Gister 10 minutengesprek gehad voor ons zoontje. Hij zit nu een half jaar op school. Kort gezegd doet hij het helemaal prima. Is in het spelen e.d. nog een echte kleuter en mag soms wat meer voor zichzelf opkomen. Daarom gaat hij gewoon nog 2 volledige jaren kleuteren. Maar cognitief gezien heeft hij wat meer nodig. De groep 1 werkjes vind hij geen moer aan volgens de juf (en na de vakantie gaat hij dus eigenlijk officieel pas naar groep 1) Nu maakt dat op onze school niet uit, ze bieden gewoon wat een kind nodig heeft. Maar hij mag dan in de verrijkingsklas meedraaien. Hij is overal enthousiast over en iedereen vindt hem lief. Superfijn en trotse mama natuurlijk maar ik wordt er gewoon een beetje verdrietig van als ik zie hoe alles hem nu al aan komt waaien terwijl mijn oudste zoveel moeite moet doen en zo hard moet vechten Op haar ben ik ook apetrots, want zij doet het ook nog heel prima ondanks de hindernissen die ze moet nemen. Herkenbaar voor iemand?
Ik herken het een heel klein beetje. Mijn oudste doet het prima hoor op school, ligt goed in de groep, heeft het naar haar zin en er zijn verder geen hobbels. Heeft rt voor rekenen, maar ze gaat echt wel goed vooruit. Haar zusje zit in groep 3 maar zit cognitief op groep 4 niveau en heeft alles snel door. Waar mijn oudste bij wijze van spreken net de kwartieren en halve uren snapt heeft mijn jongste dat nu ook al goed door. Lezen gaat mijn jongste ook veel beter af, merk daar echt verschil in. Merk dat mijn oudste dat niet altijd even leuk vindt. Maar goed, oudste is weer beter in turnen en dansen, niveau wat mijn jongste nooit zal halen. En zo heeft iedereen wel wat En dat aanwaaien, ik weet niet of dat alleen maar positief is. Als straks het niveau hoger wordt en mijn jongste dat moeilijker zal vinden, weet ik niet of ze dan gemotiveerd is om (of weet hoe) die uitdaging aan te gaan. Ze proberen haar echt wel uitdaging te geven maar of ze het echt als uitdaging ziet weet ik niet.
Ja herkenbaar. mijn zoon heeft veel moeite met m.n. taal (lezen/spellen/schrijven) en loopt behoorlijk achter hiermee. Mijn dochter loopt op alle vlakken erg voor en lijkt er geen moeite voor te hoeven doen. En ik ben supertrots op allebei, dat mijn dochter een boek mocht uitbrengen op school, prachtig. Maar zeker ook dat mijn zoon met al zijn inzet gegroeid is in spelling van E naar D-niveau. Maar als ik zie hoe hij zn best doet op een brief naar mij en zijn zusje hem dan wijst op zijn spelfouten, tja..dat is best confronterend ja.
Ja, tenminste... Mijn jongste is nog maar anderhalf maar we zien nu al duidelijk verschil in ontwikkeling. Mijn oudste is afgelopen schooljaar op het SBO begonnen omdat ze hem met zijn ADHD op het regulier niet konden handhaven, ondanks het passend onderwijs. Het is een van onze beste beslissingen geweest en hij groeit aan alle kanten en heeft een groot deel van zijn achterstanden ingehaald. Nu gaan ze hem vanwege verschillende factoren testen op dyslectie. Hij is er dus gewoon nog niet. Motorisch had hij een grote achterstand waar hij ruim 2 jaar therapie voor gehad heeft. Hij heeft vorige week zelfs zijn A-diploma gehaald, dat hadden we echt niet verwacht. Dus we zijn echt reuzetrots op hem. We zien nu al duidelijk verschil in alles wat mijn jongste zoveel makkelijker afgaat (en wat ik destijds gewoon nooit opgemerkt heb). Ik denk ook dat mijn jongste zijn grote broer op vel vlakken voorbij gaat streven, ondanks het leeftijdsverschil van 6 jaar.
Herkenbaar. Mijn oudste is nu net 4 en heeft in principe al van kleins af aan achter gelopen op taalgebied (vastgesteld) en sociaal gebied (wordt nog onderzocht). Nu de middelste 2,5 is begint het steeds meer op te vallen hoe anders de oudste is. Mijn dochter van 2,5 kan veel beter praten, maar is ook op sociaal gebied zo veel sterker. Ik vind het vooral moeilijk om te zien dat de oudste het inmiddels steeds meer door heeft dat ze anders is dan andere kinderen en dat het haar heel verdrietig maakt.
Nee aanwaaien noem ik zomaar omdat het zo voelt in vergelijking met de oudste. Het is ook niet dat hij voorloopt ofzo hoor, dus hij zal net als elk kind zn best moeten doen. Maar dan lukt het hem dus allemaal prima. En de oudate moet voor elk stapje zo hard vechten.
Ik herken het wel, maar dan op een ander vlak. Motorisch gezien is onze jongste niet zo sterk. Ze kan haar vriendinnen niet bijhouden. Klimmen en klauteren, rennen.. het is niet voor haar weggelegd. En ze doet soms zo haar best.. Onze oudste is met 7 maanden gaan kruipen en is motorisch nog steeds vrij vlot. Maar sinds een paar weken zit ze op zwemles. En un het water zit haar hypermobiel zijn niet zo in de weg. Echt, ze doet het supergoed en gaat als een speer. Ik zie ze gewoon groeien hierdoor. En dat vind ik natuurlijk erg fijn om te zien..
Ja, dat is wel herkenbaar hier. Mijn oudste van bijna 21 is autistisch, heeft ADHD en is zo dyslectisch als een peer. Zelfs een telefonische boodschap voor mij aannemen is een drama. Hij heeft werkelijk altijd kei en kei hard moeten knokken om ook maar iets op taalgebied te leren en begrijpend lezen is nog altijd enorm moeilijk voor hem. Toch heeft hij onlangs zijn rijbewijs gehaald, iets waar ik megatrots op ben. Ik vind dat zó knap van hem. Maar vraag alsjeblieft niet hoe dat gegaan is, want dat was een groot drama.... Daarentegen leest zijn zusje van 7, groep 3 al beter dan hij ooit zal doen, maakt ook veel minder spelfouten dan hem. Bij de citotoetsen haalt zij standaard 1+ op alle fronten. Om van zijn broertje van 5 maar te zwijgen: kind heeft nog geen leesonderwijs gehad, maar heeft zichzelf leren lezen en spreekt ook al kleine gesprekjes in het Engels.... Ik ben blij voor mijn 2 jongsten hoor, dat het allemaal zo fijn gaat en zo zonder enige moeite, naar het schijnt. Maar ondanks dat vind ik het wel verdrietig voor mijn oudste, die zóveel moeite moet doen en nu nog ingehaald wordt door zijn kleine broertje en zusje. dat voelt gewoon niet eerlijk.
Ja, ik herken dat helemaal, alleen hier andersom. De oudste lijken alles mee te hebben, zijn slim, mooi, veel vriendjes, erg goed in sport. De jongste heeft een sterke afwijking aan zijn ogen, volgend schooljaar gaan we waarschijnlijk een traject aan omdat er "iets " niet klopt. En alles wat hij doet lijkt hem 10 x meer moeite te kosten dan de oudste 2 en het voelt soms zo oneerlijk.
Herkenbaar uit mijn eigen jeugd. Mijn zus moest overal hard voor blokken en ik leek alle tienen zo uit mn mouw te schudden. Inmiddels is zij afgestudeerd en werk ik in een middelmatig baantje omdat ik mn school nooit heb afgemaakt. Je weet nooit hoe het loopt!
Ik heb 4 totaal verschillende kinderen, alleen van de jongste weet ik natuurlijk nog niet hoe hij het op school zou doen. Mijn oudste moest het afgelopen jaar hard knokken voor goede cijfers. Ze zat op 2 pré-havo (soort 3 jr durende brugklas met onderwijs op havo niveau) maar haalde toch veel onvoldoendes ook als ze het idee had dat het heel goed was gegaan. En haar werkhouding is niet altijd even fantastisch. Volgend jaar gaat ze naar 3 mavo, daar zit ze vast beter op haar plek, maar ook daar zal ze nog hard moeten werken. Mijn middelste gaat naar een havo/vwo brugklas, heeft een vwo advies en haalde de maximale score op de cito. Ze leert makkelijk, maar werkt ook nog eens hard. Ze wil het zelf allemaal goed doen. Jongste dochter heeft een zeer moeilijke start gehad in haar leven en dealt met een hechtingsstoornis en adhd en ondanks dat doet ze het verbazingwekkend goed op school. Dit komt waarschijnlijk omdat ze school fantastisch vindt en graag leert. Maar ze zal er wel altijd meer moeite voor moeten doen. En alle energie die ze in school stopt, komt er thuis weer uit, wat voor haar net zo zwaar is als voor ons. Dat verschil merkt ze ook wel... Het verschil tussen de twee oudste is best groot in schoolprestaties en ze zitten qua leeftijd ook dicht op elkaar waardoor het ook weer duidelijker is en toch voelen ze dat niet als negatief. Oudste dochter heeft nog nooit moeite gehad met het makkelijk leren van zusje. Ik denk dat we altijd hebben laten weten dat we trots op ze zijn en dat dat ook om verschillende dingen kan zijn. We zijn altijd open over de verschillen en dat ze allemaal sterke en zwakke punten hebben. En zo is mijn jongste dochter weer zeer goed in dansen. Kan ze al haar positieve energie in kwijt. Ik ervaar de verschillen ook niet als verdrietig oid. We zeggen ook altijd tegen de kinderen dat ze later iets moeten gaan doen wat ze leuk vinden en waar ze goed in zijn, of dat nou kapster is, of danseres of dokter dat maakt dan geen moer uit.
Knuffel. Ik kan mij dit echt voorstellen. Natuurlijk mag je blij zijn voor de een maar ik begrijp ook je hartzeer van de ander. Ik was zelf het 'aanwaai' kind. Mijn ouders hebben nochtans altijd gekeken naar inzet en niet naar resultaten. Inzet ontbrak het bij mij best aan ha ha. Zelf heb ik mij als tiener echt wel eens schuldig gevoeld dat ik bijna nooit huiswerk maakte en toch voldoende scoorde terwijl mijn broer dus soms tot half twaalf in de avond zat te blokken. Toch denk ik dat het verder geen invloed heeft gehad en eerlijk gezegd (vooral ook door ziekte van mij, maar toch...) is hij maatschappelijk veel meer succesvol dan ik ooit zal worden! Het zegt allemaal niets en soms denk ik dat een moeizaam veroverde zes meer naar waarde geschat moet/kan worden dan een lui behaalde tien
Je gunt je kind een voorspoedige, gelukkige en makkelijke weg naar volwassenheid. Maar helaas zitten er in iedere weg hobbels en bobbels, en bij het ene kind meer dan bij het andere. Dat is jammer, omdat je het graag zo anders had gezien. Maar helaas zo is het leven. Af en toe komt de confrontatie weer even binnen, hier in mijn huis, hoe de simpelste dingen moeite kosten voor mijn zoon, terwijl dochters het zomaar 'vanzelf' oppikken. Aan de andere kant is de kloof bij onze kinderen zo groot dat er ook heel andere verwachtingen zijn, niet alleen van ons, maar ook van school, de maatschappij e.d. Mijn dochters hebben het dan soms wel zwaarder omdat zij geacht worden aan van alles te voldoen, terwijl dit bij hem allemaal losgelaten is (en niet onbelangrijk: door hem ook niet gewenst/gemist wordt...).
Misschien verkeerd uitgelegd, maar het gaat mij nog niet eens zo zeer om cognitieve prestaties. Kwam misschien zo over, maar meer alle hobbels die ze moet nemen. Zoontje gaat vanmiddag spelen bij een kindje waar hij nog nooit geweest is, nou leuk, gezellig, geen enkel probleem. De oudste moet allerlei dingen weten voor ze bij "een vreemde" gaat spelen of op visite gaat. Hij staat zo onbezorgd in het leven en vindt alles 1 groot feest en verrassing. De oudste heeft dat nooit echt gehad, of iig na de peutertijd niet meer. Om te zien een groot blij ei haha maar met zoveel zorgen in dat koppie.
Hier herkenbaar, maar bij ons net andersom. Aiden voelt zich echt thuis op school. Vermaakt zich daar prima en doet het uitstekend. Finley daarentegen zit nu net 2 maanden op school, maar vindt het vreselijk. Ik laat hem nog steeds met tranen in zijn ogen en een trillend lipje achter. Hij is een van de jongste kleuters en kan nog niet goed mee komen. Hij zit het liefst gewoon te wachten tot ik hem weer kom halen. En dat terwijl hij juist meer bravoure heeft dan zijn kat-uit-de-boom-kijkende broer.....
Tuc ik heb al meer van jouw gelezen en zie heel veel gelijkenissen tussen onze dochters. echter gaat haar broertje dezelfde kant op, mischien nog wel een graadje erger ,iig valt het meer op. Ik snap je verdriet, je wilt het voor haar ook makkelijker, onbezorgder. Aan de andere kant de jongste doet het goed, dus meer tijd om de oudste te helpen.
Niet echt herkenbaar maar ik begrijp het wel. Als je zoveel verschillen ziet tussen de 2 wordt het nog extra duidelijk dat het voor je dochter niet zo zorgeloos is. Aan de andere kant is het ook fijn dat je zoontje zorgelozer in het leven staat. Je zou dat voor je dochter ook willen maar ook zij zal haar mogelijkheden gaan ontdekken.
Herkenbaar bij mij en mijn zusje. Ik kon altijd makkelijk leren, havo en HBO met gemak gehaald. Nu echter lukt het me maar niet een fatsoenlijke functie op HBO niveau te krijgen. Mijn zusje had altijd problemen op school, gooide overal met de pet naar, was en heel moeilijke puber en kwam niet hoger dan mbo niveau. Nu is ze pedagoog geworden en heeft ze het financieel goed voor elkaar. Familie is dol op haar terwijl ze met mij geen contact willen hebben en ik t in m'n eentje moet rooien en het behoorlijk moeilijk heb op financieel gebied. Zo zie je maar...
Herkenbaar! De oudste 2 en de jongste pikken alles heel snel op. De oudste 2 zitten met 2 vingers in hun neus op het VWO. De derde leert zeer moeizaam. Alles kost heel veel tijd en inspanning. Sneu om te zien hoe de oudste 2 nooit huiswerk hebben en hij elke dag 45 min zit te blokken voor een zesje. Ik probeer er het positieve van te zien: ik heb nu alle tijd om hem te helpen, omdat de anderen geen hulp nodig hebben. Bovendien leert hij echt zijn best te doen om iets te bereiken ( en daar houd ik mijn hart voor vast bij de oudste 2 als ze straks gasn studeren)en heeft hij inmiddels een doorzettingsvermogen om trots op te zijn ( en dat ben ik!). Hij komt er wel!
Ah, ja dat herken ik wel. Zo hadden wij gisteren een oppas nodig. Ze was nieuw en kwam kort oppassen om ook even te wennen. Dochter gedroeg zich prima, is heel lief gaan slapen en had tegen de oppas gezegd dat ze de liefste oppas ooit was. Dat was zeer sociaal wenselijk. Dat doet ze altijd in gelijksoortige situaties. Ze is nog steeds bezig om iedereen voor zich te winnen, omdat ze ergens van binnen denkt dat er vast wel weer iemand anders voor haar zal gaan zorgen. De oppas voelde zich gevleid, terwijl mijn moederhart weer even brak. En in de ochtend komt dan de spanning er weer uit in negatief gedrag. Dat zal voor haar altijd anders dan voor haar zussen/broertje. Ze kan zich door haar hechtingsproblemen juist uitstekend 'aanpassen' aan nieuwe situaties (meer dan gezond is). Dat is ze gewend en is een overlevingsmechanisme van de tijd toen ze nog niet bij ons was. Maar dat betekent dan juist dat ze nooit helemaal zichzelf kan zijn. Dat is best verdrietig. Hier helpt het wel om ook in dit opzicht naar haar sterke kanten te kijken: ze is tomeloos enthousiast, heeft altijd energie, is zeer innemend, sociaal en behulpzaam en weet anderen goed op hun gemak te stellen. En zo wordt voor ons alles wat haar zo moeilijk af gaat, minder verdrietig.