarvoor moet je sterk in je schoenen staan en niet alleen dat, je relatie moet ook sterk zijn. En ik denk dat jij en je man samen erdoor heen komen. En dat jullie ook snel weer zwanger mogen raken. ⚘
Wat rot. Ik snap dat je je echt down voelde. Blij dat het nu weer beter met je gaat. Dat is het hé, zo up en down. Of eigenlijk down en up. Als je menstruatie komt is het kut en dan accepteer je dat en kom je tot de conclusie dat je beter door kunt gaan, en is het ook weer beter. Maar ik vind het elke maand wel harder aankomen. En het duurt bij mij dan ook steeds iets langer voor ik me weer beter voel. Je gevoel doet dan zoveel met je. Moeilijk om dan nuchter te blijven. Ik ben heel benieuwd morgen. Ik hoop dat er bij jou iets is waar je wat mee kunt. Waar je wat voor kunt slikken of krijgen, en dat dan de oplossing is. Ik heb zelf vanochtend naar de dokter gebeld. Nu was die er niet, ik word morgen weer gebeld. Dat ik vrijdag geprikt ben op mijn schildklier, heeft me aan het denken gezet. Waar je je nog meer op kunt laten testen. En als je googeld doen ze het wel bij de huisarts, als er reden is om aan te nemen dat je hormoonhuishouding verstoort is. Nou, jaren van proberen zonder resultaat of miskramen, lijkt mij wel voldoende reden. Onverklaarbaar onvruchtbaar..ik geloof dat gewoon niet. Er moet een reden voor zijn dat het maar niet lukt. Ik heb prachtig werk. Maar idd soms ook confronterend, en net wat je zegt: klaargestoomd. Al een paar jaar eigenlijk. En ook wat je ziet bij de gezinnen, qua opvoeding enz. Dat je weet: zo wil ik het wel, en zo wil ik het niet. Maar ook alles qua verzorging en ontwikkeling. Ik ben geen expert maar ik weet wel het één en ander en ik ben een goede verzorger. En zou daarom ook een goede moeder zijn. Ik heb dat in me. Voelt oneerlijk dan dat het maar niet lukt bij ons maar ik wel de kinderen van andere mensen help op te groeien en zie groeien. Maar ons eigen kindje niet. Het gaat met mij wel redelijk. Ik was heel erg bezig met waar je je op kunt laten testen, en ook qua voeding. Maar das eigenlijk een afrader want je wordt er heel onzeker van. Gaat je dan afvragen of het niet gewoon aan jezelf ligt. Wij houden wel van een wijntje en biertje en roken nu sinds 2 mnd ook weer. Heel slecht, en niet bevorderlijk, maar met al deze stress gewoon lastig om te stoppen. En alles bij elkaar genomen, wil ik ook gewoon leven. En mezelf niet nog gekker maken met dat ik en dit en dat moet gaan doen zodat het wel gaat lukken. We gaan maandag weer stoppen, voor de nieuwe werkweek aan. Maar dan voor ons zelf en niet voor onze kinderwens. Verder erg druk. Met mijn opvang en met de pups. Sliepen erg slecht omdat ons bed kapot was maar we hebben zaterdag een nieuw bed gekocht en nu slaap ik de nacht weer door. Krijg eindelijk meer rust en daardoor ook meer energie. Van mijn oma vond en vind ik rot maar ze was oud en ziek en voor mij makkelijker te accepteren dan voor mijn moeder. Zij heeft er meer verdriet van. Maar goed blijft altijd verdrietig en alles bij elkaar was het een heftig weekje vorige week. Maandag de crematie en woensdag kwam mijn ongesteldheid er aan. Niet de leukste week dus maar nu mijn ongesteldheid weer afgelopen is merk ik ook dat we ook maar gewoon weer door gaan en ben ik ook wel benieuwd naar vrijdag. Ik kreeg een brief van het ziekenhuis (nog nooit gehad) met daarop de tijd van de afspraak (en we zijn echt nog nooit een afspraak of de tijd vergeten) en of ik een lijstje mee wilde nemen van medicijnen die ik slik. Ik heb daardoor nu wel meer het gevoel serieus genomen te worden daar en dat we niet gewoon een nummer zijn maar dat er meer bij zit en we gewoon ook meer onderzocht moeten worden. Ik vond het erg raar dat ik dat met mijn schildklier zelf uit moest vogelen en vragen en ik ga morgen wel even aan de huisarts vragen of dat in het andere ziekenhuis hier (umcg) ook zo gaat. En of we daar niet beter heen kunnen. We hebben een hele aardige arts maar het lijkt allemaal zo standaard wat ze doen. Ben benieuwd of dat overal zo is. Hoe laat heb je het gesprek morgen? Veel succes. Alles zeggen en vragen wat je wilt, niks is stom!
Jouw verhaal raakt me zo. Ik vind het zo rot voor je. Kan me alleen maar voorstellen hoe dat is en dat komt waarschijnlijk nog niet eens in de buurt. Knuffel. Ik hoop met je mee meid. Ik hoop voor jullie dat het snel weer mag gebeuren. Weten ze ook waardoor het mis ging met 22 weken? En weten ze ook waardoor het komt dat je hormonen overhoop liggen? En is er iets aan te doen? Wij zijn onverklaarbaar vruchtbaar. Echt actief bezig met zwanger raken sinds mijn neefje en 8 maanden daarvoor. Neefje wordt in augustus twee. Met mijn man is niks, en met mij ook niet. Op het oog dan. Ik geloof niet dat er niks is. Als er echt niks is, dan kun je toch wel een keer zwanger raken door de jaren heen. Zeker in het ziekenhuis. Wij hebben er nu 6 iui pogingen op zitten waarvan we de eerste twee over mogen doen omdat die niet goed waren (eerste keer waren we te laat en de tweede keer had mijn man als enige keer minder zaad). Ik denk dan ook iets met mijn hormonen en ik hoop dat dat allemaal ook getest kan worden. We mogen nu nog twee keer voor iui en dan ivf. Ik hoop niet dat het zover komt. Met je baarmoederslijmvlies weet ik niet. Dat was idd dun en hadden ze dan niet beter nog een paar dagen langer kunnen wachten? Of deze poging kunnen staken? De hoeveel behandelingen is zo schaars en dan moet toch elke poging optimaal zijn? Dat komt in mij op en als ik jou was zou ik mijn vragen stellen aan de gyn. Anders gewoon even bellen dat je door de arts terug gebeld wilt worden. Dan ben je het kwijt en hoef je er niet meer over te piekeren. Misschien hebben ze voor de volgende keer wel een middeltje of pilletje. Gezond eten en drinken is heel belangrijk, maar ik heb dat stukje los gelaten. Of tenminste, ik let er wel op, maar ik wil er niet in door slaan. Dat deed ik wel en daar wordt je nog veel gestresster van. Super gespannen. En ik denk dat het niet op te lossen is doordat je dit of dat gaat eten of in gaat nemen. Ik denk dat ontspanning, en dus eten met smaak, veel belangrijker is. Maar ik snap ook dat je wilt doen wat je kunt. Er alles aan wilt hebben gedaan. Ik denk alleen niet dat dat is door te leven naar wat gezondheidsgoeroes je vertellen..hun verhaaltje verkoopt ook gewoon goed door in te spelen op mensen zoals wij en eigenlijk vind ik dat best erg. Heb dit allemaal ook een keer aan mijn gynaecoloog gevraagd en zij zei ook dat er niet een wondervoedsel is dat het allemaal wel even beter maakt. Al met al had zij er niet veel mee en dat was voor mij heel ontnuchterend. Ik had dat deze week wel weer even toen ik googelde op oestrogeen-dominantie en dan op voeding uit komt. Nu ben ik ineens weer wakker en besef ik me ook dat als ik dat al heb, dat in handen wil laten van mensen die er voor gestudeerd hebben en niet in de handen van mensen die niet eens wetenschappelijk bewijs hebben voor alles wat ze beweren over voeding.
Ik had de uitslagen maandje geleden al gekregen, maar ik wist niet waar ze me op getest hadden en dat wilde ik graag wel weten. Uitslagen waren gewoon goed. Deze keer had ik een arts die ik nog niet kende. Hele lieve vrouw en die ook niet zo formeel praatte, maar wat losser. Voelde me goed op mijn gemak. Oh, ik dacht dat je de uitslag al had gehad. Ik hoop stiekem dat er gewoon iets niet goed is aan je schildklier en dat het zo verholpen kan worden Ja, ik vindt dat de meeste artsen die ik heb gehad zo stijf, om het maar zo te zeggen. Eerste keer dat ik een wat lossere arts had. Helaas had ik een cycte van 4 cm. Maar omdat ik pas op dag 2 zat kreeg ik een keus. Of de pil slikken en hopen dat het volgende maand weg is of de follikel leegprikken. Ik schrok me dus rot op die stoel. Echt van, Wat, nu gelijk?. ze legde me dus uit dat ze presies het zelfde doen als een punctie. Nou, dat is de rede dat ik niet klaar ben voor ivf. De punctie maakt mij echt bang. De arts zag dat ik twijvelde dus ze zei echt van "We gaan het gewoon doen" Ze stelde me echt gerust en legde stap voor stap uit wat ze deed. Toen ze de naald erin ging prikken, moest ik hard hoesten. Ik heb gewoon niks gevoeld van de prik. Het leegzuigen ging wel, maar op een gegeven moment als de follikel kleiner wordt voelde je het wel, als een hevige menstruatiegevoel. Eruit halen van de naald was weer hoesten. Ook daar voelde ik niks van. Na deze ervaring ben ik klaar voor ivf. De angsten voor ivf zijn helemaal weg, en de spanning om ermee te beginnen is echt heel erg aanwezig nu. Als het aan mij ligt stop ik nu en wil ik het ivf traject in. Alleen had ik wel veel krampen waar je een beetje krom van loopt haha.
Ik reageer even kort. Ik zit namelijk al in de wachtkamer van de dokter. Ik heb jullie berichtjes wel aandachtig gelezen! Groningse, ik heb veel aan je tekst. Ik heb ook die die dingen gelezen en het maakt het allemaal zoveel vermoeiender. De dokters zouden het ons inderdaad wel laten weten als er een wondervoedsel bestond dat ons zwanger zou maken. ChanelM, wat een verhaal, goed dat het allemaal goed verlopen is en dat je een fijne dokter had, zo belangrijk. En je bent geklikt. Ook goed. Ivf helpt zoveel mensen vooruit. Mijn dokter sprak er ook al over en ik vond het ook eng, maar ben ook wel wat aan het keren. Liever dat dan nog veel langer aanmodderen. Eerst nu maar even afwachten. Duimen maar.
Ik had duidelijk een eisprong gehad (daar zie je dan blijkbaar vocht van..). Baarmoederslijmvlies was dikker, 7,5 mm en intussen homogeen. Dokter leek tevreden en was goedgezind. Ik moet de progynova pilletjes blijven nemen. En dan is het nu hoopvol afwachten..
ohh dames toch! blehh wat rot allemaal die stomme emoties fijn dat er er een eisprong is geweest hebe! wil albsoluut niet negatief zijn en ik ben geen dokter, maar moet het niet minimaal 8mm zijn? maar je zit er wel dich bij in de buurt! ohh chanel! wat goed van jou zeg! jij hebt in 2 maanden tijd veel grenzen verlegd he? eerst de spuiten, nu dit weer. mag je nu weer gewoon verder met gonal f of moet je daarmee n maandje wachten?
Hey oj89, ik was er ook onzeker over, en heb de dokter expliciet gevraagd of 7,5 mm voldoende is voor een innesteling. Hij zei, ja hoor, dat is 6 mm ook al. De opbouw gaat bij u wat trager, maar dat zien we wel meer. Hoe gaat het eigenlijk met jou? Ik weet niet zo goed waar jij nu voorstaat. Ik heb stukje teruggelezen, maar niet eindeloos en ben het misschien ook al vergeten.
Hoi dames, Chanel, wat schrikken! Maar wat goed ook dat je het gewoon gedaan hebt en dat je angst nu weg is voor ivf! En anders kun je dan misschien ook nog wel om pijnstilling of een verdoving vragen voor het leeg zuigen van de follikels bij ivf? Ik heb gisteren ook gegoogeld op ivf en van wat ik las krijg je dan ook pijnstilling tijdens de punctie. Gelukkig dat al je uitslagen goed waren! Waar hebben ze je allemaal op geprikt? Idd grensverleggend geweest voor jou de afgelopen tijd. Ik vind het super knap! Daar groei je ook van hé maar kan me ook voorstellen dat het ook heel vermoeiend is. Hebe, wat mooi van je baarmoederslijmvlies en dat je eisprong hebt gehad! Hoe lang moet je nu nog dat middeltje nemen en wanneer zou dan de eerste behandeling zijn? Oj, hoe is het nu met jou? Ik had vandaar weer een echo (dag 8).ik had een eitje van 18 mm maar dat kan waarschijnlijk niet omdat ik nog zo vroeg in m'n cyclus zit en ook was het baarmoederslijmvlies nog veel te dun. Dus waarschijnlijk heb ik alweer een cyste. Ik heb gevraagd of mijn ei wel gesprongen is. Dan krijg je als antwoord : dat zou goed kunnen en waarschijnlijk is het gewoon een leeg blaasje. Ik heb gezegd dat ik dat wel vaak had en waar dat door kwam. Wist ze niet. Ze zei gewoon letterlijk dat ze 90 % van wat daarbinnen gaande is niet weten, dat dat in het grijze gebied valt. Ze zei dat we moesten gaan nadenken over ivf. We maken de laatste twee iui pogingen nog wel af want ze zei ook wel dat er altijd een kans is, dus tja zonde om te laten schieten dan en ik wil geen ivf. Maar ja als het er op aan komt doen we het ook wel want dat was ook zoals ze zei : over een paar jaar wil je jezelf wel recht aan kunnen kijken en dat je er alles aan gedaan hebt. En dat is ook zo. Ik heb ook gevraagd naar een hormonen onderzoek /uitgebreid bloedonderzoek. En raad eens. Dat doen ze niet vanuit het ziekenhuis. Want je hormoonhuishouding is zo ingewikkeld, als er al wat uit komt kun je er niks mee en daarbij is het te duur. Het kost namelijk 800 euro. Ze zei ook dat ze dat in Duitsland wel doen. Aan de ene kant was dat goed want daar leren zij ook weer van maar aan de andere kant vond ze het onzin omdat er dan teveel vast gepind werd op een iets als er wel dat iets gevonden zou worden, en dat dus nooit aan een iets zou liggen. Klinkt tegenstrijdig en dat gevoel had ik vanmiddag ook, dat ik dacht : je spreekt jezelf nu enorm tegen. Ik heb mijn huisarts nog niet gesproken want had het te druk met de kindjes om te kunnen bellen gisteren maar ik ga hier zeker nog wel even over bellen dinsdag en dan ook vragen of ze dat hier in het andere ziekenhuis wel doen. We nemen nu en gaan wel door want dan hebben we het ook maar gehad. Maar bah bah bah. Ik zie nu alweer zoooo op tegen de twee weken na de behandeling. We hebben er zes gehad zonder resultaat en ik geloof er niet meer in maar je hoopt natuurlijk altijd van wel. Dat is nu al een ontiegelijk kut gevoel.
he gatsie groningse! was er bij de uitgangsecho niets te zien van die evt. cyste? ik weet nog bij mijn eerste iui had ik op dag 10 ook al een ei van 18 en 16. maar 8 dagen is idd erg snel. ja, ik snap die protocollen van het ziekenhuis sowieso niet. anderhalf jaar geleden hebben ze bij mij de cyclus gevolg middels echo's. hierop zagen ze dat eitje goed groeide, wel groeide het eitje tot geloof 30mm,dus was toen twijfel of t een cyste was ja of nee, maja dat kon natuurlijk ook incidenteel zijn! uiteindelijk wel eisprong geweest, bloed geprikt op progesteron en op amh gehalte. en dat was het. half jaartje later hsg, en verder hebben ze bij mij nergens op getest of onderzocht. kans dat we via de natuurlijke weg zwanger zouden raken het komende jaar was 40% dus ohh dat was veel zei ze!! n jaar laten terug, oh helaas geen zwangerschap? dus ik vroeg hoe groot onze kansen nu nog waren nu we n jaar verder waren. kreeg ik als antwoord: die berekening mogen we maar 1x doen, maar ik denk dat jullie kansen niet gezakt zijn hoor! jullie hebben zonder iui nog hele grote kans! na de 2e mislukte poging: ohh op naar poging 3! oei, je hebt een cyste 5cm! dus je krijg een maandje rust, och is ook wel eens lekker he mevrouw! kan 1 maandje of 2 maandjes duren voordat hij weg is. bel maar weer als je ongesteld bent. fijn weekend mevrouw! tuurlijk moeten ze positief blijven, maar ik vind dat ze er erg nonchalant mee omgaan hoor.krijg het gevoel dat ze denken: er is niets mis met jullie dus heb maar gewoon geduld. nam mijn angst voor naalden toen ook helemaal niet serieus en vroeg wat ik dan had verwacht? uhh tabletten?? nee dat gaan we niet doen. ik zou het dus ook niet erg vinden om doorverwezen te worden. ik zit nog steeds in mn rustmaand. ben benieuwd hoe mn cyclus nu is naar de hormonen. ik denk dat ik volgend weekend mn menstruatie krijg. vind zo'n maand rust echt niet fijn. ben wel wat meer ontspannen maar het voelt als een verloren maand. dus hopelijk is die stomme cyste volgende week weg en kunnen we weer verder!
Hoi allen, Hoe is het met iedereen? Oj, ja ze gaan er ook makkelijk mee om. Je bent maar een nummer. Zo voelde het telkens. Maar het is ook onmacht dat je zo gaat denken. 90% weten ze niet. Er is geen pasklaar antwoord op waarom het niet lukt als er geen reden voor is bij jou of bij je man. En ook als die reden wel gevonden wordt kan het alsnog aan iets anders liggen waarom het niet lukt, iets dat nog niet gevonden is. Ik snap je zo goed hoe frustrerend het is. En niemand kan er een kansberekening op los laten. Zelfs als alles klopt, alle omstandigheden juist zijn, heb je nog maar een kans van 20 %. Maar zo naar soms. Ik hoop bij jullie dat het snel raak mag zijn. Ik zat er na vrijdag behoorlijk doorheen. En toen zei ik tegen mijn man: ik zie er nu alweer zo tegen op, de twee weken na de behandeling. En hij ook. Het vreet ook teveel aan hem. Hij was helemaal stijf in z'n schouders. We doen dit nu al een half jaar met een maand rust. Terwijl we net vorig jaar getrouwd zijn en tot zover is het niet echt een gelukkig eerste jaar geweest. Je hele leven draait er om na een paar maanden, sluipt er langzaam in en eerst heb je het niet eens door, je zit in een roes ook. En toen zei ik op een gegeven moment: dit is het allemaal niet waard, we worden hier ongelukkig van. Hij zei ook dat hij niet meer echt kon genieten van dingen en dat heb ik ook. Door het ziekenhuis maalt het altijd door mijn hoofd. Nou ja lang verhaal in het kort : wij houden er eerst mee op. We willen ons leven terug. Daarnaast zijn we ook altijd geïnteresseerd geweest in pleegzorg. Ik heb moeder gevoelens en die wil ik graag "kwijt". Ik word deze zomer 34 en nog langer zo door modderen zie ik eerst niet meer zitten. Een kindje helpen dat het zo hard nodig heeft en ook dan een gezinnetje te kunnen vormen zie ik wel zitten. Ik wilde de hele tijd zo graag een kindje van ons zelf maar ik merk nu ook aan mezelf dat ik dat steeds minder belangrijk vind als het op deze manier moet, zo lang al proberen zonder resultaat. Het sloopt ons. En we willen tot rust komen. Maar tegelijkertijd wel graag een kindje. Aankomende donderdag is er een informatieavond over pleegzorg en we hebben ons opgegeven. Ik lees in het pleegzorg forum meer met een kinderwens waarbij het ook niet lukt, en ook iemand die zei het andersom te willen doen: eerst pleegzorg en dan misschien wel of misschien niet weer verder met de eigen kinderwens. Zij zei ook: misschien dat we daar niet eens meer mee bezig zijn als we een pleegkindje hebben. Ik blijf hier wel meelezen op het forum en ik weet ook niet of we er helemaal mee stoppen of ook nog wel zelf blijven proberen, maar voorlopig willen we er even niet meer op deze manier mee bezig zijn. En die beslissing voelt als een opluchting. Ik wens jullie allemaal heel veel succes en ik hoop bij iedereen dat het snel mag gebeuren!
wow groningse! heel veel respect voor jullie, wat mooi om te lezen dat jullie hart zo groot is en iemand anders kindje een liefdevol thuis wilt geven. ik wens jullie heel veel succes en geluk met het inslaan van deze weg! en hoop toch heel erg dat er een dag mag zijn dat jullie een eigen kindje mogen verwelkomen! laat je nog af en toe iets van je horen? ben erg benieuwd hoe het verder met jullie gaat. dikke kus!!
Lieve Groningse, ik heb je berichtje met tranen in mijn ogen gelezen. Wat een dappere beslissing van jullie. Jullie hebben - net zoals Oj89 zegt - een bijzonder groot hart! Ik wens jullie het allerallerbeste en wie weet, komt daar wel, wanneer je het niet verwacht, een zwangerschap. Ik wens jullie het zo toe! Veel liefs!
Oj89, ik begrijp dat je deze zgn 'rust'maand helemaal niet fijn vindt. Wij moeten zo ontzettend veel geduld hebben.. het is loodzwaar he. Als ik lees hoe ze daar in het ziekenhuis mee omgaan bij jou, moet ik toch even op mijn tanden bijten hoor. Wat een rotopmerkingen toch. Ik word er hier zelf boos van. Ik zie afwisselend twee dokters, maar probeer eigenlijk altijd (als het kan) bij dezelfde dokter een afspraak te maken. Ik vind hem vrij empathisch. Ik moet altijd voor de echo mijn geboortedatum geven (jullie ook misschien?), op die manier registreren ze alles. Dus ik zei ook die keer '5 augustus 1987' en dan daarachter 'bijna 30'. Toen vroeg de dokter of dat een mijlpaal voor mij was die 30. Ik antwoordde 'niet zo, maar dat ik in mijn hoofd toch graag op mijn 30ste een kindje had gehad of minstens zwanger zou zijn dan'. Toen zei hij: 'maar je bent nog geen 30 he, we hebben nog tijd'. Dat kon ik wel appreciëren. Normaalgezien verdwijnen cystes wel na zo'n maand rust, dat zeiden ze toch tegen mij toen ik er eentje had. De mijne was weg na 14 dagen en toen mocht ik weer beginnen. Ik duim!
Bedankt, wat een lieve reacties . Ik blijf zeker mee schrijven en lezen. We blijven zelf ook proberen en misschien later toch terug naar het ziekenhuis. Maar voorlopig niet. Ik heb nu wel conceive plus glijmiddel besteld. Wie weet. De ervaringen ermee zijn positief als je die googelt. We weten niet zeker of we het willen. Wat we wel zeker weten is dat we geïnteresseerd zijn en er meer over willen weten. Wat ik zelf zou willen is dan toch een baby of kleintje tot een jaar of twee. Het liefst een baby omdat de kans dan kleiner is dat het kindje getraumatiseerd is. Ik ken iemand met twee pleegkinderen, ook echt broertjes van elkaar. De ouders zijn compleet uit beeld en ze hebben er nu ook de voogdij over. Zij zijn zelf ook ongewenst kinderloos. Voor hun geweldig dit, een echt gezin te kunnen hebben zonder dat je bang hoeft te zijn dat de kinderen weer weg gaan. Al realiseer ik me ook wel steeds beter dat het uitgangspunt moet zijn dat kinderen wel weer terug kunnen, en je contact tussen kind en ouders dus ook moet stimuleren. Maar als dat echt niet kan zoals in het geval van de mensen die ik ken, ik kan me voorstellen dat dat je heel veel rust geeft. We staan er denk ik wel realistisch in. We willen een kindje helpen, maar ook een gezin vormen. Ik weet niet of dat samen kan gaan, ik ga de vragen ook stellen daar en ook eerlijk zeggen dat wij ook zelf een kinderwens hebben en het ook daarom willen. En dan dus voor langdurige zorg willen gaan, dit kan je ook kiezen voor welke vorm je wilt gaan.
Hoe gaat het met iedereen hier? Vandaag 12 dpo en bruinverlies en buikpijn .. Ik ben bang dat het voorbij is. Er was al zoveel hoop. Iedereen wordt ook zwanger rond mij. Ik ben zo jaloers. Moeilijk moment. Veel wenen en chocolade eten..
Bloedingen worden heviger. Moeilijk. Morgen maar weer een afspraak maken met de gynaecoloog. Dit is toch het moeilijkste ooit.. Zo heftig. Die teleurstellingen. Dat oud verdriet. Ooit zo dichtbij.. Morgen zal het wel weer beter gaan zeker.
dikke knuffel voor jou hebe! wat een ellende meid, heb echt met je te doen hopelijk gaat het nu wat beter. hier vandaag op cyclus dag 28, nog geen menstruatie en de test was afgelopen vrijdag negatief.
Hoi meiden, Hoe is het? Hebe, knuffel. Wat rot. Hoop dat je je nu weer wat beter voelt. Als het je teveel wordt ook om jezelf denken hé! Oj, en nu? Al menstruatie? Hoe lang is je cyclus altijd? Kun je de klok er op gelijk zetten of verschilt het maandelijks? Wij zijn donderdag naar die informatieavond geweest. Heel veel informatie . We willen het wel doen maar wat ik ook wil is eerst de afgelopen periode afsluiten. Het ging me niet in de koude kleren zitten. Ik heb wel meer rust nu we eerst niet meer naar het ziekenhuis gaan en hier thuis wordt het ook rustiger gelukkig. Een gastkindje heeft drie weken vakantie, en dat is een echte peuterpuber, lastig soms in combinatie met de kleintjes. Tussen hem en de baby of tussen hem en de dreumesjes hier zit best een groot leeftijdsverschil en vooral een groot belevingsverschil. En die frustratie uit zich bij hem dan in de andere kinderen pijn doen. Het is een lieverd hoor maar hij heeft dus ook wel eens echt hard gebeten in vingertjes of een arm en soms ben je bang voor de veiligheid van de kleintjes daardoor. Ben blij dat dat de komende drie weken even niet zo is en na de vakantie wordt hij ook 4 en gaat dan naar school. Heel jammer want hij is hier van baby af aan en daar bouw je ook een grote band mee op, hoort nog net niet bij het meubilair hier . Maar het is dan ook rustiger hier, en dat is ook fijn voor de kleintjes en voor mij. En de pups gaan volgend weekend weg. We wilden eerst 10 weken doen maar ze zijn er klaar voor en op een gegeven moment ben je de hoeveelheid poetsen en drollen weggooien ook wel zat . Ik had donderdag 5 kinderen en dan 7 pups die ook de bak uit willen. Op sommige momenten moet je dan kiezen of je of de kindjes op de vloer laat spelen of de pups los laat in huis. Het was ook gewoon te druk de afgelopen tijd en dan de combinatie van alles was teveel. Dus ik ben heel opgelucht dat er weer rust aan komt! Wat ik trouwens heel gek vind: als we wel door waren gegaan in het ziekenhuis hadden we waarschijnlijk vrijdag de iui gehad. Dan zou ik woensdagavond de pregnyl al hebben moeten zetten. Maar gisteren werd de ovulatietest pas enigzins positief, en ik denk vandaag pas echt positief (heb nog niet weer getest). Ik vraag me dan af of het dus altijd wel klopt, eigenlijk een kunstmatige eisprong met pregnyl terwijl je lichaam zelf pas later een eisprong zou hebben. En het daardoor dus ook niet gelukt is. Want ik verschil daar dus echt in. Ene maand m'n eisprong van mezelf al op dag 11,12 of 13 en zoals nu dan pas op dag 17. En hij is zelfs wel eens op dag 19 geweest. Ik blijf me erover verbazen dat ze daar vanuit het ziekenhuis niet meer mee doen. Nu krijg ik de pregnyl mee als m'n eitje 17 of 18 mm is. Maar ik heb wel eens gelezen dat je ei pas springt rond de 26-30 mm. Ik had de afgelopen keren steeds een kleine cyste /overgebleven ei. En toen ik vroeg of die dan wel springt kon ze daar geen antwoord op geven de afgelopen keer. Ik vraag me dan nu af dat als die niet sprong, dat niet gewoon kwam omdat ie nog niet groot genoeg was. Wat denken jullie? Waar ik wel achter ben is dat je ook van je eigen intuïtie uit moet gaan en niet alleen van de dokter want ik denk wel vaker: volgens mij klopt het niet wat je nu zegt. En je kent zelf je eigen lichaam het beste, toch? We hebben gisteren wel conceive plus gebruikt en dat doen we vandaag en morgen ook . Chanel hoe is het met jou? Liefs