Bij wie is er (ook ) op volwassen leeftijd ADHD ontdekt? Ik ga nu de molen in, 30 juni eerste afspraak. Hoe is jouw leven verandert sinds je weet wat je "hebt"? Ik ben zo benieuwd of en wat er bij mij uitkomt! Ik herken heel veel bij mezelf van symptomen, kan me slecht concentreren, maar op dingen waar ik erg in geinteresseeerd ben, daar kan ik mezelf weer helemaal in verliezen, vergeet dan de tijd en omgeving ( als ik alleen ben dan hoor, uiteraard niet met m'n kinderen!). Ook heb ik sociale dingen waar ik telkens tegenaan loop, noem mezelf vaak "sociaal onhandig". Ik vind het bv moeilijk in te schatten als ik ergens loop en er komt iemand ( voorbijganger) mijn kant oplopen, waar ik moet kijken, heb snel het idee dat ik me opdring of raar gedraag in zon situatie. Ik ben heel gevoelig en als er meerdere mensen in een ruimte zijn, kan ik van iedereen het gesprek meevolgen, het is dan zo gauw druk in mijn hoofd. Als kind was ik ook een dromer en was liever buiten aan het spelen en kon moeilijk m'n aandacht in de klas erbij houden. Ik vind ook juist heel veel dingen leuk, maar kan dan ook moeilijk (of niet kiezen) en doe uiteindelijk geen van die dingen. Nogmaals, ben heel benieuwd wat er bij mij uitkomt en of ik daar wat handvaten krijg zodat sommige dingen me wat makkelijker afgaan.
Ik heb de diagnose nu 3 jaar geleden gekregen, heb het gecombineerde type. Ben alleen 3 jaar verder maar het blijft lastig met handvatten juist omdat ik snel afgeleid ben en als iets me niet echt interesseert dan kunnen ze me 100 tips geven maar dat hou ik dan 3 dagen vol haha... Nu heb ik wel sinds kort medicatie die 24 uur werkt en gaat het wel wat beter hoor. Ook het sociaal onhandige herken ik heel erg, soms heb ik daar problemen mee en soms ook niet... Je mag me altijd een pb sturen hoor als je meer vragen hebt of gewoon iets wilt weten. Succes met het traject!
Ik ben op mijn 19e gediagnostiseerd met ADD. (Attention Deflict Disorder zonder de hyperactivity) dus nu zo'n 8 jaar geleden. Mijn leven is veranderd in de zin van dat ik eindelijk begreep wat er mis was met mij. Mijn problemen uiten zich heel sterk in de motivatie (het disfunctioneren van de prikkelcellen in de hersenen) en daar liep ik dus op vast. Ik wou van alles maar er kwam niets uit, niets lukte. Een oplossing is er niet helaas, maar ik begin er wel steeds beter mee om te gaan. Ik accepteer mijzelf steeds meer (die strijd die ik altijd tegen mijzelf voer(de) is uitermate vermoeiend) en ik accepteer de dingen die ik gewoon niet kan. Wel probeer ik altijd verbetering te brengen. Ik probeer de ADD nooit een excuus te zijn voor mijn gedrag. Ik probeer mensen ook niet lastig te vallen met mijn diagnose. Ik heb een hekel aan mensen die dat wel doen. Ze gooien van alles op de ADD maar vaak is het gewoon (verrot) karakter, haha. Ik heb jaren medicatie geslikt. De bijwerkingen zijn echt vervelend maar de verlichting die het bracht.. heerlijk! Zoveel rust in je hoofd Op dit moment slik ik niets omdat ik zwanger ben. Succes!
Ik heb de test gehad op mijn 27e. Overigens met veelal dezelfde symptomen. Bij mij bleek het toch autisme te zijn. Ik heb sindsdien diagnose pdd-nos. Succes!
Oh ja de handvaten. Ik heb die verrassend weinig gehad! Ik heb nog wel het meeste geleerd van de begeleiding die mijn zoontje met autisme krijgt. Ik ben sociaal onhandig, een enorme chaoot in mijn hoofd. Ik moet werken met planningen en als 1 ding anders gaat dan kom ik op een punt dat ik het meestal niet meer op kan pakken. Dat heb ik niet met alles, maar bijv met huishoudelijke taken en afspraken buiten de deur. Ik heb ook volledige aandacht voor dat wat mijn interesse heeft en als iets niet mijn interesse heeft dwalen mijn gedachtes af. Ik ben altijd een dromer geweest, stil, alleen en in dromenland. Ik ben niet graag in groepen mensen, sta het liefst op de achtergrond en vreemde omgeving, vreemde mensen en vreemde dingen zijn altijd heel stressvol voor mij. En vast nog veel meer maar dit zijn wel de dingen die voorop staan volgens mij. Ik dacht dat in ADD zou hebben. Maar blijkbaar dus pdd-nos
Ik heb sinds anderhalf jaar de diagnose ADD. Ik vind het nog steeds moeilijk om mee om te gaan ondanks de handvatten. Ik had wel dat alle puzzelstukjes op hun plaats vielen, eindelijk de reden waarom het mij nooit lukte om dingen af te maken. Ik heb er ook vrij extreme faalangst bij en een dystyme stoornis. Ook heb ik veel kenmerken van autisme, maar daar ben ik nog niet op getest.
Ik weet nu net een paar maanden dat ik ASS heb. Ik heb mij altijd "anders" gevoelt en de diagnose was voor mij echt een opluchting. Misschien wel raadzaam om het ook eens over ASS te hebben, dat wordt bij vrouwen vaak gemist en je ziet veel vrouwen die vroeger add als diagnose hebben gekregen. Ik had echt de mazzel dat mijn psycholoog daar gespecialiseerd in was en er doorheen prikte. Ik zit nog volop in een stuk verwerking, het mezelf niet zo aanrekenen als iets niet gaat zoals het hoort. Ik probeer nog steeds mezelf aan te passen om er maar "bij" te horen, terwijl ik dus moet leren dat ik gewoon blij met mezelf moet zijn. En dus mij er bij neerleggen dat ik echt rust en regelmaat nodig heb en er voor zorg dat ik niet overprikkelt raak. Heel veel succes de komende tijd, je gaat anders naar jezelf kijken, ik vind dat echt heel waardevol.
Bij mij is het op men 17de vastgesteld, add- adhd. En voor mij was het echt een opluchting ik kreeg handvaten waarmee ik verder kon. Leerde plannen op een bord en doelen stellen en die ook na te gaan streven, heerlijk. Eindelijk had ik het gevoel dat ik echt vooruit kon. Ondertussen heb ik mijn doelen behaald heb mijn diploma gehaald, een vaste baan een huis gekocht en 3 kinderen . En toe aan nieuwe doelen, met medicatie hoop ik een hbo opleiding te kunnen afronden. Omdat ik me met medicatie beter kan concentreren op verslagen en dergelijke. Ik heb het nu zo onder controle dat ik in principe zonder medicatie kan en weet van mezelf wat ik wel en niet kan, maar voor verslagen en dergelijke moet ik wel weer gaan nemen. alleen dan wand het mooie is je bent een mooi mens als je adhd heb. impulsief ongeremd lief en zorgzaam. met medicatie worden je gevoelens wat afgezwakt maar ik ben van mening dat dat juist je goede eigenschappen zijn. Vandaar dat ik het thuis en op mijn werk niet gebruik. Voor collega's is het ook fijn dat ze het weten omdat je meer vergeet en wat chaotischer bent als de gemiddelde Nederlander daar staat dan wel tegen over dat je een leuke collega bent.
Hoe kom je in dat 'circuit' om je te laten testen? En kost dat veel geld? Ik heb ook altijd het idee gehad dat ik 'iets' heb. Hoef niet per se een diagnose, maar misschien geeft me dat meer rust en inzicht.
Ik ben destijds gewoon naar de doktor gegaan met hoe en wat. Waar ik tegenaan liep etc. En ook had ik zelf testjes op internet gedaan waar add uitkwam. Dit heb ik ook aangegeven. Ze dachten toen zelf aan wat anders (dat ik hoogbegaafd was ofzo) maar toen ben ik doorverwezen naar de mediant (omdat ik nog 17 was) jij zult waarschijnlijk doorverwezen worden naar wat anders. En daar gaan ze je dan onderzoeken, eerst krijg je gesprekken over waar je tegen aan loopt en hoe dat vroeger was als kind. En ook kijken ze naar je gehele achtergrond. En daarna laten ze je allemaal verschillende testjes maken, van iq tot persoonlijkheidstestjes. En aan de hand daarvan en van wat je verteld kunnen hun zien wat je hebt. Bij mij was het dus wel wat ik al zelf dacht, maar het kan natuurlijk ook wat anders zijn. Ik ben er iig heel erg mee geholpen. Mijn ouders stonden er niet achter dat ik me liet testen wand die zijn nog van de oude stempel vinden alles modeziektes etc. Maar toen ik klaar was met alles en ze zagen dat ik handvaten kreeg en hulp begrepen ze beter dat ik echt hulp nodig had met sommige dingen en dat het mis toch geen modeziekte was. Bij mij koste het geen geld, ik was bij menzis verzekerd en die vergoede alles. Alleen als je mogelijk medicatie moet kan dat geld kosten iig je eigen bijdrage. Licht er mis ook aan wat voor verzekering je hebt, je kan uiteraard ook gewoon naar je verzekering bellen hoe dat zit.
Ik vraag me af hoe andere moeders het leven met add-adhd ervaren. Zie je het terug in je kinderen en hoe ga je om met de drukte om je heen En nog maar niet te vergeten alles waar je aan moet denken . Ik zelf ben nu zwanger van de derde en tijdens mijn zwangerschap enorm gevoelig, normaal heb je daar al last van,maar door de hormonen is het even 2 x verdubbeld, bij mijn andere zwangerschappen totaal geen last van gehad. Mijn man heeft ook adhd xd waardoor onze dochters mogelijk dubbel belast zijn , de oudste lijkt erg op mij dromerig en heeeel erg gevoelig. Ik weet dat ze tegen dezelfde dingen aanloopt als mij en probeer haar daar juist in te helpen.gevoelens te bespreken en te uiten. de jongste is juist een onvoorspelbaar druk en ondernemend kind. Altijd in de weer met van alles en nog wat kan onmogelijk lekker stil op schoot zitten maar erg anthiousiast een beetje een evenbeeld van mijn man allebei wel heerlijk vrolijk. Ik wil mijn dochters niet laten onderzoeken maar ze alle mogelijke handvatten meegeven waar ik zelf ook wat aan heb. Rust reinheid en regelmaat, en een plekje voor hunzelf waar ze zich terug kunnen trekken of waar ze zich straks op hun hobby's kunnen storten. En de nodige uitdaging in het dagelijks leven bieden. Zodat ze als ze ouder zijn zelf de keuze kunnen maken of dat ze zich willen laten onderzoeken of niet. kind ben je maar 1 keer in je leven en met stempel word je op school al gouw in een hokje gestopt. Hoe denken jullie hier over ? Als ze echt vastlopen kunnen we altijd nog ingrijpen.
He wat grappig om te lezen dat je toch een traject in gaat. In het topic " hou ik mijn kind te strak/ tekort" opperde ik dat er misschien sprake was van ADHD omdat ik me herkende en dat het bij mij ook pas een paar maanden geleden is geconstateerd. Wat was voor jou de aanleiding om toch voor onderzoek te gaan. Ik slik nu Ritalin waardoor ik me rustiger in m'n hoofd voel en ik veel minder vergeet of kwijt raak. Begeleiding in praktische zin is er nog niet. ( Kwam een depressie tussendoor)
Klinkt gek maar door dat topic, en ook jouw reactie ben ik er wel meer over gaan denken. Ik vond altijd als iemand zoiets opperde ( niet perse over mij maar in het algemeen) dat diegene weer zo nodig den stempel op moest plakken bij iemand, vond, en vind ook nog steeds een beetje, het wel echt een trend dat je dit zo vaak hoort. Maar n.a.v het topic ben ik toch serieus gaan zoeken en mijn symptomen bij de online test kwamen toch wel gedeeltelijk overeen met adhd.. heb toen mijn huisarts om verwijzing gevraagd en dat was zo geregeld. Mag nu eind juni komen en dan moet ik een gele dag blijven en krijg ik dezelfde dag de uitslag al. Maar stel, dat ik geen adhd heb, jan ik via die route wellicht toch wat handvaten krijgen voor de dingen waar ik tegenaan loop op sociaal vlak. Dus kan sowieso geen kwaad!
Ik heb de diagnose add sinds mijn 22e. Ik vond het fijn om te weten, omdat het bevestigde dat ik me niet aanstelde. Sindsdien ga ik er dus anders mee om. Bij mijn studie vroeg ik om rustigere plekken tijdens tentamens. Mijn cijfers gingen daardoor omhoog. In volle gymzalen haalde ik zelden hoger dan een 6. Ik zoek bewust rustige plekken op op mijn werk, heb een geluidsdemper gekocht en ik heb veel meer structuur aangebracht in mijn leven. Deels geleerd bij trainingen en therapie. Mijn vriend heeft ook ADHD, dus samen zijn we een lekker stel. Ik heb veel gehad aan de diagnose. Vooral rondom werk, studie en administratie voelde ik me zo'n sukkel. Alsof ik niets kon, ondanks mijn intelligentie. Sinds de diagnose ga ik anders om met moeilijkheden en heb veel trucjes geleerd. Dus als je denkt het te hebben: laat je testen bij de ggz.
@kornelia Wij vermoeden dat de jongste adhd heeft. Hij is pas 1,5, dus nogal vroeg om dit te zeggen. Maar zoveel dingen in zijn ontwikkeling komen overeen met wat er geschreven wordt over adhd. Mocht dit doorzetten laten we hem wel testen, want we merken gewoon dat hij niet lekker in zijn vel zit en moeite heeft met de wereld om hem heen. Het ligt ook nogal aan de mate waarin iemand vastloopt. Mijn vriend kan er goed mee overweg, zijn omgeving heeft er meer last van dan hijzelf. Bij mij is het pas laat ontdekt en dat heb ik lang moeilijk gevonden. Het had mij veel frustratie, onzekerheid en boosheid gescheeld als ik had geweten wat ik had.
Mijn man heeft sinds maart dit jaar de diagnose adhd gekregen nadat hij zelf naar de dokter is gestapt omdat hij zo druk in zijn hoofd was nadat hij zijn eigen bedrijf gestart was. Hij wordt volgende maand 36. Wij vermoeden dat onze zoon ook adhd heeft. Die is ook altijd heel druk. Voorbeeldig op school maar als hij thuis is komt alles eruit. Mijn man zou eigenlijk na de diagnose bij t ggz een groepsessie bijwonen met mede adhd-ers maar helaas zijn de kosten voor eigen rekening en kunnen we dat niet betalen waardoor hij nu maandelijks met een groepje afspreekt om een relaxte strand wandeling te maken en tips en tricks qua omgang met adhd te delen met elkaar. Hij wilt absoluut geen medicatie omdat dat zijn creativiteit blokkeert en dat heeft hij juist nodig voor zijn eigen zaak. Soms vind ik t wel lastig. Ik ben zelf hoog sensitief en voel vaak zijn onrust aan. Wordt dan zelf helemaal onrustig van de soms chaos in zijn hoofd. Maar daar moet ik ook mee leren omgaan. En voor onze zoon....Mijn schoonmoeder was vroeger al erg van vaste regels en lijntjes strak waardoor mijn man eigenlijk al heel ver is om met zijn adhd om te gaan. Dit proberen we nu ook te handhaven in de omgang en opvoeding van onze zoon. Hij heeft ook veel bij rust , ritme en regelmaat en sinds mijn man de dagnose heeft kan hij ook beter met zijn zoon overweg. T lijkt er een beetje op alsof hij onze zoon nu beter kan begrijpen. Dat is dus wel een plus punt
Ik heb veel trekken van autisme, maar ben ook (zeer) hoogbegaafd. En hoewel ik me sociaal onhandig voel, schijn ik dat niet te zijn. In mijn familie zit zowel hoogbegaafdheid als autisme, ik vermoed in meerdere gevallen gecombineerd. Mijn zusje heeft een diagnose autisme met een lager iq. En mijn zoon is heel erg zwaar autistisch, met een onbekend iq. Ik heb overigens een online autisme-test gedaan speciaal voor vrouwen en daar kwam dus idd uit dat ik vrij veel trekken heb van autisme, maar het waarschijnlijk niet heb. Ik val denk ik eerder in het hoogsensitieve gebied, daar heb ik 100 procent overlap. Maar ts, jouw kenmerken vind ik denk ik nog wat meer richting autisme neigen, zoals je het beschrijft. Er is natuurlijk veel overlap tussen autisme en ad(h)d.