Mijn baby is 6 maanden en al een paar weken nagenoeg de hele dag aan het jengelen. Er zijn weinig of zeer korte momenten waarop hij lekker ligt te spelen en heel blij is. Als ik met hem wandel of hem op de arm heb vind ie alles prima, maar liggen is 2 min en dan jengelen wat overgaat in huilen. Ik geloof best in ontwikkelingssprongen, bij mijn dochter was dat dan een paar dagen of een week en daarna kon ze ineens dingen. Die link kon ik dus leggen. Mijn zoontje nu heeft een spreidbroekje dus ik snap ook dat hij gefrustreerd is. Hij wil van alles naar lukt. Maar goed, ik ben heel eerlijk als ik zeg dat ik er geregeld tegenop zie om op mn vrije dagen de hele dag met hem te zijn. Ik word zo gek van dat gejank. Als ik hem naar bed breng gaat hij standaard huilen. Hij gaat erin zodra ik zie dat hij moe is, soms zelfs eerder als ik een beetje bijhou hoelang hij wakker is geweest. Maakt allemaal niets uit, ik kan 3x terug voor een aai of speen. Soms laat ik hem huilen, omdat ik weet dat hij moe is. Hij valt dan wel in slaap maar wordt geregeld ook snel wakker. Vaak 3 kwartier, de bekende slaapcyclus van baby's. Maar....als de oppas, leidster op kdv of mijn man hem naar bed brengt gaat hij meestal gelijk slapen. Dus ik begin me af te vragen of een baby van 6 maanden dit al bewust kan doen? Wil hij graag bij mama zijn? Ook als ik hem geen aandacht geef op het speelkleed bijv huilt ie. In de draagzak vind hij fijn, doe ik dus ook geregeld, maar hij kan ook gewoon prima in zn bedje slapen. Maar biu mij is het altijd gedoe. Ik vind het echt heel erg vermoeiend, de hele dagen een huilende baby is niet leuk. Ook voor mn oudste niet, maar ik word er zelf het meest zenuwachtig van. Ik schiet onderhand steeds in de stress als ik het hoor, negeren vind ik lastig omdat ik bang ben dat hij het niet bewust doet en ik aan zijn behoefte voorbij ga zeg maar. Ik wil hem het gevoel geven dat ik er altijd voor hem ben, maar schiet ik hierin door? Ik probeer hem echt niet bij elke kik op te pakken, maar hij gaat al snel echt hard huilen. Ik ken dit niet zo van mn oudste hoewel zij temperamentvoller was dan mn zoontje is. Is dit herkenbaar? Moet ik hem gewoon maar laten huilen?
Een baby van zes maanden doet nog niks bewust. De meeste baby's zijn het sterkst aan hun moeder gehecht, daarom krijg jij de volle laag. Heel fijn . Mijn dochter was precies zo, bij mij was alles goed, maar haar neerleggen om zelf te spelen; echt niet. Dit verbeterde enorm toen ze leerde zitten en kruipen. Maar voor die tijd was ik bijna blij om naar mijn werk te gaan, eindelijk rust. Er is natuurlijk niks mis mee om hem af en toe te laten huilen als je een 'nu even niet!' momentje hebt, en zeker ook met slapen als hij gewoon echt moe is, dan moet hij zich maar even in slaap huilen. Maar verder zou ik er maar het beste van proberen te maken en hem tegemoet komen. Het zal echt beter gaan als hij zich meer ontwikkelt.
Ik weet wel dat mijn zoon van bijna 6 maanden bewust zijn speentjes en speeltjes het bed en box uitgooit terwijl hij mij aankijkt en begint te lachen als ik ze terugleg. Hij weet dat ik reageer en hoe ik reageer. Maar ik denk niet dat hij bewust zal huilen. Mijn zoontje heeft momenteel verlatingsangst en bij mij wel het meest. Misschien speelt dat bij jou ook wel. Merk dat hij dan ook meer huilt met slaapjes en zodra ik binnenkom wil hij niet dat ik wegga, dus probeert hij wel wakker te blijven. Als ik na een aai en kus weer wegga gaat hij weer huilen. Maar valt met een minuut of 2 weer in slaap.
Die van ons is 6 maanden. Heeft momenteel koorts maar we hebben nu t blaasspelletje. Ik blaas over dr heen en zij gaat lachen. Als ik doe alsof ik blaas verwacht ze m, komt ie niet dan kijkt ze verbaasd en gaat daarna heel ondeugend lachen. Maar denk dat meer die 'verbanden en patronen' is
Niet alles gelezen maar de titel doet me gelijk denken aan de uitspraak: Een baby kun je niet verwennen. Mijn dochter de eerste 3 dagen van haar leven keurig na het voeden/verschonen/knuffelen terug in haar wiegje gedaan. Ging prima. Toen een keer of 2 lekker bij me laten slapen. Daarna weer zoals het "moet" en toen ging ze huilen. Ik was echt verwonderd want ik vind dat dus wel erg slim gedrag. En bewust. Hoe klein ook, ze kon voor zichzelf bepalen dat het dus ook anders kan en ze wist dus dat ze nu ineens weer in haar wiegje gelegd werd en niet zoals het dus ook kan bij mama mocht slapen. Ik vind dat dus bewust gedrag. Ook het je volgen en naar je kijken in de box hoe klein dus ook vond ik opvallend. Had echt het gevoel dat ze je daardoor heel goed leren kennen en heel goed registreren wat je doet hoe je op iets reageert en idd wat je zwakke punten zijn. Dus mijn antwoord op alleen je titel is: JA!!!
Ik denk dat een baby zeker weet wat fijn is en wat niet, en daarop reageert. Maar bewust het idee 'ik ga huilen want dan krijg ik m'n zin'... nee, daar geloof ik niet in.
Helemaal mee eens. Vooral als je bedenkt dat baby's nog niet kunnen praten en huilen dus de enige manier van communiceren is!
Dat een baby niks bewust doet wil ik niet zeggen. Volgens mij weet een baby heel goed dat hij aandacht krijgt als hij gaat huilen. Baby's zijn echt niet gek. Je leert ze het namelijk ook al vanaf het begin, omdat je reageert op ze als ze huilen. Het gebeurd hier wel dat mijn zoontje lekker ligt te spelen en zodra hij mij dan de kamer binnen ziet komen dan begint hij te jengelen. Je maakt mij niet wijs dat het dan geen aandacht vragen is. Natuurlijk huilt hij niet alleen om aandacht, maar ook als er wat is(pijn, honger, vieze luier) en dan moet je er natuurlijk op reageren. Maar als je zeker weet dat er niks is kun je hem volgens mij ook wel even laten liggen. Mijn zoontje begint ook wel eens meteen te jengelen als ik hem in de box leg. Meestal zeg ik dan wat ik ga doen en dat ik zo weer terug kom. Ik kan nu eenmaal niet de hele tijd naast hem blijven zitten. 9 van de 10 keer is hij dan ook zo stil. Ik zou er gewoon een beetje mee gaan 'oefenen'. Je hoeft hem niet de hele tijd te laten huilen. Maar je moet tenslotte toch ook wel eens naar de wc, stofzuigen, je oudste verschonen, etc.
dat je kind huilt als hij jou wil, dat klopt. Dat hij dat meer doet bij jou als bij anderen, dat kan ook, in dat opzicht is het bewust. De vraag is of het vreemd of erg is. Jij trekt het even niet, en daar wil ik op geen enkele manier aan voorbij gaan. Dat mag je zo voelen en het is heel goed dat je daar alert op bent! Ik denk ook dat hij best mag huilen in bed als dat voor jou nu even nodig is en het behapbaar houdt. Maar ik denk ook dat hij je verder even erg nodig heeft en dat het voor jullie allemaal een goed idee is om daar in mee te gaan voor zover dat lukt. Geef hem de aandacht die hij nodig heeft, maar blijf inderdaad alert op jouw gevoel erbij. Je hebt zelfs kans dat als jij er weer rustiger in kan staan, hij minder dreinerig wordt, omdat jouw aandacht weer positiever wordt. Het wordt makkelijk een negatieve vicieuze cirkel. Hij doet het niet om jou te pesten, hij heeft jou gewoon extra nodig. Die gedachte kan het misschien wat makkelijker maken om vol te houden.
Ik denk dat @Zoe123 bedoeld dat een baby van 1 week niet eens weet dat die flapperende dingen zijn eigen handen zijn dus laat staan dat hij weet wat jouw zwakke plekken zijn Ik sluit me verder aan bij fuddey
Dat hij huilt omdat hij je ziet en graag aandacht van je wil, betekent niet dat hij je 'bewust manipuleert'... Natuurlijk wil hij aandacht van je, hij is een baby, niks fijners dan aandacht krijgen van je moeder!
Bewust manipuleren is ook de verkeerde omschrijving. Ik bedoel meer of ik zelf op deze leeftijd hem verkeerde patronen kan aanleren. Of is hij daar te klein voor? De een zegt vanaf 6 maanden gaan ze het snappen, de ander zegt het is een baby en die kun je nog niet verpesten. Ik ben vooral bang om hem dus verkeerde gewoontes aan te leren. In de draagzak bijv vind hij fijn, ik ook maar niet de hele dag. Ik ben ook bang dat ik hem aanwen te slapen in de draagzak ipv in bed. Dat soort dingen.... Dit weekend viel het me ook weer op, als ik hem naar bed doe is het huilen. Ook als ik terugkom. Als man hem naar bed brengt is er niks aan de hand of hij hoeft maar 1x terug, waar ik wil 3x terug moet of hem er zelfs uit moet halen omdat hij blijft schreeuwen. Volgens mij is dit ook een lastige fase die 6 maanden, herkenbaar? Ik word soms stapelgek van hem, ben vanavond in tranen uitgebarst omdat ik het gehuil niet meer kon aanhoren. Hij is van een vrolijk kindje veranderd in een ontevreden baby die zoveel huilt/jengelt, vechten tegen zn slaap maar gewoon heel moe zijn etc. En dat is al dik 3 weken zo, ik vind het vreselijk!
Het is ook een lastige fase. Onze zoon zit het liefst de hele dag rechtop, maar dat kan hij nog niet zelf. Ze willen ineens van alles maar zijn nog te klein om het te kunnen of te snappen en die arme droppies kunnen alleen maar huilen om iets duidelijk te maken. Dat zal ook nog wel even zo blijven. Ze hebben er zelf het meeste last van
Oh joh je wordt zo bang gemaakt door andere mensen. Doe vooral wat voor jou én voornamelijk voor hem werkt. Ik heb mijn oudste de eerste paar maanden op mij laten slapen, daarna sliep hij alleen als ik naast hem zat of hem voedde, ik kreeg van iedereen een stortvloed van commentaar over mij heen. Uiteindelijk kon ik hem gewoon in bed leggen, kus geven en weglopen en viel hij gewoon in slaap. Het komt echt allemaal goed, bij de een duren sommige dingen gewoon wat langer dan bij de ander. Maar dat aanwennen moet je je echt niet druk over maken. Slaapt jouw kindje het liefste in de draagzak? Geef er aan toe, het gaat echt vanzelf over.