Een hele goedenavond. Zoals de titel al zegt heb ik een verslaafde broer. De laatste tijd is er steeds meer boven tafel gekomen en weten wij wat hij gebruikt, wiet ( de hele dag!! ), coke en kapot gestampte pillen. Thuis veel gelogen, grote bedragen ontvreemd en al. Hij belooft mijn moeder telkens beterschap, maar die lijkt een zware plaat, of eerder een stuk beton voor haar hoofd te hebben. Wat zij dus doet, zij trekt hem voor, laat zich manipuleren en bedriegen. En wij, de overige broers en zussen, hangen er maar een beetje bij. Hij heeft mijn moeder helemaal in zijn macht. Al verschillende gesprekken met haar hier over gevoerd, dan lijkt zij het licht te zien. Maar het duurt niet lang of zij lijkt alles weer vergeten en tuint weer overal in. Ze wil hem niet in een afkickkliniek hebben voor zijn werk ( hij heeft nog een goede baan ook ). Wij hebben verschillende dingen voorgesteld, maar alles word van tafel geveegd. Zij ziet ook niet in dat zij ons afstoot en wij het gevoel hebben dat wij een vijfde wiel aan de wagen zijn. En mijn broer, tja die geniet ondertussen van alle aandacht. Hij heeft haar precies waar hij haar wil hebben. Dus ervaringen en tips zijn van harte welkom!
Wat erg. Ik wil je veel sterkte wensen, want makkelijk is het niet. Niet echt direct ervaring, maar een verre familielid was ook verslaafd. Zijn broer en moeder palmde hij in met mooie beloftes, terwijl het alleen berg afwaarts ging, maar zij geloofden alles (of wilden geloven) dat hij op eigen kracht zou afkicken. Allemaal sprookjes die je als buitenstaander echt niet serieus kan nemen, maar zijn moeder geloofde het zo. Werkloos, woonde bij zijn moeder, geen inkomen,geen toekomst en toch al bijna 30 jaar. Op een gegeven moment heeft zijn oudere neef hem meegenomen naar het buitenland, waar hij toch iets meer dan een halve jaar heeft doorgebracht, het belangrijkste was om hem uit zijn vriendenkring te krijgen, die net zo verslaafd waren als hij zelf. Nu teruggekeerd uit het buitenland,lijkt het wel goed (of in ieder geval beter) te gaan, maar trekt wel weer met zijn oude vrienden op, is nog steeds werkloos,woont nog steeds bij zijn moeder en is nog steeds van alles en nog wat aan het beloven (dat hij werkt zoekt, bla bla bla) maar er is er nog niks van gekomen.Denk dat een afkickkliniek toch beter was geweest, waar ze ook psychische hulp bieden, bij dit geval was het alleen cold turkey afkicken, maar voor hoe lang zou dat goed gaan? Hoop dat jullie snel hulp kunnen bieden aan jullie brier en dat die geaccepteerd wordt ,want zonder hulp is het bijna onmogelijk.
Heftig! Geen ervaring, maar hebben jullie al eens een interventie met zowel je moeder als broer gedaan?
Hier helaas ervaring mee. Ik heb inmiddels 1,5 jaar geen contact meer met mijn broer en dat bevalt mij na 20 jaar ellende erg goed. Als je meer wil weten mag je gerust pb doen. Mijn moeder is precies zoals jouw moeder als ik dat zo lees.
Bedankt voor je reactie. Dat is inderdaad bij ons dus ook aan de orde, mijn moeder ziet het echt niet in. In de middag is hij al helemaal laveloos en niet meer aanspreek baar. Valt bijna met zijn gezicht in een bord met eten in slaap. Ziet zo wit als het maar zijn kan, ogen zijn dood. Het is echt zo lastig en het sleurt ons er als gezin helemaal in mee. Zonder hulp is het inderdaad onmogelijk. Ze heeft een speekseltest gehaald, op aandringen van ons. Ze dreigt hem er weleens mee, dan zegt hij ja doe maar haal er maar een! Maar dat is voor haar dan alweer een bevestiging dat die dan "niets gebruikt heeft". Terwijl wij zien hoe dat hij haar overbluft!
Wij zijn nu 3x bij elkaar gekomen met zijn alle, word dan allemaal mooi weer gespeeld door moeder en broer. Maar een dag later vallen zij alweer in het oude patroon. Het is zo frustrerend allemaal.
Hey meid, wat vervelend voor jou ook! Het is echt geen pretje inderdaad. Vind jij het goed als ik jou morgen pb doe op mijn gemak? Want wil wel graag wat meer weten. Want het loopt echt de spui gaten uit. Ben er zo klaar mee. Mijn broers en zussen ook trouwens. Dank je wel!
Hier een beetje ervaring Ik weet nog wel dat onze directe omgeving het eerder doorhad wat er bij een gezinslid van ons gebeurde dan wij zelf. Je houdt zoveel van die persoon, je wilt het niet zien, bedenkt (onbewust in eerste instantie) andere verklaringen etc. En nu ik zelf moeder ben, en me bedenk hoeveel ik van mijn kinderen houd, kan ik me ook voorstellen dat ik dat als moeder ook zou doen, het is zoooo enorm moeilijk, zo confronterend om het te erkennen, te zien... Maar wat een ellendige situatie voor jullie... Ik wil jullie heel veel sterkte en succes wensen want wat is het moeilijk en wat kun je je gefrustreerd en machteloos voelen.
Hmm, ik denk even hardop mee. Zou het een optie zijn om jouw broer een dag(deel) te filmen op de momenten dat hij heeft gebruikt. Je moeder kijkt op dit moment niet realistisch naar de situatie. Door het filmen creëer je de realiteit en zal ze het met andere ogen moeten bekijken. Jouw broer heeft een ziekte en dat moet onder ogen worden gezien door allen.
Ik heb geen verslaafde, maar wel een psychisch zieke broer. Mijn broer heeft door zijn psychische ziekte ook veel gelogen. Het was voor mijn moeder (ouders) ook erg moeilijk om de waarheid onder ogen te zien. Tenslotte is dit iets wat niemand voor zijn kind wil. Waarschijnlijk weet jou moeder diep in haar hart wel dat je broer liegt, maar durft ze het gewoon (nog) niet als waarheid te accepteren. Wat ik jou wil meegeven is dat je noch je moeder, noch je broer kan veranderen. Je zou nog een laatste keer een duidelijk gesprek met zowel je broer als moeder aan kunnen gaan maar daarna zou ik me op mijn eigen gezin te focussen. Je broer is er momenteel (als ik jou kant van het verhaal lees) niet klaar voor om af te kicken. Jou moeder lijkt er naar wat jij schrijft niet klaar voor om de verslaving van je broer als verslaving te zien en de leugens als leugens te zien. En jij bent een volwassen vrouw en binnenkort moeder van een eigen kindje. Het is hart, maar jij kan niet meer doen dan afwachten en er zijn voor zowel je moeder als je broer op het moment dat ze er wel klaar voor zijn iets aan de situatie te veranderen. Als ik het zo lees klink je erg boos. Begrijpelijk. Ik denk dat je moeder jou niet wil kwetsen en het gevoel geven "een vijfde wiel te zijn". Misschien kun je je eigen gevoelens wel met je moeder bespreken, dan kan ze misschien uitleggen dat ze het niet zo bedoeld naar jou toe of dat ze je broer meer aandacht geeft omdat..... Ik hoop dat je moeder en broer snel de kracht vinden om uit deze verslaving te komen.
Klopt helemaal inderdaad wat jij zegt wat mijn moeder betreft. Zij wil dit ook nie eens natuurlijk. Maar ze moet ook inzien dat haar vertroetelen houding naar hem toe het er echt niet beter op maakt. Gaan vandeweek nog een keer met haar rond de tafel. Heel erg bedankt voor je berichtje
Wat moet dat ook verschrikkelijk voor jullie zijn geweest jeetje. Gaan vandeweek nog een keer om de tafel met alleen onze moeder. En ik ben best boos inderdaad, onze moeder is net een blad aan de boom die ineens omslaat qua gedachten. Zo vraagt ze ons om hulp omdat ze nie meer weet wat ze moet doen. Dan bieden wij hulp en dan wuift ze alles weg, want ze regelt het zelf wel. Zeer frustrerend.
Ik begrijp heel goed hoor dat je boos bent. Ik ben ook lang boos geweest. Het voelt zo oneerlijk dat ouders naar hun eigen kinderen toe met 2 maten meten. Nu ben ik niet meer boos. Ik heb geleerd dat los te laten en super trots te zijn op alles wat ik zelf heb bereikt. Ik begrijp nu beter dat mijn ouders dat alleen maar doen omdat ze weten dat ik sterk ben en het minder nodig hebt. Maakt dat dat het eerlijk is? Nee. Maar daardoor wordt het voor mij wel acceptabel. Vandaar mijn reactie, want ik wil dat ook voor jou. Dat je zonder boosheid en met trots voor jezelf kiest! Ik hoop echt dat het gesprek helpt en dat jullie oplossingen vinden! Heel veel sterkte.
Ik denk dat jullie moeder een enorme strijd aan het voeren is tussen haar emoties en haar verstand en daar steeds in wisselt, en dus ook in haar gedrag omtrent je broer.. Zou het nog iets kunnen zijn om een hulpverlener van verslavingszorg in te schakelen voor je moeder? Dat een onafhankelijk persoon met haar kan praten en haar de gevolgen van haar gedrag kan uitleggen?
Oja, en makkelijker gezegd dan gedaan maar ik zou adviseren om je moeder te blijven steunen; niet zozeer in haar gedrag naar jullie broer toe maar gewoon als moeder en als mens... Ik denk dat ze jullie heel hard nodig heeft nu..