11 dagen geleden ben ik bevallen van onze zoon. Ik ben super verliefd en mega trots. Maar dolgelukkig...? Helaas hebben mijn hormonen na de bevalling een opdonder gehad waardoor ik behoorlijk last heb van Baby Blues. Ik ben opzoek naar ervaringen van vrouwen die dit ook hebben gehad. Baby blues uit zich in veel huilen, veel onzekerheid, angst, paniek, slapeloosheid, rusteloosheid, geen eetlust, een gevoel van eenzaamheid en uitzichtloosheid. Intens verdriet en uiteraard een mega schuldgevoel naar je partner en kind. Op de 2e dag begonnen bij mij de tranen. Ze leken niet te stoppen. Tranen van geluk en liefde, maar ook tranen van angst en onzekerheid. Slapen was tot nu toe niet gelukt, maar dat scheen normaal te zijn? Negatieve gedachtes kwamen kort daarna en ik kon ze niet stoppen. Normaal gesproken ben ik erg goed in relativeren, maar nu lukte het niet meer. Ik kreeg het gevoel alsof ik onderwater werd getrokken, ik zag alleen maar water, alleen maar paniek, geen uitweg. Ik kreeg pijn in mijn maag, moeite met ademhalen, mijn keel kneep dicht: de paniekaanvallen kwamen. Ik sliep niet, ik at niet. Ik was zo bang, zo onzeker, ik voelde mij zo alleen. Ik herkende mijn lichaam niet meer, mijn gedachten niet meer. Ik was mijzelf kwijt. Dag 4: Ik was bang, extreem bang. En ook zo onzeker, en ook zo moe. Ik had sinds mijn bevalling niet meer geslapen. Als ik mijn ogen dicht deed dan kwamen de gedachtes welke ik zo sterk voelde: "Ik zal nooit meer gelukkig zijn", "ik zal voor altijd alleen zijn", "wat heeft het voor zin?" "Is dit het nou?" "Ik wil dit niet". Ik was intens verdrietig, en toch tegelijkertijd intens gelukkig. Het enige wat mij een beetje deed kalmeren was het zien van mijn zoontje. Hem zien op een afstand was verschrikkelijk. Als hij in zijn wiegje sliep dan raakte ik in paniek, ik verloor controle. Maar wanneer ik hem vasthield dan kon ik hem ook niet aankijken want ik voelde mij zo schuldig. Ik voelde zoveel liefde, maar ook zoveel afkeer. Hij versterkte elke emotie en gedachten in mij. Niets was zijn schuld, alles was mijn schuld. "Misschien zou hij beter af zijn zonder mij?" Hij vulde mijn eenzaamheid niet op, ik was vastbesloten dat ik mij voor de rest van mijn leven eenzaam zou voelen. Dit was mijn lot. Ik was de enige moeder op aarde die het moederschap niet aankon. Mijn kindje.. hij was zo perfect, ik wou dat hij voor altijd in mijn buik kon blijven. Want daar is geen pijn, geen verdriet, geen honger. "Was hij maar nooit geboren...". Die verschrikkelijke gedachte kon ik niet loslaten. Ik had bijna spijt dat ik hem geboren had laten worden. Tranen van schuld kwamen bovenop de tranen van verdriet en angst. Op de 4e dag ben ik ook gestopt met borstvoeding geven. Ik kon het niet meer aan. Op de 5e dag huilde mijn partner. Mijn lieve sterke vriend die zo goed voor mij was. Hij was bang om mij. Hij maakte zich zo'n zorgen. Ik lag levenloos op de bank, mijn lichaam deed zeer want ik had al 5 dagen niet geslapen. Tijdens de zoveelste paniekaanval besloot mijn vriend een arts te bellen. Dit kon zo niet langer. De arts kwam. Alles was lichamelijk in orde. Opgelucht natuurlijk, maar ik voelde mij nog steeds verschrikkelijk. Ik trok dit niet langer. De gedachte "dit is het niet waard" kwam op. Ik huilde weer en smeekte de dokter om een slaappil. Deze kreeg ik. Op dag 5 kon ik eindelijk slapen. Ik nam de pil en 9 uur later werd ik wakker. De tranen kwamen weer, maar deze keer van dankbaarheid. Vanaf nu kon ik mij focussen op beter worden..! De dokter noemde mijn conditie een flinke variant van Baby Blues. Als ik mij na 14 dagen niet beter zou voelen dan raadde hij aan om te gaan praten met een professional. De woorden 'la dépression postnatale' (postnatale depressie) werden genoemd. Baby Blues schijnt het kleine broertje te zijn. Nu op dag 11 voel ik mij een stuk beter. Ik slik sinds 2 dagen geen zware pillen meer tegen de angst, wel slik ik nog homeopathie tegen stress. Ik heb geen paniekaanvallen meer en de negatieve gedachtes gaan steeds meer naar de achtergrond. Ik kan mijn zoontje in mijn armen nemen en ik kan weer naar hem lachen. Ik kan met hem knuffelen zonder in tranen uit te barsten. Ik kan huishoudelijke klusjes doen en korte wandelingetjes maken zonder mij verloren en eenzaam te voelen. Ja, ik ben nog wel heel erg bang, het gevoel dat ik het allemaal niet aankan ligt nog steeds heel dicht tegen de oppervlakte, maar ik verdrink niet meer. Ook weet ik nu (en geloof ik ook) dat dit gevoel niet zal blijven. Ik heb wel eens zinnen zoals 'wanneer de roze wolk niet zo roze blijkt' gelezen en gehoord, maar ik heb er nooit veel aandacht aan besteed. Ik dacht omdat mijn zoon is zo ontzettend welkom was mijn roze wolk wel echt roze zou zijn. Nooit gedacht dat ik overvallen zou worden door Baby Blues. Ik zoek naar dames die dit ook hebben meegemaakt en hun verhaal willen doen. De één ervaart het heftiger dan de ander, maar Baby Blues schijnt vaak voor te komen. Dus ook om bekendheid te brengen onder de vrouwen: Je bent niet alleen!
intens om het zo te voelen he. Hier baby blues in mindere mate (in het begin) maar wel erg lang mee gelopen. Zo zeg ik dus ook voortaan; iedere vrouw krijgt in meerdere of mindere mate post prenatale depressie. Ik weet het echt zeker! Hier dus ook iemand die voortaan zegt; de wolk is niet roze. Hij is 9 van de 10 keer gitzwart met donder en zo nu en dan krijgt hij een roze randje. Voor mij duurde dit tot mijn zoon 1 jaar was. In het begin waren de blues nog wel te doen. Midden in de nacht mijn vader opgebeld dat ik zo blij ben dat mijn ouders mij ouders zijn. Dat ik zo een goed leven heb, dat ik nooit had verwacht zo onvoorwaardelijk van iets of iemand te houden als van Kane. Dat ik blij was dat ik geboren ben en dat ik het leven mag meemaken en delen met de mensen om mij heen.. Toen ik weer aan het werk ging kwam ik met mijzelf in de knoop te zitten. Ik voelde mij een slechte moeder omdat ik niet bij mijn kind was. Nachten waren teveel en ik had het gevoel of ik geen steun kreeg van mijn man. Daarna volgde de vreselijke gedachtes; niemand heeft mij nodig. Het leven gaat door zonder mij, misschien is het zelfs wel leuker zonder mij? Wat heeft kane nou echt aan me? Zou mijn man het eigenlijk wel erg vinden als ik dood zou zijn? Hij heeft toch vrij weinig aan me.. Ik zat op ten duur met mijn moeder in de auto en vertelde haar alles. Ze had het zelf ook gehad, dacht zelfs aan een overdosis... ze zei tegen mij hetzelfde als dat ze toen blijkbaar tegen zichzelf zei: 'Lies, wie gaat dan dalijk aan je 10 jarige zoon vertellen dat zijn moeder hem niet belangrijk genoeg vond om voor te blijven leven?' Dat heeft toen zo een enorme impact op mij gemaakt dat ik hulp ben gaan zoeken. Nu gaat het weer goed. Ik zit weer goed in mijn vel, de wolk is vooral roze en zo nu en dan zwart. Ik ben zelfs weer zwanger... maar... Ik behoed mezelf ervoor dat de gedachte net zo makkelijk terug gaat komen als de tweede er dadelijk is. Ook voor dan houd ik in gedachte dat de wolk waarschijnlijk eerst zwart kleurt ipv roze. ShampooL het enige wat ik kan zeggen; goed dat je zo snel aan de bel hebt getrokken. Dat je eerlijk bent geweest en niet bent door gesukkeld met het idee dat de roze wolk er MOET zijn. Ik denk dat veel dames hierdoor zichzelf teveel blijven pushen. Met de 'Je moet niet zeuren, je moet het leuk vinden, je moet de roze wolk voelen'-gedachten. Juist aan de bel trekken maakt je een sterke moeder in deze situatie.
Lieve ShampooL wat vervelend dat je die periode zo hebt ervaren, maar wat fijn dat je nu weer wat beter in je vel gaat zitten.. Hier ben ik echt boos geweest, op iedereen, die het zo makkelijk deed.. Niemand die me had verteld dat het soms zo zwaar kon zijn.. Ik voelde me ook een slechte moeder, want waarom vind ik die roze wolk nou niet. Zoontje huilde zoveel, wat deed ik verkeerd.. Kwam echt in een neerwaartse spiraal terecht. Heb zelfs gedacht, waarom wilde ik dit? We hadden het zo goed samen. En daar voelde ik me vervolgens weer zo schuldig over. Ik had alles wat ik wilde maar ik was niet gelukkig. Ben toen hulp gaan zoeken toen mijn zoontje 8 maanden was. En met kleine handvaten kon ik mezelf en mijn gezin weer zien zoals het was. En liet ik ook de negatieve gedachten soms toe. Want het is zoals het is, het is vaak heel zwaar. Nu zijn we bijna 5 jaar verder. Heb er twee kinderen bij gekregen en voel me beter. De rot gevoelens mogen er zijn. Omdat ik weet dat het over gaat, ze horen er gewoon bij. Vergis je ook niet wat slaapgebrek met je doet. Zogauw dat beter gaat kun je alles een stuk beter aan en in een ander licht zien. En durven toegeven dat je het moeilijk hebt, dat laat alleen maar zien hoe sterk je bent!
Ik heb zelf een best zware kraamtijd gehad. En die van jouw klinkt herkenbaar maar ook vele male zwaarder. Eerst, heel veel sterkte! Het wordt echt beter maar die kraamtijd is gewoon ruk soms. Echte tips heb ik niet voor je. Ik heb onwijs veel hulp van mn man gehad en zonder hem was ik er waarschijnlijk niet bovenop kunnen komen. Maar het heeft echt heel lang geduurd voor mijn gevoel. Of het duurt zelfs nog voort. Na lang onderzoek kwam ik iets tegen. Het is in de reguliere gezondheidszorg helaas niet geaccepteerd maar syntetische oxytocine (dus weeënopwekkers.) kan de eigen oxytocineaanmaak blijkbaar verstoren. (Vaak wordt gezegd dat het een lichaamseigen hormoon is maar blijkbaar reageert niet iedereen goed op de syntetische variant) Dit zorgt voor hele tegenstrijdige gevoelens naar je kind, jezelf en zelfs je partner en omgeving toe. Paniek, angst etc. In mijn ervaring wordt het met de tijd minder maar ik heb het gevoel dat ik (en mijn zoontje) meer dan 2,5 jaar later nog steeds last van de opwekkers heb. Ik hoop dit keer op een bevalling zonder opwekkers en ben van plan na deze bevalling langs een homeopaat te gaan die hier wat meer over weet.
Achteraf mss ook wel lichte vorm van baby blues gehad... De angst, paniek zo herkenbaar. Ik was overbezorgd, kon niks uit handen geven alleen aan een paar mensen die dicht bij me stonden. Na 3 mnd kon ik alleen maar huilen en werd er een postnatale depressie vastgesteld. Met hulp van praten bij psychiatrisch verpleegkundige en medicatie ben ik er weer bovenop gekomen. Hormonen en ik zijn niet zon goede combi, toch ben ik nu weer in verwachting en heb ik hierbij extra ondersteuning via pop-poli Goed dat jezelf naar huisarts bent geweest! Dat is vaak de eerste stap, herkennen en erkennen dat t niet goed met je gaat.
Heel erg bedankt voor jullie reacties! Mijn mannetje ligt nu lekker in zijn ledikantje naast mij te slapen. Wat is hij toch mooi! Ik heb sinds gisteren niet meer gehuild. Ik heb gisteren ook maar 2x de homeopathie ingenomen ipv 3x. Wat mij helpt is om elke dag naar buiten te gaan. Al is het voor 10 minuten en slechts een blokje om. Het helpt mij om de wereld te zien, te zien dat het leven doorgaat, dat andere mensen ook (kleine) kinderen hebben en dat dit gewoon goed gaat. Oudere mensen, mensen die hun hondje uitlaten, vrouwen onderweg naar huis van hun werk, tieners wachtend op de bus. De arts bellen was ook geen discussie over mogelijk. Ik was helemaal afwezig en mijn partner heeft toen aan de bel getrokken. Daar ben ik hem ook erg dankbaar voor. Ik vind het heel moeilijk om aan te geven dat ik het zo moeilijk heb. 'Genieten van de mooiste tijd van je leven' poeh! Dat is een zware druk hoor! En als je het niet ervaart als de mooiste tijd.. kan er dan ooit wel een mooiere tijd komen? Ik vatte dat dan ook op als dat mijn leven nooit meer hoogtepunten zal kennen. Dit is het, dit -een kind krijgen- is het ultieme, er zal niets aan kunnen tippen. En van die gedachte raakte ik dan weer overstuur: "Ik moet mij gelukkig voelen!" Nog vind ik dit een moeilijke gedachte hoor. Een kind is prachtig en ik ben super verliefd, maar het ultieme? Stopt mijn leven dan nu? Is 27 jaar de leeftijd waarop er niets moois meer gebeurd in mijn leven dan wat er 2 weken geleden is gebeurd? (de geboorte van mijn zoon) Mag ik zeggen dat ik hoop van niet .. ?
Dapper dat je je verhaal zo helder opgeschreven hebt! Ik kan een heel verhaal schrijven, maar ik denk dat je voor ogen moet houden dat er betere tijden komen. Gelukkig schrijf je dat het al beter gaat en zie je vooruitgang. Schrik niet als er ineens weer ongelofelijke rotdagen voorbij komen. Ups en downs.. ups en downs.. Boven alles is te veel adrenaline en slaaptekort echt killing.. tel daar je hormonen en iedereen die het beter weet bij op en niet zo moeilijk om te bedenken dat het niet altijd meevalt.. Ik wens je veel een dikke knuffel en veel power toe en zorg dat je blijft praten. Wellicht helpt het om hier ook verder te schrijven?
Dankjewel LiveLifeLovely! Het voelt inderdaad goed om hier mijn gedachtes te uiten. Ik denk dat ik dat wel wil blijven doen Ik geloof dat het slaapgebrek voor de helft de reden van mijn staat was, ja. Ik voelde mij al een stuk beter toen ik had geslapen. Vreemd he? Je bent uitgeput maar hebt tegelijk een boost aan adrenaline in je lijf. Hormonaal gezien ben je echt een zooitje zo vlak na de bevalling..
Herkenbaar ook. Ik was na een aantal dagen niet slapen ook helemaal vervreemd van mijzelf. Dat als puber ook een keer gehad op een jongerenvakantie, echt niet tof. Tel daar nu bij op je vermoeidheid van de zwangerschap, de bevalling en alle 'poppenkast' na de bevalling... niet zo gek dat je even ontregeld bent toch? Je bent trouwens nog maar 11 dagen onderweg hé?! Zou ook heel bijzonder zijn als je nergens last van zou hebben. En wees ook blij met zon lieve man/vriend komt allemaal goed!!
Ja hier ook heel erg gehad. Vanaf dag 2 begon zoonlief te huilen en bleek een huil en reflux baby. En mijn tranen kwamen ook en gingen niet weg: schuldgevoel, onzekerheid, paniekgevoel, constante stress, ik wilde niet met hem naar buiten, slaap tekort en echt denken wat hebben we gedaan?! Uiteindelijk bij huisarts terecht gekomen naar een aantal breakdowns onder andere bij cb en dat viel samen met stoppen borstvoeding en weer gaan werken maar ook dat het beter ging met m'n huilbaby. Na een jaar ging het pas echt beter en nu kan ik nog paniek hebben als ik baby's hoor huilen. Zoals je aan m'n banner ziet ben ik echter bijna weer uitgerekend en als de dood voor de kraamtijd. Ik heb dus preventief hulp gezocht nu en dat geeft meer rust. Bovendien heb ik nu meer ervaring en verwacht ik ook geen roze wolk. Want inderdaad hij is soms gewoon zwart!!
Ik vond de kraamtijd bij mijn eerste kind ook echt verschrikkelijk, alsof al mijn zenuwuiteinden gerafeld waren. En heel veel schuldgevoel. Mij zul je ook nooit tegen iemand met een pasgeboren baby horen zeggen dat ze moeten genieten, want ik kon daar helemaal niet tegen. Nu bij mijn tweede gaat het heel veel beter, door andere verwachtingen, door een betere bevalling, door een baby die niet zoveel last heeft van de bevalling? Geen weeën opwekkers nodig gehad deze keer. Veel sterkte, het wordt beter hoor!
Herkenbaar hoor.. Hier ook.. Getrouwd. Super fijn en mooi huis.. drie kinderen.. En nu dan? Genieten van de kleine dingen maar. Mijn man zegt altijd het is de weg ernaartoe .. niet de eindbestemming waar je van moet proberen te genieten.. En als schrijven hier helpt, lekker doen
Wat heb je jouw verhaal mooi opgeschreven. En dat al na 11 dagen!! Ik denk dat je duidelijk al een grote stap hebt gemaakt. Door te erkennen wat er aan de hand is en dit ook hier zo neer te zetten. Dit is voor veel vrouwen al een grote drempel. Hou er wel rekening mee dat dit nog een stuk langer kan gaan duren, met goede en slechte dagen. Het duurt maanden voordat de hormomen (hormonsters) een beetje tot rust zijn gekomen. Ik herken me ook deels in je verhaal. Werd ook zo overrompeld door het moederschap en de bijbehorende hormonen. Wat mij ook erg boos maakte was de kleine hoeveelheid informatie die je hierover krijgt tijdens je zwangerschap. Tuurlijk.. Als zwangere vrouw zal je misschien denken: "dit overkomt mij niet". Maar als iedereen hier wat meer open over is, en je dit bij bekenden/vriendinnen/kennissen zou horen dan realiseer je je misschien iets meer wat het inhoud en dat dit voor jou inderdaad ook een mogelijkheid kan zijn! Zó goed dus dat jij je verhaal deelt. Wat mij hielp waren ook vrouwen volgend op Instagram bijvoorbeeld, die foto's/verhalen posten met de hashtag #postpartumdepression etc.. Dit geeft je het gevoel dat je niet alleen bent! Voor de toekomst kan ik je vertellen: het wordt beter!!! Mijn zoontje is nu 2 jaar en ooohhh wat geniet ik van dat mannetje. Natuurlijk je zult wat kwetsbaarder zijn, maar het maakt het leven ook zo waardevol. En waarom zou je nooit meer mooie, geweldige, ultieme geluksmomenten mee kunnen maken? Er is meer in het leven dan papa en mama worden! Er zijn vast meer dromen die je hebt? Je ultieme baan? een boek schrijven? een muziekinstrument leren bespelen? Je kinderen zien opgroeien? geweldige vakanties en tripjes met gezin en vriendinnen? Er is zo veel om van te genieten! En nog zoveel om te willen in het leven, al lijkt dat momenteel allemaal even op de achtergrond. Je mag gewoon lekker cocoonen, de tijd nemen voor jezelf, je even terugtrekken uit het sociale leven en je richten op jezelf! Die andere dingen komen echt wel weer!
Bedankt voor al jullie berichtjes! Wat fijn dat vele van jullie dit allemaal herkennen. Of nou ja .. echt fijn is anders natuurlijk. @Lizzy1986 , dat zegt mijn vriend ook altijd. En ik normaal gesproken ook, maar nu voelde ik dat absoluut niet zo. Maar het is zeker waar! @Lafayette , dat schuldgevoel is zo killing he? Ik heb daar ook veel last van. Zelfs als ik de luier van zoon verschoon en hij moet huilen omdat de doekjes te koud/nat zijn. Dan zit ik alweer in tranen "sorryyy, maar het moet heel even!!!" *huil snik jank* "bijna klaar!" *snottebellen* Jij ook veel sterkte @Hopsatee Wat klinkt jouw eerste jaar ook zwaar! Goed dat je al hebt aangegeven dat je misschien wat hulp nodig hebt. Het is fijn om te weten dat er mensen voor je klaarstaan, zelfs al maak je er geen gebruik van, het aanbod is fijn! You're not alone @Newmom1986 , ik ben het met je eens dat er weinig over gezegd wordt. Sowieso wordt je best in het diepe gegooid na de bevalling. Kind eruit, hup naar huis, succes! En dankjewel voor je woorden Ze doen mij goed!
Snap ik helemaal dat je dat zo nu ff niet kan zien hoor.. Ik heb het ook een hele tijd zo echt niet ervaren.. Vind je super sterk dat je er zo open over bent, dat is de eerste en misschien wel moeilijkste stap. Komt goed meis!
Hoi ShampooL en anderen, hier ook last gehad van de baby blues bij beide kinderen, maar wel in mindere mate. Ik heb nu een bijna 4-jarige en een kleintje van twee maanden en zou willen dat ik met alles wat ik nu weet, mijn oude zelf in de kraamtijden toe zou kunnen spreken. Wat ik zou zeggen: je doet het goed en het wordt vanaf nu alleen maar makkelijker. Ik vind het idee van roze kraamwolk maar raar. Bij mij ontstonden de wolkjes bij de eerste lachjes. Ze werden daarna wel groter en groter en meer en meer roze. Ik zie de kraamtijd zeker niet als het hoogtepunt van mijn leven (eerder een dieptepunt, haha). Veel sterkte gewenst allemaal! We hoeven het allemaal niet perfect of alleen te doen!
@Newmom1986 ik had ook wel meer willen weten van tevoren, maar daar zit niet iedereen op te wachten. Ik ben zelf altijd heel eerlijk geweest naar mijn omgeving, tot ik van een vriendin zonder kinderen te horen kreeg dat ik alleen maar negatieve verhalen vertelde. En dat zij ook nog graag kinderen wilde en zo alleen maar bang gemaakt werd. Het is dus ook een heel lastig iets. Ts wat goed dat je er al zo helder naar kan kijken. Heel veel sterkte met je herstel, neem er echt de tijd voor!
Hahah ja als jij alleen maar negatieve verhalen verteld tegen vriendinnen dan kan ik me dat voorstellen! Dat geldt natuurlijk met alle ervaringen in het leven waar je overwegend negatief over bent! Ik heb het over wat meer informeren over dat dit voor iedere vrouw een mogelijkheid kán zijn. En dat je er dus niet vanzelfsprekend vanuit moet gaan dat je kraamtijd één grote roze wolk is zoals dat vaak van te voren werk de norm lijkt te zijn! Daar voelde ik wel wat boosheid over. En een bepaalde schaamte die erbij komt omdat je het gevoel hebt de enige te zijn helpt dan ook niet echt... Hoewel ik een moeilijke tijd heb gehad met mezelf na de geboorte van mijn eerste zoon heb ik mijn zoon en de zorg voor hem altijd mooi en heel bijzonder gevonden. En ook dat werd hier uitgebreid met vriendinnen gedeeld!
Ja maar ik had dus helemaal niet door dat ik zo negatief was. Ik ben gek op mijn mannetjes en voor mijn gevoel kwam dat ook aan bod. Maar de heftige verhalen hoorde die vriendin voor het eerst, omdat er inderdaad nooit over gesproken wordt en die kwamen blijkbaar binnen. Verder met je eens hoor, er mag zeker meer over geïnformeerd worden!
Ja ik snap wat je bedoelt. Wel eerlijk van je vriendin dat ze het ook aangaf, dat is ook niet altijd makkelijk. Soms heb je inderdaad zelf niet door hoe negatief je bent. Waarschijnlijk omdat het jou ook overviel!