ik begrijp best dat jij met heel veel vragen zit, aan de andere kant begrijp ik jouw broer ook. Hij vind het waarschijnlijk heel moeilijk om het er over te hebben. Daarbij moet jij je afvragen of jij alles wel wil weten. Ik ben zelf slachtoffer van misbruik. Ik ben vanaf mijn 3e misbruikt. Ook ik praat hier niet over, sterker nog, praktisch niemand in mijn omgeving weet ervan: mijn ouders heb ik het nooit verteld, mijn man weet het niet, mijn kinderen niet. De enige in mijn familie die het weten is mijn schoonzus, die het van mij absoluut niet tegen mijn broer mag vertellen, en 1 nichtje. Het is gewoon heel moeilijk om misbruik ter sprake te brengen. Aan de ene kant ben je bang dat mensen je niet geloven (al weet ik zeker dat mijn ouders mij wel hadden geloofd) er komt een stuk schaamte bij kijken en daarbij ruzie/breuk in de familie, wat ik niet wilde. Daarom heb ik het idee dat jouw moeder ook misschien slachtoffer kan zijn van haar broer. Dat zij er niet over wil/kan praten. Ik zou zelf niet zo reageren tav mijn kind/kinderen, maar enerzijds zou het wél haar reactie kunnen verklaren (voor mij)
Eens met mamabri. Ik snap echt dat je met vragen zit, maar ik zou er echt niet op zitten wachten dat ik na zolang weer alles moet vertellen. Anderzijds hij heeft het pas tegen jou gezegd.
Nou inderdaad: ik moet er niet aan denken om alles weer op te moeten rakelen, alles te moeten vertellen. Nogmaals: er komt een enorm stuk schaamte bij kijken. Ik zou er helemaal niet op zitten te wachten om tegen mijn broer of zus allerlei dingen te moeten vertellen. Ook niet omdat zij met vragen zitten. Gewoon niet, echt niet.
Pfffff @mamabri....moet echt wel even slikken van jouw verhaal. Wat moet je je vreselijk eenzaam gevoeld hebben als kind zijnde?! (En wellicht later ook nog)
Nee, eenzaam niet. Wel altijd een wat angstig kind geweest. Nu, achteraf denk ik wel eens: ik snap niet dat mijn ouders het nooit gezien hebben. Toch ben ik er van overtuigd dat zij het niet wisten/weten. Anders hadden zij zeker wel ingegrepen. Doordat ik zelf bang was om het te vertellen heb ik hun nooit in vertrouwen genomen. Dat komt deels door mijn opvoeding: als de meester/tante/oma boos op je was, was het vast je eigen schuld en kreeg je er straf bij. Dus ook hierover hield ik mijn mond. Omdat ik toen dacht dat mijn ouders misschien wel boos zouden zijn op me, of mij niet zouden geloven. Nu ik volwassen ben weet ik zeker dat zij me zeker wel serieus zouden hebben genomen. Alleen dat wist ik als kind niet. En nu heeft het gewoon geen zin meer om het mijn moeder (mijn vader is vorig jaar overleden) te vertellen. Ik wil haar er niet mee belasten, ze zou het heel erg vinden. En degene die het gedaan heeft, leeft inmiddels ook niet meer. Ik hou dus gewoon mijn mond (en vertel het wel anoniem op een forum )
Mee eens, ik zou het er met je ouders over hebben. Dan weten ze gelijk waarom je geen contact meer wil met je oom.
Dat mij oom jonger is als mij moeder. Dus dat mij oom hoogst waarschijnlijk mijn moeder niks heb kunnen doen.
Waarom zou dat niet kunnen? Mijn broertje is 12 jaar jonger. Maar als hij mij iets aan wil doen gaat hem dat echt wel lukken. Hij is een stuk groter en sterker. De leeftijd zegt niets.
Dat ligt er natuurlijk aan wanneer het gebeurd is. Als haar moeder 18 was ten tijde van het misbruik, was haar oom 12 en dan lijkt me het sterk dat er iets gebeurd is. Maar 26 en 20 is natuurlijk weer een heel ander verhaal. Ts, hoe oud is je halfbroer? Dus hoe oud was je moeder toen ze zwanger werd van hem? Aangezien sommigen hier zeggen dat hij misschien voortgekomen is uit misbruik, kan je dat misschien verifiëren door de leeftijd... Want dat een (bijvoorbeeld) 18 jarig meisje zwanger raakt van haar 12 jarige broertje lijkt me onwaarschijnlijk, zoals ik al zei.
Op een forum is zoveel makkelijker om te vertellen vind ik! In mijn echte omgeving weten het er hooguit een handjevol. En dat vind ik prima. Na jaren heb ik het pas mijn moeder en stiefvader verteld. Puur uit bescherming. Ik wilde niet dat hun uit elkaar gingen door mij. (Het was niet m'n stiefvader trouwens hahaha) Nu ook ik meer weet uit die tijd kan ik het relativeren en weet ik waarom hij het heeft gedaan. Keur het nog steeds niet goed, en ja het heeft mij heel erg beschadigd toendertijd. Maar eerlijk? Ik denk ook aan hem. Wat hij heeft doorstaan. Nu is mijn soort misbruik niet te vergelijken met andere.
Herkenbaar verhaal Sija. Heel herkenbaar zelfs. Ik heb het hem vergeven inmiddels. Hij kon er zelf niet mee leven en heeft zichzelf mede hierdoor van het leven beroofd.... Dus ook ik heb met hem te doen. Ik weet ook wel waarom hij het heeft gedaan en ook ik keur dat niet goed, er is ook van mijn kant enige begrip. Het heeft mij beschadigd, maar inmiddels heb ik er vrede mee en leef ik door.
Ik heb er idd ook vrede mee, ik kan het namelijk niet terug draaien. Heb er wel echt mee gezeten. Maar nu kan ik er prima mee leven zonder in paniek te raken als ik z'n naam hoor. Vind sommige wel 'makkelijk' reageren. Iedereen reageert anders. Alsof wij achterlijk zijn omdat er hem hebben vergeven.
klopt, heb hier weleens de reactie gehad "dat zij dat echt niet zouden kunnen". En op zich begrijp ik het wel, dat mensen dat denken. Waarschijnlijk hebben zij zoiets niet meegemaakt. Alleen mijn ervaring is: door zelf te kunnen vergeven, helen de wonden bij mijzelf. Wanneer je in het reine komt met jezelf, kun je weer makkelijker vergeven. Met wrok bereik je niks en blijf je in je slachtofferrol hangen, is mijn ervaring. Maar dit heeft mij wel héél wat jaren gekost, het is ook niet van de een op de andere dag natuurlijk.
Maar zou dat bij je kinderen niet anders zijn? Zou je de misbruiker van je kinderen ook kunnen vergeven en gewoon gezellig hem/haar Omgaan alsof er niets aan de hand is?