Ik vind ook de verantwoording erg zwaar. Daarbij mis ik ook echt dat ik niet impulsief iets meer kan doen. Ff uit eten, ff op vakantie en alleen maar rekening te hoeven houden met jezelf, zulk soort dingen. En ik ben bang dat mij iets overkomt, waardoor mn kinderen straks zonder mamma zitten. Hierdoor durf ik wat minder te ondernemen.
De eerste 6 weken een rampenfonds, onzekerheid want er klopt iets niet er is wat met haar, huilen huilen huilen tot 21 uur per dag, opboksen tegen artsen en cb "want elke baby huilt". 6 uur lang huilen in de nacht, ontroostbaar soms en dan zat ik weer beneden met een klein hoopje verdriet en rolde mijn tranen weer want niks hielp en ze had pijn, of dan maar bij mij in bed want dan sliep ze nog wat. Wekenlang heen en weer lopen om een speentje terug te brengen elke 3-8 minuten. 1 huisarts in opleiding gehad die luisterde na 6 weken en daarna rust in de tent! Kan m wel zoenen!!! Na dat gesprek voeding aangepast (was niet nodig maar instinct gevolg en stug aangepast en de volgende dag zag ik mn meisje weer een heel stuk terug), infacol er in, johannesbroodpitmeel voor t laatste zetje en een week na het gesprek konden we voor het eerst genieten ipv zorgen maken over. En ondanks t extreme huilen als je in de ochtend een glimlach ziet (al is t maar een reflex) maakt dat veel van t zeer goed en wordt je weer herinnerd aan het feit dat ze t écht niet doet om jou te pesten. Nu 7 maanden, meisje wordt al groot, kijkt ontzettend ondeugend en is het zonnetje in huis. Tuurlijk kopzorgen wanneer dr weer eens wat niet lekker gaat en vrije tijd bestaat weinig tot niet, de onbeperkte vrijheid van vroeger is niet meer en op de dagen dat je je t minst kan hebben krijg je een gebroken nacht. Maar als ze lekker ligt te spelen kan ik intens genieten. Herstel van bevalling duurde langer dan verwacht, ik liep met haar nog de kwart marathon (wist ik veel dat ik zwanger was) maar het heeft nog een half jaar geduurd voordat ik hersteld was en rond menstruatie heb ik weer pijn in mn bekken. Die eerste weken en met name de ****** bevalling weerhoud ons wel van een tweede. Wat een trauma was die bevalling voor zowel mij als mn man, em t ergste was dat t niet nodig had geweest als de vk geen mega inschattingsfout had gemaakt. We houden de opties nog open en bewaren wel de spullen maar ik denk dat ik in mega paniek schiet wanneer nr 2 zich meldt.
Ik vind het geweldig om moeder te zijn. Maar ik heb ook twee heel gemakkelijke jongens Ze sliepen van in het begin al heel erg goed en zijn goede eters. Zelf heb ik twee zwangerschappen uit de hel gehad. Heb gehad wat ik kon krijgen, van in het begin hoge bloeddruk bij beiden en bij de laatste vorig jaar nog eens zwangerschapsdiabetes, PUPP en zo een grote vochtophoping dat ik letterlijk onderaan bulten met vocht had die enorm veel pijn deden. Na mijn tweede keizersnede (die zijn op zich goed gegaan en heb ik totaal geen problemen mee gehad) heb ik dag 3 een TIA gehad. Klein bloedklontertje dat mijn hersenen is doorgegaan. Zorgde voor spraak en motorische uitval voor even maar man, de schrik die ik toen gehad heb! En daar heb ik het tot op de dag van vandaag nog wat lastig mee. Voor mij hoe dan ook geen derde meer en niks van hormonen in mijn lijf (mag wel na in totaal 4 jaar MMM en 6 ICSI pogingen) Nu geniet ik van mijn jongens. De kleuter van 4,5 jaar met een heel gevoelig en temperamentvol karakter. Elke dag een uitdaging. En de jongste wordt binnen een halve maand 1 jaar en is een echt boefje. Die gaan we in de gaten moeten houden. Maar wel gemoedelijker dan zijn broer. Met de oudste is het momenteel wel met momenten een strijd. Hij heeft zijn dagen dat je hem achter het behang wilt plakken, maar dan doet hij weer iets waardoor je helemaal smelt. De peuter/kleuterfase is best pittig wel en er zijn dagen dat ik er minder goed tegen kan. Maar anderzijds zal ik heel blij zijn dat de jongste wat zelfstandiger wordt en kan lopen en vooral praten. Ik mis de 'platte' baby-tijd helemaal niet en ben er volledig uitgegroeid. En als ik 's avonds in de zetel zit, vraag ik me wel soms af wat ik met al mijn tijd deed toen er nog geen kinderen waren? Echt waar, kan me dat niet meer voorstellen
Het gooit echt je hele leven om. Ik zag het ook heel rooskleurig in maar het is me enorm tegenvallen. Vooral het 1e jaar vond ik zwaar. Ik moet zeggen dat ik het nu wel steeds leuker begin te vinden. Maar het mamaaaaaa 1000x per dag kan me echt op de zenuwen werken. Ook het niet meer spontane ondernemen en alles plannen is niet perse een last, maar af en toe denk je pff. Wij hebben dan ook bewust voor 1 gekozen.
Ik heb echt onderschat hoe weinig tijd je nog voor jezelf hebt en vooral hoe weinig slaap. Nu de kinderen wat ouder worden gaat t wel weer beter, ook omdat ik mijn werksituatie er nu meer op afstem. Verder is het de band met mijn kinderen juist nog fijner en sterker dan ik me voor kon stellen.
Iets wat ik wel onderschat heb en wat steeds meer een rol zal gaan spelen is het loslaten in de grote boze wereld... De eerste 4 jaar zijn ze nog veilig thuis, nou ja op twee ochtenden psz na dan maar eigenlijk weet je continu waar ze zijn en wat ze doen. En dan komt stap 1, naar school. Nog steeds dichtbij en veilig, maar het is al veel meer loslaten. Vertrouwen dat ze in goede handen zijn en zich wel zullen redden. Nou heb ik gelukkig dat vertrouwen in zowel mijn kind als de school. Maar ik moet er nog niet aan denken dat z straks alleen op de fiets naar een andere school moet! of in het weekend op stap.... Manman als ik zie wat ik inde auto tegenkom aan puberende fietsers....levensgevaarlijk gewoon. Om maar niet te spreken over wat ze tegen kinnen komen midden in de nacht op straat. Lijkt me een vreselijke periode zo tot ze volwassen zijn..... Dan denk ik vast vaak met weemoed terug aan de zandbak en de box....
Romantisch beeld; op een kleedje, met wijntje en toastje. Kind lekker aan het spelen op het kleedje met houten speelgoed. Realistisch beeld; kind kruipt overal naartoe, ren er achter aan ( opletten dat ik normaal op sta ivm jurkje die ik aan deed ivm romantisch beeld ) na 20 keer kind terug gezet te hebben bij zijn speelgoed ( lelijke rood,groen,geel kleurende dingen die megaveel lawaai maken? Hout was het toch niet) blijft hij 2 minuten zitten, kleuters over mij heen, mikt de fles rode wijn om over wit romantisch jurkje, verpletterd te toastjes en heeft een poepluier wat achter zijn oren zit en waarvoor hij in bad moet om de boel schoon te krijgen. En toch!! Het is het mooiste wat er is❤
Wat ik een beetje onderschat heb is dat kleine kinderen nu eenmaal een kleine maag hebben en dat als ze beginnen te "klieren" het negen vd tien keer gewoon trek is. Dan "moet er fruit in. Of een boterham. Niet dat ik zelf vergeet te eten, maar ik kan best een flink aantal uren ( lunch tot avond bv) zonder., en dan moet ik mezelf echt zeggen, nee, maar zij hebben miss wel honger/dorst oid.
Dit inderdaad. En als ik me dan zelf als puber voor me haal dan staat mij nog wat te wachten. Nu begrijp ik de zorgen van mijn moeder! Doodeng als je niet weet waar je kind is, of ze nu 2 of 12 of 15 zijn.
Ik had enorm veel zin in het moederschap. Ik keek uit naar het hele proces van mijn kind dingen leren, erachter komen wie hij was, hoe hij was, waar zijn interesses lagen en hem mogelijkheden geven om te gaan onderzoeken. Ik had zin om overal en nergens met hem naartoe te gaan en dingen met hem te doen: musea, parken, dagjes uit met de trein, met ons gezinnetje op reis, rondtrekken of naar de camping, pretparken, cadeautjes kopen voor kinderfeestje, naar de openbare bibliotheek, fietsen, sportlessen, bordspelletjes op regenachtige zondagen, moederdagknutsels, zwemles, boodschappen, spelen met neefjes en nichtjes, nieuwe schoolagenda kopen, ik had zo'n zin om al die dingen te gaan doen! Ik verwachtte dat het misschien vermoeiend zou zijn en vooral de puberteit was iets waar ik enorm tegenop keek omdat ik zelf zo'n moeilijk puber was. Maar de verwachtingen waren vooral positief. Ik verwachtte de energie te hebben voor een klein jongetje, dat een dromerig en nieuwsgierig jongetje zou zijn als het op mij en mijn man zou lijken. Maar het is allemaal zo anders verlopen.... ons kind kwam 5 weken te vroeg ter wereld. We bleven een paar weken op de neonatologie. De ontwikkeling liep niet goed. Hij bleek ernstig verstandelijk beperkt en autistisch. Zijn ontwikkeling staat stil op een niveau van een 1,5-jarige. Hij praat niet, is niet zindelijk. Alles dat we doen moeten we plannen en nieuwe dingen moeten we heel voorzichtig introduceren omdat hij anders overstuur raakt en een nacht niet slaapt. Dit is totaal niet wat ik verwacht had. Dit is wat niemand verwacht. We houden natuurlijk zielsveel van hem, maar wij zorgen ons hele leven voor hem, op het meest basale niveau en moeten zelfs gaan overwegen om (een deel van) de zorg uit handen te geven. Misschien gaat onze zoon wel op jonge leeftijd het huis uit omdat we hem niet meer aankunnen. Ondanks alle liefde en ondanks dat het een mooie en bijzonder kind is, had ik dit nooit gehoopt of verwacht. Het hakt in op je relatie. Het hakt in op al je vriendschappen en op je carrière. Niks wordt ooit weer hetzelfde en toch moet je moed houden en je hoofd hoog houden en er het beste van maken en dan is het met regelmaat nog best gezellig.
Dikke knuffel voor jou! Onze dochter is ook verstandelijk beperkt en er bestaat een groot vermoeden van ADHD. De verstandelijke beperking van mijn dochter is lang niet zo groot als die van jou zoon. En als ik jouw verhaal lees, realiseer ik me weer dat, ondanks dat wij het ook zwaar hebben gehad en het soms nog hebben, het allemaal wel meevalt. Ik kan me voorstellen dat het een moeilijk vooruitzicht is om de zorg van je zoon tzt (gedeeltelijk) uit handen te gaan geven. Ik vind het absoluut begrijpelijk. De zorg voor onze dochter is al behoorlijk vermoeiend, maar bij een kind die het niveau van een dreumes niet voorbij zal gaan is het een taak die nagenoeg niet vol te houden is.
Je verhaal zou het verhaal van mijn ouders kunnen zijn. Mijn broer die aanstaande donderdag 25 wordt is ook autistisch en verstandelijk beperkt(wel gewoon op termijn geboren). Mijn dochter van 1,5 gaat hem al voor bij in niveau (enkel de motoriek loopt hij nog iets voor). Dit is zeer zwaar absoluut. Ik weet niet hou oud jullie zoontje nu is. Enkel een hart onder de riem. En ook wil ik zeggen, al lijkt het moeilijk geniet van de kleine dingen. Soms moeilijk maar ze zijn zo veel waard. Zo geeft ons meisje haar oom graag een kusje. M'n broer weet niet wat hij met haar moet want ze is veel te klein maar voor die kusje wacht hij op d'r. Zo mooi om te zien.
Nu ik terug kijk vond ik ondanks de slapeloosheid de baby/dreumes periode heerlijk. Nu als kleuter vind ik het echt wel pittig worden, maar dat komt ook wel omdat het op school niet super lekker loopt. We hebben nog al een temperamentvol kind die het lastig vindt om met emoties van zichzelf om te gaan. Ik mis ook echt wel mijn vrijheid, gewoon doen waar je NU zin in hebt, zonder te hoeven nadenken. Gelukkig wordt hij steeds ouder en komt er echt géén tweede.
Ondanks de gebroken nachten tot onzeen dochter 5 jaar was, een zoon die de eerste 7 maanden aleen gehuild heeft, vind ikhet moederschap heerlijk. Knuffels ,kusjes, die grote glimlachen maken alles goed. Wat ik moeilijk vind en waar ik echt om kan huilen is het loslaten van m'n 'kleine meisje'. Ze gaat 'al' naar groep 3. Over een paar jaar heeft ze mama niet meer nodig.. Ik probeer ze nog even klein te houden maar helaas..
Toen wij in de probeer fase zaten was ik nog enorm aan het twijfelen. Tot we tijdens de zomervakantie min of meer toevallig samen met mijn nicht en haar jonge gezinnetje op de camping in Frankrijk kwamen. Het was zo gezellig dat we de volle drie weken samen optrokken. Die vakantie met hun twee kleintjes trokken me over de streep. Dit wilde ik ook! Nu staan we met onze jongens op een camping in Frankrijk. Regelmatig heb ik de neiging om heel hard "laat me met rust!!!" te gillen. Maar ik zou niet anders willen. De babyfase vond ik echt zwaar. Maar tegelijk ook zo vol mooie momenten. Maar ik vind het ook steeds leuker worden naarmate ze ouder worden. Met oudste heb ik echt leuke gesprekken. De boeken die hij leest lees ik ook (nu serie de grijze jager) en daar praten we dan over. En we spelen gezelschapsspellen zoals kolonisten en Carcassonne. Echt lekker fanatiek. Veel leuker dan peuterspeelzalen waarbij je jongste moet helpen of je inhouden om hem ook eens te laten winnen. Wat tegenvalt is de tijd voor jezelf. De drukte in normale werkweken. En je moet heel bewust aan je relatie blijven werken.
Toen ik mijn moeder vertelde dat ik zwanger was van de 1e was haar eerste reactie: Oooh nu heb je voor ALTİJD zorgen! Ik weet nog hoe ik baalde van die opmerking toen. Maar wat heb ik haar later goed begrepen. Als moeder ben je Nooit meer zorgeloos. Dat heb ik best onderschat.
Zwanger zijn vond ik niet zo leuk, dat had ik geromantiseerd... bevallen was vreselijk, HELLP, PÉ, Eclampsie alles doorlopen. De eerste 8 weken vond ik zwaar, ik was ziek, had een nieuw mensje gekregen, slapeloze nachten, wennen aan van alles. Maar na die 8 weken! Ze sliep door, en ik kreeg ook mijn energie terug. Daarna eigenlijk nooit meer zwaar gevonden. Wij hebben een erg makkelijk en lief meisje, ze doet alles volgens de gebruiksaanwijzingen Dus nee, ik kan nu na 5 jaar nog niet zeggen dat ik het moederschap zwaar vind. Ze hoort bij mij, ze hoort bij ons, we zijn met zijn drieën en zo is het gewoon.
Ik vergeet even de babytijd, want dat stond in het teken van een allergie en kastje-naar-de-muur situaties. Ook vond ik mezelf herontdekken als moeder een soort shock. Wie ben ik? En welke moeder wil ik zijn? En dan met name in een draaikolk met een ongelukkige onrustige baby, hormonen en langzaam lichamelijk herstel, was dat totaal niet iets waar je op voorbereid kan zijn.Toch heeft die periode me gemaakt tot wie ik ben. Het beeld dat ik had van een opgroeiende peuter klopt. Ondeugend, humor, samen met hem de wereld (her)ontdekken. En met de komst van hem, kijk ook kritischer naar mezelf. Hij leert me te genieten van dingen waar het echt om gaat in het leven. En ja, af en toe peuterbuien, een huishouden tussen de strijd met het eeuwige hondenhaar, rondslingerend spul, broodkruimels, vieze wc's en bergen was... en dat me dat dan af en toe letterlijk aanvliegt, ja dat had ik ook nog wel ingecalculeerd. Enigszins. Maar hoe het echt voelt, die onvoorwaardelijke liefde die ik voel en ik teruglees in zijn ogen, dat kun je alleen weten als je het voelt. Het is beangstigend en het allermooiste wat er bestaat tegelijk. En dat dan ook zien tussen mijn man en mijn zoon maakt me intens gelukkig.