Radeloos... dreumes 14 maanden en nog geen nacht doorgeslapen

Er zijn meerdere (kant en klaar) mogelijkheden;

http://www.ikea.com/nl/nl/catalog/products/10248519/
https://www.bed4baby.nl/co-sleepers

 

En precies de andere kant, maar heb je al eens geprobeerd hoe het gaat als ze juist niet bij jullie slaapt maar op haar eigen kamer?
Soms hou je elkaar juist wakker in plaats van dat je samen beter slaapt.

 

Mijn zoontje is 1,5 en slaapt niet door. Het ging even beter maar is nu al weken 2,3 of 10 keer wakker snachts.
Ik troost hem, leg hem terug en soms slaapt hij dan weer door, soms zijn we een uur bezig. Wanhopig word ik er van!! Maar hier ook alles geprobeerd en ik probeer t te accepteren. Hij droomt denk ik en tja, dan heb je je mama nodig. Maar het is wel heel zwaar en ik klaag er vaak zat over. Toch denk ik niet dat ik t kan doorbreken oid ( van alles ook al geprobeerd) het is een fase...

 

Oohja, vanaf geboorte dus. Hij heeft een maandje doorgeslapen met 16 maanden. Helaas pindakaas was dat dus tijdelijk

 

Ik zou het bed tegen jouw bed aanzetten, dus geen co sleepen maar dat je hand evt door de spijlen kan.

Succes.


Mijn zoontje slaapt sinds nov in ons bed door vele oorproblemen. Nu klimt hij uit zijn bed dus geen andere keus. Want een normaal bed gaat het niet worden

 

Wij hebben het anders aangepakt, waarschijnlijk zullen de meeste mama's mij verschikkelijk vinden. Na 14 maanden elke nacht ellende, (10-20 keer per nacht) hebben we haar laten huilen. Al het medische was uitgesloten, honger had ze ook niet. Met pijn in m'n hart lag ik zelf ook huilend op bed maar na 2 nachten was het klaar. Sindsdien heeft ze nooit meer gehuild snachts, heel soms roept ze me en dan is een aai over dr bol genoeg om weer verder te slapen.

 

Mijn zoon had op die leeftijd ook geen nacht doorgeslagen. Hij, of beter gezegd wij, werden zo'n 6/7 keer wakker per nacht. Hij dronk dan aan de borst en sliep daarna meestal redelijk gemakkelijk verder, al zijn er ook zeker periodes geweest waarop dit minder makkelijk ging. Hij sliep altijd in de co-sleeper naast mij, toen hij te groot werd voor de co skeeler kochten we op marktplaats een IKEA gulliver ledikant voor een tientje, daar de zijkant vanaf en met banden aan ons bed bevestigd. Ik stopte mijn zoontje strak in met een eenpersoonsbed overtrek.

Toen hij ongeveer 15 maanden was denk ik... Gaf ik hem als hij wakker werd voor 23.00 niet meer de borst, maar troostte ik net zo lang tot hij weer sliep. Het heeft een paar maanden geduurd voor hij meestal tot 23.00 aan een stuk door sliep. Dit heb ik uitgebreid naar steeds later toen... Toen hij langere periodes begon te slapen gingen mijn man en ik eerst in de logeerkamer slapen tot hij de eerste keer wakker werd dan ging ik naar hem toe en bleef ik daar. Mijn zoon sliep met ruim 1,5 meestal door.

Weet niet of je er iets aan hebt maar zo ging t hier...

 

Wat moet dat moeilijk zijn geweest! Ik kan me het niet eens voorstellen... Maar ik vind je helemaal niet verschrikkelijk; ik kan goed geloven dat het op een gegeven moment een 'gedragsprobleem' is geworden en dat kleine kinderen denken dat ze steeds mama nodig hebben terwijl ze het eigenlijk ook goed alleen kunnen. Dat moeten ze dan even ervaren en zodra ze dat doorhebben, lukt het (soms) dan dus ook! Geweldig dat het voor jullie zo goed heeft geholpen, wat zullen jullie opgelucht zijn geweest!

 

Wat een lieve reactie, het was ook pure wanhoop hoor. Ik heb de oudste nooit 1 minuut alleen laten huilen, en waarschijnlijk zat daar ook de oorzaak van het probleem. Gelukkig is ze nu een ontzettend goede slaper, ze heeft er niks aan over gehouden

 

Ikea bedje hebben wij ook in gebruik als cosleeper. Ideaal bij dromen of nachtelijk verdriet. Doordat hij zijn eigen deken heeft dwaalt hij niet door ons bed. Toen onze zoon de leeftijd had van jou kindje was het inderdaad erg fijn om half slapend meteen te kunnen troosten. Dat wordt dan veel minder belastend doordat je er snel bij bent. Zelf slaap je dan ook sneller weer verder.
Afstand komt vanzelf weer. In slaap vallen lukt tegenwoordig in zijn eigen bedje en zo ging hij langzaam steeds grotere delen van de nacht daar doorbrengen.
En nu vind ik het nog steeds heel fijn dat hij bij me ligt als hij dat nodig heeft. 's Ochtends wakker worden met de liefste knuffels van de wereld is heerlijk. Die tijd komt nooit meer terug!

 

Het is heel barbaars, maar als je haar nou eens gewoon wat huilen en niet naar haar toe gaat?
Mijn dochter heeft rond de leeftijd van 2 een fase gehad dat ze niet wilde slapen, ze sliep altijd heel goed en nu kwam ze 10x per nacht. Drama's 's nachts, ze mocht bij ons op de kamer slapen omdat ik dacht dat ze bang was. Wij hebben toen ook bij haar geslapen op een matras. Op een gegeven moment ging ik twijfelen in hoeverre ze echt bang en kreeg ik het gevoel dat ze een spelletje speelde. Ze vertelde de gastouder toen dat ze 'vanavond lekker niet in haar eigen bed ging slapen'. De gastouder zei toen ook dat het een spelletje leek.
Na weer een aantal drama nachten was ik er zo klaar mee. Ik heb de buren gewaarschuwd dat ik het ging afleren en ik door moest zetten. Bij voorbaat zei ik al sorry voor de herrie maar het moest even. Ik heb tevens dr andere 2 kinderen uit logeren gestuurd dat weekend.
De 1e nacht heeft ze 4 uur gehuild. Ik ging 3x terug, niks zeggen en aai over haar bol. Daarna ging ik niet meer, ze stond te schreeuwen op de overloop, ging naast mijn bed zitten. 2e avond 1.5 uur en de 3e avond sliep ze door. Vreselijk maar het was toen wel klaar. Ik wist ook echt zeker dat er niets medisch was of iets anders wat speelde.

Je hebt alles geprobeerd zeg je, niets helpt. Je bent kapot dus alles wat je nu doet levert niemand wat op. Dan zou ik de harde aanpak proberen dus laten huilen. Een ziekenhuisopname zou ik overigens wel overwegen, al is het alleen maar om zelf een nacht te slapen. Ze is in goede handen en wie weet komt er wel wat uit!

 

Ik vind het mooi dat je dit zegt. Zoals gezegd: ik herken je verhaal van mijn oudste, en mijn zoon is dezelfde kant aan het opgaan qua niet willen slapen... Maar no way dat ik hen ooit alleen zou achterlaten in een ziekenhuis.

 

Ik ben eerlijk dat ik mijn kind ook niet zou achterlaten in het ziekenhuis. Toch kan ik me wel voorstellen in jouw situatie dat je het zou overwegen, slaapgebrek is zo killing. Een nacht uit logeren dan? Als je iemand dat vraagt, iemand die je je kind toevertrouwd, en uitlegt waarom je een nachtje logeren zou willen wie weet dat iemand je best wil helpen. Als je uitgerust bent kun je ook veel beter nadenken over de aanpak die je wil hanteren.

Ik denk altijd in oplossingen, als het een niet werkt en jij gaat er aan onderdoor dan moet je iets anders doen. Je doet het nu alleen want je man kan het niet in de nachten, dat houdt een keer op. Je kind heeft er niks aan als jou een keer omvalt van de vermoeidheid en stress. Ik vind slaapgebrek 1 van de meest onderschatte dingen, je kunt niet goed functioneren als je niet voldoende slaap krijgt.

Bij mijn dochter naar ook neefjes en nichtjes werkte een nachtje logeren Bij opa en oma altijd goed. Als ze bijv een fase vroeg wakker werden of moeilijk in slaap kwamen dan leek het alsof ze gereset waren ze slapen daar ook altijd beter en langer

 

Hi silverdawn, wat vervelend. Ik herken het helaas ook. Hier zijn ze met bijna 2 jaar en de ander pas met 2,5 fatsoenlijk gaan slapen. De oorzaak waarom kindjes wakker worden moet je zien te achterhalen. En dat is makkelijker dan gezegd. Weet je het slaapcyslus van je dochter?? Kun je misschien voor zijn dat ze echt wakker word door er bijvoorbeeld naast te zitten en op tijd te sussen....
Hier hielp uiteindelijk een peuterbed en babyfoon. Maar goed ze waren dan ook ruim twee intussen.... Zo hadden zelf controle om er evt uit te gaan en ons te roepen. Blijkbaar was dat het dus hier.
Verder hebben we in het bed bij het voet einde een rozekwarts steen gelegd.
Hoe was trouwens haar start in het leven?? Kan het misschien een onderliggend 'trauma' zijn? Hier kan een hoop ellende uit voort komen zonder dat je het weet.
Ik wou dat ik een passende oplossing voor je had ipv een komt ooit goed.

 

Ben je al eens bij de osteopaat geweest met haar?

 

Heel herkenbaar! Ik heb echt alles wel geprobeerd. Wel melk geven, geen melk geven, uit bed halen, bij ons in bed, laten huilen, iedere keer even kijken, lief reageren, boos worden etc. Echt niets hielp! Soms ging het een tijdje goed (ja oplossing gevonden!), en daarna kwam het gedrag weer terug (zonder verklaring).

Wat wel hielp? Kind werd ouder en begon met praten. Door de leeftijd en ontwikkeling ging het slapen langzaam steeds beter. Dus hou jezelf voor ogen dat je alles kunt (en moet) proberen. Maar dat er soms gewoon niets helpt. Accepteren dat je soms niets kunt oplossen. En dat het uiteindelijk wel beter zal gaan. Sterkte meid!

 

Ik had nog 1 ding wat bij te binnen schoot...ze slaapt bij jullie op de kamer, maar jouw man slaapt met apparatuur voor zijn slaapapneu. Kan dat apparaat geen herrie maken dat bij haar extra hard binnenkomt? ze heeft het al vanaf dag 1, en ik gok dat jouw man ook al die tijd met dat apparaat slaapt....kan dat iets zijn om uit te zoeken?