Ondanks alles denk ik dat er maar weinig moeders zijn die het terug zouden willen draaien. Ik niet in elk geval! Ik vond het zwaar en nu nog wel eens, Maar voor mij geldt de klassieker "het mooiste wat er is" ook.
Ja en dat herken ik dan helemaal niet. Nu is mijn oudste pas 9, Dus misschien komt dat nog, maar ik vind het dus alleen nog maar leuker naarmate ze ouder worden. En dwars ja.
Hier Gekukkig ook hoor! En ik was zelf een tijdje heel streng voor mezelf vond dan dat ik op m'n vrije dagen alles mee moest spelen maar m'n man vond dat onzin. En dat is het ook natuurlijk: ik hoef hem niet altijd te vermaken!
Hier kunnen ze zichzelf niet vermaken. Ik laat ze echt weleens vervelen, heb niet teveel speelgoed staan (naar mijn idee), ik probeer weleens om ze op gang te helpen zodat ze daarna zelf verder kunnen spelen...maar als ik niet mee doe liggen/hangen ze de hele dag op de bank, krijgen ze ruzie en Is iedereen chagrijnig haha
Ik had het niet over leuker of minder leuk, wel over makkelijker of niet. En met name de oudste zit sinds ze naar school gaat zichzelf erg in de weg, dat vind ik jammer. Zou dus best terug willen naar die relatief onbezorgde tijd.
Ik vind eigenlijk kleuters veel makkelijker dan baby's. Zo zie je maar weer hoe persoonlijk het allemaal is
In dat geval, Ik vind het naast leuker ook veel makkelijker. De problemen worden weliswaar groter, hier ook de oudste die zichzelf goed in de weg kan zitten, het communicatie vermogen en begrip wordt ook groter en daarmee voor mij makkelijker.
Ik heb geen idee hoe het straks is. Maar voor nu, had ik het mij anders bedacht. Ik hou zielsveel van ons ventje maar ooohh wat vind ik het soms zwaar. Tis een heel driftig mannetje, die overdag veel huilt krijst en dreint omdat hij moe is en niet wil slapen, een speeltje vast heeft en niet los kan laten, ergens niet bij kunnen, zich stoot nouja en noem maar op. Ik ben gewoon zó moe. Geestelijk. Ik hou me maar vast aan het "het is een fase" t gaat vast ooit over
Ik ook! Peuters dan. Ik vind het fijn dat ik met hem kan communiceren en weet wat hij wil. Alhoewel het me super schattig lijkt om zo weer een newborn te hebben vind ik dat eerste jaar echt pittig!
Ik vind het echt met niks te vergelijken. Je leest je in, hoort een hoop maar hoe het écht voelt, daar kan niemand je op voorbereiden. Ik was mezelf echt kwijt na de bevalling, enorm emotioneel. Wist wel van het bestaan van kraamtranen, maar niet dat die zo een paar weken kunnen duren ipv een dag. Wat vond ik dat eng, dat ik totaal buiten de realiteit reageerde op alle prikkels. Ik vond (en vind!) het ook heftig wat het moederschap überhaupt met je emoties doet. Tranen liggen nog dichter onder het oppervlak, ben snel emotioneel, zeker als er iets 'zieligs' is met een kind erin. Hartverscheurend als je baby het uitkrijst van de krampjes. De neiging om liever zelf ziek te zijn dan je kind zo ellendig te zien. Nooit gedacht dat ik zulke gevoelens zou kunnen hebben over een kind. Ik wist niet zeker of ik wel kinderen wilde en twijfelde ook heel erg of ik wel van een kind kon houden Weet het antwoord nu wel, want ook die liefde is allesoverheersend. Ik kan zó enorm genieten van dat manneke dat de wereld ontdekt, van z'n schaterlach, van z'n plannetjes en z'n reacties als iets niet gaat zoals ie wilde, of juist wel. Vind het soms echt wel zwaar, na een zware dag op het werk naar huis rijden in de wetenschap dat je eerst voor een moe kind moet zorgen, voor eten op tafel en een reductie van die eeuwigdurende zooi die een kind met zich meebrengt, voordat je zelf op de bank kunt zitten. Maar echt, het valt me alles mee. We hebben wel echt een makkelijk kind dus klop het af en hou m'n hart vast voor als ie straks ouder is of als er een brusje bij komt Het kan me soms wel aanvliegen. Is dit wat ik de komende jaren elke dag blijf doen? Van dag tot dag leven in dezelfde structuur? Maar vermoed dat ik dat zonder kind ook gehad zou hebben.
En zo schijnt het dus voor de meeste mensen te zijn. Dat is wat ik bedoelde. Maar mijn ervaring is dus anders.
Ik vind het moederschap fantastisch en de meeste dingen kloppen ook wel met mijn verwachting. Alleen je weet dat t niet zo hoeft te zijn maar je gaat er wel een soort van uit dat je kind gesond geboren word en de zorgen die erbij komen kijken als dat niet zo is die vallen me tegen. Ik ben altijd vrij nuchter en had zoiets van als er iets met ons kind is regelen we dat gewoon maar de emoties die erbij komen kijken heb ik zwaar onderschat nooit gedacht dat ik zo emotioneel kon zijn.
Ik vind het moederschap anders dan dat ik mij had voorgesteld. Ik vind het vooral heel raar.. maar misschien komt dat omdat ik nog maar 3 weken een moeder ben? haha. Het verantwoordelijkheidsgevoel is gigantisch en dat vind ik soms erg moeilijk. Echt ontspannen zit er (nog?) niet in, zelfs niet als hij slaapt. Ik maak me dan niet persé zorgen, maar ik ben wel 24-7 met hem bezig al dan niet in gedachten. Ik ben onzekerder dan dat ik dacht dat ik zou zijn. Wel voel ik een unieke band en mijn liefde voor hem groeit elke dag. Iets wat ik mij voor de zwangerschap en bevalling wel al probeerde voor te stellen maar niet echt kon. Tijdens de zwangerschap krijg je al een band, maar deze is meer abstract. Na de geboorte is het voor het echie.. there is no way back!
Kraamtranen haha... ik was er zelfs tijdens m'n zwangerschap van overtuigd dat dat wel mee zou vallen en het mij niet zou gebeuren, want op dat moment zou ik alleen maar aan iets leuks hoeven denken.. dus huilen, dat zou ik toch niet doen?? Nou echt wel, janken-boos-janken-boos modus stond aan die dag pff
Dat idee had ik dus ook, want ik ben normaal ook niet zo snel emotioneel dus zo'n vaart zou het toch niet lopen... Nou FOUT dus, en het duurde bij mij geen dag maar een week of 4 Gelukkig ging het toch weer vanzelf over!
Heel herkenbaar. Ik ben zo nuchter dus die kraamtranen kwamen extra hard aan. Ik barstte in tranen uit terwijl ik met m'n zus zat te eten. Die schrok zich een hoedje want dat was niks voor mij haha.
Ik heb er van te voren niet echt een verwachting van gehad. Ik was wel verbaasd over de enorme liefde die ik voelde voor mijn kindje, zo anders dan ik me ooit voor kon stellen. En dat ik dat bij een 2e en 3e gewoon weer voelde. En het valt me tegen hoe kwetsbaar ik me af en toe voel, de "angst" dat er iets met 1 van de kinderen zou kunnen gebeuren. Dit had ik me van te voren ook nooit voor kunnen stellen. Verder gaat niets zoals ik me van te voren voorneem. Een normale bevalling is me geen een keer gelukt. Mijn zoontje heeft een ontwikkelingsachterstand, maar dat gebeurt vast geen 2e keer...... wel dus. Iedereen waarschuwde me steeds voor slapeloze nachten, mijn kids slapen graag... echt waar, alle 3. Ik heb me ook nooit voor kunnen stellen dat ik zo enorm zou kunnen genieten van mijn kinderen, iedere dag weer. En ik heb me nooit voor kunnen stellen dat ik ooit 3 kinderen zou hebben. Nee, alles is anders dan verwacht. Waarschijnlijk loopt morgen ook weer anders dan verwacht. Maar ik geniet er enorm van.