Ik heb dat met school. Finley vindt het niks niet leuk in zijn groep 1. Ik laat hem altijd met een trillend lipje en tranen in zijn oogjes achter....Breekt telkens weer mijn hart...Gelukkig mag hij tot de zomervakantie halve dagen. Aiden gaat naar groep 3 en moet helaas zijn beste vriendjes achterlaten. Die moeten nog een jaar groep 2 doen....Hij komt straks in groep 3 bij een stel rauwdauwers / brutalen in de klas, terwijl hij zelf erg gevoelig is. Vrees er voor.... Ik kan er niet tegen als mijn kinderen verdriet hebben....
Een paar dagen geleden brak mijn moederhart bij m'n eigen kind. Ze viel ontzettend ongelukkig in de tuin, waardoor ze een flinke snijwond net naast haar kin had zitten. Het bloedde ontzettend en alles zat eronder. Jurkje, handjes, haartjes, mijn shirt omdat ik haar oppakte en tegen mij aangedrukt hield. Het was opengebarsten ook aan de binnenkant dus het bloed liep ook haar mondje uit. De wond bleef open staan en ik zag het bot van haar kin zitten. Ze moest gehecht worden en dat ging niet met verdoving. Het schoonmaken en hechten was held voor haar, ze heeft de halve SEH bij elkaar gekrijst..
Onze peuter is ziek en huilt elk uur ontroostbaar. Het vervelendste vind ik de momenten dat je alles wilt doen om je kindje beter te laten voelen maar dat niet kan. Al helemaal als mijn vriend hem beet heeft en hij niet rustig wil worden. Dan moet ik mij echt sterk houden om hem niet uit zijn handen te plukken. Bij de jongste kan ik mij niet inhouden, maar die kalmeert vooral bij mij.
Toen mijn zoon van 6 ( groep 2) last van zijn maag had door de stress van zijn citotoets. Hij was iets omlaag gegaan met zijn taal. En hij was dus bang voor een slecht rapport. Uiteindelijk hem nexium moeten geven want hij had er zo'n last van.
Ja echt zo zielig.. en ze is 2,5.. leg het dan maar eens goed uit. We hebben de volgende dag een Nijntje boekje gekocht om haar zo een beetje te laten 'ventileren' erover en ze vertelde er dan in haar woorden best veel over de dagen erna. Gelukkig geen grote angst ontwikkeld tot zover ik dat kan zien/merken.. Het liefst ga je zelf liggen op die tafel..
Dat is inderdaad wel een fijne regeling. Gelukkig was ze het gauw vergeten maar ze had het goed door en was er best even verdrietig over.
Toen mijn dochter anderhalf was, zag ze in de supermarkt iets van haar favoriete tekenfiguur: Mickey. Ze roept hard 'mie! mie!' (praten deed ze nog nauwelijks) en was er heel enthousiast over. Snauwt een vakkenvuller 'kan dat niet wat zachter?' en nog iets in die trant en duidelijk erg geirriteerd. Het was in het gangpad met oa luiers en kinderspullen, dus dat je daar een dreumes tegenkomt is niet raar. Mijn dochter was duidelijk hevig teleurgesteld, want verstond en begreep alles toen al heel goed. Na het indienen van een klacht bleek de vakkenvuller een beperking te hebben en op het niveau van een vijfjarige te functioneren. Bovendien kon hij niet tegen harde geluiden. Wie zet zo iemand midden in een supermarkt? Eerst vond ik het zo sneu voor mijn dochter, maar later ook voor die vakkenvuller. 2,5 maand geleden is mijn dochter van een glijbaan gevallen (achterover van het trappetje). De glijbaan was ruim 1,5meter hoog, dus een flinke val. Haar arm kwam onder haar terecht en daarbij brak ze haar elleboog. Nog geen kwartier daarna heb ik de HAP gebeld dat ik foto's wilde laten maken en minder dan een uur later zat ik bij de HAP. Mijn dochter had veel pijn, echt heel sneu, en de dienstdoende huisarts wilde haar weer wegsturen omdat ze bij beide armen even hard gilde en hij twijfelde of er wel een breuk zat. Ze kon gewoon niet met haar emoties uit de voeten. (door doorzeuren zijn er toch foto's gemaakt en gips gezet, want het was wel echt gebroken. Door de val van grote hoogte werd er zelfs neurologisch gecontroleerd!) Ik lees hier veel hartverscheurende verhalen waarbij dit echt in het niets valt.
Wanneer mijn kind pijn heeft breekt mijn hart, toen hij 2 en half was is hij met zijn hoofd op een betonblok gevallen, het was een ontzettend diepe wond die ze hebben gehecht zonder verdoving... man wat had ik het slecht. Ook vond ik het ontzettend sneu toen zijn vriendinnetje niet kwam op zijn verjaardag en hij vroeg of ze hem niet meer lief vond. Verder lees ik echt ontzettend zielige verhalen zeg
Nee... een 6-jarige? Wat een stress voor een kind in een kleuterklas! Op de (vorige) school van mijn oudste deden ze in de kleuterklassen gelukkig geen CITO. Maar deden ze dat wel dan had mijn zoon dat echt niet doorgehad, denk ik en al helemaal niet geweten dat hij ergens mee achterliep.
Mijn zoon van nu 10.. zit op speciaal onderwijs en een week ervoorhad hij een baksteen tegen zijn gezicht gehad .. maar kindje geen straf gehad enzo omdat er geen geloofwaardige getuigen bij was aldus school en zoon zei steeds wie het had gedaan , maar werd niet op gereageerd hij voelde zich daar op zijn zachts gezegd echt rot over .. een week later was er iets kleins voorgevallen weer niet eens precies meer wat , maar stelde weinig voor , ( hij is heel gevoelig voor alles werd op dat moment getest op autisme ) ik werd gebeld en moest naar school komen.. kind van toen 8/9 jaar zat daar in een hokje alleen en kon mij niks vertellen begon meteen hartverscheurend te huilen en vloog mij in de armen .. huilen huilen ik had hem nog nooit zo gezien , leerkracht en directeur reageerde er totaal niet op .. ik moest echt mijn tranen in houden .. toen hij wat rustiger was heb ik gezegd pak je spullen we gaan naar huis.. hij wilde echt mee met mij dus we hebben er samen een leuke dag van gemaakt .. als ik er aan denk ppfff er is veel meer voorgevallen op die school en word hem vaak onrecht aangedaan.. we houden nog 2 jaar vol , helaas kan hij niet zomaar van school ivb indicaties en nieuwe passend onderwijs.. heb vaak gedacht ik hou hem thuis .. Zoon van 3 jaar toen , ik ging voor het eerst een weekje zonder kids naar Duitsland voor werk . Ik was 1 dag in Duitsland krijg ik een telefoontje zoontje van 3 gevallen bij Gastouder hij is nu in het ziekenhuis en schouder gebroken .. ppffff ik moest nog een week en in die zelfde week was mijn zoon van 5 echt ziek heimwee dus nou verschrikkelijke week geweest en voelde mij zo schuldig .. ik ga dus nooit meer zolang zonder mijn kinderen weg .. papa had ook een zware week
Mijn zoon is ook in z'n gezicht gehecht in de herfstvakantie, gelukkig met verdoving. (Waarom kregen jullie geen verdoving? Wij mochten zelfs kiezen voor narcose! En het was echt geen overdreven wond, cm of 3) Maar hij heeft het er dus nog regelmatig over. Heeft ook heel lang gehuild als we bij een dokter kwamen. Heel zielig, helemaal in paniek.
De 1e verpleegkundige zei dat er 1 hechting nodig was en dat eerst verdoven dan wellicht zo bang zou maken dat ze de hechting daarna niet meer toe zou laten. Ik wilde zo snel mogelijk haar weer daar weghalen dus we deden de eerste met wat verdovende gel.. tot die erin zat en bleek dat er nog 2 hechtingen nodig waren. De verpleegkundige werd nogal bibberig in d'r handen van m'n driftige peuter (terecht!!) en prikte dus beide hechtingen meerdere keren mis... Ik heb mij erg schuldig gevoeld erover. Gelukkig gaat ze er heel goed mee om, zelfs het verband dagelijks verschonen gaat nu heel goed! (De hechtingen moeten er donderdag uit dus het wordt nog even kijken hoe ze daarop reageert...)
Ja hij is sowieso hooggevoelig. Dus hij heeft alles snel door. Maar hij had opgevangen dat hij wat gezakt was met taal en dat speelde hem echt parten. Zijn rapport was weer enorm goed.
Zonde hè, dat ze dat dan weer net op moeten vangen. Mijn hart breekt vooral als ik zie dat er teleurstellingen te verwerken zijn. Ze leren ervan, maar liever voorkom je als moeder zoiets. (niet uitgenodigd op een feestje, niet mee mogen spelen etc.) Valpartijen, verwondingen e.d. ben ik juist weer vrij laconiek in. Misschien speelt mijn verpleegkundige aard daarin een rol.
Sinds ik kinderen heb lijkt mijn moederhart uberhaupt al in was veranderd te zijn. Dus er is niet veel voor nodig om mijn hart te breken. Mijn zoontje is extreem verlegen waardoor veel dingen op school heel veel spanning met zich meebrengen. Een schoolfeest was voor andere kinderen een echt feest en die kinderen waren uitgelaten en blij. Voor hem voelde het alsof ik hem naar een slachtbank bracht. Witjes, strak gespannen gezicht en 9 van de 10 keer moest ik hem dan huilend achterlaten in de klas. Om vervolgens zelf weer huilend in de auto naar het werk te moeten rijden. Ook hebben wij bij het proefdraaien in groep 1 een keer meegemaakt dat we opgebeld werden omdat ons zoontje ziek was geworden en diarree had gekregen. We zijn hem direct gaan ophalen en toen we bij de klas aankwamen bleek hij op een stoeltje midden in het lokaal te zitten met een plasje poep eronder. De andere kinderen waren aan de tafels verder aan het spelen en werkjes aan het maken. Toen brak moederhart echt. Ik vond het zo'n mensonterende situatie om dat jochie zo aan te treffen. Ik geloof dat ik 2 dagen gehuild heb omdat ik die aanblik maar op mijn netvlies bleef houden en ook omdat je je kind uit handen moet geven om naar de basisschool te gaan en ze blijkbaar zo met je kind omgaan. Mijn man heeft direct bij thuiskomst naar school gebeld en later belde de kleuterjuf zelf terug. Ze zei dat ze geen tijd had mijn zoontje te verschonen (hoefde van ons ook niet) en dat ze ook de klas niet alleen kon laten. Daarom had ze hem daar laten zitten, zodat andere kinderen niet in de poep zouden kunnen stappen. Wij denken dat er best een andere leerkracht even een paar minuten bij had kunnen springen. In de klas lagen van die heugaveld tegels en volgens mij had ze zo'n tegel er best uit kunnen halen en buiten de klas kunnen leggen (of weggooien). We hebben in ieder geval duidelijk gemaakt dat dit voor ons echt onacceptabel was om hem zo aan te treffen. Gelukkig hebben we dit soort praktijken daarna niet meer meegemaakt op school. En verder een struikelpartij waarbij hij recht op een lage kast terecht kwam en een flinke jaap in zijn wang had die gehecht moest worden. Weet niet wie er harder huilde bij de huisarts bij het hechten. Ik of mijn zoontje. En verder... ja, als mijn zoontje niet mee mag spelen bijv. Dat hij bij ons hek staat toe te kijken naar spelende kinderen van de straat die hem dan gezegd hebben dat hij niet mee mag spelen. Op zo'n moment breekt mijn hart ook in duizend stukjes.