Wij gaan voor een 3de heb wel lang getwijfeld mijn zoon is 8 en mijn dochter 4. Dus moet helemaal opnieuw beginnen alle baby spullen zijn de deur uit behalve de wieg. Maar toch voelt het nog niet compleet. En nu dat mijn dochter op school zit word het toch wel heel stil in huis haha. Een voordeel van het leeftijdsverschil vind ik dan wel weer dat de oudste lekker op school zitten en ik weer alle tijd heb voor de baby net als met de eerste 2 die schelen ook 4 jaar. En ben 30 dus nog jong zat, maar heb wel zo iets van als het niet lukt en me zoon word 10 dan is het klaar, dus geef mezelf tot januari 2019 als ik dan niet zwanger ben of het lukt niet heb al 5 mk's gehad voor mijn andere kinderen namelijk dan is het goed zo.
Toen wij 1 kind hadden was het nooit de vraag of er een tweede kwam, toen de tweede er was kwam het verlangen naar een derde bij mij eerder dan bij mijn man, mijn man vond het bij twee wel prima, maar toen de tweede ook baby af was begon het ook bij hem weer te kriebelen en gingen we toch voor een derde, We hebben wel afgesproken dat het daar bij zou blijven .... En ook besproken wat doen we als 1 iemand een wens blijft houden ? En zo dus alle mogelijke opties besproken ook de vervelende ( zoals uit elkaar gaan en wat voor gevolgen dat met zich mee brengt ) Mijn man zou zich laten steriliseren maar heeft de stap niet durven zetten vanwege horror verhalen in persoonlijke kring Een vierde wou ik absoluut niet, hij ook niet, onze derde sliep nog steeds niet door, ze huilde letterlijk de hele nacht en ik sliep vanaf dat de oudste twee in bed lagen ( 19.00 uur) tot 22.00 uur want toen werd de derde weer gillend en krijsend wakker tot 05.00, om 05.00 sliep ik dan nog 1,5 uur en om half 7 stond ik weer op omdat de eerste weer wakker was en ik ze klaar moest maken voor school, dat viel me echt heel erg zwaar, bij ons nemen sliep ze helaas ook niet van anders hadden we dat zeker gedaan, Ik kreeg zeker wel kriebels bij het zien van een baby en mijn eierstokken rammelden dan weer en vergat even weer dat ik geen kinderen meer wou haha Toen onze derde net 1 jaar was bleek ik onverwachts zwanger en boven staande was nog steeds van toepassing( dat slechte slapen heeft tot 3,5 jaar geduurd ) .... Dus we moesten echt slikken toen bleek dat ik Zwanger was, het was mijn man die abortus weigerde en geen optie was voor hem, hij zei dat hij zeker wist dat ik dat niet zou trekken en mezelf schuldig zou voelen en zo met dat gevoel hele dagen in bed zou liggen zielig zou zijn en dat ook niet goed was voor onze andere drie kinderen, we zouden ons er wel door heen slaan en houden van het kindje gaat helemaal vanzelf Hele zware zwangerschap gehad Maargoed dat doet er niet toe Toen ik eenmaal bevallen was heeft ons vierde kindje het zwaar gehad en bijna niet overleefd, we voelen het nu ook echt als een wonder, hij heeft er gewoon moeten zijn, De overgang naar vier kinderen liep verder vrij soepel, het ging zelfs makkelijker dan met drie ... Daar verbaasde ik mij echt over, het leek opeens veel meer in balans ik had meer innerlijke rust en ook voor de andere kinderen leek het met elkaar omgaan veel soepeler te gaan dan het al ging. Toen kwam echt de golf van voldoening ... Het gevoel van het is goed zo, dit is hoe het gezin heeft moeten zijn, Als ik nu nog een baby zie smelt ik nog steeds, het blijven mooie kleine wondertjes ... Maar ik heb geen rammelende eierstokken meer Geslacht heeft hier nooit uitgemaakt Wel had ik als ik eenmaal zwanger een voorgevoel van geslacht en de hele familie dacht dan bijv je krijgt een meisje en ik had echt het gevoel van een jongen dat ik hoopte op een jongen puur omdat mijn voorgevoel dan juist is en ik kan zeggen told you so maar als het van het andere geslacht bleek was ik net zo gelukkig geweest
Mijn moeder en schoonmoeder zeiden altijd dat het nooit compleet voelt, maar dat het goed is te bedenken of je het nog aankan. Zo niet, dan is het beter om te 'stoppen'. Dus daar heb ik altijd in geloofd. Tot ik ze zelf kreeg. En ik heb dat gevoel dus wel echt, dat het compleet is zo. De eerste wilde ik heel graag, mijn man had nog wel langer samen willen zijn, maar vond het wel oke. De tweede wilden we beiden heel graag. Daarna vond mijn man een derde wel erg leuk. Het maakte mij toen wat minder uit, maar zijn er voor gegaan. Nu kan ik me niet meer indenken dat ik niet dolgraag die derde wilde, want we zijn zó blij met hem, ondanks het zware eerste jaar. En nog steeds slaapt hij niet elke nacht door. Maar het maakt me allemaal niks uit. Het voelt zó compleet nu. Mijn man heeft nog wel tot voor kort gezegd dat hij toch wel graag een vierde wilde. En daarom heb ik steeds gezegd dat we niks definitiefs eraan zouden doen, terwijl ik echt het gevoel had geen vierde te willen. Sinds kort voelt het voor mijn man gelukkig ook compleet. Maar we kennen onszelf, zijn nogal impulsief, en we zijn nog relatief jong. Dus sterilisatie doen we nu (nog) niet. Wie weet komt bij ons beiden wel een keer het gevoel van een vierde willen, we willen dan wel die mogelijkheid nog hebben om ervoor te gaan. Maar tot nu toe kan ik me niet voorstellen dat dat gevoel weer komt. Het voelt heerlijk zo.
Wij wilden allebei graag 3 kinderen. We voelden ons toen ook heel rijk nadat de derde geboren was. Door een oepsmomentje kregen we er een cadeautje bij . Nu met 4 kinderen voelen we ons echt compleet, de jongste moest er gewoon bij zijn . Ik zelf merk het doordat het idee van Nog een keer zwanger, nog een keer die babytijd ik echt niet meer wil. Ik begin nu mijn eigen leventje een beetje terug te krijgen sinds de jongste wat zelfstandiger wordt. Nee, hier is het klaar en we zijn gezegend met een prachtgezin.
Geen idee wanneer je dat weet. Wij zijn beiden geen voorstander van anticonceptie en gaan uit van het principe dat kinderen je gegeven worden (of niet) en dat je die niet plant. Wij vonden het erg moeilijk dat in eerste instantie uit onderzoeken naar voren kwam dat wij niet zonder medisch ingrijpen kinderen zouden krijgen. IVF/ICSI vond ik echt een stap te ver. Toen ik daar eenmaal klaar voor was (na 6 jaar zelf "proberen") bleek ik toch spontaan zwanger geraakt te zijn. Inmiddels is mijn oudste 8 en verwacht ik de 4e, spontaan. Nooit verwacht, niet op gerekend en ja, ik moest echt even aan het idee wennen. Het is hartstikke welkom, maar zwanger zijn vind ik heftig, de kans op een ernstige erfelijke aandoening was/is 50%, dus de eerste helft van de zwangerschap gaat met veel spanning gepaard. Daarbij is mijn jongste nog maar anderhalf en ben ik toch al 38. Nou ja, allemaal van die beredeneringen die in eerste instantie door mijn hoofd gingen, maar vooral zijn we heel blij dat het ons nog een keer gegeven werd!
Wij hebben altijd gezegd dat we graag 3 kinderen zouden willen, mocht het ons gegund zijn. De eerste 2 zijn meisjes en nu ben ik zwanger van weer een meisje. Wij hadden allebei voorkeur voor een jongen, maar zijn superblij met weer een meisje. We hadden gezegd dat mijn man zich zou laten steriliseren na de 3e. Maar toen we op vakantie waren gaf hij aan dat hij de optie voor een 4e toch open wilde laten. Voor een jongen? Ja misschien. Maar hij zei meteen dat hij ook dan net zo blij zou zijn met een meisje. Het voelt voor mij ook nog niet helemaal als de laatste keer. Ik heb wel gezegd dat ik na mijn 35e geen kinderen meer wil (Ik ben nu 31). Er zit nu 16 maanden en 17 maanden tussen onze kinderen. Mocht we toch voor een 4e gaan, dan wel pas als de jongste 2 is geweest.
Inmiddels is nr 4 geboren en het voelt helemaal goed Zeg nooit nooit, maar nu zeg ik: wij zijn compleet! Wel heel fijn, ik had voordat ik zwanger werd van nr 3 echt het gevoel dat ik me met 3 compleet zou voelen. Dus toen dat niet het geval was dacht ik dat ik dit gevoel nooit zou ervaren.
Wij wilden altijd 2 kindjes en het liefst kort op elkaar. We zijn alleen nu zo aan het genieten wat we het de komende tijd niet zien gebeuren en misschien wel helemaal nooit. Zo met zijn drietjes voelt het voor nu even compleet.
Dat zeiden wij ook (zit 16 & 19 maanden tussen de eerste drie), maar er zit toch 17 maanden tussen Niet helemaal gelukt dus.....
Thanks @Hippo89 en @Miss M, het is inderdaad genieten. Mooie bevalling gehad, een tot nu toe tevreden baby, wat wil je nog meer?
Ik weer her dus niet! Onze eerste was een huilbaby en ik was overtuigd dat 2 meer dan zat zou zijn. Sterker nog over die tweede lang getwijfeld. Ik kan niet zeggen dat ik me niet compleet voel want dat voel ik me wel maar ergens hebben we nu ook wel na het krijgen van nummer twee zoiets van wauw zo kan het ook zo wil ik er nog wel 1 bij. Lijkt me alleen heftig als dat dan een tweeling zou zijn en ij er 4 heb haha. (Zit in familie) Nu eerst maar eens hormonen (week geleden bevallen) laten zakken en jaartje wennen. Dan kijken we dan verder!
Dat tweeling gebeuren speelde bij ons ook mee, wij hebben oa meerdere twee eiige tweelingen in mijn familie van beide kanten. De kans blijft klein (normaal 0,5%, als je zwaar erfelijk belast bent hooguit 4-5%) maar dan nog!
Haha ja mijn moeder is een twee eiege tweeling en elke keer zit het in m'n achterhoofd. En 4 is echt wel heeel veel dat zou ik echt te vinden haha.
Ik denk dat mensen het vooral gewoon leuk vinden om erover te fantaseren. Net zoals je over meer dingen fantaseerd hoe je je toekomst voor je ziet. Je weet natuurlijk nooit echt hoe het loopt Vroeger, als tiener, dacht ik altijd "later" 4 kinderen te willen (kwam zelf uit een gezin van 4 kids). Toen ik eenmaal getrouwd was, leek 2 kinderen mij meer dan genoeg. En nu is onze eerste bijna een jaar en nu fantaseer ik over een groot gezin met 5 kids. Geen ideeee natuurlijk hoeveel kinderen ik uiteindelijk zal krijgen. Misschien denk ik na een 2e of 3e wel "noooo, niet nog meer". We gaan het zien. Ondertussen fantaseer ik lekker verder en zal mijn plaatje van "compleet" vast nog heel vaak veranderen