Ik zit met een groot DILEMMA...(in onderwerp te snel getikt vandaar de spelfout) Mijn man en ik hebben 2 kinderen die biologisch alleen van mij zijn van bijna 6 en bijna 8 jaar. Hij heeft nog geen biologische kinderen maar staat achter alle keuzes die er nu mogelijk zijn. We zijn 4 jaar samen en ruim 1 jaar getrouwd. Ik ben 32 hij is 25. We zouden aankomende ronde onze eerste poging doen om zwanger te raken. Ik ben al vanaf mei verlost van de mirena en slik al sinds dien foliumzuur en temp mezelf elke dag voor mijn cyclus. Superveel zin en enthousiast zijn/waren we om te beginnen. Ik moest dit uitstellen tot augustus wegens mijn opleiding van 4 jaar die ik nu afgerond heb. Nu heb ik gister een geweldige kans aangeboden gekregen waarbij ik 1-1.5 jaar in een leerpositie word gezet en daarna mijn droombaan kan krijgen die super betaald is, goed te combineren is met mijn kids en toch carrière kan maken zonder dat zij daar hun moeder voor hoeven te missen (zeer flexibel/deels vanuit huis) Ik moet morgen laten weten of ik de job met promotietraject aanneem. Ik zit nu te twijfelen wat ik moet doen. Zal ik het bespreekbaar maken met mijn (toekomstige) werkgever waar ik nu net klaar ben met mijn afstudeerstage? Hierbij kan ik aangeven dat ik bereid ben om het uit te stellen. Maar vanwege enthousiasme en mijn gezondheid is hoe eerder hoe beter daar ik een hartritmestoornis heb ontwikkeld na mijn 2e zwangerschap. Wat zouden jullie doen?
De kans op je werk aannemen. Gewoon proberen zwanger te worden en je mond houden zou mijn advies zijn. Je weet niet hoe lang het zwanger worden gaat duren en dan ben je nog 9 maanden zwanger. Ik heb hier nooit een keus gemaakt tussen werk en privé en het is altijd op z'n pootjes terecht gekomen .
Bedankt voor jullie reactie Manaolana en Meiske2015! Ik zit er alleen mee dat we echt bezig zijn dat ik zeg maar een "voorbeeld" voor het bedrijf word. Het is de bedoeling om een heel traject in te gaan waarbij meetpunten en -momenten komen. Ik ben eerder met mijn dochter mijn baan kwijt geraakt en nu heb ik zoiets van als ik het bespreekbaar maak dat ze zich iig niet in het ootje genomen voelen (hoe belachelijk dat eigenlijk ook is) Stel ik zeg het en ze waarderen mijn eerlijkheid en kunnen dan ook positief over mijn zwangerschap zijn en ik kan dan daar voor de lange termijn blijven. De zwangerschap kan ik dan met mijn werkgever bespreken tot wanneer zij t iig niet zouden willen Of Het valt dus in t verkeerde keelgat en ik ben nu meteen alles kwijt. Dan ga ik ergens anders solliciteren en dan gaan we er wel voor en dan ga ik dus wel mijn zwangerschap(wens) in vervulling laten gaan. De kans op een baan zoals deze is alleen een heel stuk kleiner.
Tja het is een keuze die je zelf moet maken. Ik zou het risico niet willen nemen om het kwijt te raken om de simpele rede inderdaad dat je niet weet hoelang het gaat duren voordat je zwanger bent. Wie weet duurt het een tijdje en ben je nog zwanger als het traject afloopt.
Dat klinkt als een traineeship en daar zijn de regels vaak erg streng bij. Ook moet je vaak een aantal uren meelopen op bepaalde afdelingen enzo. Ik zou de kans sowieso aannemen en gewoon mijn mond houden inderdaad. Je weet tenslotte niet hoe lang het kan duren voordat je zwanger bent, misschien ben je dan zelfs al klaar (hoop het niet voor je natuurlijk).
De dag dat ik mijn werkgever laat bepalen wanneer ik zwanger "mag" worden eet ik echt allebei mijn schoenen op hoor ! Je kunt er wel zélf voor kiezen om te wachten. Maar dat zou ik dan nog steeds niet bespreken. Gaat ze gewoon simpelweg niet aan. En in het ootje genomen voelen... tja je bent een vrouw van vruchtbare leeftijd met een jongere vent die nog geen kids heeft. Je werkgever zal toch ook wel snappen dat de kans op een zwangerschap bestaat?
Wat super dat jullie zo met mij meedenken Wat betreft hoe snel ik hiervoor zwanger ben geworden en waardoor ik verwacht dat het snel raak zal zijn is dat ik met mijn dochter van voor het zingen de kerk uit gaan zwanger ben geworden, mijn zoontje bewust en 1 maand niet zwanger en de volgende maand wel, en mijn miskraam van mijn huidige man ondanks morning-afterpil en nuva ring direct daarna alsnog zwanger ben geworden.
Dit is precies wat ik er normaal ook bij zou voelen en denken...maaaar dan de angst op hun reactie stel ik begin september en ik ben wel meteen zwanger. Ik zie daar dan zo tegenop. Toen ik zwanger was bij mijn dochter toen werd er direct gezegd "ik heb niets met jouw zwangerschap en t kan mij niets schelen en je bent een gevaar voor mijn bedrijf nu...je gaat de ziektewet maar in" Dat heeft een aardige klap gegeven waar ik blijkbaar nu nog steeds last van heb
Als het echt jouw droombaan is/kan worden wanneer je dat jaar (of anderhalf) hebt afgerond zou ik in jouw geval jullie wens even een halfjaar in de koelkast zetten en na een halfjaar gaan voor een kindje. Mocht je dan op korte termijn zwanger raken heb je je al een tijdje bewezen en ben je, als het goed is klaar of aan het einde van dit traject. Vertellen van je kinderwens aan jouw toekomstige werkgever zou ik sowieso niet doen, dat is geen informatie die jij hoeft te delen... bovendien ook niet heel relevant, stel: in het ergste geval wil hij je om die reden niet hebben, jij bent je baan kwijt en lukt het zwanger worden niet. Mijn man en ik wilde voor een tweede kindje gaan toen ik net een nieuwe baan kreeg, aangezien ik verwachtte weer snel zwanger te worden heb ik ook een halfjaar gewacht zodat ik mij daar echt had bewezen en hij mij niet om die reden wilde laten gaan. Vond het ook een beetje lullig om aan te komen met een zwangerschap terwijl ik daar net 2 maanden werk.
Een half jaar tot een jaar uitstellen vind ikzelf ook wel prima...alleen de promotie komt dan ongeveer een half jaar later...straks wordt dat dan ook nog door mijn neus geboord en ben ik en een half jaar/jaar tijd kwijt geraakt en zit ik in dezelfde situatie bij een nieuwe werkgever als daar ik nu in zit alleen dan een half jaar-jaar verloren. Hetgeen ik het meest lastig vind om uit te stellen is het nog grotere leeftijdsverschil van mijn dan drie kinderen Als we er nu voor gaan dan zijn ze bijna 7 en 9 anders zijn ze alweer 8 & 10 of 9 & 11
Even een update voor de geïnteresseerde Ik heb het toch bespreekbaar gemaakt omdat ik ergens gelezen had "Wat vind je erger" A. Je wordt ontslagen/geen verlenging/geen baan oid vanwege je zaangerschap(wens) B. Je moet het gaan vertellen en ze zijn niet blij met het nieuws omdat je het (eerder) aan had kunnen geven en daardoor loop je met een naar gevoel op je werk. Bij mij was dat absoluut B. Gister heb ik het definitieve voorstel gehad en gezegd dat ik er over na zou denken. Toen liep het heel raar...ik geloof dan in meant to be...en om een lang verhaal kort te maken ben ik in gesprek gegaan omdat het mij zo hoog zat en niet "slecht" wilde beginnen. Mijn leidinggevende zei direct dat het onzin was en dat een zwangerschap geen enkel probleem was. Het gaat hun om het talent dat zij in mij zien om onderaan te beginnen en heel ver binnen het bedrijf te komen voor een lange tijd. Het werd dus echt supergoed opgevangen. Hij gaf net zoals jullie hier aan dat ik dit niet hoefde te zeggen en dat het hun niets aan ging...maar hij vond het fijn dat ik het vertrouwen in hem had genomen en bedankte mij hiervoor. Wel een beetje stom dat ik daardoor wat betreft salaris helemaal niet meer heb onderhandeld en uit enthousiasme heb gezegd dat ik heel graag bij ze kwam werken Nou ja er is meer belangrijk dan alleen geld denk ik dan en ze hadden al aangegeven dat ik enorm zou groeien dus het salaris ook...maar nog steeds wel stom van mezelf Maar ik heb de baan en ze weten het en ik ben SUPERBLIJJJJJ Iedereen die hier gereageerd heeft, bedankt voor het meedenken en jullie hulp
Goed gedaan! Misschien kun je nog even bellen om een afspraak in te plannen om de laatste dingen te bespreken voordat het contract word opgesteld? Zoals startdatum, secundaire arbeidsvoorwaarden, salaris etc. Dat is niet gek om te doen
wauw super!! Je gevoel is het belangrijkste nadat je er goed over gedacht hebt en het heeft super uitgepakt. Wat een fijn gevoel! Je zou er inderdaad toch nog op terug kunnen komen? Gewoon dat je in je enthousiasme er vergeten bent naar te vragen.
Vandaag gedaan, thnx voor de tip! Gelukkig zit dit juist weer goed. Pensioen, korting ziektekosten, 25 vak.dgn, 8,33 vak.geld en in jan al mogelijkheid voor eerste opslag
Zo lief jullie reacties in die richting heb ik t indd gedaan...ik en mijn enthousiasme ...leermomentje zal ik maar zeggen haha
Ja zeker weten! Voor de langetermijnrelatie vond ik dit de beste manier en ben blij en opgelucht dat ik hiermee niet mijn eigen glazen ingegooid heb