Hallo Dames, een hele goedemorgen. Ik ben eigenlijk alleen maar in het ziekenhuis bevallen en wil nu dus graag thuis bevallen. Lijkt mij echt heerlijk om in eigen omgeving te zijn.. Maar mijn man wil dat ik in het ziekenhuis beval. Dit omdat ons vorige zoontje is overleden na de bevalling. Ik snap zijn angsten heel erg goed, maar thuis vind ik ook wel echt wat hebben. En alles verloopt voorspoedig op dit moment en het gaat heel erg goed en ik mag eventueel thuis bevallen van de verloskundige. Maar nu zit ik zo te denken, voor mij maakt het niet echt uit waar ik moet bevallen als het echt zo ver is. De kleine moet er toch uit natuurlijk hihi. Maar wat zouden jullie doen? Rekening houden met je partner en toch naar het ziekenhuis gaan zodat hij zich niet teveel zorgen maakt? Hij is echt zo lief en zo meelevend.
Absoluut in het ziekenhuis. Ik ben sowieso voorstander van in het ziekenhuis, maar wanneer er zoiets heftigs is gebeurd, zou voor mij thuis bevallen überhaupt geen optie zijn.
Ik zou voor mijn man dan toch in het ziekenhuis bevallen. Ik bedoel, jullie hebben al zo iets hegtogs meegemaakt! Als dit hem dan geruststeld, zou ik zeker zijn wensen respecteren. Vooral omdat je in de tweede helft van je post al aangeeft dat het je eigenlijk niet zo veel uit maakt waar je bevalt.
Ik zou ook absoluut in het ziekenhuis willen bevallen. Zeker in jullie geval. En je noemt dat jou niet uitmaakt waar je bevalt; kies dan aub voor een ziekenhuis.
Ik ga kiezen voor het ziekenhuis. Voor mij maakt het inderdaad niet uit. Vanavond mijn wederhelft verblijden met het goede nieuws, zal een last van zijn schouders afvallen!
Mijn eerste bevalling was heel heftig, gelukkig was ik toen in het zkh. Bij mijn tweede was het ook weer heel heftig. Ik ben dus heel blij dat ik niet thuis was... In jullie situatie, met zo'n heftige ervaring, zou ikzelf ook echt gaan voor het zkh.
Als het voor jou niet uitmaakt en je man wil het graag, dan zou ik zeker het ziekenhuis kiezen. Voor hem is het al moeilijk om jou zo te zien en hij wil het beste voor beiden.
Absoluut het ziekenhuis. Gezien jullie verleden en de wens van je partner. Bovendien, als alles na de geboorte in orde is zit je zo weer thuis.
Hier sluit ik mij volledig bij aan. Plus, blijkbaar zit het bij jouw man heel diep, dan zou ik er voor hem ook al voor gekozen hebben.
Ik moest na mijn bevalling alsnog per ambulance naar het ziekenhuis en ik vond het daar echt afschuwelijk. Voelde me daar zó ontzettende níet gehoord en gezien. Echt een vreselijke ervaring. Voor mij reden om, juist gezien jouw verleden, nu thuis te willen bevallen en er iets moois van te maken.
Ik heb beide gedaan en vond de thuisbevalling veruit het fijnst. Voelde mij ook veel meer op mijn gemak, dat hielp zeker. Snap de overweging dus ook. Maar in jouw geval zou ik in het ziekenhuis doen. Ik snap je man en ben het eens met de redenen. En als het jou eigenlijk niet zoveel uitmaakt omdat je toch ergens moet bevallen, dan zou ik het doen voor je man.
Ik hoop ooit zwanger te mogen worden en ben nog nooit bevallen dus kan er niet zo goed over oordelen. Toch weet ik van mijn man dat hij heel graag zou willen dat ik in het zh beval. En nu klink ik misschien een beetje raar, vast omdat ik nog nooit bevallen ben. En misschien zie ik het totaal verkeerd maar ik schat in dat de bevalling voor mijn man misschien nog wel zwaarder gaat zijn. Lijkt mij zo verschrikkelijk als je als partner je vrouw zo ziet lijden. Als het andersom was zou ik graag de pijn van mijn partner willen overnemen. Vandaar dus ook dat , nogmaals mocht het ooit, ik in het zh zal bevallen. Mijn man wordt echt nerveus van het idee van thuis bevallen. Dan worden het lange nerveuze uren. Mijn eigen voorkeur gaat uit naar een thuis bevalling. Lijkt mij zo heerlijk om in je eigen huis je eigen draai te kunnen vinden. Gaan en staan waar je wilt. En mijn grote angst is om in het zh te moeten blijven de eerste nacht (of langer). Misschien romantiseer ik een bevalling veel te erg.....dat kan. Maar mijn droombeeld ervan is dat ik kan gan en staan waar ik mij prettig voel, tijdens en na een bevalling. En dat na de bevalling de mensen die ons heel dichtbij staan (ouders en mijn zusje) relaxed bij ons thuis even komen binnen sijpelen. Heerlijk lijkt mij dat.......(ik droom nog even verder) Ik ken je geschiedenis niet maar ik wilde wel even zeggen dat ik jouw keuze voor een thuisbevalling wel kan bewonderen. Het lijkt erop dat je je niet laat leiden door angsten. Daar heb ik bewondering voor
Normaal gesproken ben ik voorstander van wat de voorkeur van de vrouw heeft, daarvoor kiezen. De vrouw is toch degene die het werk moet doen en die al 9 maanden met de baby rond 'zeult'. In deze situatie ben ik het eens met je man. Ik weet natuurlijk niet precies jullie verleden, maar met zo'n heftig verleden zou ik 100% voor het ziekenhuis kiezen.
Bedankt voor jullie reacties! Ik ben inderdaad heel erg nuchter, wij hebben veel verdriet gehad na het verliezen van ons zoontje. Maar dan toch blijf ik positief. Misschien ben ik wel een beetje te nuchter. Maar ik heb mijn man gister avond verblijd met het nieuws dat het ziekenhuis word en hij klaarde helemaal op! .
Mijn man wilde ook heel graag dat ik in het ziekenhuis zou gaan bevallen. Mij haalde het niet uit en besloten dat het inderdaad ziekenhuis wordt. Alleen al voor zijn geruststelling. Inmiddels haalt het hem niet uit en ziet hij steeds meer voordelen van thuis bevallen. Hij is mij nu dus min of meer aan het overhalen om thuis te bevallen. We beslissen nu op het moment zelf, we kijken wat goed voelt. Dit is wel echt pas sinds een week of 3 dat hij zo denkt.
Groot gelijk hoor! Gewoon doen waar jullie beide je op dat moment het prettigst bij voelen. Vind het wel een mooie insteek. Succes met de laatste loodjes!
Wat heftig dat jullie zoontje is overleden na de bevalling. Bij onze oudste dochter moest ik naar het ziekenhuis, de verloskundige heeft doorgebeld dat de gyn, kinderarts, vacuum klaar moest staan vanwege foetale nood. Onze dochter moest inderdaad direct naar de reanimatiekamer en vervolgens naar de couveuse-afdeling. Ik snap nog steeds niet dat de gyn er niet was (de verloskundige heeft zelf de bevalling gedaan), de kinderarts (in opleiding) moest gebeld worden terwijl onze dochter gereanimeerd werd, stond dus ook niet klaar. Vacuum was wel klaargezet, maar omdat het heel snel ging toch niet nodig. Vervolgens heb ik 3,5 uur niemand gezien en lag ik in mijn vuil. Omdat het zo snel ging, was de bel niet in de buurt gelegd en ook de bediening voor het bed niet. Ik kon dus geen kant op, wist niet hoe het met mijn kind ging (en of ik een zoon of dochter had gekregen, want dat was een verrassing). Vooral dat ik zolang alleen was, vond ik heel heftig en was de doorslaggevende factor om bij de tweede thuis te bevallen. De andere argumenten waren dat de gyn en kinderarts "besteld" waren en klaar moesten staan en er niet waren. Daarnaast heeft de verloskundige ook een zuurstoftankje bij zich, dus wij hadden meer vertrouwen in een thuisbevalling dan in een ziekenhuisbevalling. We wonen op 1,3 km van het ziekenhuis, dus als we toch naar het ziekenhuis moesten, zouden we er wel zo zijn. Maar ik kan me voorstellen als je bijvoorbeeld 15 minuten moet rijden dat je een andere beslissing maakt. Maar dit is heel persoonlijk, na een eerdere, heftige ervaring zal de één ervoor kiezen om alle medische hulp in de buurt te willen hebben, terwijl anderen (zoals wij) de meerwaarde er niet meer van inzagen. We hebben gesprekken gehad met de revalidatie-arts, kinderartsen, 3 gynaecologen, verloskundigen en "lotgenoten" en op basis daarvan voor ons zelf bepaald dat we het aandurfden om thuis te bevallen (maar dat we ook openstonden voor het ziekenhuis). Onze keuze was om thuis te beginnen en dan te kijken hoe het gaat. Ik kon vooraf wel zeggen dat ik thuis wilde bevallen, maar wie weet zou ik bij de eerste wee wel gelijk naar het ziekenhuis willen. De verloskundige heeft het inderdaad gevraagd toen ik 4 cm ontsluiting had en omdat het goed ging, hebben we besloten om thuis te blijven. Uiteindelijk een prachtige thuisbevalling gehad. Het gaf mij heel veel rust toen ik eenmaal wist dat ik het thuis aandurfde, maar op het moment zelf ook nog de keuze voor het ziekenhuis kon maken.