Af en toe weet ik het echt niet meer... ik geef even een voorbeeld van gisteren. Gisteren zaten mijn dochter en ik samen te tekenen. Ze vindt tekenen normaal heel leuk en het ontspant haar. Ik zag op een gegeven moment dat ze zich begon te irriteren (harder drukken op de stiften dan nodig, met een babystem beginnen te praten), dus ik liep even weg om te zien wat ze dan zou doen. Ze liet de tekening voor wat het was en kwam met een boek aan, of ik haar wilde voorlezen? Dus wij op de bank met dat boek, ze mocht zelf een verhaaltje uitkiezen, iets over Sinterklaas. En toen vroeg ze hoe het paard van Sinterklaas heette. Ik wilde haar al antwoord geven, maar ze werd direct boos: 'jij mag dat niet zeggen!' Maar ze kon het ook niet loslaten. Ze bleef het vragen. Ik probeerde haar dus dmv een list (een rijmpje waarin ik de naam even noemde) op het juiste spoor te zetten. Ze raadde de naam, was even heel blij maar zei toen: 'jij hebt me toch geholpen! Dat mag niet!' en ze werd enorm boos, echt een driftbui. Omdat het nergens over ging ben ik erbij weggelopen en heb haar genegeerd. Ze heeft serieus een half uur lang lopen krijsen, mokken en zeuren. Ik heb haar uit de kamer weggestuurd, krijsen doe je op de gang. Toen ze was gekalmeerd probeerde ik een gesprek met haar aan te gaan. Dat we gezellig een verhaaltje aan het lezen waren en waarom ze dan zo boos werd. Dat ik de naam niet had gezegd, maar dat ze die zelf had geraden en dat je dat zo doet als je iets vergeet. Etc. etc. Het drong niet tot haar door. Ze wist zelf ook niet waarom ze boos werd. Ze kon alleen maar 'sorry mama' zeggen, ik heb haar dus geknuffeld en een kus gegeven maar bleef zelf met een gevoel achter dat ik dit helemaal niet goed aangepakt heb. Hoe kan ik een betere band krijgen met mijn meisje? Ze had me twee uur voor zichzelf, de jongste sliep.
Heb je al eens geprobeerd om haar te vragen hoe je kan helpen? Met je voorbeeld over dat ze de naam niet weet, vragen aan haar hoe jij haar kan helpen. Zullen we een liedje zingen zodat jij de naam weer kan herinneren, of kan jij een liedje bedenken en kijken of je het dan herinnert, zullen we een filmpje opzoeken of wil je dat ik even iets anders doe zodat jij er over na kan denken. Kijk eens of zij dan kan aangeven wat jij moet doen. Het lijkt alsof ze het echt zelf wil doen, dan laat je het zo aan haar over hoe jij haar kan helpen. Wordt ze daarna toch nog boos, zeg je dat ze het juist wel zelf heeft gedaan want zij had bedacht om zo een antwoord te vinden.
Dat is een goede tip, bedankt! Meer het initiatief bij haar leggen. Ze wil zo graag groot zijn en 'alles' weten. Als ze iets 'fout' doet of zegt kan ze ook heel verdrietig/boos worden. Ik hoop niet dat dit het recept is voor faalangst... bij het oudergesprek gaf de juf aan dat ze het niet herkent (gelukkig) en dat ze in de klas juist heel veel geduld heeft, andere kinderen graag helpt, etc..
Mijn dochter heeft ook regelmatig van dit soort fratsen, knettergek word ik ervan. Niks is dan ook goed, wat je ook zegt of doet. En ze laat zich ook niet meer afleiden zoals toen ze jonger was. Bij haar Is het meestal dat ik haar ergens mee moet helpen, maar als ik dan aanstalten maak om dat te doen roept ze dat ik niet mag helpen. En als ik dan weer weg ga wordt ze boos omdat ik haar moet helpen.... Zij kan later ook nooit vertellen wat nou het probleem was, maar we hebben wel ontdekt dat vermoeidheid er een grote rol in speelt. Toen we haar weer eens een keer een middagslaapje lieten doen ging het de dagen erna stukken beter.
Onze jongste is ook een ontzettende driftkikker. Bij haar helpt humor heel erg goed. Door haar goed te observeren zie ik het nu veel beter aankomen. Door haar houding, mimiek, stemgebruik zie ik het oplopen. Je moet echt goed kijken, want het is heel subtiel. Ik probeer haar voordat ze echt boos wordt al af te leiden, want als ze eenmaal boos is lukt dat niet meer. Vooral grapjes dat mama heel erg dom doet of poep en plasgrapjes (tja....het is de leeftijd) doen het hier erg goed. Ook blijf ik er met haar over praten op rustige momenten. Ik hou het dan wel heel simpel en kort.
Kan het zijn dat ze zich op school heel lief gevraagd en misschien niet helemaal zichzelf is? Té lief zeg maar, geen nee kunnen zeggen? Dan kan het zijn dat thuis die spanning eruit komt. Dat kun je straks goed merken als het vakantie is. Als het dan beter gaat kan het goed aan zoiets liggen. Of vermoeidheid natuurlijk. Sterkte!
Bedankt voor de reacties! Ik ga haar maar eens goed observeren de komende dagen en zien of ik die subtiele signalen kan opvangen.
Wij hebben dit ook met onze oudste zoon. Hij kan heel moeilijk dingen loslaten. Als hij iets bedacht heeft en het gaat anders dan dat, of als hij iets onrechtvaardig vindt, dan wordt hij ontzettend boos. Dit kan bijv. zijn dat hij iets wil hebben wat ik niet in huis heb, of dat ik per ongeluk zijn melk al heb ingeschonken.. ik vind dit ook ontzettend lastig. En schiet dan soms zelf ook weer uit m'n slof wat natuurlijk niet helpt. Dus tips hier kan ik ook wel gebruiken. .. wat hier soms helpt is om te vragen of.het.boos worden h helpt. Of het dan beter gaat. Daarop is het antwoord natuurlijk altijd nee... Dus dan kan soms helpen... Maar als hij echt in die laten helpt dat ook niet.
Vervelend dat je niets kan verbeteren .. ... Laatste zin = als hij echt boos is dan helpt dat ook niet