Beide: zowel de oorzaak als de begeleiding. En misschien ook wel het voorlopen, als dat in ieder geval gelinkt is aan de angsten.
Je zou haar natuurlijk breed kunnen laten onderzoeken? En dan natuurlijk ook met als doel gepaste begeleiding op te kunnen starten. Als dat jullie duidelijkheid geeft? En iets oplevert qua hulp?
Geen idee. Heb jij jouw meiden laten testen? Zo ja, hoe precies en waar? En wat heeft het jou opgeleverd?
Het zou kunnen dat het voorlopen en de angsten niets met elkaar te maken hebben. Maar het lijkt me niet waarschijnlijk. De combinatie komt wel vaker voor. Ik denk dat je moet nagaan wat je wilt en hoe hoog jullie 'nood' is. Wij hebben regelmatig overwogen hulp te zoeken voor / met onze zoon. Maar vaak bleek het toch weer genoeg te zijn om op internet en in boeken te lezen en daar tips uit te halen die ons aanspraken. Tegelijk kritisch kijken naar wat we zelf deden. Het is bij ons ook wel zo dat het met periodes beter of juist slechter gaat. Wanneer minder goed gaat met onze zoon, is er vaak wel een reden. Meest recent onze verhuizing. Dan is het dus ook roeien met de riemen die je hebt en de storm uitzitten. Daarna blijkt het toch altijd weer beter te gaan.
De oudste heeft een IQ-test gehad. Omdat school zich afvroeg of ze haar niet overvroegen, terwijl wij eerder aan ondervragen dachten. Om meer duidelijkheid te krijgen hebben we haar toen laten testen. We hebben gegoogled naar een bureau met ervaring met hoogbegaafdheid. De test heeft vooral voor school duidelijkheid gegeven mbt iq en ook mbt faalangst. Inmiddels zijn we een aantal jaar verder en zijn we aan het overwegen haar nogmaals te laten onderzoeken, maar dan breder, in de hoop meer handvatten te krijgen mbt begeleiding. De jongste is niet getest en zal dat in de toekomst ws alleen worden als het nodig is voor passend onderwijs. Wat mij betreft is alles bij haar heel helder namelijk.
Hier gaat het ook op en af. Dan denk ik: "Nu gaat het echt niet meer zo. We hebben hulp nodig." Om vervolgens weer in een rustiger vaarwater terecht te komen. En inderdaad kijken we in zulke periodes ook weer even goed naar onszelf: wat kunnen we veranderen in ons gedrag? Wat kunnen we haar bieden om beter in haar vel te zitten? Sterker nog: we houden zelfs een schriftje bij met daarin aandachtspunten & afspraken met elkaar (man en ik). En nu zitten we weer in zo'n periode dat het minder gaat. Maar je hebt wel gelijk: er is de afgelopen tijd veel stress en weinig rust geweest (veel van huis; naar opa om bij hem te zijn zodat hij niet zoveel alleen is). Ik ben erg benieuwd naar de boeken die jij hebt gelezen. Weet je de titels nog?
11 Dank voor je informatie. Waarom wil je jouw oudste nogmaals/breder laten testen? Waar loop je nu nog tegenaan?
Het gaat weer goed . Het is ook al weer 2 jaar later inmiddels. Ik denk niet dat de angsten van jouw dochter aan voorlopen gelinkt zijn maar aan diep over dingen nadenken en piekeren. Die twee dingen kunnen ook weer gelinkt zijn maar dat hoeft niet persé.
Over angsten, wat Q wel heeft maar volgens mij is dat meer door het té over de gevolgen nadenken. Zo durft ze niet in een achtbaan omdat ze niet weet of alles wel goed vast zit. Als ik aangeef dat er strenge regels zijn die ervoor zorgen dat ze dat goed controleren zegt ze dat mensen dan toch nog wel eens een foutje kunnen maken zodat heg toch niet klopt. Ze durft pas op een duikelrek nu haar handen beter om de stang kunnen. Bij een (te grote) opening heb je kans dat je valt omdat je er makkelijker af kan glijden. Ze heeft pas 1 keer een salto gemaakt op een trampoline. Terwijl al haar vriendinnetjes dit al lang deden durfde ze dat echt niet omdat je je nek kan breken als je verkeerd neer komt. Na veel uitleg over hoe je je hoofd moet houden en dat kinderen erg flexibel zijn durfde ze het uiteindelijk. Deze 'angsten' belemmeren haar naar mijn idee alleen nog niet zodanig dat ze er echt last van heeft, dat denk ik tenminste..
Ja, de oudste van 6,5 heeft eigenlijk altijd wel angsten. Eerst was dat de gewone angst dat wij dood zouden gaan.Wij hebben de 'mazzel' dat de opa's al zijn overleden voor haar geboorte en dat er voor de rest niemand is overleden tijdens haar leven. Op die angst ben ik ingegaan door haar te vragen hoeveel mensen ze kent die dood zijn en hoeveel ze er kent die nog leven. Dan komen de dode opa's natuurlijk voorbij, maar bij haar vriendinnen (met wat jongere ouders, haha) leven bijna alle opa's en oma's nog. Dat is om het in perspectief te zetten. De laatste tijd veel angsten over ziek worden. Dat heb ik zo gedaan: 'als je erg ziek bent, heb je bijna altijd klachten. Ik kan je niet beloven dat jij, je zusje of papa of ik niet ziek worden, wat ik je wel kan beloven is dat we altijd naar de dokter gaan als er iets is wat erop zou kunnen wijzen dat iemand ziek is.' Ik heb na mijn bevalling kraamvrouwenkoorts en twee weken daarna een longontsteking gehad en heb dat aangehaald: 'ik was zo snel in het ziekenhuis dat ze nog niet eens wisten wat er met me aan de hand was, maar ze hebben me behandeld op basis van mijn klachten en zo ben ik genezen, terwijl mensen daar ook aan kunnen overlijden. Verder doen we er zoveel mogelijk aan om gezond te leven, hoewel dat geen garantie is dat je nooit ziek wordt. Bijvoorbeeld sporten, groente eten, lekker ontspannen als dat nodig is.' Kortom, ik erken haar angst, leg uit dat ik niet kan voorkomen dat we ziek worden, maar dat ik haar garandeer dat we direct naar de dokter of het ziekenhuis gaan als dat nodig is. Dat bleek voor haar genoeg te zijn, het is langzaam weggeëbd. Ik denk dat het belangrijk is dat je geen loze beloftes doet, het risico in perspectief zet (bijvoorbeeld: hoe vaak ben je door een mug gestoken? Dat gaat je dus nog heel vaak in je leven overkomen. Hoe vaak ben je onder de auto gekomen? Dat gaat je dus waarschijnlijk niet heel vaak of nooit in je leven overkomen) en eventuele actie die je kunt ondernemen benoemt.
Ik had vroeger ook heel veel angsten, en de ergste was een tijdlang dat er een atoombom zou vallen. Jaren tachtig, hoogtepunt van de koude oorlog. Mijn moeder had van alles geprobeerd om me gerust te stellen, maar dat lukte niet. Uiteindelijk zei ze: 'Als er een atoombom op ons wordt gegooid, rennen we er met zijn allen op af.' Vreemd genoeg stelde me dat zo gerust, dat mijn angst verdween. Liever met zijn allen dood dan dat ik in mijn eentje achter zou blijven of dat mijn moeder mij of mijn broertjes moest missen. Heel onorthodox, maar het hielp.
Zeker lastig. Maar voor mij nu iets wat tot na de vakantie mag rusten. Ik hoorde overigens ook dat een dyslexie verklaring maar twee jaar geldig is ?? Ondertussen gesprek aangevraagd met juf over de klassenindeling. Zoon maakt zich zo druk daarover. In weekend hebben we het onderwerp bewust even laten liggen. Vanmorgen weer hoofdpijn en buikpijn en niet naar school willen.
Zo, ze is eindelijk van de basisschool af! Maandag een musical waar ze als oud omaatje stond te stralen op het podium, vandaag het echte afscheid. Vandaag mochten ze de school uit springen in een zwembad: een sprong in het diepe maken. Ze is er helemaal klaar voor, gisteren al samen schoolspullen gekocht, vandaag kwam de rugtas binnen, schoolboeken en laptop zijn besteld. Nu nog een fiets aan het einde van de zomer (als we eindelijk een schuur hebben) en mevrouw kan er tegen aan. Hun bff-vriendinnengroepje van 4 zal wel blijven bestaan (alle vier naar dezelfde school en 1 komt er ook bij haar in de klas), en verder is ze blij dat ze een aantal kinderen niet meer ziet, ze heeft al kennis gemaakt met haar nieuwe klas (ook al samen wezen zwemmen enzo) en heeft er zin in om met gelijkgestemden in de klas te zitten! Er zijn daar meer versnelde kinderen, maar zij is alsnog de jongste (over 2 weken wordt ze 11), maar dat is voor haar geen issue. Nu lekker genieten van de vakantie en na de zomer het gymnasium onveilig gaan maken Morgen eerst maar eens een dagje dierentuin met haar en haar broertje van 2, nu alle drukke afspraken (bijna, nog een paar feestjes) voorbij zijn is er opeens weer lekker tijd voor elkaar! Haar verjaardagscadeaus heeft ze alvast voor haar rapport gekregen, als ze daadwerkelijk jarig is zijn we op vakantie en krijgt ze nog wel wat kleins, maar een grote doos Playmobil en een set acrylverf heb je op een hotelkamer niet zoveel aan. Ze was dolgelukkig, en dat een klasgenootje een Iphone6 had gekregen ook voor rapport en verjaardag boeide haar niets. Zij blijft gewoon lekker zichzelf en daar ben ik trots op! Na het uitsmijten direct maar een inschrijfformulier gehaald voor de jongste, over een kleine 2 jaar mag hij ook naar school en beginnen we het hele feest weer opnieuw... Nog echt geen zin in na de toch wel teleurstellende ervaringen de afgelopen 7 jaar, maar ja, ook hij heeft recht op school
Een kleine update: We hebben een uitgebreid gesprek gehad op school eb kennis gemaakt met de HB-begeleider van de bovenbouw. Voor komend half jaar wordt de focus gelegd op zijn emotionele ontwikkeling, hij zit in de knoop met zichzelf. We gaan een kinder coach inschakelen denk ik. De school is bezig met een aantal nieuwe projecten voor hem. Op dit moment schrijft hij een script voor een toneelstuk. Heeft de opdracht gekregen om het verhaal, de script en de scenes te schrijven, voorstelling voor te bereiden, kinderen aan te sturen en alles te regisseren. Echt een leuke uitdaging en hij geniet weer. Ik zie zo'n grote verandering in hem als ie 'als volwassene' behandeld wordt. Hij mailt nu met de juf dagelijks over de voortgang, is bezig met het uitzoeken hoe je een special effects in zijn verhaal kunt realiseren op het podium. Ineens een heel ander kind. Meer droge leerwerk is hier geen succes als verrijking zijn we inmiddels achter gekomen..
Oh dat klinkt leuk zeg! Fijn dat hij dat ook zo zelfstandig kan. Mijn dochter maak je met de standaard basisschool verrijking ook nooit blij. Dat ziet ze meer als een straf.
@amdaa wat leuk! Super dat hij zo geniet en dat de school met zo'n leuke, hele andere uitdaging is gekomen! Update vanuit deze kant. Q moet nog 1 week naar school. Gister was de laatste dag van de plusklas. De juf had van de verschillende plusklassen de 'klassenfoto's' doorgestuurd en wat een vrolijke gezichten zie je op die foto's. Ook hebben we een gesprek gehad met haar eigen juf. Die heeft haar gelukkig beter leren kennen dan we eerst dachten, net als de IBer. Aan de juffen van volgend jaar zijn de problemen waar ze met Q tegenaan lopen doorgegeven. Deze dingen kan ik ook meenemen in het gesprek met de nieuwe psycholoog, hopelijk geeft dat dan een duidelijk beeld en kunnen we een goed advies / handelingsplan krijgen. We gaan in elk geval positief de zomervakantie tegemoet. Met als aftrap dat Q en ik samen naar de musical van de lion king gaan