Je zag meerdere Mensen kijken, hun wenkbrauwen fronsen maar niemand trok zijn mond open. Waaronder dus ook ik. Ik had inderdaad iets willen zeggen als 'doe je dat thuis ook' of 'waarom doe je dat' maar wil de boel niet op stelten zetten om reeds genoemde redenen. Alleen dan blijf ik achteraf met zo een onbevredigd gevoel zitten. Maar had ik er wel iets van gezegd was ik er niks mee opgeschoten. Ik ben daarna wel van plek verandert, wilde niet in de buurt van zo iemand blijven zitten. Het geeft toch een onveilig gevoel dat iemand zo asociaal is. Laatst zat ik in de bus. Kwam er een man naar de buschauffeur. Die man bleef wel buiten staan maar begon toch een potje af te geven op de buschauffeur en waarom de bussen in onze stad niet zo reden als in een andere stad waar alles zoveel beter was geregeld. Die man oogde ook echt agressief en toen zei hij ook jullie zijn sukkels. En de arme buschauffeur die zei steeds maar ja klopt, sukkels zijn wij, we hebben het slecht gergeeld enz (sarcastisch natuurlijk). Toen liel die man weg en zei de buschauffeur als ik daarop inga weet je nooit waartoe hij in staat is. Ik voelde me toen ook echt onveilig en iedereen was stil en luisterde naar het relaas van die man maar niemand zei iets (logisch maar tegelijkertijd ook zielig voor de buschsuffeur).
Grappig, had niet verwacht zo veel reacties te lezen van mensen die er niks van zouden zeggen. Ik zeg er bijna altijd wat van, maar niet "hard", laatste gooide iemand ook etensresten op de grond en toen heb ik mijn hand uitgestoken en gezegd dat ik het wel weg wilde gooien. Ze schaamde zich meteen en liep zelf al naar de prullebak.. prima! Had ze het aan me gegeven had ik het ook met alle liefde paar meter verderop weggegooid voor der.
Zekers te weten. Ik kan toch mijn grote mond niet houden. Desnoods sla ik erop. Zeer slechte gewoonte.
Als ik zonder mijn zoontje ben en diegene is duidelijk jonger dan ik ben, of ik heb het idee dat hij kalm is/ik hem aan kan, of er zijn meer normale mensen in de omgeving, dan zeg ik er echt wel wat van.
Ik ben zo type die er regelmatig iets van zegt. Ik vind dat je als je er niets van zegt mede verantwoordelijk bent Dat het hier inNederland zo ongeregeld zooitje is. Wij Nederlanders zijn goed in klagen maar aanpakken ho maar. Er zouden meerdere personen tegelijk moeten optreden. Inplaats van de neus ophalen. Vergeet niet dat onze kinderen ook opgroeien in deze maatschappij. Dus zal er meer gehandeld moeten worden.Met zn allen.
Soms doe ik dat wel. Als iemand papier op de grond gooit wil ik dat nog wel eens oprapen en heel zogenaamd naief roepen: "Mevrouw! U laat iets vallen!" Ik heb ook wel eens dat mijn dochter zegt "mama, je moet toch altijd mensen eerst uit de lift laten stappen voordat je zelf erin gaat?!" en dan kan ik zeggen: "Ja, dat klopt. Maar soms hebben mensen heeeeel veel haast misschien". En dan leg ik haar later uit dat sommige mensen de regels niet zo belangrijk vinden. Ik zeg ook wel eens "dit is een zebrapad hoor!" bijv. Maar echt asociale mensen durf ik vaak niet aan te spreken, dus naja...
Zeg er altijd wat van, maar ben dan ook niet op m'n mondje gevallen. Heb echt zero tolerance voor asociaal gedrag. De manier waarop ik iets zeg is natuurlijk wel afhankelijk van de situatie en zorg altijd dat ik contact maak met mensen zodat er samen kan worden ingegrepen. Met niet ingrijpen geef je eigenlijk aan dat het allemaal prima is en geef je vrij spel om er mee door te gaan. Vind eerlijk gezegd dat er veel te weinig wordt ingegrepen, alsof asociaal gedrag de normaalste zaak van de wereld is. Dit moet echt veranderen, grenzen zijn er niet voor niets.
Ik durf niet zo snel ergens wat van te zeggen. Zeker als iemand er uit ziet alsof ie niet helemaal 100 is. Laatst heb ik het voor het eerst wel gedaan. Twee jongens liepen achter een Aziatisch uitziende mevrouw aan en vielen haar lastig. Riepen de hele tijd, hey Chinees! en Ni how! En dat ze terug moest gaan naar haar 'eigen land'. Ik werd echt super boos van binnen en ineens kwam het er gewoon uit. Heb geroepen dat ze moesten kappen en oprotten en wat nuttigs moesten gaan doen. Of zoiets. Toen waren ze meteen stil en gingen weg. Die vrouw bedankte me, maar ik had eigenlijk plaat vervangende schaamte voor die jongens. Anyway, dat voelde zo goed. Dat ik me toen heb voorgenomen om vaker eens wat te zeggen van iets.
Ligt er ook een beetje aan in welke stad. Hier zou ik er zo wat van zeggen, weet dat als zo iemand toch agressief reageert de andere mensen zouden inspringen. Agressie komt hier ook iets minder voor dan in de grote steden heb ik het idee. Dus is dat aanspreken minder eng.
In deze situatie had ik er ook niets van gezegd. Ik ben wel heel gevoelig als het gaat om verkeersveiligheid. Wij lopen of fietsen naar school en wat sommige ouders doen die met de auto komen, daar lusten de honden geen brood van. Dus als er dan een gevaarlijke situatie is reageer ik echt wel. Het gaat om de veiligheid van mijn kinderen, maar ook om die van anderen.
nee zou alleen vuil naar hem kijken haha maar ik vind bv voordringen bij de kassa ook aso gedrag en dan krijgt diegene dat altijd wel te horen maar als het tegen mij of mijn kinderen is dan wel dan word ik echt boos
Sinds ik kinderen heb, ben ik wel voorzichtiger geworden met dit soort dingen. Sowieso als ze er bij zijn, ik ben dan in de eerste plaats verantwoordelijk voor hun veiligheid. Maar ook als ze er niet bij zijn... ik ben me er altijd van bewust dat ik moeder ben en dat het voor onze zoons belangrijk is dat ik er nog heel lang voor ze ben. Dus in deze situatie zou ik er, waarschijnlijk, niks van gezegd hebben. Als ik zie dat iemand zich agressief / dreigend gedraagt richting een ander, dan zou ik denk ik wel ingrijpen als ik de kinderen niet bij me heb. Ik bevries niet zo snel, in stress-situaties reageer ik vaak snel door actie te ondernemen. En het scheelt dat ik al jaren aan vechtsporten doe. Niet heel intensief, 1x per week maar. Toch geeft het me een klein voordeeltje: als het nodig zou zijn, reageer ik toch wat sneller en gerichter. Gelukkig heb ik het nooit in de praktijk hoeven uitvoeren. Maar ik heb al meer dan eens gemerkt dat het zelfvertrouwen dat me dit geeft, intimiderend of de-escalerend kan werken. Als ik de kinderen wel bij me heb, tja.. dan is het toch anders. Ik zou niet niks doen, maar ook niet de confrontatie opzoeken. Hun veiligheid gaat me echt voor alles. Dus dan zou ik proberen anderen te mobiliseren, politie bellen of kijken of ik de kinderen eerst in veiligheid kan brengen.
Ik ben zo blij te lezen dat er nog mensen wat van zeggen! Ik ben deze mensen echt dankbaar. Ikzelf ben vaak te schijterig of als ik dan alle moed bij elkaar heb geraapt om er wat van te zeggen komt het er heel onzeker met een trillerig stemmetje uit. Dan kijken ze mij daarna ook zo aan van: moet ik hier nou bang voor zijn? Mijn man is net zo schijterig maar soms haal ik hem over om er wat van te zeggen en dat komt dan ook heel zachtjes en onzeker over wat dat betreft zijn we geen goed stel. Vaak weet ik vooraf of achteraf al precies hoe ik diegene de waarheid zou zeggen maar op het moment zelf komt het er nooit zo uit... pff zo irritant! !
Ik denk wel dat ik er wat van zou zeggen. Had hier laatst ook weer iemand die ik zijn hond zag laten poepen op een klein stukje gras bij een speeltuin. Ik kan dan echt mijn mond niet houden. Hele discussie met die vrouw gehad want zij vond dat een hond op ieder stukje gras wat ze kon vinden mocht poepen ook al lag dat stukje 2 stappen naast een schommeltje. Dan hadden ze daar maar geen gras moeten neerleggen. Toen ik zei dat bijvoorbeeld mijn kinderen het ook gewoon leuk vinden om op een grasveldje te spelen toen zei ze dat de kinderen van tegenwoordig allemaal toch achter de computers hangen dus dat ze niet moesten zeuren over een klein stukje gras. Ik kan mij dan niet in houden en tja sorry misschien ook wel aso maar dan gooi ik mijn mond open en dan kan ik niet altijd even vriendelijk blijven.