Hallo dames! Sorry laat soms weinig van me horen. Gefeliciteerd h&h!! Spannende tijd voor jullie. Cindy balen dat het zo lang duurt!! Diddeltje fijn dat je weer weet wanneer je weer kan beginnen. Hier de tp gehad en nu aan het broeden. de embryo was alweer aan het delen na het ontdooien. Heel grappig hebben er een foto van gekregen en ze kon precies vertellen wat de placenta ging worden enz.. de embryo was ook al door zn schil gekomen dus zag er allemaal heel goed uit. Maar juichen niet te vroeg, al Zovaak fout gegaan. Wachten rustig de test af.
Dank je wel Lieke, duimen dat het bij jou ook goed mag gaan! Ik probeer nuchter te blijven omdat de angst er is maar die wil ik niet de overhand geven.
Spannend lieke! Ik duim hard met je mee. Hier helaas nog steeds niet ongesteld we hebben een grote follikel gezien op de echo van 15 juni. Dus ik zal toch echt ongesteld moeten gaan worden deze week. We hebben voor de zekerheid een zw test gedaan maar die is echt wit. We vrijen met condoom dus kan ook eigenlijk niet. Het zkh denkt dat mijn lichaam gewoon vertraagd is. Ik wil woensdag weer gaan bellen. En een afspraak maken voor een echo. Wil wel dat mij lichaam klaar is voor een nieuwe poging. Maar even afwachten nog dus..
he meiden, sorry dat ik zo lang niks meer van mij heb laten horen. Er is super veel gebeurd en ben verhuisd waardoor ik een tijdje zonder internet zat. Ik ga straks even 15 pagina's bij lezen om te weten hoe het met jullie allemaal is gegaan. (Alvast sorry voor t lange bericht) Even een opsomming van de afgelopen 2 maanden vanuit mij: 18 april is Sem geboren en overleden en heb het er echt heel moeilijk mee gehad. Ik heb veel troost gehad toen hier bij jullie. Ik had helaas niet veel tijd om te rouwen omdat wij ons huisje uit moesten. Ik heb vanaf mei moeten beginnen met inpakken en in die tussentijd heb ik nieuw werk moeten zoeken omdat mijn baas het contract niet deed verlengen. Ook moest ik geregeld naar het ziekenhuis voor controles omdat ik 2x flinke nabloedingen kreeg, maar gelukkig na 2,5 weken na de geboorte van Sem had ik zo goed als geen bloedingen meer. Wij zijn vanaf de 15 juni over naar ons nieuwe huisje en zijn nu nog druk bezig met alles in te richten. Maar Semmie heeft al een mooi plekje in het huisje gekregen (zie foto). Ook hadden we 25 mei de uitslag van ons bloedonderzoek bij de genetica en daar kwam uit wat we al wisten. Maikel (mijn vriend) heeft ook die zelfde translocatie als Sem, alleen gebalanceerd. Ook kwamen we er achter dat je dit dus alleen door kan geven als je drager bent (aka een gebalanceerde translocatie). Dus zijn moeder, die ons nooit wat heeft verteld, het dus ook heeft. Nu ook na alles zegt ze dat ze het er heel moeilijk mee heeft, maar alsnog doet ze de moeite niet om ons te vertellen wat zij weet. Als we erover beginnen word ze verdedigend en boos. En zij vind zichzelf meer een slachtoffer dan ons. Ze heeft in die 2,5 maanden nog geen enkele keer gebeld/geappt met de vraag hoe het met mij gaat. Terwijl ik wel appjes stuur met; "hoe is het mams?" en "dit is de uitslag van het bloedonderzoek..... etc" En daar antwoord ze niet eens op. Dus ben er eigenlijk een beetje klaar mee. maargoed. De dame van de genetica zei dat we mochten beginnen met de pgd, dus ze zou ons een intake plannen, maar dat kon nog zeker 2/3 maanden duren, dus ze raadde ons aan om het tussendoor nog eens op de "natuurlijke" manier te proberen als we het aandurfde. Dus wij dachten; "nja waarom niet? Het duurt toch nog super lang" Dus niet, wij mochten 19 juni hadden we de intake al maar ik moest die dag ook ongesteld worden (plusminus want mijn cyclus is nog niet optimaal hersteld). Ik werd dus niet ongesteld, maar had ook geen positieve test. Dus bij de intake had ik dat vermeld en ze zeiden dat ze ons toch zou starten en ons bloed zou afnemen en mocht ik zwanger zijn konden we altijd nog stoppen. Dinsdag had ik een heel licht positief testje, dus we waren super happy, maar ook weer niet. Dus hebben even een kaarsje aangestoken en ging hopen voor t beste. Maar helaas de dag erna heb ik flinke buikkrampen gekregen en begon te bloeden. en die bloeding hield aan tot vandaag dus ik heb vanmorgen nog een testje gedaan en die was negatief. Dus helaas een miskraam. Maar we zien dit als iets positiefs, en nu kunnen we toch beginnen aan de PGD en nu weten we echt heel zeker dat het op de "natuurlijke" manier echt niet gaat voor ons. Ik heb ondertussen ook nieuw werk (mediamarkt), ondanks mijn collega's super lief zijn, voel ik mij er toch niet helemaal thuis. Ik werk normaal in de kinderopvang, maar omdat je daar zo vaak werkt met een 0-uren contract, is het helaas niet anders even Sorry alsnog voor t lange bericht, maar ik wilde jullie graag laten weten dat ik niet helemaal van de aardbol was verdwenen hihi
Jeetje yusje, wat een hoop meegemaakt. En nu opnieuw een miskraam. Ik hoop dat jullie snel door kunnen met alle pgd testen. Jammer dat je schoonmoeder zo reageert. Ik snap dat je wat meer afstand van haar neemt. Jullie hebben zelf al zoveel verdriet. Wel ontzettens mooi jullie plekje voor Sem. Dikke knuffel voor jullie!
dankjewel, het is weer even heftig, maar ik hoop dat als we strakjes beginnen aan de PGD het allemaal wat beter word. Helaas lees ik dat jij en Lieke het er best moeilijk mee hebben de laatste tijd. Hopelijk zit er bij jullie ook snel goed nieuws bij! Ik duim voor jullie dames <3
Dag dames, Helemaal nieuw op een forum. Hopelijk heeft iemand iets aan mijn ervaringen en evt tips en andersom natuurlijk ook! Bij ons in de familie is al lang bekend dat er een translocatie zit bij chromosoom 13 en 17. Onbezorgd als we waren besloten mijn vriend en ik te stoppen met anti conceptie (Dec 2015) we wisten van een evt pgd traject af maar aangezien iedereen in de familie gezonde kindjes heeft gekregen zijn wij jong begonnen zodat mochten er problemen komen onze leeftijd nooit in de weg zou staan. 1 Feb 2016 een clear blue in handen met de tekst ''zwanger''. Vele echo's volgden waarop het er allemaal uitzag als een normale zwangerschap. (Zou het dan toch in 1 keer goed gaan) Besloten om een vlokkentest uit te voeren, helaas op de echo van de vlokkentest zodanige afwijkingen te zien dat we te horen kregen dat ons dochtertje niet levensvatbaar zou zijn. Deze zwangerschap opgewekt met tabletten. Eind maart bevallen en gelijk opgegeven voor pgd, dit wilde we niet nog eens meemaken. Inmiddels het stimuleren, de punctie (27 eicellen) achter de rug. Helaas geen tp ivm overstimulatie, onze eicellen zitten tot morgen in de vriezer. Ze ontdooien de helft als een soort risicospreiding (iets met het klimaat in het lab waardoor je in 1 keer al je eicellen kunt verliezen) morgen worden er 12 ontdooit en en bevrucht via Icsi, als er een geschikte embryo tussen zit 1 juli de terugplaatsing. Inmiddels zoveel verhalen gelezen, er is geen pijl op te trekken. De spanning neemt nu heel erg toe, eerst aftellen tot het prikken, daarna aftellen tot de tp, nu weer aftellen tot de tp ivm overstimulatie. Iedereen om ons heen raakt zwanger en heb zo genoten van mijn eerste zwangerschap, we zijn er zo aan toe! (Voor vele vast herkenbaar) Ik hoop dat ik naast werken, mijn huisdiertjes, vriendinnen en 5 keer per week sporten wat nu geen voldoende afleiding meer biedt ook afleiding kan hebben van jullie (positieve) verhalen en tips voor evt de wachtweken etc! Liefs Meisje Sera
Jeetje Sera, wat een verhaal zeg. Wat ontzettend verdrietig dat jullie dochter niet levensvatbaar was. Ik snap je spanning en duim heel hard dat jullie een super embryo mogen gaan krijgen. Afleiding in de wachtweken.. pff ja die wachtweken zijn vreselijk. Je hebt al veel afleiding wat ik zo lees. Helaas is er niet iets specifieks wat helpt. Hier alles van je afschrijven werkt voor mij qel heel fijn. Iedereen snapt je gevoel en weet wat je doormaakt. Lucht lekker je hart en probeer al je dagelijkse dingen te blijven doen. Ik duim voor jullie!
He @MeisjeSera Ik snap jou verhaal meteen! Mijn vriend is zelf ook dragen van een translocatie (4 &10) en wij hebben, ondanks we het wisten en ook met het idee van; het zal wel goed komen omdat in mijn vriends familie aleen zijn oom het had, het toch graan proberen. Helaas bij ons hebben wij ook afscheid moeten nemen van ons mannetje op 19 weken omdat hij ook niet levensvatbaar zou zijn. Wij hebben afgelopen maandag de intake gehad en hopelijk mogen wij ook snel beginnen. Maar hoorde dat helaas nog 2 tot 3 maanden kon duren voordat we überhaupt kunnen beginnen. Ik hoop voor jullie dat het allemaal snel goed verloopt! Ik duim voor je <3 Ook hoorde ik vandaag dat mijn zusje zwanger is, dat viel wel even zwaar. Ik vind het echt super leuk voor haar, echt heel leuk, maar heb er ook een dubbel gevoel bij. Wij zijn al een jaar bezig een kleintje te krijgen en met veel moeite en het lukt niet. En zijn dacht; joa, nu is het wel tijd en ze werd meteen zwanger (1ste poging). Ik gun het haar echt, want ik hou super veel van mijn zusje en we hebben ook echt een hele sterke band samen. Ik ben ook de 1ste die ze het verteld heeft. Maar toch had ik het wel even zwaar zojuist.. Ik voel me ook best schuldig dat ik zo jaloers ben
Hoi @Yusje Wat een klap is het dan he, je krijgt na zoveel weken zwangerschap toch hoop, bij ons waren de afwijkingen zo groot dat de artsen niet snapte dat ze het nog zo lang vol heeft gehouden, klein beetje dubbel pech dus dat de natuur niet zelf heeft besloten maar dat wij hebben moeten beslissen. Ik kan je alvast zeggen dat het traject zelf ons alles is meegevallen (ondanks overstimulatie als complicatie) alleen het wachten duurt zo lang Zit overal achteraan en geef goed aan wat je wensen zijn. Wij hebben alles over ons heen laten komen maar achteraf had het allemaal veel sneller kunnen gaan en de overstimulatie had voorkomen kunnen worden als wij mondiger waren. je hoeft je niet schuldig te voelen dat je jaloers bent, je gunt het haar en dat is het belangrijkste. Ik heb het altijd gezien als ''met de neus op de feiten gedrukt worden'' en dat moet je verwerken en dat is iets wat heel normaal is dus geen schuldgevoel . @Cindy77 Bedankt voor je berichtje, dat er mensen met je meeleven en snappen hoe je je voelt doet meteen al goed. Ik heb zoveel moeite gehad en nogsteeds met de opmerkingen van mijn omgeving. Dingen als: ga lekker op vakantie dan kom je vast zwanger terug. Of: er zijn zoveel mensen die een miskraam krijgen en daarna een gezond kindje. Terwijl het zwanger worden geen probleem is maar de chromosoomafwijking. Ik kan het 100 keer uitleggen maar het helpt niets.. moet mijn best doen om niet te vergeten dat het lief bedoelt is!
Zo herkenbaar.. wij waten gelijk zwanger met de eerste pgd poging maar dit werd als nog een miskraam. Dat kwam zo hard binnen.. en inderdaad de goed bedoelde opmerkingen waren vaak zo lief bedoeld maar zo vreemd. Langzaam hebben wij de mk een plekje kunnen geven. Helaas poging twee is niet asngeslagen. Nu dus wachten op poging drie. Het wachten ervaar ik als het zwaarste deel. Maar we geven niet op. Hopelijk mogen we allemaal een gezobd kindje in onze armen sluiten in 2018!
welkom meisjesera! wat een verhaal. hoop dat je hier alles kwijt kunt en dat er een prachtige en succesvolle zwangerschap volgt. Yusje! wat een gedoe met je schoonmoeder. pfff dingen die je er niet bij wilt hebben. kan mij voorstellen dat klap is, als je hoort dat je zusje zwanger is. Alle adviezen van iedereen, lief bedoeld maar vaak werkt het averechts. ik krijg vaak de vraag, waarom probeer je het niet via natuurlijke weg?? Jij hebt toch geen last van je aandoening? Vaak uitgelegd dat mijn aandoening grillig is en ik er tot nu toe nooit last van heb, maar dat kan altijd veranderen. wij gaan september weer starten en punctie staat gepland in week 42. ff paar maanden rust, lekker werken en vakantie houden. succes aan alle dames!
@MeisjeSera Bij ons zeiden ook al zoiets, Sem had niet alleen een translocatie maar er miste bij hem ook het tussenschot in de hersenen en ook had hij een groei achterstand. Ze verspelde ons, dat als we hem zouden houden, er een grote kans was dat hij het niet zou redden tot het eind van de zwangerschap en we hem alsnog zouden verliezen. Hoe bedoel dat met mondiger zijn? bedoel je gewoon vaak bellen ofzo? Want wilde eigenlijk volgende week al even bellen of ze al meer wisten (we moeten ook daar nog naar toe om kennis te maken met de gynaecoloog). @Diddeltje Nee dat van met mijn schoonmoeder is echt een hell. Ik vind het gewoon zo gemeen van haar. Ze belt mij niet of stuurt me niet eens een berichtje hoe het met mij is terwijl ik haar wel allemaal berichten stuur waar ze dan vervolgens niet op antwoord. Ook las ik op FB dat ze een tattoo gaat zetten van Sem??! Hier kan ik mij echt kwaad om maken dan. Geen interesse tonen in mij maar wel een tattoo willen zetten van mijn zoon??? echt te gek voor woorden!
Yusje ik kan me voorstellen dat je daar heel boos en verdrietig van wordt. Wat een vreemde omgangsnormen! Misschien kan je man/vriend eens met zijn moeder praten. Ik hoop dat je het een beetje los kunt laten. knuffel!!
Ja helaas heeft hij dat al geprobeerd, maar dan antwoord ze doodleuk dat ze het gewoon druk heeft en zelf heeeeeel depressief is. Ik probeer het van mij af te zetten, maar dan doet ze weer iets zoals dit en dan ontplof ik.
Contact met ziekenhuis gebad. Helaas is mijn eigen arts er niet. De andere ars wilde niks doen. Ze vinden het beter om alles zo natuurlijk mogelijk te laten verlopen. 20 juli belt mijn eigen arts me. (Dan is ze terug van vakantie) dus helaas tot die tijd afwachten. Ik hoop echt dat mijn lichaam voor die tijd zelf alles weer opgepakt heeft. Blehh ben beetje boos merk ik. Op zich heb ik nog tijd voor de behandeling ook na 20 juli is er nog tijd. Maar ik baal gewoon. Hopelijk word ik toch nog zelf ongesteld voor die tijd.
@Yusje ja wij hadden bijvoorbeeld aangegeven dat het even niet goed in de relatie (mensen om je heen zwanger, lang wachten, verdriet op andere manier verwerken, schoonouders etc je snapt t wel ) en toen werden we dus terug gebelt over evt maatschappelijk werk.. maar ook dat er een plekje vrij kwam al een aantal maanden geleden, wat wij natuurlijk SUPER graag wilde want dat was uiteindelijk waar onze pijn vandaan kwam. Maar toen werd er dus voor ons besloten ''dat die paar maanden'' langer wachten ook niet uit zouden maken.. dat toen geaccepteerd maar achteraf dacht ik.. als we het op de natuurlijke manier probeerde heeft toch ook niemand daar iets over te beslissen.. Gezien mijn jonge leeftijd, hele kralenketting eicellen, bmi (slank) en reactie op hormonen wat ik oa van de pil etc heb gehad had ik meer kans op overstimulatie. Ik voelde me tijdens het injecteren beroerd en had een hele opgezette buik, ik had dus gebeld of het niet veel te hard ging (standaart dosis voorgeschreven gekregen) nee mevrouwtje het hoort er allemaal bij.. dus ik kreeg geen extra echo. bij de standaart 1e echo na een weekje (normaal ongeveer 2 a 2 en een halve week spuiten) moest met spoed de punctie plaatsvinden of de poging afbreken omdat ik 30 supergrote follikels had.. (normaal streven ze naar 10) dus toen ging de terugplaatsing niet door ivm overstimulatie en de planning in het lab. Dus als je je niet goed voelt.. meteen bellen.. aangeven wat je voelt en verwacht (jij kent je lijf het beste). En nog wat kleine dingen dat ik denk, luister naar je patiënten voor hun is dit zo ongeveer de belangrijkste periode in hun leven.. Wil niet zeuren hoor want ben natuurlijk superdankbaar en blij met die afdeling maargoed dit zijn dus van die dingen waarvan je denkt beter voor mezelf opkomen want nu voel ik me rot Andere dames: sorry dat ik miet echt op jullie reageer, zal me vanavond even inlezen in jullie verhalen.