Wat ontzettend rot voor je... Maar heeft de huisarts wel door hoe ernstig je klachten zijn? Hoe krachtig heb je ze verwoord? Ik vind je openingspost al best zorgwekkend klinken en zeker goed onderzoek en behandeling waard (van GZ-psycholoog of psychiater), in plaats van maar wat pillen geven. Heb je een goede vriendin/moeder/zus etc, die je zou kunnen helpen om 'in actie' te komen? (ik weet hoe moeilijk het is om iets te ondernemen, hoe klein ook, als je je zo rot voelt) Die je kunnen helpen dingen uit te zoeken en afspraken te maken? Ik ben zelf momenteel onder behandeling van een GZ-psycholoog, verwezen door bedrijfsarts. Ik heb een DSM-5 diagnose gekregen (helaas noodzakelijk voor behandeling) en een uitgebreid behandelplan (zonder medicatie). Ik betaal mijn eigen risico, maar de rest van de kosten worden vergoed. Heb al zeker 10 sessies gehad, EMDR gehad en er staan nog tot zeker september behandelsessies voor mij gepland. Het lijkt me dat dit voor alle volwassenen mogelijk zou moeten zijn?
Probeer hulp te krijgen. Als het niet lukt via de huisarts via bv de riagg of een andere instantie. Ik denk dat je huisarts de ernst van de situatie niet inziet.
(over ggz word al gereageerd dus wat ik schrijf is aanvullend daarom bedoeld) Heb je momenten die je kunt pakken om tot rust te komen? Na zoveel jaren heel weinig slapen is het logisch dat je bij moet gaan tanken. Is er iets waarmee je tot rust kan komen en waarop er even niks van je gevraagd kan worden? Bijvoorbeeld even lekker in het zonnetje in de natuur zitten om te lezen of even juist helemaal niks te doen.
Het zou goed kunnen dat die regels omtrent vergoeding nu anders zijn. Als ik er op google lijkt het dat het wel vergoed wordt. Je zou het eens na kunnen vragen bij je verzekering? Waarom zou je je kinderen kwijt raken als je tegen jezelf praat? Ik zou die angst juist bespreken met een hulpverlener, want dat zorgt er ook voor dat de hulp die je krijgt niet adequaat is.
N Nee ik denk inderdaad niet dat de huisarts de ernst inziet. Ook de praktijkondersteuner niet die ik via de huisarts kreeg. Ze gooien het een beetje onder het mom kinderen.nu moet ik wel toegeven dat ik ook heel makkelijk dichtklap dus ook niet helemaal op de woorden kom. Ik heb na mijn eerste bevalling ook een depressie gehad. Eerst de mmm van de fertiliteit toen eindelijk zwanger . En toen steeds bloedverlies en te late placenta dus stress en met 21 wk begonnen de krampen. En toen bleek ik ook nog drager gbs. Uieindelijk bevallen met 40.4 weken en 32 uur. En bleek het een klassieke huilbaby met 5 maanden opname wegens overmatig huilen. Osteopaat, manueel therapeut medisch slaapcentrum alles gezien. En toen bleek ik onverwacht zwanger van 2e. Boem blijdschap en angst wisselde elkaar af. Ik heb toen bij de gyn aangegeven dat ik maar de poppoly wilde ivm eerdere depressie en de zouden me gaan begeleiden. En na de bevalling op medicatie zetten. Ze hebben nooit meer van zich laten horen nadat ik al 2x gebeld had. Met 38wk en 4 dagen ingeleid. Wegens al week weeen. In de kraamweek ingestort. En goed ook. Ik begin heel hard te huilen echt oerhuilen . Nog nooit eerder meegemaakt.Ik ben gaan hyperen en weg was ik. Ben anderhalf uur buiten westen geweest. Ik hen in die tijd van alles meegemaakt . ( een mooie tunnel gezien en iemand die mij terugstuurde ) ambulance heeft mij bijgebracht naar mij niet meegenomen de broeder gaf aan dit beter was ivm de kinderen. Ze hebben mij aan de verloskundige toevertrouwd. Wel heb ik een paar uur niet kunnen praten. Ik heb na die ervaring toch weer kracht gevoeld om door te gaan. Echte Vrienden heb ik helaas niet na mijn schoolperiode heb ik dat heel lang afgehouden en oppervlakkig gehouden. ik mis het wel iemand die even een arm om je heen slaat. Familie heb ik helaas geen steun aan mijn schoonfam zijn zwaar gereformeerd dus ik pas niet geheel in hun straatje. De enige die altijd voor mij klaar staat is mijn moeder. Zei heeft ook psygologie gestudeerd en couseling en Bachbloesens en terminale begeleiding en en zoveel. Maar toch helpt het me niet genoeg. Betreft vergoedingen ik ga het nog eens goed uitzoeken. Ik zelf heb gedacht aan een opname. in rust aan mezelf te werken en ook alles te kunnen relativeren. Mijn moeder neemt de jongste vanacht te logeren . Mijn man is buitenaf. Ik ga dus lekker bankhangen en lekker een zal chips leegeten
Wat heftig! Als ik jouw verhaal lees dan lijkt het me een combinatie van een depressie en een burn-out. Dit is heel heftig en niet zomaar op te lossen met een gesprek in de week! Ik denk dat je gedachte aan een opname zeker niet verkeerd is. Tijdens een opname kun je worden ingesteld worden op medicatie, tot rust komen en kan er vervolg hulp worden opgestart Ik heb het meegemaakt toen mijn tweede mannetje 5 maanden was. Voelde me een afschuwelijke moeder dat ik mijn kinderen voor mijn gevoel alleen achter liet. Maar na de opname kon ik er weer voor ze zijn en was ik een veel betere moeder dan ervoor toen ik maar bleef aanmodderen! Ben de crisisdienst!
ik weet nog eerdere topics over je slecht slapende kinderen en met zoveel slaapgebrek voel je je ook gewoon rot. nog afgezien van al het andere dat je hebt meegemaakt. alleen die ha.. weet je.. soms moet je gewoon op je strepen gaan staan. ik ga niet weg zonder doorverwijzing. ik heb echt psychologische hulp nodig en wel nu dus we gáán het regelen. dat is lastig maar echt nodig.. je zou het zo voor je kinderen doen.. dus waarom niet vechten voor jezelf
Misschien voelen zij onbewust aan dat jij niet lekker in je vel zit, ik weet het niet... Maar hoop voor jou dat er snel iets positief op jullie pad komt... Ik weet de leeftijd niet van je kids, maar de mijne (10 en 7) doen graag de speurtochten van 'vlieg' (België), mocht je je wat beter voelen is dit voor klein en groot wel fijn en je kan de nanny of iemand anders misschien vragen mee te gaan? Sluit je niet op lieverd, we worden al in zoveel dingen beperkt, dat we moeten genieten van onze echte vrijheid... (alvorens ze de mensen ooit verplichten een chip in te planten ) Maar ik weet het, is makkelijk gezegd als je in de put zit... Maar weet je, stars don't shine without darkness... Wens je alvast veel kracht toe... Liefs...
Ja ik denk zeker dat het een wisselwerking met zich meebrengt. Ik geloof ook oprecht dat een vrolijke energieke mama meer voor elkaar krijgt en meer positiviteit brengt in het gezin. Ik had me altijd voorgesteld hoe ik als mama zal zijn en dat het heel positief voor me.vind het heel jammer dat het me op dit moment niet lukt. Ik hoop dat ik die enthousiaste moeder weer mag worden. 1tje die gaat kamperen gaat voetballen gewoon lol maken met zijn allen.
Natuurlijk is mijn gezin het belangrijkst maar in de schulden kan ook niet. Als het alleen in eigen risico gaat vind ik het geen probleem . Maar als het wel 100 euro per sessie zal zijn dan moet ik eerlijk zijn dat gaat gewoon echt niet. Dan help ik mijn gezin ook niet. We moeten nog wel onze brood en hypotheek kunnen betalen Maar ik zoek het uit ik hoop dat de mensen gelijk hebben en het wel vergoed word
@ beautifbul boys - wat verwijzing betreft bij een eigenwijze huisarts. Net zo lang blijven zitten in de behandelkamer tot je hem wel hebt. Ik heb dat ook een keer gedaan. Ik heb een zware depressie gehad van 2001 tot 2003. Maar ik heb ook een zeer traumatisch verleden. Dat door een bepaalde triggers opeens naar boven kwam, na jaren weg gestopt te hebben. Bij mij heeft het reguliere traject ook weinig tot niet geholpen. Ik praat niet uit mezelf. Dus we zaten soms 45 minuten zwijgend tegen over elkaar. Ik ben toen meer de alternatieve hoek in gegaan. Reiki, osteopathie en opleiding tot healing (niet afgemaakt vanwege andere redenen) en dat heeft mij wel goed geholpen en doen verder komen. Later nog 2 hele fijne coaches (via uwv) gehad, geen therapeuten dus, waarmee ik nog een stuk verder mee ben gekomen. En nog emdr via de reguliere ggz. Ik heb nog af en toe wel mijn dipjes, meestal mei en sept/okten dec/jan. Maar dat zal ook niet weg gaan. Ik weet dat ik straks extra alert moet zijn op een postnatale depressie. Vriendinnen weten ervan dus die grijpen zo nodig in.
dat is ook niet mis nee osteopathie/ cranio sacraal ook bekend mee evenals reiki toen ik "jong" was( hoewel ik daar niks meer mee doe omdat ik niet zeker weet of de energie wel zuiver is .healingen heb ik ook gehad.hoewel ik dat ook niet zomaar mee doe. er zit toch iemand in je energie en je weet niet vanuit welke intentie diegene het doet en vanuit welke bron. ook ben ik naar een gebedsgenezing geweest en ben ik me meer gaan verdiepen in het geloof.Ik ben het boek gaan lezen van het Ki punt wat me ook soms weer even heeft geholpen al was het alleen maar voor de rust het lezen en ik vond het een mooi verhaal van een man die op reis van is nepal en zijn kracht leerde kennen. Ik heb zon 2 uur geleden een sintjanskruid capsule genomen en ik lijk me er rustig bij te voelen. zoon lig op bed andere zoon is bij mijn ouders en manlief zit in buitenland. En ik voel even rust ! ik ga lekker een filmpje kijken ( ook mijn aandacht verleggen) en zoals ik al eerder zei ik heb zin in chips! morgen ga ik even informeren maar zoiezo wil ik het eerst even met mijn man bespreken.hij is de hele week al overwerken en hem eigenlijk er nog niet goed over gesproken. Hij weet wel hoe ik me voel uiteraard maar over opname of iets heb ik nog niet durven te zeggen.
Lekker jezelf verwennen met een bakje chips. Het gaat tenslotte om de kleine dingen En mij heeft schrijven ook heel veel geholpen. Dagboeken vol. En daarnaast elke dag een negatief punt en een positief punt van de dag op schrijven. Eventueel post its her en der in huis op hangen, in je portemonnee, etc met positieve teksten.
ik heb de tekst in mijn hoofd: soms is loslaten veel krachtiger dan verdedigen of vasthouden. of: laat je meevoeren met de stroom dan tegen de stroom in peddelen. oms lukt het allemaal niet meer geef niet door , ga juist door omdat je juist al zover ben gekomen. je ben krachtiger dan je denkt het helpt soms eventjes.
Ik wil je niet ontmoedigen omdat het lijkt dat je je zinnen hebt gezet op een eventuele opname. Echter denk ik met wat je beschrijft er niet een echte opname indicatie is. Echter is er wel een indicatie voor de specialistische ggz als een poli stemmingsstoornissen. Echt ga met de huisarts ik gesprek en eis die verwijzing. Ik vind het ook schokkend dat je niet bij de poppoli in behandeling bent gekomen en dat je na je laatste bevalling geen zorg heb gekregen. Het wordt echt tijd om idd nu echt voor jezelf te kiezen! Geniet even van de avond idd op de bank en even niks.
Vraag om een verwijzing naar de specialistische ggz en niet de basisggz. Lijkt me dat je klachten daar ernstig genoeg voor is. Heb je die vijf sessies wel gehad? Dat is dan namelijk ook weer onderbouwing dat je verwijzing nodig hebt richting specialistische ggz. Voor zover ik weet betaal je voor sggz alleen eigen risico ongeacht hoeveel sessies je nodig hebt.
Ik beschrijf ook niet alles.Ik zeg ook weleens tegen mijn man ik kan de woorden gewoon nier vinden ervoor. ik heb moeite met naar bed gaan ( wat ik juist zo hard nodig heb ) ik word smorgens ontzettend neerslachtig wakker.soms zijn er dagen dat ik aan zelfbeschadiging denk en ik vrees dat ik het ook daadwerkelijk zou kunnen het enige wat mij daarin tegen houd zijn mijn kinderen. Ik weet niet waarom dat in mijn hoofd opkomt. het voelt voor mij op dat moment als ontladen, mischien wel mezelf straffen doordat ik teleurgesteld ben in mezelf. of mischien wil ik wel die pijn voelen omdat het mij minder zeer doet ik weet het niet. gelukkig godzijdank weet ik me er nog voor te bhoeden. deze gedachten komen echt wanneer ik pieken heb. soms denk ik weleens hoe heb ik zo kunnen denken op dat moment. ik ben dat niet! ik zou zoiets nooit doen. wat ik ook steeds heb is dat ik alles opkrop. het lukt me niet om te huilen schreeuwen . in mijn hoofd schreeuw ik hard en zie ik mezelf alles kapot gooien. maar het blijft daarbij. het lukt me niet om te uiten. Als ik mijn zoontje smorgens op school breng heb ik steeds het idee of iedereen me aankijkt.. ja mischien komt het omdat ik niet opgemaakt ben of gewoon simpele kleding aanheb ik weet het niet. of ik verbeeld het me doordat ik me in het verleden altijd zo heb gevoeld. Ik weet soms gewoon niet meer wanneer ik normaal ben/ doe of daarwerkelijk niet normaal doe . ik zei pas nog tegen mijn man : wie ben ik nu eigenlijk. Ik herken mezelf niet meer. soms twijfel ik aan mezelf als ik praat of ik wel normaal praat. of dat mensen mij gek vinden praten. mijn man vind dat ik dan gewoon normaal doe. Ik ben op heel veel fronten in het verleden zo enorm gekwets dat ik bijna nergens meer een normaal gesprek over durf te voeren. als ik me moet bedenken wat mij gelukkig heeft gemaakt in mijn leven zijn dat bar weinig momenten. mijn kids zijn mijn alles! zelf mijn bruiloft heb ik geen leuke herrinneringen aan.Mijn schoonouders zijn van de "zwarte kousen kerk" en stelden best wel eisen aan ons huwelijk. hielden we ons daar niet aan kwamen ze niet. ( mijn man wilde wel dat zijn ouders kwamen en heb toegestemd ) maar ik heb er heel lang mee gezeten. ik wilde graag een pianoman en mijn ouders wilde die kado geven enz. er werd totaal niet gedacht aan mijn familie. iedereen moet zich maar aanpassen aan hun! denk bijvoorbeeld aan een rok dragen etc. ze domineren heel erg. pas je je niet aan aan hun kring dan ben je raar. tot de dag van vandaag vreet mijn schoonfam nog steeds aan mij ik loop er een beetje voor spek en bonen bij. en dat geeft weleens botsingen met mijn man. mijn man snapt mij volledig maar het blijven toch zijn ouders. en dat snap ik ook wel.Ze komen hier ook bijna nooit evenals mijn schoonzussen. Ze geven dan als reden dat ze denken dat wij niet willen dat ze onverwachts op de stoep staan . dan denk ik bij mezelf je kan toch ook een belletje doen? achja ik probeer me er tot de dag van vandaag een beetje bij neer te leggen maar ik blijf het moeilijk vinden ook voor mijn kids. zijn toch opa oma en ooms en tantes. en de kinderen hebben er totaal geen weet van. Voor de kids zijn ze wel heel lief overigens. wij gaan hun kant meestal op als we ze even niet gezien hebben. och zo zijn er nog zoveel meer dingen .zoals ik al zei ik kan er een boek mee vullen alle kleine dingetjes wegen soms zo zwaar. soms denk ik weleens waar maak je je druk over! Wat ik nog het ergste vind is dat ik bang ben dat mijn kids er onde rgaan lijden. Ik probeer wel als het kan een vriendje van school te laten spelen, Maar soms leid ik de boel te veel dan te vertrouwen op hem ( uit angst dat hem hetzelfde overkomt als mij vroeger ) ik zou zo graag ook visite eens een x krijgen.mijn kinderen zijn nu jong en hebben er geen besef van maar mischien gaan ze later wel vragen: mama waarom komt er nooit iemand bij ons thuis.. hoe moet een psygoloog mijn eenzaamheid , teleurstellingen, verdriet/woede, zelfbeeld omtoveren tot iets positiefs? ik ben zondag met mijn man naar het casino geweest ( kom er nooit ) maar ik wilde er echt even tussen uit met zijn 2en wat we bijna nooit doen .en ik ervaarde voor het wat vreugde. ik was helemaal in de ban van het paardenracespelletje. mijn man en ik samen 1 team. en we deden het best we goed.zaten als 2 amateurtjes helemaal gefocust op die gekleurde paardjes.zien jullie het al voor je? we hebben een 10tje uitgegeven en gingen met 30 terug. en we hebben toch even een pleziermomentje samen gehad. dat wil ik vaker voelen!
als ik mijn berichtjes terug lees vind ik mezelf echt labiel over komen. mijn man zegt weleens dat het buitenshuis totaal niet aan mij af is te zien. ik kom dan altijd heel sterk over. sociaal, meegaand. ik praat er ook nooit over hoe ik me voel met anderen.dit is de eerste x dat ik me zo open gooi.het moet er eens uit
@beautifulboys des te meer reden om echt via de huisarts een verwijzing te krijgen. Je bent denk ik echt gebaat bij hulp van een psychiater en psycholoog in de gespecialiseerde ggz. Juist om alles vanuit het verleden aan te pakken om zo ook in het heden hiermee om te kunnen gaan. En dan denk ik vooral aan een behandeling middels medicatie, cgt en misschien wel emdr. Waarschijnlijk worden je klachten ook alleen maar erger als je nu niet aan de bel trekt. Ik wil je heel veel sterkte wensen want het lijkt me verschrikkelijk om zo gevangen te zitten in dit alles. Meid je kan het!!! Deze post is een eerste begin denk ik zo, ik hoop dat je wat hebt aan alle adviezen van de dames hier.
Wat fijn dat je je verhaal er hier in ieder geval uitgooit! Als het je te veel energie kost om alles uit te zoeken hoe het zit met vergoedingen zou ik echt aankloppen bij een andere huisarts en/of de gemeente. De MEE kan ook ondersteunen in de zoektocht naar passende hulpverlening.