Thanks meiden. Hoewel ik me vast over een paar dagen weer over van alles druk maak lijkt mijn leven nu even perfect te zijn. ♡
Super goed indy90 ik duim uiteraard voor je!!! Spannend he die wachtdagen.... Voor mij de dagen daarna nog spannender aangezien ik 2 keer "zwanger " was en dan toch na 5 en 6 weken als nog fout is gegaan ..
Dag 2 en daar zit ik al met m'n pak granaatappelsap Ik had me zo voorgenomen om niet aan al die gekkigheid mee te doen. Hoe is het met iedereen?
Haha, dit is wel herkenbaar hoor! Ik neem dan ook voor niets meer te doen, maar kan dan toch de granaatappelpitjes met korting niet laten liggen of in de avond toch stiekem dat kussentje op mijn buik Alsof je een hele trucendoos moet opentrekken om zwanger te kunnen worden! Wat een lief kaarsje heb je tr aangestoken Hopelijk draagt dat bij aan de portie geluk! Hier alles rustig, ben alleen druk met alle medicatie op een dag. Doordat ik nu 4x daags progynova moet slikken, zijn er in combi met utro maar liefst 5 momenten waar ik aan moet denken. Poeh! Voor de rest af aan het telken naar zaterdag, maar zie er ergens ook tegenop. Het betekent een neiuwe kans, maar ook een nieuwe teleurstelling waarschijnlijk. Probeer mijn blik op Gent te houden, nieuwe hoop aan de horizon Heb jij tr ook dat je je op je lichaam gaat focussen? Symptomen checken? Ik begin daar al zo'n 2 dagen na de tp mee en kan dat niet meer uitschakelen, zo irritant!
Ach baat het niet dan schaad het ook niet en als dat soort dingen ook een geruststelling geven is dat ook fijn toch, je weet het nooit! Zo dame82 das idd wel een heel gedoe als die medicatie zeg, ben blij dat het voor mij een natuurlijke cyclus zal worden. Ik weet van de vorige keren dat de eerste week ik geen last had van dingen checken maar die tweede week en dan vooral het weekend, dan ga je toch wel opeens op dingen letten en van zou het etc.
Bij de verse terugplaatsing begon dat pas na een week. Achteraf was ik ongeveer 4 dagen na terugplaatsing niet lekker. Zal de innesteling geweest zijn. Nu ben ik daar dus al mee bezig. Gister was alles even zooo perfect en vandaag begint echt de onzekerheid. Alhoewel ik er wel echt een goed gevoel over heb. Als je en de ontdooiing kan overleven geen cellen verliest en in 1 dag zo'n mooie groeispurt maakt ben je volgens mij wel sterk te noemen. Dat geeft me wel een fijn gevoel. Als dit niet lukt begint het hele circus weer opnieuw en daar wil ik eigenlijk gewoon niet aan denken. Snap dat jij op voorhand weinig vertrouwen hebt na zoveel pech. Maar elke keer kan compleet anders zijn dan de vorige. Hoop op een hele mooie verassing voor jullie!
Houd dat gevoel vast! Zo fijn als je een beetje vertrouwen kunt hebben!!! Ja het slaat nergens op met die focus, maar heb nu eenmaal voor mezelf bepaalt dat ik zo snel iets moet voelen. Ratio en gevoel zijn de weg een beetje kwijt Tegen ieder ander zou ik ook zeggen 'het is nog te vroeg', maar bij mezelf. Komt denk ik ook doordat ik nooit iets voel. Echt niks! En op het forum word je doodgegooid met krampjes,plopjes,steekjes...dat maakt me wel onzeker! Blijkbaar moet je iets voelen om zwanger te kunnen zijn, maar ook dat is niet waar.... die mmm doet me geen goed zoals jullie kunnen lezen
Ik vervloek dit forum daarom ook wel eens. Het is een zege om met mensen te kunnen praten die in het zelfde schuitje zitten maar ook een regelrechte vloek. Ik had bijv. maar 6 follikels (4eicellen) en was helemaal overstuur omdat ik alleen maar gelezen had dat mensen 10+ eicellen hadden. Elk lichaam is anders de een denkt van alles te voelen en de ander helemaal niets. Ik denk achteraf dus omdat ik een beetje ziekig gevoel had 4 dagen na tp dat dat de innesteling was. Maar misschien was het wel gewoon een dipje. Moeilijk allemaal he je wil zo graag.
Ja dat was ook uit een natuurlijke cyclus. Indy ik had er ook maar 6 maar wel alles bevrucht, ik zeg altijd maar beter kwaliteit dan kwantiteit!
Had uiteindelijk 4 eicellen 3 bevrucht verse werd een miskraam 2 cryo's waarvan er 1 is gesneuveld en de andere nu in m'n buik zit. Dus nu heel hard hopen dat dit het toppertje is die lekker blijft zitten. Vind het wel gek dat ik nu niks hoef voelt bijna alsof ik geen terugplaatsing heb gehad. Maar dat is ook wel weer fijn. Mijn lichaam moet het uiteindelijk toch zelf doen en voel me een stuk beter zonder al die gekke hormonen.
Ik heb beide keren helemaal niks gevoeld en de keer dat het raak was alleen een dikke positieve test maar daardoor nog steeds twijfelen of het wel echt was omdat ik maar niks voelde. Het lichaam blijft wat dat betreft een gigantisch mysterie! Ik duim heel hard voor je Indy! Wie weet helpt het
Ik herken jullie onzekerheid zo goed, ook de angst voor nog een teleurstelling. Ik dacht destijds ook, ik kan dit echt niet meer, zoveel verdriet. @indy90 lekker granaatappelsap drinken, en alles doen waar jij je goed bij voelt en zin in hebt. Ik hoop zo op positief nieuws voor je over 2 weken!! Herkenbaar zeg van het aantal eicellen/embryo's, ik zag ook overal die enorme aantallen langskomen. Ik had 8 eicellen, 7 bevrucht. 4 goede, 2 hebben de dag van het invriezen niet gehaald, 1 ligt nu boven te slapen en we hebben er dus nog 'maar' 1 over. Tot op heden snap ik daar niks van en blijft het een rotgevoel geven dat van al die eicellen de opbrengst zo mager is en we dus maar 1 kans hebben en dan een hele nieuwe poging moeten doen (in vergelijking met anderen, want ik besef me heel goed dat ik een bofkont ben en absoluut niet meer mag klagen) Het voelde toen voor mij alsof mijn lichaam gefaald had. En wat betreft de kwaaltjes, toen ik zwanger bleek heb ik 2 dagen voor de testdatum als een kind gehuild omdat ik wist dat het weer niet gelukt was. Ik voelde namelijk helemaal niks en had daarvoor iedere IUI van alles gevoeld de verbazing en vooral het ongeloof was dan ook enorm toen ik wel zwanger bleek te zijn.
dat gevoel van falen herken ik wel inderdaad. Waarom gaat het bij iedereen goed en bij mij niet. Slaat natuurlijk nergens op maar zo voelt het dan. Ik ben vooral bang om mezelf soms te verliezen. Ik zie hier zoveel meiden die vreselijk obsessief bezig zijn met kwaaltjes vroege testen en allerlei middelen om de innesteling te bevorderen. Dat wil ik eeecht niet. Maar toch ben ik vanmorgen naar de supermarkt geweest en kom ik met een pak granaatappelsap thuis. We wachten gewoon rustig (aaaaa) af
Ik was ook weleens bang om mezelf te verliezen, en ook bang voor wat na de hele MMM...maar zolang je bij jezelf de vinger aan de pols houdt & als ik het zo lees ben jij er dus zelf ook allert op geloof ik niet dat dat zo snel gebeurt. En het is denk ik niet meer dan normaal hoor; om het geluk een beetje te willen helpen, heb je toch het gevoel/idee dat je iets kan doen. Proost op nog een glas granaatappelsap Trouwens, het was voor mij een voorwaarde dat als we voor een 2e kindje zouden gaan proberen, ik wel goed in mijn vel moest zitten. En gelukkig maar dat ik daar aan vast heb gehouden, want tot nu toe ben ik zieker van de progynova dan van de hele vorige zwangerschap bij elkaar.
Ja het forum heeft zo zijn voor- en nadelen. Jammer dat je zo verdrietig was met de opbrengst. Aantallen zeggen helemaal niets. Hier 12 eicellen, 10 bevruchtingen en uiteindelijk 8 van goede kwaliteit....en geen enkele zwangerschap! Jullie hadden allemaal minder en allemaal zwanger. Kwaliteit boven kwantiteit dus (al heb ik geen idee of mijn embryo's van slechtere kwaliteit zijn!?). Mezelf verloren heb ik zeker. Na een heel iui-traject en nu al die mislukte tp's grijp je alles aan. Het hoeft maar net voor jou te werken. Totdat ik er knetter gek van werd, alsof de poging al mislukt was als ik een keer koude voeten voelde. Ik heb toen alles los gelaten en dat lukt tot bepaalde hoogte. Want net als Indy ga ik nog wel eens overstag voor granaatappel. Deze keer wil ik toch ook een keer kinderaspirine proberen. Ik heb niets te verliezen. Maar gelukkig voelt het niet meer zo obsessief En wat ik echt niet meer kan, of misschien beter gezegd durf, is positief zijn. Alsof de klap van mislukking dan groter wordt. Een flinke dosis zelfbescherming heb ik wel opgebouwd! Linde ik herken ook je opmerking over niet meer verdriet aankunnen. Dat voel ik nu nog wel vaker en toch sta ik er nog en gaan we door. Nooit gedacht dat mijn geest en lijf zoveel aan konden. Moet wel zeggen dat ik werk wel op een lager pitje hebben moeten zetten. De combinatie met dit traject werd me na 1,5 jaar ziekenhuis wel veel. Laten we hopen dat al ons geduld en doorzettingvermogen ooit beloont gaat worden!!!!
Snap dat je bijna alle hoop verliest als je zo vaak teleurgesteld bent. Dan hoop ik toch gewoon een beetje extra ook voor jou? Liet me destijds gewoon een beetje meeslepen door o.a dit forum met ''iedereen'' met mega follikels. Na de punctie was ik al snel gewoon blij dat het allemaal goed eruit zag en toch 3 van de 4 bevrucht wat in principe natuurlijke hele goede score is. Ik klim eigenlijk net weer helemaal uit m'n dal van de miskraam. Dit traject is echt gewoon zwaar. En je bent een strijder als je dit allemaal aan kunt. (niet dat je een keuze hebt) Uiteindelijk krijgen we de meest prachtige baby's en dan kunnen we vast zeggen ''het was het allemaal waard'' Weet bij jullie allemaal iedereen (fam/vrienden) dat jullie hier mee bezig zijn?
Ja hier iedereen op de hoogte:familie, vrienden en werk. Het heeft me veel verdriet gedaan dit te moeten vertellen, wilde ook verrassend en leuk nieuws vertellen ipv dit mindere nieuws. Maar voelde ook dit niet alleen te willen dragen en daarnaast wat meer begrip van mensen te krijgen als ik ff minder in mijn vel zat. Achteraf, aangezien het traject langggggg duurt, wel blij het verteld te hebben. En bij jullie?