Hier hetzelfde wat betreft die ontsluitingsweeen. Ik werd ook heel misselijk. De kraamverzorgster kon geen emmer vinden en kwam toen met mijn mooie schaal aan...gelukkig heb ik niet hoeven spugen
Lucky you! Bij mij kwam mijn avondmaaltijd er bij 3/4cm ontsluiting uit en mijn lichaam vond het nodig om rond de 8cm ook nog een zooi eruit te gooien. Dat vond ik het ergste van de weeen haha. En dat het midden in de nacht (3.30u) begon. Mijn nachtrust is mij heilig en die kon ik dus wel vergeten . Gelukkig kreeg ik er ook iets heel moois voor terug, maar dat had van mij ook allemaal gewoon 's morgens mogen beginnen
Ah vervelend dat je zo moest spugen Inderdaad jammer dat we niet kunnen plannen wanneer het begint. De eerste begon bij mij ook in de nacht...ik had echt slaaptekort...
Ach, was maar 2x en verder echt een hele soepele bevalling gehad. Maar je moet ergens over kunnen klagen toch? Ik ben poliklinisch bevallen en stond gewoon op uit de rolstoel om naar de auto te lopen, wat niet helemaal de bedoeling was volgens de verpleging. Maar thuis moet ik toch ook zelf naar het toilet etc lopen? Dan kan naar de auto ook wel... ik liep 3 dagen later ook alweer in het dorp voor een snelle boodschap (zonder dochter, die bleef even bij papa). Ik vond de pijn van de weeen etc verdraagzaam en heb dus ook geen pijnstilling gehad. Iedereen vertelt altijd alleen de negatieve dingen, want die zijn spannender om te vertellen.
Mee eens. Ik heb ook twee prima bevallingen gehad, zonder pijnstilling. Was gewoon niet nodig. Er is verder ook weinig 'spannends' gebeurd, dat volgens mij in het geval van een bevalling alleen maar positief is. Nu de derde in zicht en ik moet zeggen dat ik toch wel wat nerveus begin te worden. Gaat de derde ook zo goed? 'Kan' ik het wel? Etc...
Ik vond de weeen niet zo spannend eigenlijk. Als ik maar goed op m'n ademhaling lette, was het prima te doen. Het persen vond ik veel vervelender, maar dat komt omdat zoon scheef lag en er dus niet uit wilde. Heb bijna twee uur geperst. Ontsluitingsfase duurde 8 uur.
Het begon bij mij altijd heel rustig.. Echt een beetje buikpijn wat een paar seconden aanhoudt, en dan steeds langer.. Het gaat ook steeds een beetje meer pijn doen, tot je op een gegeven moment echt wel weet, this is the real deal (ik wel ten minste ) Tot 6/7 cm vind ik het altijd goed te doen.. Heb op mijn gemakje (bij de laatste twee kids) een serie liggen kijken.. Tot ik me moest gaan concentreren om de pijn weg te zuchten.. Je voelt het als een soort golf.. pijn wordt steeds heftiger, komt tot een hoogtepunt en zakt dan weer weg.. Op het moment dat de pijn zo heftig wordt dat ik denk pffff ik kan niet meer, dan ben ik op 10 cm
Ow en ik vond persweeen heerlijk.. Eindelijk wat kunnen doen.. De pijn weg drukken als het ware... Tot het hoofdje staat.. Das ff naar
Ja, dit. Als je een keer een goeie besmetting met het norovirus te pakken hebt gehad, dan weet je een beetje wat voor soort pijn het is
Ik ben ook heel benieuwd hoe dat in zn werk ging dan? Hoe wist je dan dat je aan het bevallen was? Ik neem aan dat je niet lekker lag te Netflixen en opeens dacht "hey verrek, wat ligt er nou tussen mn benen? Oh, de baby is geboren" Ik bedoel, er moet toch íéts gebeuren in de aanloop naar de uitdrijving? Wat voelde je dan wel?
Ik voelde inderdaad niet niets. Misschien een beetje vreemd verwoord maar wat ik voelde was niet anders als wat ik ervoor voelde. Ik had al sinds week 20 last van mijn (onder)rug. De dag dat ik bevallen ben had ik ook last van mijn onderrug. Niet echt pijn maar meer een zeurend gevoel, alsof ik ongesteld moest worden. Hetzelfde gevoel als wat ik gedurende de zwangerschap al had. Ik heb 's avonds de vk gebeld omdat ik een klein beetje bloedverlies had. Gezien mijn termijn (39.6) kwam ze langs en bleek ik 7 cm ontsluiting te hebben. Als ik niet gebeld had, had ik het samen met mijn man gedaan denk ik.
Hoe mijn weeën voelde? Alsof iemand mijn baarmoeder via mijn navel naar buiten probeerde te trekken... En daar werd ik kotsmisselijk van, een keer of 8.
Ook weer heel anders, ik vond dus echt *iedere* centimeter door het geboortekanaal heeeeel pijnlijk, zeker niet alleen het staan van het hoofdje! Misschien omdat ik een behoorlijk grote baby er uit aan het werken was? Bijna 4400 gram.
Voor mij voelde het als (zware) buikkrampen. Die langzaamaan steeds heftiger werden. Maar ik moet eerlijk bekennen dat ik het mee vond vallen. <-- Ik had alleen buikweeen. De persweeën daarentegen vond ik wel heel onaangenaam. Net zoals iemand hiervoor al noemde, je lichaam geeft in alles aan je kindje naar buiten te willen stuwen en dat is niet tegen te houden. Als je die kan wegpuffen ben je echt een held.
Hier in de ochtend een paar pijnlijke steken in m'n buik die aanhielden toen ik gong douchen. Maag en darmen geleegd daardoor wist ik dat t begon. Hierna paar uur in bed vertoeft en weet daar weinig meer van. Rond 13.00 in een weeenstorm beland met alleen rugweeen. Zoveel spanning alsof je op klappen staat met ern duidelijke piek. De pijn kon ik prima hebben, hele bevalling niet als pijnlijk ervaren. Meer oncomfortabel. Maar geweldig kijk al uit naar de volgende keer als ons dat gegeven is.
Grappig, die vergelijkingen met darmkrampen. Ik vind het daar dus totaal niet mee te vergelijken. Ik heb regelmatig darmkrampen (heel gevoelige darmen, reageren direct bij stress) en ik kan daar veel minder goed mee omgaan dan met weeën. Bij de eerste was ik daar ook bang voor, 'wat als het nu darmkrampen x 10 zijn', maar het bleek een totaal ander soort 'pijn' te zijn. Het enige wat me echt irriteerde was die buik die keihard werd. Bij de tweede bevalling dan, bij de eerste lag ik in bad en voelde ik dat veel minder. Nu ga ik dus weer in bad tijdens de ontsluiting. Van het staan van het hoofdje heb ik bij beiden niets gemerkt. Ik vond het persen de tweede keer alleen veel enger, omdat ik niet die gewichtloosheid had van in bad, en ik het gevoel had dat het niet zou passen.
Eigenlijk wil ik daar helemaal nog niet aan denken... Maar die volumeknop herken ik wel. Ik vond het steeds tot een cm of 7-8 wel te doen, vervelend en liever deed ik het niet, maar niet onoverkomelijk. Buikweeën vond ik minder erg dan de rugweeën, die waren echt verschrikkelijk. Daarna werd het, zeker bij de 3e echt onhoudbaar en dacht ik echt niet meer verder te kunnen. En toen was ik er bijna. Persen heb ik steeds een opluchting gevonden: gelukkig, nu kan ik ook wat doen. Mijn 3e heb ik er in 2 minuten uitgeperst.
FIjn he zo´n derde.. Ik heb welgeteld 1 keer geperst.. Toen zei ze.. even zuchten en bij het zuchten FLOEP daar was ze haha. De verloskundige zei haha je hebt haar er gewoon uit gezucht
Jaa zou kunnen dat dat het was.. Onze oudste was ook 4 kg maar ik vond het persen echt een opluchting
Idd, 1 flinke perswee en daar was hij... Ik denk dat het hoofdje 2 seconden gestaan heeft, toen riep de vk: niet persen als je geen wee hebt he! Maar die ene wee hield aan tot hij eruit was. Ik was het ook goed zat hoor, dus mijn enige gedachte was: hup. eruit jij! Klein scheurtje, 2 hechtinkjes, zo gepiept! Dat was met de eerste wel anders, ruim een uur geperst, knip gehad, in het vruchtwater gepoept, dus die knip was flink gaan ontsteken, ben je mooi klaar mee...