Onze zoon (16 mnd) heeft hier erg veel last van. Normaal heeft hij zo'n 5 min huiltje en slaapt hij. Nu al een maand ongeveer dat we niet weg kunnen want hij wordt niet stil. Elke avond zitten we er met liefde een half uur bij maar wordt het zo geen gewoonte? Ik wil er voor hem zijn natuurlijk maar niet dat het een patroon wordt. Ook snachts is hij het liefst bij me. Ik heb hem de eerste tijd in bed gelaten en ben erbij gaan zitten. Maar hij woelt zo erg en het duurt echt lang voordat hij slaapt. Dus wel/niet laten huilen? Overal lees ik dat je ze moet leren zelfstandig in slaap te laten vallen maar dat voelt voor mij zo tegenstrijdig... hebben jullie tips?
Ik heb geen tips, maar gezien je topic laatst over verdrinken en waarbij je jezelf steeds maar bleef herhalen denk ik niet dat er nog serieus gereageerd wordt op je. Je hebt zo'n vreemde visie op wat kinderen op welke leeftijd moeten kunnen en een kind zonder bandjes het bad in laten gaan is gewoon ronduit roekeloos. Jammer dat je het topic wilde laten sluiten en niet meer reageerde daar.
Tja het is voor iedereen verschillend denk ik.. Ik voel me er totaal niet prettig bij om mijn zoontje te laten huilen, ik doe dat dus ook niet. Hij is nu 10 maanden en slaapt naast mij in een co-sleeper. S nachts wordt hij nog vaak wakker en hij heeft mij ook nog nodig om in slaap te vallen. Ik vind dat verder niet vervelend, dus ik geef er ook aan toe. We gaan het zien of hij zo ook vanzelf leert om zelf in slaap te vallen. Ik heb er wel vertrouwen in dat dat vanzelf komt. Maar ik kan me ook goed voorstellen dat het voor veel moeders niet te doen is om een half uur naast een bedje te blijven zitten. Nouja, tips heb ik dus niet..
Ik heb haar wel eens laten huilen. Als ik er bij bleef raakte ze overstuur en ging ze niet slapen. Ging ik weg en kwam ik weer raakte ze de volgende keer nog meer overstuur. Dus toen wist ik het niet meer en liet ik haar even. Vond het niet fijn maar ik was de wanhoop naarbij , met 5 min sliep ze gewoon. Moet er wel bij zeggen dat dit sporadisch is.
Hihi nee ik doe het ook met liefde en 9 vd 10x kan ik er prima tegen. Maar dan is het toch de omgeving die dan zegt 'wen hem er maar niet aan' ik denk zelf ook dat het een fase is en volg mijn gevoel hier in.
En dat met 5 min in slaap vallen dat doet ze dus meestal wel? Mijn zoon deed dat Tot een maand geleden ook maar nu blijft hij er in. ..
Toch al 2 mensen die de moeite hebben genomen om tips te geven Jammer dat je er zo over denkt. Ik ben niet perfect en kan ook fouten maken. Wellicht dat jij die niet maakt, maar ik dus wel. Als jij niet meer op mij wilt reageren dan moet je dat dus ook gewoon niet doen.
Nooit laten huilen, is mijn mening. Huilen doet een kind niet voor niets. Er geen gehoor aan geven kan, in mijn ogen, het vertrouwen dat een kind in je heeft schaden. Als mijn jongste niet wil/kan slapen, om welke reden dan ook en dat kenbaar maakt door te huilen dan haal ik hem weer even uit bed. Halfuurtje later weer terug en vaak gaat het dan zonder tegenstribbelen. Gisteravond heb ik hem er nog 2x uitgehaald, maar hij kon/wilde niet slapen omdat hij koortsig is. Wil/kan mijn oudste niet slapen (8) dan ga ik er ook naar toe, praat even over waarom hij niet wil/kan slapen en spreek met hem een tijd af wanneer hij het wel serieus gaat proberen. Hij had op zijn 4e ook behoorlijke verlatingsangst, om zeer gegronde redenen overigens, maar die tijd bleef een van ons thuis of bleef bij hem tot hij sliep en dan gingen we gewoon wat later weg.
Ik ben ook geen voorstander van laten huilen. En de regel "je kind moet zelfstandig leren slapen", jeetje, waarom?! Ik slaap bijna elke nacht naast mijn man, weinig zelfstandig aan dus.. en als hij er niet is, ben ik ook onrustig. En verder, ik ken geen enkel kind van 17 dat nog papa of mama nodig heeft om in te slapen, dus dat zelfstandig slapen komt wel, blijkbaar heeft je zoontje je nu even nodig. Nee, maar trek je niks van andere aan en doe wat goed voelt! (ook als dat wel laten huilen is natuurlijk, ik wil je niet mijn mening opdringen ).
Mijn zoontje is ruim 15 maand en hier is de fase vol met verlatingsangst ook volop bezig En net vorige week zijn we begonnen op het kinderdagverblijf... Ik geef er maar gewoon aan toe. Het is iets waar hij doorheen moet en als hij graag bij mij is, nou ja, dan maar wat extra knuffels
Ja ik ben het met je eens. Ik ga er ook echt in mee totdat ik ineens dacht. ..Dit wordt een patroon...... Maar dan is dat maar zo. Ik laat mijn kinderen nooit lang huilen, alleen als ik merk dat ze het echt nodig hebben om prikkels af te voeren en het dus maar heel kort is.
Een kind van 16 maanden heef gewoon mama/papa nodig. En je bent bang dat wát gewenning wordt? Dat ze weet dat mama er voor haar is als ze verdrietig/bang is? Want dat is namelijk wel mijn doel. Mijn kinderen hoeven nooit alleen te zijn in hun verdriet. Ze zijn maar zo kort zo klein.
Waar maak je je druk om? Je kunt toch gewoon een goed gesprek met hem aangaan, dat je van huilen niet dood gaat en dat er in zijn bed niks kan gebeuren. Ik bedoel het is niet zo dat je zonder toezicht in je bed kan verdrinken ofzo.... Ik zou hem dus lekker 'vrij' laten, dan heb jij je avond weer terug.
Waarom plaats je deze opmerking? Ik ben er voor mijn Kids. Als ze huilen troost ik ze, als ze me nodig hebben ben ik er. Ik wil alleen weten wat ik behalve dit nog meer voor ze kan betekenen. Dus als je alleen onzin komt verkondigen reageer gewoon niet alsjeblieft.
Ik probeer aan de hand van de door jouw geopende topics een tip te geven die aansluit bij jouw manier van opvoeden. Geen onzin dus, ik heb er zelfs over nagedacht.
Niet op reageren joh Schiet je toch niks mee op en vinden ze alleen maar leuk. Gewoon negeren, andere mensen lezen er ook heus wel overheen Volgens mij ben je een hele lieve mama die er altijd voor haar kindjes wil zijn
Onze jongste zoon heeft ook zo'n fase gehad. Wij haalden hem eerst even uit bed om te knuffelen, daar werd hij voldoende rustig van om alsnog weer in z'n bedje gelegd te worden. Zo'n fase is nog wel eens teruggekomen, toen was het eigenlijk altijd voldoende om even naast z'n bedje te gaan zitten. Laten huilen hebben wij eigenlijk nooit gedaan, gelukkig is er in onze omgeving niemand die dit raar vindt. Ik kan me voorstellen dat je daardoor gaat twijfelen aan je aanpak.
Op ons consultatiebureau heb je altijd van die folders liggen van zo'n opvoedclubje oid. Je krijgt dan ook tips van een "expert" over opvoeden en slapen. Is dat niet iets voor jou? Begrijp me niet verkeerd maar als ik zie hoeveel topics je hebt geopend over je kinderen afgelopen maanden lijk je me heel onzeker over je eigen handelen en het gedrag van je kinderen.
Moah, mag je die van mij ook wel tellen zal er denk ik weinig aan onderdoen vrees ik. Maar goed, heftige start gehad, boel draait nu lekker (mede dankzij alle tips hier over voeding en reflux) en ik ben eindelijk weer volledig op de been volledig. Nu aan t meelezen wat er evt nog gaat komen en hopelijk iemand anders kunnen helpen. TS, die van jou zal er allicht te oud voor zijn maar een doekje met je luchtje? Als hier dr vader ff weg is in de avond en zn checkin mist (ja net 7 maanden maar dr is hier al tijden een controle inspectiedienst gaande, uitgekookte tante) dan wordt t spuugdoekje wat ik aan dr geef platgeknuffeld en is t vaak goed. Met die leeftijd zal t misschien niet geaccepteerd worden maar t valt allicht te proberen.