Ik snap je volledig. Ik was/ben zelf het kind zoals je zoon. Mijn zus is zoals jouw dochter.. Mijn zus moet/moest voor alles in haar leven (nu al 28 jaar) misschien wel 100 stappen extra zetten. Terwijl het bij mij deels komt 'aanwaaien'. of aanwaaien, het gaat vanzelf. Tuurlijk moet ik ook leren, solliciteren en dat soort dingen, dus het komt zoals je aangaf niet letterlijk aanwaaien. Nu heeft mijn zus PDDNOS ( weet niet of jouw dochter ook 'iets' in die vorm heeft?)
Op die manier bedoel ik het idd. Al zijn er hier geen hechtingsproblemen, dat lijkt me erg heftig Maar idd ik probeer ook de superleuke kanten voor haar te zien: ze heeft enorm veel fantasie en is mega creatief.
Qua leren is het hier niet zo, ze zijn hier alle drie erg makkelijk met leren. Maar ik zie wel verschil tussen mijn oudste twee in hun motorische ontwikkeling. Onze oudste is motorisch niet zo handig. Nooit geweest ook, pas toen hij een jaar of 4 was kwamen we erachter dat hij een probleempje met zijn nekwervels had, waardoor zijn houding helemaal verkeerd was. Dat is wel grotendeels opgelost, maar nooit meer helemaal goedgekomen. Of misschien is het ook wel een beetje aanleg van mijn kant Hij kan niet zo hard rennen, niet zo goed ballen vangen of gericht wegschoppen. Hij kan ook niet goed tekenen of netjes schrijven. Hij is dol op sporten, vooral voetbal, maar is er gewoon niet echt goed in. Hij heeft ook aanleg om sneller dikker te worden, dus dat zit ook al niet zo mee. Zijn broertje van 2 jaar jonger is daarentegen heel sportief, heel handig, kan prachtig tekenen en schrijven, is snel en lenig, dun en gespierd. Dat is soms ook best lastig, vooral omdat ze allebei wel erg competitief zijn ingesteld en dus graag overal wedstrijdjes van maken. Ik vond het altijd wel een beetje lastig om te zien als de oudste weer eens het onderspit delfde. Gelukkig trekt hij zich er zelf niet zoveel van aan en heeft hij inmiddels ook nog een sport gevonden waar hij wel de beste in kan zijn.
Mijn broer is ontzettend dyslectisch. Hij moest ontzettend veel moeite doen voor elke stap qua leren, terwijl hij hartstikke intelligent is. Mijn zusje en mij kwam het veel meer aanwaaien, wij verveelden ons kapot op school en wedden regelijk heel faalangstig omdat als iets dan niet meteen lukte het heel erg confronterend was en we het gevoel hadden iedereen teleur te stellen. Daarnaast viel ik gewoon niet op. Waar mijn broer altijd hulp nodig had en mijn zusje de kleine was die altijd verzorgd werd, was ik niks. Ik viel weg tegen de andere twee. Mijn moeder dacht, wat heerlijk dat een zich zo makkelijk redt, maar ik was vaak doodongelukkig, dacht juist dat ik nooit goed genoeg was. Wat ik wil zeggen en waar ik bij mijn eigen kinderen ook zie hoe makkelijk het is, ook al lijkt het zo makkelijk voor een kind, ook dat kind heeft zijn/haar moeilijkheden. En denken, ach het gaat bij hem/haar zo makkelijk, leidt makkelijk tot het missen van diens problemen. Wat al eerder is gezegd, een moeilijkste weg betekent absoluut niet een minder succesvolle weg. Door als kind te leren hobbels te nemen leer je vaardigheden welke je als volwassene vaak goed kunt gebruiken. Een makkelijker pad is echt niet altijd het beste pad. Ik snap je verdriet en wil het niet wegwuiven, maar ik denk dat je dochter minder"zielig" is dan het lijkt en je zoon minder "bevoordeeld" dan het nu lijkt. Het komt nu misschien wat hard over, zo bedoel ik het niet, ik snap dat je ook nog in je verwerkingsproces van het nieuws zit, maar ik hoop dat je er weer positiever in kan komen te staan en dat je ze los van elkaar kan zien.
Herkenbaar bij mijn neefjes. De oudste moet echt zijn best doen en zijn broertje hoeft nergens zijn best voor te doen. De jongste heeft groep 2 over geslagen en in groep 3 is alles nog erg makkelijk. Hij verbeterd regelmatig zijn broer met huiswerk, terwijl hij 2 klassen hoger zit. Het is best lastig voor mijn zusje. Veel mensen complimenteren juist de jongste omdat hij een klas heeft overgeslagen en het zo goed doet. De oudste kan daar erg verdrietig van worden. Ze proberen bij beiden vooral de aandacht te richten op het feit of ze hun best hebben gedaan en / of doorgezet hebben wanneer ze iets moeilijk vonden, ongeacht het uiteindelijke resultaat. Dit werkt erg goed. Succes, het kan best lastig zijn!!
Dat probeer ik ook. Kijk als ik naar mijn jongste kijk vind ik hem ook echt fantastisch en kan ik het (soms negatieve) gedrag ook wel waarderen, maar ik weet ook hoe anderen hem soms zien en dat vind ik ook wel heel moeilijk. Hij is superlief, maar opmerkingen die al ik te horen heb gekregen (met name van 1 iemand, een nare man): -doe dat kind toch een tuigje om -wat is hij rustig, pilletje gehad -gelukkig zijn je oudste 2 wel normaal, weet je dat het niet aan jou ligt Dat wordt dus gezegd en er zullen dan vast wel meer zijn die het denken? Ik word er heel verdrietig van, hij is zo lief, maar ook gewoon altijd enorm enthousiast.
Ik herken wat je zegt in de zin van dat dit zeer waarschijnlijk zal gaan spelen in de toekomst bij ons. En daar ben ik mij heel erg van bewust. -Ervan uitgaande dat er bij onze tweede geen afwijking mee zal spelen-. De kans dat ik vanaf de babytijd al een aanzienlijk verschil zal zien in de moeite die mijn dochter heeft moeten doen en de tweede zal moeten doen lijkt mij vooral erg confronterend. Of als de tweede straks uit zichzelf "mama" zegt en mijn dochter daar intensieve training voor nodig heeft gehad. Om nog maar te zwijgen over alle dingen als ze ouder zijn. Ik kom zelf uit een gezin van 3 kinderen. 2 daarvan (waaronder ik) hoeven niet zoveel moeite te doen voor wat we willen bereiken. De ander (broertje) moet overal vreselijk veel moeite voor doen en een gewone baan is niet haalbaar voor hem. Ik weet nog dat ik eerder wel eens een soort schuldgevoel had, dit kwam omdat vaak benadrukt werd dat mijn broertje heel veel niet zo makkelijk kon als wij. Ik hoop dat ik dit straks kan voorkomen bij onze kinderen omdat ik gezien heb wat vooral niet werkt.
Dit is ZO herkenbaar! Mijn oudste was amper 3 jaar oud en toen riep hij al steeds: "Kijk mama, een 5! Kijk daar een S, daar een A!" Mensen kwamen een keer naar me toe met de vraag of hij al logopedie kreeg, omdat hij nog niet zo goed praatte. Dus ik zeg: "Eh hij is 2". Die mensen: "Oh tegen mij zei hij dat hij 5 is." Hij is namelijk ook nogal lang, 1.45 denk ik nu, moet nog 8 worden.. Bij de kleuters was hij erg ongelukkig. Hij kon moeilijk zelf tot iets komen, met spelen en werkjes. De juf gaf aan dat hij het spelmateriaal niet goed gebruikt en dat hij bijv. helemaal niet puzzelde. Ik heb haar toen uitgelegd dat hij thuis puzzles maakte van 150 stukjes in ongeveer een halfuur, dus nee, die puzzles op school deed hij niet. Nu zit hij in groep 4 en zijn cito scores reizen de pan uit, alles op niveau 1+. Nu hebben ze heb laatst bij Karakter gediagnosticeerd met ADHD en autisme en zijn intelligentie was gemiddeld. Nu is mijn vermoeden dat hij echt wel ee,n stuk hoger dan gemiddeld intelligent is, maar bij zo'n test vertikt hij gewoon zijn best te doen. De conclusie was ook dat hoe moeilijker de opdracht, hoe hoger zijn score is. Hij gaat naar groep 5 na de vakantie. We hebben getwijfeld over versnellen, maar dan zou hij in een combinatieklas komen van 32 kinderen. En aangezien zijn rapportcijfers op cognitief gebied heel sterk zijn, zijn ze dat op andere vlakken (werkverzorging, concentratie, tempo, aanspreekbaarheid op gedrag, samenwerken) totaal niet. Dus nu kijken hoe het gaat in groep 5. Maar ik wil ook dat mijn kind leert leren, niet dat alles hem komt aanwaaien. Dus dilemma's, dilemma's. En dan is er mijn middelste. Hij is zo verdrietig en boos, want hij mag niet over naar groep 3. Hij wordt in de vakantie 6, maar zijn taal is nog zo zwak, hij mist echt nog e.e.a. aan basisvaardigheden om goed te kunnen leren lezen en schrijven. We laten hem ook testen op een taalontwikkelingsstoornis. Niet eerlijk verdeeld. Mijn laatste kans op een gemiddeld kind zit nu 2 maanden op school, dus daar is nog weinig over te zeggen
Ik wilde eigenlijk een privé bericht sturen maar weet niet hoe dat werkt met de nieuwe site.. Nu dus toch maar even zo. We hebben een paar maanden geleden een intake gehad bij iemand van karakter voor Q. Zij gaf aan dat ze binnen karakter niet veel ervaring hebben met kinderen die ver voorlopen. Daarom heeft ze ons doorgestuurd naar een andere instantie. Op zich dus niet gek dat je twijfelt aan hun conclusies. (Voor meer info mag je pben als je weet hoe dat werkt)
Mijn dochter van 10 is net autisme bij vastgesteld. Sociaal emotioneel functionerend in de peuterfase. En dan een zusje van 5 die haar voorbij gaat. Mijn oudste dochter heeft dit in de gaten, ik merk dat ik dit lastig vind, en sneu voor de oudste. Heb jij dit ook met jou kinderen? Dat vroeg ik mij zomaar af.
Hier ook herkenbaar. De oudste heeft nu eindelijk 1 kindje waar hij redelijk mee kan spelen, zit al 2,5 jaar op school. De jongste had al speeldates op het kdv en speelt nu al wekelijks met 1 meisje en daarnaast ook met andere kindjes. Toen wij met de oudste de onderzoeken ingingen op 4 (bijna 5) jarige leeftijd bleek dat hij kwa spelniveau op het niveau van een 3 jarige zat. Onze bijna 3 jarige zelfs al op het niveau van een 5 jarige.... Waarbij het voor de oudste voorlopig knokken word om hem in deze maatschappij mee te laten draaien zal de jongste er zeker minder moeite voor te hoeven doen.
Erg weinig gelukkig. Mijn oudste heeft wat dat betreft niet zo veel inzicht, hij is 'jong' en 'egocentrisch' genoeg (eigenlijk dus... beperkt en autistisch genoeg). Hij is niet het type kind dat erg nadenkt over dat soort dingen. Hij weet gewoon dat mijn oudste dochter (en stiekem langzaam ook mijn jongste dochter) meer kan (en mag) dan hij, het besef dat hij dit als oudste eigenlijk beter zou moeten kunnen lijkt er niet echt te zijn. Hij heeft bijvoorbeeld geen fiets omdat hij niet kan fietsen, terwijl ik mijn dochters iedere dag met de fiets naar school breng waarbij de oudste dus zelf fietst. Ik geloof niet dat hij ooit een seconde bij stilgestaan heeft. Het is gewoon zo. Hij is 1 keer verdrietig geweest dat zijn zusje zwemdiploma kreeg en hij niet (ze kregen samen les), dat begreep hij niet. Want hij deed toch ook zijn best net als zus? En hij heeft me 1 keer gevraagd waarom hij niet alleen in speeltuin mocht blijven en zus wel, maar ik geloof dat hij 5 minuten na die vraag een acute meltdown kreeg en hij is nooit meer op teruggekomen. Maar goed, dit zijn zo ongeveer de enige momentjes in jaren tijd...
Ja dat is sneu, zeker naarmate ze ouder worden en ze andere kinderen zien. Jou kindjes zijn nog jong zie ik. Ik hoop als ze wat groter word het allemaal iets makkelijker zal worden.
Wel "fijn" dat hij dat niet heel erg meekrijgt. Ik probeer haar te laten zien dat zij andere dingen mag en kan zodat ze ook een beetje het idee heeft dat ze ook nog grote zus is.
Dank je. Hij heeft ass, dus het zal nooit zomaar makkelijker worden. Maar iets makkelijker zou wel fijn zijn.
Ja, ik moet bekennen dat ik dat ook wel 'fijn' vind. Ik zou het ook aanpakken zoals jij beschrijft, maar ik zou heel diep na moeten denken wat ik hem dan zou kunnen vertellen... Ik kan niets bedenken dat hij kan/mag dat zijn zusjes niet kunnen/mogen... (hij functioneert op een te laag niveau?) Ik merk hier vooral onvrede bij mijn middelste, die vindt het oneerlijk dat grote broer (en kleine zus) zoveel hulp krijgt en dat zij het 'allemaal' alleen/zelf moet doen (het onderscheid dat wij dus maken tussen de kinderen...). Ze is ook weleens jaloers op alle (individuele) begeleiding die hij krijgt. En zij voelt hoe zijn aanwezigheid ons als gezin beperkt, dat dingen niet kunnen 'omdat hij..' Dus ik begrijp haar onvrede wel. Het zal niet makkelijk zijn om op te groeien met zo'n broer...