Onze baby van 11 maanden is een lastige slaper. Tot een maand of 6 viel ze netjes zelf in slaap en lachte ze me zelfs de deur uit. Maar toen kwam de verlatingsangst. Daarbij hangt ze erg aan mij; mama weg=blinde paniek. Overdag leg ik haar uit dat ik even naar de wc ga en zeg ik dat ik zo weer terug kom. Daar is ze niet blij mee, maar het is te doen en zo oefenen we. (naast eeuwig kiekeboe) De slaapjes zijn echter één groot onrustig 'ding'. Ze valt niet zelf in slaap, wat ik ook doe. Laten huilen zorgt voor hartverscheurende paniek, die aanhoud tot ik weer binnen kom (ook als ik iedere 5 minuten kom kijken). Dan legt ze haar hoofdje op mijn schouder en blijft ze na hikken, tot ze uiteindelijk in slaap valt tegen me aan. Zet ik door, dan houdt ze eeuwig vol en oogt ze doodsbang. Sinds een paar dagen wil ze opeens geen borstvoeding meer. Daarvoor viel ze aan de borst in slaap en legde ik haar over, zowel overdag als om 19.00. Dan kwam ze nog wel 's nachts, waarbij ik haar soms weer terug in bed legde en soms 'vergat', waardoor ze tussen ons in verder sliep. Nu geef ik haar een flesje afgekolfde melk, waarbij ze niet in slaap valt. 'Probeer' ik haar in bed te leggen, waarna ze flink huilt. Als het te erg wordt haal ik haar op, leg ik haar bij me op het grote bed en slaapt ze binnen 10 minuten. Vervolgens leg ik haar in bed. Een kleine opgave voor mij dus, maar ik blijf periodes houden waarin ik denk 'ze hoort zelf in slaap te vallen', 'verpest ik het zo niet'. Wat zijn jullie ervaringen hiermee en wat denken jullie? En daarbij... Hoe lang duurt in jullie optiek verlatingsangst, want ze heeft het zo heftig en al zo lang? Mijn oudste heeft hier amper last van gehad, dus ik kan ook niet vergelijken. Alvast bedankt!
Mijn dochter heeft het maar 2 weken gehad, dus niet zo lang als die van jou. Heel af en toe heeft ze nu nog zo'n avond waarop ik naast haar moet blijven zitten tot ze slaapt. Maar dat is dan ook alles wat ik doe. Naast haar zitten en naar de muur staren. Binnen een kwartier slaapt ze en kan ik naar beneden. Ik heb er dus gewoon aan toe gegeven. Ik was al verbaasd dat het zo kort duurde, had verwacht dat ik wat langer naast haar moest zitten. Is dat geen optie om te proberen?
Dat probeer ik ook wel eens, maar meestal gaat ze dan keten. Staan in bed (neerleggen, weer staan, neerleggen, weer staan; ook al is ze nog zo moe) Als ze in de avond wakker wordt probeer ik eerst een hand op haar borst/of rug (net hoe ze ligt) tot ze slaapt. Dat helpt soms wel, maar alleen als ze al geslapen heeft en dus nog suffig is. Niet als ze voor het eerst moet gaan slapen. Ook 'help' ik haar dan natuurlijk nog steeds in slaap.
En als je haar negeert, terwijl je naast het bed zit? Mijn dochter is af en toe net een hond op zoek naar een fijn plekje in haar mand. 10x keer dat hele bed door kruipen, hoofd neerleggen, nee toch niet hier, hier even proberen dan, nee ook niet, nog even zitten, nee toch liggen, ow hier is nog een heel klein hoekje, wat als ik nou mijn been uit het bed hang, aaah jaaaa dat is fijn. En ondertussen probeer ik strak naar de muur te blijven staren. En niet te lachen...
Mijn zoontje heeft gemiddeld een half uur nodig om in slaap te vallen. Hij gaat staan, rollen in bed, zitten, staren. Ofwel hij is hartstikke druk op zijn manier. Dan opeens valt hij als een blok in slaap. Zo ineens! Ach, ik heb ook even nodig om in slaap te komen. Is niet eeg hoor.
Ik zou verder gaan zoals je nu doet als dat voor jou te doen is. En wat verpesten betreft, nu ze zo hevig in haar verlatingsangst zit denkt ze echt niet: als ik huil krijg ik mijn zin. Ze Is op dit moment echt bang. Er komt misschien een moment, maar misschien ook niet, dat je merkt dat ze niet meer bang Is maar niet wil gaan slapen. Dat herken je echt wel en dan kun je altijd nog slaaptraining gaan doen.
Je kindje is nog heel klein. Ik denk dat je aanpak prima is. Ze heeft behoefte aan nabijheid. Helemaal niet gek en juist gezond als kindjes daarom vragen. Soms moest ik als ouder een beetje wennen aan een andere situatie dan 'de norm'. Maar als ik dan weer dacht vanuit mijn zoon, vond ik het ineens volkomen logisch. Alle fases gaan voorbij. Je merkt vanzelf wanneer ze weer meer toe is aan wat afstand bij het in slaap vallen. Dat kan ook zonder dramas, huilen en slaaptrainingen.
Die van ons is 6 maanden dus wij krijgen nog een uitdaging. Je kan hooguit proberen, mits je daar een goed gevoel bij hebt, bij t middagdutje gewoon de kamerdeur open te laten en een beetje op de verdieping rommelen (was opvouwen, ophangen, opbergen etc) zo nu en dan wat op dr kamertje brengen aan wasgoed ofzo en als ze kletst lekker terug kletsen, niet te ingewikkeld maken en vooral lekker saaaaaai (rustig praten, rustig lopen, op je gemak). Bed is fijn, geen straf en ze ligt toch even in een rustige omgeving zonder al te veel impulsen dus t koppie kan in elk geval wat tot rust komen ookal hoop je op een slaapje, even liggen is ook al winst, mama is nabij en die kan ze horen en je was moet toch gedaan worden. Gaat ze slapen is t goed, slaapt ze niet kan je dr alsnog bij gaan zitten. Iets van een doekje met je luchtje of een gedragen tshirt om dr matras heen heb je denk ik ook al geprobeerd?
@samarinde01 : Jouw post zorgt er voor dat ik vanavond met de behoefte van mijn zoontje mee kon gaan en hem bij ons in bed in slaap kon laten vallen. Niet zonder te denken 'dat dat niet goed is', maar wel met de gedachte er achteraan 'Hij heeft ons nodig'
Ikherken het. Zoontje heeft het nu ook nodig, wel alleen savonds. Andere slaapjes lukt hem wel. Als we direct blijven bij hem dan gaat hij keten. Als hij dan blijft huilen gaan we naar hem toe en leg ik m'n hand op z'n ruggetje, verder geen oogcontact. Dan wordt hij langzaam rustiger en valt in slaap.
hou dit vast voor de fases die nog komen gaan. Onze jongste zoon is een prima slaper, maar soms heeft hij een fase dat het even lastiger gaat. Deze week wilde hij 's avonds nog niet naar z'n eigen bed. Hij is 3 nachten in ons bed in slaap gevallen, we konden hem daarna zonder probleem overleggen naar z'n eigen bed. En de afgelopen twee nachten wilde hij wel weer zonder mopperen in z'n eigen bed in slaap vallen. Je merkt zelf echt wel of er een 'verkeerde' situatie ontstaat en daar kun je dan altijd je aanpak op aanpassen. Ik vind het altijd zo jammer dat mensen zo bang zijn om iets aan te passen in de routine, omdat ze bang zijn dat je meteen in allerlei ongewenste situaties belandt.
Och wat fijn! Het ontroert me. Je schrijft precies zoals ik me destijds voelde. Achteraf ben ik heel blij dat ik op fora meer mensen tegenkwam die gewoon deden wat werkt ipv 'de norm'. Dat gaf mij toen het vertrouwen om mijn hart steeds meer te gaan volgen. Daar ben ik achteraf nog elke dag blij mee. Vandaar dat ik hier nog wel eens rondhang in de hoop iemand anders een hart onder de riem te steken op diezelfde manier. Fijn om te lezen dat dat ook wel eens lukt ☺️
Ja, het blijft lastig om je gevoel te volgen. Dat is mijn grootste struggle in het moederschap wel geloof ik. Waarmee ik uiteindelijk mezelf enorm gespannen en gefrustreerd maak. Ik ben daar vaak erg onzeker over. Terwijl mijn partner veel meer is van: Het zal even nodig zijn, hij pakt het straks wel weer op. En ik kom achteraf ook altijd tot de conclusie dat het luisteren naar mijn zoon meer deed dan daar vol tegenin te gaan omdat het zo 'hoort'. Maar fijn inderdaad om dan soms die bevestiging te horen dat het zo goed is.
Dit lezen was echt heel fijn, ik heb namelijk precies hetzelfde met mijn zoontje van 11 maanden. Je leest overal dat laten huilen de oplossing is, maar dit gaat zo tegen mijn gevoel in. De reacties hier geven weer een andere kijk, heel fijn!